Οι Σειρές

H Διασκεδαστική: Bucks και Celtics άνοιξαν τον χορό του δεύτερου γύρου και ενώ οι περισσότεροι περιμέναμε τον (σύντομα MVP) Γιάννη να τους βάλει στα καλάθια και τους συμπαίκτες του να βομβαρδίζουν από την περιφέρεια, είδαμε μία Βοστώνη εκπληκτική στην άμυνα, συγκεντρωμένη στο να οδηγήσει τον Αντετοκούνμπο σε δύσκολες προσπάθειες και να αναγκάσει τους υπόλοιπους Bucks σε χαμηλότερα ποσοστά. Τα κατάφερε στο πρώτο παιχνίδι, στο δεύτερο η ομάδα του Milwaukee βρήκε τα πατήματά της και απάντησε εμφατικά, εκμεταλλευόμενη και την μέτρια επιθετικά βραδιά των Celtics. Η σειρά μεταφέρθηκε στην Βοστώνη, όπου ο Αντετοκούνμπο κυριάρχησε στον τρίτο αγώνα και οι Bucks πήραν πίσω το πλεονέκτημα. Γιάννης στη σημαντικότερη σειρά της καριέρας του (μέχρι την επόμενη), Kyrie πάντα επικίνδυνος, καθοριστικοί Horford και Middleton από κάθε πλευρά, mini-step up του Jaylen Brown, ένας Jayson Tatum που ψάχνεται και ένας Malcolm Brogdon που περιμένουμε να επιστρέψει, πολλές αποχρώσεις του πράσινου στο παρκέ. Αυτή η σειρά έχει πρωταγωνιστές, έχει ιστορίες, έχει στυλ και λογικά έχει και πολύ μέλλον. Πιθανό-game-7-alert.

H Αψυχολόγητη: Game 1 στο Toronto και στο παρκέ εμφανίζεται ένα cyborg που χορεύει σαν τον Mikhail Baryshnikov και διαλύει κάθε άμυνα που εμφανίζουν οι Sixers μπροστά του, με συνοδοιπόρους τον ‘’δικό-του-Scottie-Pippen'’ Pascal Siakam και ένα σύνολο veterans έτοιμο να κάνει τα απαραίτητα ώστε οι Raptors να πάρουν την σειρά:

‘’Τους έχουν οι Raptors, αυτή η σειρά ίσως τελειώσει στα 5 παιχνίδια’’ είναι η λογική αφήγηση. Και ξαφνικά; Οι Sixers βρίσκονται συνεχώς μπροστά στο δεύτερο παιχνίδι χωρίς να σουτάρουν καλά (39,5 FG%, 28,6% από την περιφέρεια) μέχρι που ο Butler αποφασίζει να το τελειώσει και να ισοφαρίσει την σειρά (περισσότερα για τον Τζιμάκο παρακάτω). Game 3 στην Philly και η εικόνα έχει πάρει στροφή 180 μοιρών, οι Sixers κερδίζουν άνετα με τον Embiid να κάνει πάρτι απέναντι στην άμυνα των Raptors. Τι διάολο συνέβη; Raptors, αυτό συνέβη. Για να μην παρεξηγηθώ, Leonard και Siakam συνεχίζουν να είναι φανταστικοί, ο Kawhi είναι μακράν ο καλύτερος παίκτης στο παρκέ. Συνολικά οι Raptors όμως εμφανίζουν θέματα και όταν η Philadelphia των Embiid-Simmons-Butler φαίνεται η ‘’λογική’’ της σειράς, οι προβλέψεις πάνε περίπατο, με συγχωρείτε. Πλήρως αψυχολόγητο, αλλά και πλήρως διασκεδαστικό σόου.

Οι δύο ‘’κάτσε να δούμε που το πάνε’’: Από την μία έχουμε το Warriors-Rockets, την σειρά που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία μετά από τους περυσινούς τελικούς περιφέρειας, όπου η απουσία του Paul και τα συνεχόμενα τούβλα των Rockets στο game 7 έδωσαν την ευκαιρία στο Golden State να κατακτήσει τη Δύση. Φέτος οι Warriors, ευκολότερα ή δυσκολότερα, κράτησαν την έδρα τους και είναι στο 2-0, με τον (καλύτερο παίκτη στον κόσμο για τον γράφοντα) Κevin Durant να τους κρατά μπροστά όποτε χρειάζεται. Οι Rockets γκρίνιαξαν για την διαιτησία, έπαιξαν σκληρά και έξυπνα, δεν κατάφεραν να φύγουν από το Oakland με κάτι παραπάνω από νεύρα και απογοήτευση, προσωπικά όμως δεν τους ξεγράφω. Είναι χτισμένοι για να ματσάρουν τους Warriors καλύτερα από τις περισσότερες ομάδες, αν καταφέρουν να κουράσουν τους KD-Curry, γιατί να τους περιορίσουν σημαντικά δύσκολο, ίσως να φέρουν την σειρά στα μέτρα τους. Το Golden State μοιάζει (και είναι) φαβορί πάντως για να φτάσει μέχρι το τέλος, ξανά.

Aπό την άλλη συναντάμε την κόντρα Nuggets-Blazers και πραγματικά άντε να βγάλεις άκρη. Oι Nuggets κέρδισαν στο photo finish την σειρά με τους Spurs, οι Blazers καθάρισαν τους Thunder πίσω από τον εκπληκτικό Damian Lillard. Πρώτο ματς με τον Dame να πλησιάζει την 40αρα αλλά τους Nuggets να κερδίζουν με τον σταθερά φανταστικό Nikola Jokic, δεύτερο με τον Lillard να ‘’τα σπάει’’ αλλά οι Nuggets αναγκάστηκαν να βλέπουν τον CJ McCollum να κατευθύνει μασετρικά τους Blazers στα κρίσιμα και να φέρνει την κόντρα στα ίσια. Τρίτη πράξη στο Portland, αδιανόητη κατάσταση με τετραπλή (!!!!) παράταση, τον CJ να έχει 41π¹ (και 39 σουτ, o Lillard 28π με 24 σουτ), Jokic-Murray με 30+ (τον πέθαναν τον Nikola, έπαιξε 65 λεπτά) και take over από τον Rodney Hood, από όλους τους παίκτες, για την νίκη του Portland. Ξαναλέω, άντε να βγάλεις άκρη σε αυτήν τη σειρά, ειδικά μετά την σημερινή παράνοια. Ίσως να μην χρειάζεται και απλά να πρέπει να ευχαριστηθούμε την πορεία, με δύο ομάδες που βρίσκονται κοντά στην (απροσδόκητη) επιτυχία και προσπαθούν να το διαχειριστούν. Αυτό το μυστήριο είναι πάντα όμορφο.

Οι Ομάδες

H επιβεβαίωση: ‘’Ενδοοικογενειακές’’ ίντριγκες, χαλαρότητα μέσα στην σεζόν, μίνι-υποτίμηση στους Clippers στον πρώτο γύρο, συνεχείς φήμες για μετακίνηση του Durant στη Νέα Υόρκη το ερχόμενο καλοκαίρι. Όλα αυτά είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι και ότι το Golden State είναι ακόμη η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ και δύσκολα κάποιος θα τους κερδίσει 4 φορές. Μοιάζουν πιο θνητοί από ποτέ, το pace-and-space παιχνίδι πηγαίνει αρκετές στιγμές στην άκρη για το ‘’Kevin πάρε την μπάλα και κέρδισε το ματς’’. Μαντέψτε όμως, λειτουργεί, κυρίως γιατί ο KD είναι ο πιο unguardable παίκτης στην λίγκα. Η μόνη ελπίδα που έχει οποιαδήποτε ομάδα απέναντι στους Warriors είναι να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα: Δεν υπάρχει κορεσμός όταν μιλάμε για τέτοιους πρωταθλητές, τέτοιους μάστερ του ανταγωνισμού. Ο Curry θα συνεχίσει να είναι ξεχωριστός και να θέλει μία άμυνα να τον ακολουθεί μόνιμα, ο Klay θα συνεχίσει να σουτάρει μέχρι να σε διαλύσει, οι Green και Iggy θα συνεχίσουν να είναι ‘’ζιζάνια που σε ενοχλούν’’. Και φυσικά ο τύπος με το 35 θα είναι εκεί, μπροστά, για τον τρίτο του τίτλο με ισάριθμα finals MVP βραβεία, με τις ευχές όλων των υπόλοιπων Warriors. Η επόμενη μέρα μπορεί να περιμένει και στο Golden State το γνωρίζουν. Μένει να δούμε αν το έχουν αντιληφθεί και οι υπόλοιποι.

Η (πρόωρη και μίνι) απογοήτευση: Επιστρέφουμε στους Toronto Raptors. Στα μάτια μου έμοιαζαν έτοιμοι για το επόμενο βήμα και το πρώτο παιχνίδι του δεύτερου γύρου με ενθουσίασε, πίστευα πως θα το πετύχουν με άνεση. Βιαστική κρίση δυστυχώς. Το δίδυμο Leonard-Siakam όπως συζητήσαμε νωρίτερα παίζει σταθερά σε υψηλό επίπεδο, ο Kawhi οριακά κάνει τον Jordan (συζητήσεις με φίλους και συνοδοιπόρους στο Basketball Guru μου δείχνουν ότι δεν είμαι μόνος σε αυτή την ‘’ιεροσυλία’’). Οι υπόλοιποι ωστόσο έχουν χαθεί στην μετάφραση, ο Lowry είναι ασταθής αν θέλω να το θέσω ευγενικά, ο Danny Green δεν σουτάρει με την γνωστή του συνέπεια και οι Gasol-Ibaka δίνουν λιγότερα από τα αναμενόμενα, με τον Marc να έχει να παρουσιάσει μόνο την καλή άμυνα απέναντι στον Embiid στην αρχή της σειράς. O Ibaka τώρα που το σκέφτομαι δίνει τα αναμενόμενα, πάντα τον ψάχνουμε στα playoffs. Ενιγούει. Η ομάδα του Toronto την μία μέρα δείχνει πλήρες σύνολο (που ο Leonard δεν έχει λόγο να αφήσει το καλοκαίρι) και την άλλη οριακά σκορποχώρι (που ο Leonard έχει μόνο τον Siakam και κάτι φαίνεται να μην κολλάει), με την κουβέντα για την διαχείριση των λεπτών/συμμετοχών του Kawhi στην κανονική σεζόν να έχει επιστρέψει ως δικαιολογία για τις στιγμές που μοιάζουν ασύνδετοι. Και αν στο επόμενο παιχνίδι οι Raptors εμφανιστούν πιο δεμένοι και από τους Pistons του 2004; Ποιος ξέρει τι συμβαίνει πραγματικά με το τρελοκομείο του Καναδά. Το μόνο σίγουρο είναι πως τους περίμενα πιο σταθερούς.

Το αίνιγμα: To επιθετικό παιχνίδι των Denver Nuggets γύρω από τον Nikola Jokic. Ο Σέρβος center είναι σταθερά καλός, με την γνωστή του δημιουργία και το bullying στα κορμιά που συναντά απέναντι του. Ο Jokic θα σπρώξει, θα κερδίσει φάουλ, θα σκοράρει και θα πασάρει, θα πάρει μαζί με τον Millsap τα επιθετικά ριμπάουντ που θα δώσουν έξτρα κατοχές, ειδικά όταν απέναντι έχει μόνο τον Kanter και τον Zach Collins. Τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι; Να βάζουν με μία συνέπεια τα αναθεματισμένα περιφερειακά σουτ. Στο πρώτο παιχνίδι σούταραν με 41,4%, κέρδισαν άνετα. Δεύτερο ματς στο 20,7% και εύκολη ήττα, τρίτος αγώνας στο Portland, 35,7% και ήττα στα σημεία, σε παλαβό αγώνα τεσσάρων παρατάσεων. Αν οι Nuggets σουτάρουν με μεγαλύτερη συνέπεια, ο Jokic και η συνολικά καλή τους άμυνα θα τους οδηγήσουν στους πρώτους τελικούς περιφέρειας μετά το 2009. Διαφορετικά ο Lillard και η παρέα του δεν θα τους χαρίσουν τίποτα. Όχι ότι θα στενοχωρηθώ και ιδιαίτερα, δηλωμένος άλλωστε στο ‘’Μαζί σου Damian και όπου φτάσεις'’ κίνημα.

Οι Παίκτες

Ο Χ-factor: Αν ο Andre Iguodala συνεχίσει να παίζει σε αυτό το επίπεδο προσθέτει ένα ακόμη πρόβλημα στις ομάδες που θέλουν να ρίξουν τους Warriors από την κορυφή. Έχει εμφανιστεί σε τρομερή σωματική κατάσταση, δίνει σκορ κοντά στην ρακέτα (πρώτος σε καρφώματα στην post season την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές), δημιουργεί και σουτάρει από την περιφέρεια σε ικανοποιητικό βαθμό και φυσικά είναι απόλυτα προσηλωμένος στην άμυνα. Ολοκληρωτικό pain in the ass, ειδικά όταν έχεις να προετοιμάσεις ένα πλάνο για τους KD-Curry-Klay-Green παράλληλα. Όταν μετά από κάποια χρόνια κλείσει την καριέρα του, πιστεύω πως είναι σημείο μελέτης ο Iggy, γιατί ο ρόλος που έχει σε αυτούς τους Warriors έκρυψε κάπως από τα μάτια του κόσμου το πόσο μεγάλος παίκτης είναι. Στο Golden State πάντως δείχνουν να το γνωρίζουν.

H επιβεβαίωση: H τύχη των Celtics στην σειρά με τους Bucks και η συνολική τους πορεία στη φετινή post season θα κριθεί από τον Al Horford. Γύρω από αυτόν στήθηκε η άμυνα που περιόρισε σε σημαντικό τον Γιάννη στο πρώτο ματς, ενώ εξίσου σημαντικός είναι στην επίθεση, με την διαρκή του κίνηση, την οξυδέρκειά του και φυσικά την ικανότητά του στην δημιουργία. Ο Al μπορεί να μην είναι ο κορυφαίος center και να μην ξεχωρίζει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού όπως ο Embiid ή o Jokic, είναι όμως καλός σε όλα, με ελάχιστες αδυναμίες. Θα σκοράρει από όλες τις αποστάσεις, θα φθείρει τον αντίπαλο, θα πασάρει, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει (σχεδόν) όλες τις αλλαγές που θα προκύψουν και τους παίκτες που θα βρεθούν μπροστά του με την μπάλα. Αυτήν τη στιγμή παίζει σε υψηλό ρυθμό, προσωπικά βλέπω την καλύτερη βερσιόν του. Αν συνεχίσει έτσι, ελευθερώνοντας παίκτες όπως ο Kyrie και ο Ηayward, οι Celtics είναι πολύ σοβαροί παίκτες στο τραπέζι της Ανατολής.

Η κ@υλ@: ‘’ Έλα μωρέ με τον μαλάκα τον Butler, όπου πάει δημιουργεί προβλήματα. Και εδώ που τα λέμε, οι Sixers το κατάλαβαν και για αυτό πήραν τον Harris, αυτόν χρειάζονται πραγματικά’’. Μπούρδες θα πω εγώ. Εν τέλει είναι κάπως καλός ο Τζιμάκος έτσι; O ίδιος ξέρει πως δεν είναι ο καλύτερος στην ομάδα του (Embiid) ή αυτός με το ‘’θεόσταλτο’’ ταλέντο (Simmons), όπως το ήξερε και στην Minnesota με τους Towns-Wiggins. Είναι όμως winner και φουλ ανταγωνιστικός και αυτό ακριβώς χρειάζεται η Philly για να φτάσει σε μία επιτυχημένη χρονιά. Το παιχνίδι του Butler είναι αυτό που θα επιτρέψει στον Embiid να κυριαρχήσει, που θα πάρει το βάρος πάνω από τους Simmons-Harris και θα τους χαρίσει έναν ρόλο που δεν θα τους διαλύσει στην πορεία. Παράλληλα θα εμψυχώσει τον Joel (φαντάζομαι είδατε τις χθεσινές ‘’that’s why you shoot it’’ και ‘’take us home’’ ατάκες του, αν όχι link εδώ), θα ηγηθεί όταν χρειάζεται, θα τα βάλει με το cyborg Leonard ακόμη και αν ξέρει ότι ο Kawhi είναι μία κλάση πάνω, δεν τον βλέπει. Θα παλέψει για κάθε μπάλα, θα την πάρει στα χέρια του όταν καίει και θα προσπαθήσει να κρίνει τον αγώνα, χωρίς να σημαίνει ότι θα σκοράρει τελικά ο ίδιος. Και αν τα καταφέρει, τα κατάφερε.

Σημειώσεις

1. O McCollum με εντυπωσίασε με την φυσική του κατάσταση. Τρίτη και τέταρτη παράταση και ο CJ πετούσε, έχοντας την ενέργεια και την ταχύτητα να ξεφεύγει από τους αντιπάλους του και να βρίσκει αυτά τα ελάχιστα εκατοστά που είναι απαραίτητα για να βάζει τα δύσκολα σουτ που επιχειρεί. Ο ίδιος μετά τον αγώνα ρωτήθηκε για τα 60´ που αγωνίστηκε και είπε πως ένιωθε άνετος, αποδίδοντας την κατάσταση του στις καλοκαιρινές προπονήσεις που τον προετοίμασαν. Γίνεται δουλίτσα το καλοκαίρι.