Το συγκεκριμένο ερώτημα, αν και όντως δευτερεύον στην τρέχουσα φάση για τα καθ’ ημάς, δεν παύει να αποτελεί ένα πολυεπίπεδο πολύπλοκο οικονομικο και διοικητικό case study, που ενδεχομένως να έχει ενδιαφέρον να το εξετάσουμε ως τέτοιο στον χρόνο που η περίοδος μας προσφέρει.
Τα Δεδομένα
Για την εξέταση της όποιας ενδεδειγμένης λύσης του αν, του πότε και του πώς η σεζόν του NBA μπορεί να ξαναξεκινήσει και να ολοκληρωθεί, πρέπει να προηγηθεί μία καλή καταγραφή τόσο των σταθερών, όσο και των μεταβλητών που αυτή αντιμετωπίζει.
Ας ξεκινήσουμε με αυτά λοιπόν.
Πού σταμάτησε η σεζόν
Στις 11 Μάρτη, όταν και η σεζόν σταμάτησε, κάθε ομάδα είχε παίξει κατά μέσο όρο 64,7 παιχνίδια, με τους Lakers και Spurs να έχουν παίξει τα λιγότερα, με 63 και με τους Hawks και Mavericks να έχουν παίξει τα περισσότερα, από 67. Συνολικά απέμεναν 259 παιχνίδια για την ολοκλήρωση της regular season, από το σύνολο των 1.230. Το NBA έχει ολοκληρώσει και στο παρελθόν σεζόν με λιγότερα παιχνίδια, αν και τότε η μειωμένη regular αφορούσε σεζόν με lock out. Συγκεκριμένα την περίοδο 2011-12 είχαν χαθεί 464 παιχνίδια. Στο προηγούμενο lock out, το 1998-99 είχαν χαθεί λιγότερα, συγκεκριμένα 240.
Το Πλαίσιο
Δυστυχώς ωστόσο, το όλο πλαίσιο επανεκκίνησης το θέτει κατά κύριο λόγο η πανδημία του κορονοϊού. Αν με έναν μαγικό τρόπο αυτή -και η απειλή επανεμφάνισής της- εξαφανιζόταν αύριο το πρωί από τον πλανήτη, η σεζόν θα ολοκληρωνόταν κανονικά με όποιον τρόπο. Η καθυστέρηση λήψης μέτρων απέναντί της, ιδίως στις Η.Π.Α., καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη κάθε πρόβλεψη επιστροφής σε αγώνες - παρουσία κοινού.
Σε κάθε περίπτωση, προς ώρας στις Η.Π.Α. ισχύει απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 50 ατόμων, όπως το Center for Disease Control and Prevention έχει συστήσει ως και τις 10 Μάη.
Η Βασική Προτεραιότητα
Βασική προτεραιότητα της Λίγκας είναι ο περιορισμός της οικονομικής ζημίας, μακράν κάθε δεύτερης επιθυμίας. Δεν υπάρχει λόγος να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Αν κάποιος τους εξασφάλιζε τα χρήματα της σεζόν, η απόφαση για μη συνέχισή της θα ήταν αυτονόητη και θα είχε παρθεί ήδη για τους προφανείς λόγους υγείας. Το γεγονός πως αν δεν ολοκληρωθεί η σεζόν η ζημία ενδέχεται να φτάσει ως και τα $2 δισ., ενώ αν γίνουν έστω υποτυπωδώς τα playoffs και υπάρξει πρωταθλητής, αυτή περιορίζεται ακόμα και οριακά κάτω του $1 δισ., αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα συνέχισης κάθε προσπάθειας να ξαναρχίσουν τα παιχνίδια. Το πώς προκύπτουν αυτά τα νούμερα, και οι επιπτώσεις αυτών στην τρέχουσα, αλλά και τις ακόλουθες περιόδους, εξετάστηκε εδώ στο Guru αναλυτικά στο σχετικό κείμενο με τίτλο “Οι οικονομικές επιπτώσεις της διακοπής στο ΝΒΑ”. Οποιαδήποτε οικονομική αναφορά από τούδε και στο εξής θα πατάει στην εκεί παρουσίασή της, οπότε καλό θα ήταν να το λάβετε αυτό υπόψη.
Οι μεταβλητές
Ο χρόνος
Αν τα χρήματα είναι πεπερασμένα, αντίστοιχα πεπερασμένος είναι και ο χρόνος που έχει το NBA στη διάθεσή του για να τελειώσει τη σεζόν 2019-20. Κάποια στιγμή άλλωστε πρέπει να ξεκινήσει και η σεζόν 2020-21 και αυτό να συμβεί εντός του 2020. Μεταξύ των δύο σεζόν άλλωστε, πρέπει να στριμωχτούν draft, free agency, summer league και preseason. Ακόμα και αν αυτά δεν έχουν τη λάμψη των playoffs, πόσο δε των τελικών, είναι βασικά θεμέλια κάθε σεζόν του NBA.
Σε μια “κανονική” off season, αυτά διαρκούν 100 μέρες. Τόση είναι η χρονική περίοδος από το τέλος της μίας σεζόν ως την έναρξη της επόμενης. Αυτή την στιγμή οι περισσότερες αναλύσεις που διαβάζουμε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, παρουσιάζουν δύο ως τις καθοριστικές ημερομηνίες: την Labor Day στις 7 Σεπτέμβρη για την ολοκλήρωση της τρέχουσας σεζόν, και την 25η Δεκέμβρη ως καταληκτική ημερομηνία έναρξης της επόμενης.
Η 7η Σεπτέμβρη ως καταληκτική ημερομηνία εξασφαλίζει δύο πράγματα: την ολοκλήρωση της σεζόν πριν την έναρξη του NFL στις 10 του ίδιου μήνα, αλλά και μεσοδιάστημα τουλάχιστον 90 ημερών ως την έναρξη της επόμενης εντός του επόμενου Δεκέμβρη.
Για να μπορέσει η Λίγκα να ολοκληρώσει τη σεζόν της ως τις 7 Σεπτέμβρη ωστόσο, χρειάζεται να έχει 80 ημέρες από την επανέναρξή της: δύο εβδομάδες τουλάχιστον προετοιμασία, ώστε οι παίκτες για να βρεθούν σε -έστω οριακά- ικανοποιητική φυσική κατάσταση για το επίπεδο απαιτήσεων του ΝΒΑ, μία ως δύο εβδομάδες για την ολοκλήρωση της τρέχουσας σεζόν (θα δούμε ακολούθως πώς) και περίπου εφτά εβδομάδες για playoffs και τελικούς (επίσης αναλυτικά ακολούθως). Συνήθως τα playoffs κρατάνε δύο γεμάτους μήνες για τέσσερις best of seven σειρές. Οπότε ανάλογα με το τι μορφή θα έχουν οι σειρές, από best of three ως best of seven, και ανάλογα του πόσες ομάδες θα συμμετέχουν στην postseason, από 12 ως και 30, ο χρόνος υπολογίζεται σε αυτή από έξι εβδομάδες ως οκτώ.
Η φυσική κατάσταση των παικτών
Για να έχουμε συνέχιση του πρωταθλήματος ωστόσο, θα πρέπει οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού να είναι σε θέση να αγωνιστούν. Και το βασικότερο, να μην τραυματίζονται πέντε-πέντε κάθε μέρα, λόγω κακής φυσικής κατάστασης από την πολύμηνη αγωνιστική απραξία. Αυτή την στιγμή οι ομάδες έχουν απαγορεύσει κάθε χρήση των εγκαταστάσεών τους στους παίκτες για λόγους υγείας. Για ομαδικές προπονήσεις ούτε λόγος, όσοι μπορούν προπονούνται μόνοι τους στις δικές τους εγκαταστάσεις. Πόσο θα χρειάζονταν για να έχουν ικανοποιητική φυσική κατάσταση, για να ανταπεξέλθουν στους ρυθμούς και τις απαιτήσεις ενός αγώνα NBA, αλλά και να μπορέσουν να προσφέρουν το θέαμα που η λίγκα προσδοκά για την ύπαρξη ενός αντάξιου πρωταθλητή -δεδομένων των συνθηκών-, αλλά και των αντίστοιχων εσόδων;
Γιατί, κακά τα ψέματα, αν μη κακό τραυματιστούν οι superstars των προ της διακοπής φαβορί, Davis, Kawhi, George, LeBron και Giannis, πόσο ενδιαφέρον θα είχε μετά το όποιο θέαμα;
Σε σχετική ερώτηση λοιπόν που έγινε στον Dudley των Lakers στο twitter αυτός απάντησε πως χρειάζονται έναν μήνα:
Realistically depends on how long we cant use our facilities... if we can’t train properly for a month or 2 , an athlete would need at least a month starting from scratch.. injuries would be the biggest concern ... so it all depends on this lay-off from our facilities https://t.co/1L5Jjn3P8o
— Jared Dudley (@JaredDudley619) March 19, 2020
Φοβάμαι πως αυτόν πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να τον έχουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγωνιστική συνέχεια.
Τα Logistics
Εδώ ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα: δεν υπάρχει περίπτωση να παιχτούν όλα τα 259 παιχνίδια που απαιτούνται για την “κανονική” ολοκλήρωση της σεζόν. Καμία απολύτως. Το γεγονός πως δεν θα ολοκληρωθεί ολόκληρη η σεζόν τεκμαίρεται άλλωστε και από τις συζητήσεις μεταξύ λίγκας και NBPA (National Basketball Players Association), αναφορικά με το ποσοστό μείωσης των πληρωμών προς αυτούς. Η λίγκα προτείνει μείωση κατά 50% των πληρωμών από μέσα Απρίλη, ενώ οι παίκτες αντιπροτείνουν μείωση 25% από μέσα Μάη. Και οι δύο θέσεις έχουν εύλογα νομικά πατήματα στην CBA, αλλά δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περαιτέρω σε αυτό στο παρόν κείμενο.
Σε κάθε περίπτωση πλέον, το ΝΒΑ πρέπει να δει πόσα θέλει/μπορεί να εξασφαλίσει πως θα παιχτούν αρχικά, και στη συνέχεια πού και πώς.
Τα ρεαλιστικά σενάρια που παρουσίασε ο John Hollinger στο The Athletic, τα οποία με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο, είναι δύο: ή με κάποιον τρόπο να φτάσουν όλες οι ομάδες στα 70 παιχνίδια, είτε να παίξουν όλες από πέντε παιχνίδια regular, εν είδη preseason, πριν ξεκινήσουν τα playoffs.
Το πρώτο σενάριο, των 70 παιχνιδιών παρέχει έναν κοινό παρονομαστή για όλους, μα και συγκρίσιμα στατιστικά για τους αναλυτές, παρόντος και μέλλοντος. Ακόμα και σε αυτό το πιο στρογγυλοποιημένο σενάριο όμως, είναι εύλογο πως δεν μιλάμε, τουλάχιστον για τα πρώτα παιχνίδια, για παρουσία φιλάθλων, οπότε ο ισοσκελισμός των εντός με τα εκτός έδρας για κάθε ομάδα δεν έχει νόημα να συζητηθεί. Άλλωστε, οι Cavaliers έχουν ήδη παίξει 36 εντός έδρας έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία.
Σύμφωνα όμως και με το σύνολο των πληροφοριών από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο περνάνε οι μέρες, τόσο επικραττεί το σενάριο του “εγκλεισμού” όλων των ομάδων σε ένα μέρος και την εκεί διεξαγωγή όσων αγώνων θα αποφασιστεί. Άλλωστε, ακόμα και για λόγους προστασίας των αθλητών, ο περιορισμός των ταξιδιών πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Το να αλλάζουν μέρα παρά μέρα αεροπλάνα, να συναντιούνται με διαφορετικό προσωπικό αεροδρομίων, ξενοδοχείων, εστιατορίων και αθλητικών εγκαταστάσεων, αυξάνει τον κίνδυνο πιθανής έκθεσης τους στον ιό.
Για αυτό τον λόγο και το Las Vegas είναι το επικρατέστερο μέρος για να διεξαχθεί το υπόλοιπο της σεζόν, μιας και εκεί διεξάγεται και το Summer League και η διοίκηση του NBA έχει εξαιρετική γνώση τόσο των υποδομών (αθλητικών και διαμονής/εστίασης), όσο και των τοπικών αρχών. Εναλλακτικά έχουν ακουστεί από τις Μπαχάμες, ως σε κρουαζιερόπλοιο!
Draft/Free Agency/Summer League
Όλα αυτά μπορούν να αναβληθούν για μετά το τέλος της σεζόν, αλλά ας τα δούμε ξεχωριστά για λίγο.
Το lottery είναι προγραμματισμένο για τις 19 του Μάη. Προφανώς και δεν μπορεί να γίνει, αν δεν ξέρουμε πώς έχει τελειώσει η σεζόν. Τα ποσοστά κάθε ομάδας βασίζονται στην τελική της κατάταξη. Συνεπώς αναμονή. Αντίστοιχα και το draft, που ήταν προγραμματισμένο για τις 25 Ιούνη. Αν δεν έχει υπάρξει ολοκλήρωση της σεζόν, δεν μπορεί να υπάρξει draft lottery, άρα ούτε και draft.
Το Summer League λαμβάνει χώρα μετά το draft έτσι κι αλλιώς, αλλά σε κάθε περίπτωση, με τα playoffs και τους τελικούς στον αέρα, αυτή την στιγμή είναι πολύ χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων της λίγκας.
Εκείνη όμως που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η free agency. Προς ώρας όχι ως προς το κομμάτι του ποιος παίκτης θα πάει πού, μα ως προς το πώς θα συνεχίσουν να παίζουν οι παίκτες των οποίων τα συμβόλαια λήγουν στις 30 του Ιούνη, το σύνηθες τέλος μιας NBA season, εφόσον αυτή φέτος παραταθεί.
“Εντάξει μωρέ θα γίνει μια σχετική ρύθμιση να παραταθούν κι αυτά”. Αλήθεια; Και αν τραυματιστούν μετά, κατά τη διάρκεια αυτής της παράτασης; Και αν τραυματιστούν σοβαρά-σοβαρά, φάση Durant ή Klay στην διάρκεια της παράτασης; Ειδικά αν λάβουμε υπόψη πως όποτε κι αν ξεκινήσει η σεζόν δεν θα έχουν τον χρόνο να έρθουν στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση, ενώ και τα παιχνίδια λογικά θα διεξάγονται πιο συμπιεσμένα χρονικά. Ποιος τους εξασφαλίζει τότε το επόμενο συμβόλαιό τους; Ποια η ασφαλιστική ρύθμιση που θα (πρέπει να) επιτευχθεί; Αυτή η παράταση και οι όροι που θα περιλαμβάνει είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και για αυτούς τους λόγους συνεπώς.
Μα για μένα, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της όλης κατάστασης αποτελεί το συμβόλαιο του προπονητή των Rockets, Mike D’Antony. To συμβόλαιο του D’Antony λήγει στις 30 Ιούνη. Την περσινή off season, παρά τις συζητήσεις που έλαβαν χώρα με την ομάδα, δεν κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τη διοίκηση για επέκταση, η οποία ομάδα όχι μόνο δεν του πρόσφερε ικανοποιητικούς όρους, αλλά έδιωξε και όλους του τους βοηθούς. Τον ίδιο προσπάθησε με κάθε τρόπο να τον εξωθήσει σε παραίτηση γιατί δεν ήθελε να τον αποζημιώσει. Αν τώρα ο Mike γυρίσει και πει στον δεύτερο πιο μαλάκα ιδιοκτήτη της Λίγκας (όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο πρώτος), Tilman Fertitta, “no pay, no play” μετά τις 30 Ιούνη, τι γίνεται;
“Μα θα έχει μπει και αυτός στη ρύθμιση που θα συμφωνήσουν”.
“Τσου” θα σας απαντήσω.
Η ρύθμιση θα αφορά το ΝΒΑ και την NBPA, το Σωματείο των παικτών. Όχι τους προπονητές. Άρα πρόβλημα.
H λογική λέει πως και εδώ λύση με κάποιον τρόπο θα βρεθεί. Ωστόσο η παραπάνω κατάσταση του D’Antoni παρουσιάζεται για να τονιστεί το πολύπλοκο και πολυεπίπεδο των προβλημάτων που η λίγκα έχει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει, προκειμένου να καταφέρει να λήξει τη σεζόν.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες
Όταν ανακοινώθηκε η διακοπή του NBA, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είχαν ακόμα αναβληθεί. Με την αναβολή τους για το επόμενο καλοκαίρι δεν υφίσταται προς ώρας χρονική επικάλυψη και κάποιο πρόβλημα άμεσης αντιμετώπισης. Ωστόσο, με την επόμενη σεζόν να είναι πιθανό να ξεκινήσει με καθυστέρηση, ενδεχομένως αυτή να μην έχει ολοκληρωθεί ως την έναρξη των Ολυμπιακών το καλοκαίρι του 2021.
Αποτελεί αυτό πρόβλημα για το NBA; Κατά βάση όχι. Δεν βγάζει λεφτά η Λίγκα από τους Ολυμπιακούς. Αυτοί αποτελούν έναν καλό έμμεσο τρόπο διαφήμισης “της πραμάτιας της”, αλλά ως εκεί. Απλά θα είναι κρίμα, από την στιγμή που υπήρχε αρχική δέσμευση για συμμετοχή της αφρόκρεμας του NBA σε αυτούς, υπό τις οδηγίες μάλιστα του λατρεμένου Popovich, να μην καταφέρει ο Pop να πάρει χρυσό ούτε Ολυμπιακών, μετά την παταγώδη αποτυχία της Team USA στο Παγκόσμιο της Κίνας.
Προσπαθώντας να λύσουμε τον γρίφο
Η εύκολη απάντηση είναι πως ο γρίφο λύνεται “δύσκολα”. Οι μεταβλητές δεν είναι τόσο προβληματικές, μα το πλαίσιο που η πανδημία βάζει, κάνει όλα τα υπόλοιπα να φαίνονται δευτερεύοντα και μικρής σημασίας. Ενδεχομένως η πιο ρεαλιστική λύση να είναι η πιο απλή: λήξη της σεζόν εδώ χωρίς πρωταθλητή και έναρξη οργάνωσης της επόμενης σεζόν.
Το κόστος όμως μιας τέτοιας απόφασης ξεπερνά -μάλλον σημαντικά- το $1 δισ. Και ο περιορισμός αυτής ακριβώς της ζημίας είναι η πρώτη προτεραιότητα της λίγκας αυτή την στιγμή, όπως τονίσαμε και εισαγωγικά.
Η πιθανότητα να διεξαχθούν τα παιχνίδια με γεμάτα γήπεδα πρέπει να ξεχαστεί. Ακόμα και αν η πανδημία έχει υποχωρήσει, το ρίσκο τόσο μεγάλης συνάθροισης είναι τεράστιο, παρά τις αντίθετες προσδοκίες και προτροπές του Προέδρου των Η.Π.Α., Donald Trump. Στην τηλεδιάσκεψη που αυτός είχε με τους κομισάριους όλων των μεγάλων λιγκών της χώρας το βράδυ της 5ης Απρίλη, τόνισε πως πρέπει μέχρι τον Αύγουστο να έχουν επιστρέψει οι φίλαθλοι στα γήπεδα. Προφανώς και εδώ για οικονομικούς λόγους. Ωστόσο ο Αύγουστος είναι τόσο μακρινός σαν επιλογή για τότε έναρξη του ΝΒΑ, που απλά επιβεβαιώνεται πως αν η Λίγκα ξεκινήσει, αυτό θα γίνει χωρίς φιλάθλους.
Συνεπώς το πιο ρεαλιστικό σενάριο παραμένει το Vegas. Αν όλες οι ομάδες μαζευτούν εκεί, δεν θα υπάρχουν ταξίδια, άρα ούτε και πρόσθετη καταπόνηση από αυτά, δεν θα υπάρχει πλεονέκτημα έδρας για καμία. Η πιο λογική απόφαση φαντάζει το να παίξουν τρία με πέντε παιχνίδια regular, περισσοτερο για να βρουν (κάποιον έστω) ρυθμό, και μετά να ξεκινήσουν τα playoffs. Εδώ να σημειωθεί πως είναι εντελώς εκτός της αμερικάνικης λογικής τα παιχνίδια one-off. Ακόμα και τα best of three δεν τα θεωρούν ενδεικτικά για να προκριθεί η καλύτερη ομάδα, μιας και θεωρούν πως μπορεί μια καλή ομάδα να έχει δύο κακά βράδια στα πέντε. Στα εξεταζόμενα σενάρια ακολούθως λοιπόν, μόνο σε ακραίες χρονικά καταστάσεις συζητάμε για best of three σειρές, πόσο δε για one-offs.
Δεδομένων των συνθηκών πάντως, δεν νομίζω πως μπορούμε να έχουμε κανονικά playoffs, δηλαδή best of seven τριών γύρων συν τελικούς. Οι λύσεις και για αυτά φαντάζουν ως δύο και εξαρτώνται και αυτές από τον παράγοντα χρόνο: αν έχουμε ξεπεράσει αρκετά την 20 Ιούνη, πάμε σε playoffs 12 ομάδων, δύο γύρων συν τελικούς, περιφέρειας και λίγκας: τρίτος με έκτο, τέταρτος με πέμπτο best of three, οι νικητές με δεύτερο και πρώτο σε best of five, τελικός περιφέρειας και τελικοί, σε best of five.
Αν ο χρόνος το επιτρέπει, πάμε για playoffs ως και 20 ή και 24 ομάδων, για να εξαλειφθεί η αδικία του strength of schedule, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα σχετικά τους Pelicans, οι οποίοι παρότι 10οι, είχαν τόσο εύκολο πρόγραμμα για τη συνέχεια, που τα περισσότερα μοντέλα τους έδιναν φαβορί για την όγδοη θέση της Δύσης. Αυτό το σενάριο περιλαμβάνει knock out παιχνίδια από τον έκτο ως τον όποιο έχει επιλεχθεί μέχρι να βγει η τελική οχτάδα. Επιτρέπει δε μια πρώτη εφαρμογή του νεωτερισμού που είχε συζητηθεί μες στη σεζόν, με τη δοκιμή του τουρνουά κατάταξης για τις δύο τελευταίες θέσεις της κάθε περιφέρειας.
Ένα πιο ακραίο σχετικό σενάριο βέβαια, μπορεί να περιέχει σε αντίστοιχο format και τις 30 ομάδες: Ο πρώτος κάθε περιφέρειας περνάει bye τον πρώτο γύρο και παίζουν 15ος με 2ο, 14ος με 3ο, κ.ο.κ., όπως παρουσιάζει η κάτωθι εικόνα:
Το συγκεκριμένο μοντέλο δίνει ένα κίνητρο σε όλους τους παίκτες όλων των ομάδων να μην προφασιστούν φόβο ή τραυματισμό και να προσέλθουν για το υπόλοιπο της σεζόν. Γιατί, κακά τα ψέματα, με το ΝΒΑ να έχει διώξει τους παίκτες από τις πόλεις των ομάδων τους, πρέπει να βρεθεί ένα κάποιο κίνητρο, και αγωνιστικό, πέρα από το οικονομικό, για να μαζευτούν να παίξουν. Αν είναι οι παίκτες των Warriors ή των Knicks να πάνε στο Vegas για τρία ή πέντε παιχνίδια ξεμουδιάσματος των υπολοίπων, φαντάζομαι δεν θα είναι και πολύ ενθουσιασμένοι να το κάνουν.
Το δικό μου ιδανικό μοντέλο για τα φετινά playoffs, ωστόσο, περιλαμβάνει τις 12 καλύτερες ομάδες από κάθε περιφέρεια και είναι της ακόλουθης μορφής:
Με τους τελικους μεταξύ των πρωταθλητών περιφερειών επίσης να είναι best of seven σειρά.
Γενικότερα, η άποψή μου είναι πως, αν για λίγο -και όσο μπορούμε- αφήσουμε στην άκρη τα ιατρικά και κοινωνικά δεδομένα, η τρέχουσα κατάσταση επιτρέπει στο ΝΒΑ να προβεί σε όλους εκείνους τους πειραματισμούς που τόσο καιρό σκεφτόταν, αλλά δυσκολευόταν ή φοβόταν να εφαρμόσει. Αρχής γενομένης με τα φετινά playoffs και κάποιας μορφής τουρνουά κατάταξης, με την έναρξη της σεζόν τα Χριστούγεννα την επόμενη σεζόν, για να περιοριζεται η επικάλυψη με το NFL, όπως στο τελευταίο Sloan Conference o CEO των Hawks, Steve Koonin, πρότεινε, τον περιορισμό χρονικά της επόμενης σεζόν με ένα εντός και ένα εκτός κόντρα στις υπόλοιπες ομάδες για κάθε ομάδα, για μία σεζόν 58 αγώνων, που θα επέτρεπε την εξέταση:
- του αν λιγότερα παιχνίδια, ήτοι περισσότερο σημαντικά παιχνίδια (πολύ μεγαλύτερη η σημαντικότητα κάθε αγώνα αν είναι 1/58, σε σχέση με το τρέχον 1/82) συνεπάγονται υψηλότερη τηλεθέαση,
- την στην πράξη κατάργηση των περιφερειών, αφού όλοι θα παίζουν δύο φορές ενάντια σε όλους τους άλλους, και όχι δύο με τους της αντίθετης περιφέρειας και τρεις ή τέσσερις με τους της ίδιας,
- το οποίο “β” θα επέτρεπε 16-best playoffs, με τις 16 καλύτερες ομάδες να προκρίνονται στην post season ανεξαρτήτως περιφέρειας, πόσο δε division, και
- η πιο περιορισμένη σεζόν θα άφηνε χώρο για να δοκιμαστεί και το mid-season tournament τύπου κυπέλλου με τη συμμετοχή και των 30 ομάδων, σε ένα bracket που οι δύο πρώτοι την στιγμή διεξαγωγής του θα πέρναγαν έναν γύρο bye και μετά θα είχαμε οκτώ ζευγάρια με τη γνωστή μορφή προς το Final-4 ή τον τελικό.
Μία ακόμη οπτική επάνω σε όλα αυτά
Το συγκεκριμένο κείμενο το ταλαιπωρώ κοντά δύο εβδομάδες. Η ανάγκη αναζήτησης καλύτερης τεκμηρίωσης για το καθετί και στοιχειοθέτησης κάθε δεδομένου και μεταβλητής, διαρκώς άλλαζαν την οπτική μου πάνω στην κατάσταση. “Έτσι δεν γίνεται και σε κάθε real life case study, άλλωστε;”.
Ακριβώς έτσι, πράγματι. Όμως εδώ ήταν “το πλαίσιο” της πανδημίας που έκανε την όλη ανάλυση πιο ιδιαίτερη, πιο δύσκολη. Συγκεκριμένα, οι μέρες που περνούσαν και τα δεδομένα που έρχονται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού για την έξαρση της πανδημίας εκεί, με κάνουν δύσπιστο ως προς το αν η σεζόν τελικά θα μπορέσει να ολοκληρωθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Ή έστω καν αν πρέπει. Αν το μοντέλο που εξετάζουμε ήταν απλά ένα μοντέλο σε ένα κομμάτι ηλεκτρονικού χαρτιού, θα υποστήριζα με θέρμη την τελευταία πρόταση που παρουσίασα ανωτέρω και την “ευκαιρία” εκμετάλλευσης της όλης κατάστασης για πειραματισμούς σε αυτήν και την επόμενη σεζόν.
Όμως η πραγματικότητα είναι αυτές τις μέρες τόσο αδυσώπητη, που λειτουργεί σαν οδοστρωτήρας που περνάει πάνω από τα πάντα ισοπεδωνοντας τα, και δεν επιτρέπει την εξέταση ενός αθλήματος ή μιας λίγκας όπως το NBA, αποκομμένο από αυτήν.
Ξεκινώντας από τα απλά νούμερα: οι ομάδες του NBA είχαν κατά τη διακοπή του πρωταθλήματος ενεργά 426 συμβόλαια. Όλοι αυτοί (πλην των μακροχρόνια τραυματιών) θα πρέπει να πάνε στο Vegas. Μαζί τους θα πάνε προπονητές, φροντιστές, γιατροί, φυσιοθεραπευτές, διατροφολόγοι, scouters αντιπάλων και κάποια μέλη των front offices κάθε ομάδας. Κάπως έτσι ο αριθμός -τουλάχιστον- διπλασιάζεται. Για να διεξαχθεί το υπόλοιπο της σεζόν και να καλυφθεί τηλεοπτικά, ακριβώς για να περιοριστεί η οικονομική ζημιά, που είναι το κύριο ζητούμενο, στο Vegas θα πρέπει να πάνε, μαζί με τους προαναφερθέντες, διαιτητές, κάποιοι διοικητικοί του NBA, καθώς και ένας αριθμός δημοσιογράφων, σχολιαστών, καμεραμέν και όποια άλλη ειδικότητα απαιτείται για να καλυφθούν τα παιχνίδια.
Όλοι οι παραπάνω όμως εν τέλει αθροίζονται σε πάνω από 1.000 άτομα. Πριν κλειστούν στο Vegas θα πρέπει άπαντες να εξεταστούν για τον κορονοϊό. Όχι μία, αλλά δύο φορές: τόσο πριν πάνε στο Vegas, για να μην βρεθούν με τους υπόλοιπους σε περίπτωση που είναι φορείς, όσο και αφού φτάσουν εκεί, για το ενδεχόμενο να κόλλησαν κατά την μετακίνησή τους, σε κάποιο αεροπλάνο ή όπου ενδιάμεσα.
Το τεστ θα πρέπει να το κάνουν όμως προληπτικά και όσοι θα έρχονται σε επαφή μαζί τους: από τους υπαλλήλους στα ξενοδοχεία που θα μείνουν, στα εστιατόρια που θα τρώνε, οι οδηγοί που θα είναι υπεύθυνοι για τη μεταφορά τους, αλλά και όλο το προσωπικό των εγκαταστάσεων που οι αγώνες θα διεξαχθούν. Και όλοι οι παραπάνω να μπουν σε περιορισμό να μην συναντήσουν κανέναν άλλον, όσο θα διαρκέσει το υπόλοιπο της σεζόν, περίπου 80 ημέρες. Επίσης, μάλλον τα τεστ θα πρέπει να επαναλαμβάνονται τακτικά κατά τη διαδικασία ολοκλήρωσης της σεζόν για προληπτικούς λόγους, μιας και η Λίγκα δεν θα άντεχε δεύτερη διακοπή -οριστική πια- από τον κορονοϊό. Αλλά αυτό θα αποτελούσε -καταστροφικό- μονόδρομο, αν έστω και ένας παίκτης στο συγκεκριμένο καθεστώς εγκλεισμού όλων στο Vegas βρισκόταν θετικός στον ιό.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που δεν μπορούμε πλέον να μην λαμβάνουμε υπόψη τους ιατρικούς πόρους που απαιτούνται για κάτι τέτοιο. Τόσο τους πόρους σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όσο και σε τεστ που το αμερικάνικο σύστημα υγείας μπορεί να τα διαθέσει.
Here you go. pic.twitter.com/846tVnWvae
— Derek Shaffer (@DerekJShaffer) March 31, 2020
Η επανέναρξη του NBA δεν θα έπρεπε να απασχολεί κατά κύριο λόγο την ίδια τη λίγκα και τα οικονομικά αυτής, μα να σηματοδοτούσε την επιστροφή σε μία κοινωνική κανονικότητα, που τα sports θα πρόσφεραν θέαμα σε μία κοινωνία που αναζητά μετά την κάλυψη των βασικών της αναγκών (έστω σε έναν σημαντικό βαθμό της μεγάλης πλειοψηφίας αυτής -και αυτό αποκλειστικά χάριν συζήτησης), μέσα και τρόπους διασκέδασης. Ωστόσο, τα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας αυτή την στιγμή σε ιατρικό και κοινωνικό επίπεδο, είναι τέτοια, που ξεφεύγουν κατά πολύ από το αγωνιστικό του ΝΒΑ και την ολοκλήρωση ή μη της σεζόν. Με τους ανέργους των Η.Π.Α. να έχουν διπλασιαστεί μέσα σε μόλις μία εβδομάδα, από τα 3,31 εκατ. στα 6,65 εκατ., η βασική απουσία “του άρτου”, όπως ο παρακάτω πίνακας παρουσιάζει, καθιστά την όποια συζήτηση γύρω από “τα θεάματα” από εντελώς δευτερεύουσα ως αποπροσανατολιστική.
Τον χαρακτηρισμό “αποπροσανατολιστική” τον χρησιμοποιώ γιατί θα ήθελα να τονίσω πως, χωρίς να είμαι καθόλου αισιόδοξος για το αν αυτό εν τέλει θα συμβεί, η όλη κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο οφείλει να ανοίξει τη συζήτηση γύρω από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της σχολής του Σικάγο, που κοινωνικά και οικονομικά επικράτησαν εδώ και 50 χρόνια και έφεραν τις κοινωνίες -και τα Εθνικά Συστήματα Υγείας τους- στο σημείο που τις έφεραν.
Η εύκολη εξαπάτηση των κοινωνιών, μέσω του μανδύα του "κακού κράτους" που δεν παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, για την ιδιωτικοποίηση των ανελαστικής ζήτησης υποδομών αυτού, υποδομών σε υγεία, παιδεία, ενέργεια, μεταφορές, ακόμα και στο νερό, για δεκαετίες, εξασφάλισαν πακτωλό κερδών για τους ελάχιστους και πανάκριβες υπηρεσίες συζητήσιμης ποιότητας παντός τύπου για τους πολλούς. Η τελευταια δεκαετία δε, αν κάτι απέδειξε ήταν πως η ιδιωτικοποίηση των παραπάνω αφορούσε αποκλειστικά τα κέρδη τους, μιας και η εκάστοτε χασούρα παρέμενε κοινωνική.
Δεν μπορώ συνεπώς να δω πώς μπορούμε να μιλάμε για κολεγιακό μπάσκετ χωρίς να αναφερόμαστε στο $1,6 τρισ. χρέος των φοιτητικών δανείων ή για τo πώς θα ξαναρχίσει η σεζόν του NBA εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, χωρίς αναφορά στο ότι για να γλιτώσει ένας ανασφάλιστος πολίτης των Η.Π.Α. από τον ιό πρέπει να πλήρώσει $35 χιλ. Όλα τα παραπάνω βοούν αυτή την στιγμή για τις κοινωνικές αντιθέσεις και αδικίες, ως αποτέλεσμα ακριβώς της επικράτησης και εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου. Και προφανώς κάθε προβολή των αντιστοιχιών, είτε στην Ελλάδα, είτε στον δυτικό Κόσμο γενικότερα, είναι όχι απλά επιθυμητή, μα επιβεβλημένη.
Αν κάτι δε, προσωπικά μου πήρε κάποιον καιρό μετά την αποφοίτησή μου από τα πανεπιστήμια να καταλάβω, είναι πόσο μαλακία και λάθος αντιεπιστημονικό είναι εν τέλει, ιδίως στις κοινωνικές επιστήμες, το “ceteris paribus”. Πόσο κοινωνικά ανεφάρμοστο είναι και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα έπρεπε να το χρησιμοποιούμε. Τουλάχιστον όχι στην έκταση που χρησιμοποιήθηκε για να μας πείσουν οι “ειδικοί” για τα μοντέλα που είδαμε στην πράξη να καταρρέουν. Όταν λοιπόν αυτή η κατάρρευση συμπαρασύρει ανθρώπους είτε στη φτώχεια, πολλώ δε μάλλον στον θάνατο, θα ένιωθα εντελώς μαλάκας να έλεγα “ceteris paribus” το NBA θα πρέπει ιδανικά να ξαναξεκινήσει “έτσι” ή "αλλιώς".
Ακριβώς επειδή το αν το NBA θα ξεκινήσει ή όχι, καλώς ή κακώς εντάσσεται ακριβώς σε αυτή την κοινωνικά στρεβλωτική λογική: για να ξεκινήσει θα πρέπει ένα μάτσο χρυσοπληρωμένοι αθλητές να τεσταριστούν σε βάρος της κοινωνίας για να προσφέρουν σε αυτή ένα χάπι γλυκιάς αποπλάνησης από την καθημερινότητά της. Μα πάνω από όλα και κύρια, να κάνουν το χατήρι των δισεκατομμυριούχων αφεντικών τους, απλά για να εξασφαλίσουν στους τελευταίους τα περισσότερα δυνατά έσοδα. Πόσοι από τους αθλητές του NBA, αν ήταν καθαρά δική τους επιλογή, αυτή την στιγμή θα επέλεγαν να πάνε στο Vegas ή όπου αλλού, αποκομμένοι από κάθε οικείο τους πρόσωπο για τρεις κοντά μήνες, προκειμένου να εξυπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς;
Είναι λοιπόν τέτοιες οι τρέχουσες συνθήκες που καθιστούν όλο αυτό το πλαίσιο εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Η πραγματικότητα, οι ζωές, η υγεία, των αθλητών και αντίστοιχα οι δικές μας, ξεπερνάνε κατά πολύ τις όποιες ανάγκες εξεύρεσης της βέλτιστης λύσης για να ξαναξεκινήσει το NBA. Αυτό, όπως και κάθε άλλο αγαπημένο sport, καλό θα ήταν να τα έχουμε το συντομότερο στις οθόνες μας, μα ακόμα καλύτερο θα ήταν να ξεκινάγαμε άμεσα την κουβέντα αναφορικά με τα πόσα, πόσο σημαντικά, κομμάτια της ζωής μας εκχωρήσαμε τόσα χρόνια και σε ποια άτομα.
