Από το περασμένο καλοκαίρι είχα μεγάλο ενδιαφέρον για την εικόνα που θα παρουσίαζε η ομάδα των Lakers στη φετινή σεζόν. Με την πρόσληψη ενός προπονητή χωρίς προηγούμενη εμπειρία στους πάγκους, ούτε καν ως μέλος προπονητικού επιτελείου, όπως ο JJ Redick, αλλά και με την μη ενίσχυση του ρόστερ κατά την offseason, τα ερωτηματικά ήταν πολλά. Η πορεία τους όμως ήταν και είναι πολύ καλύτερη από αυτή που πίστευα στην αφετηρία της σεζόν. Ενόψει μάλιστα των Playoffs, ουδείς μπορεί να τους ξεγράψει από μία πιθανή διεκδίκηση της εισόδου στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας. Δεν έχει νόημα να ασχοληθώ στο παρόν κείμενο τόσο με το τι έκαναν στην προ-Doncic εποχή, όσο με το τι κάνουν στην μετά-Doncic. Η αλήθεια είναι πως ακόμη και τώρα, δύο μήνες μετά, μοιάζει ακατανόητη η τότε κίνηση του GM των Mavericks να ανταλλάξει τον Σλοβένο παιχταρά. Πόσο δε, όταν η ομάδα του Dallas από εκεί που είχε θετικό ρεκόρ, έφτασε στην δέκατη θέση της Δύσης και μέσω αυτής θα διεκδικήσει την είσοδο στα Playoffs μέσω του play-in τουρνουά. Σαν η σωρεία τραυματισμών που ακολούθησε να είναι το κάρμα που ακολούθησε την ύβρι του GM Harrison.

Ένα από τα βασικά σημεία κριτικής της 2023 CBA ήταν πως με την διεύρενση των δυνατοτήτων επέκτασης των συμβολαίων των παικτών προ free agency, σε συνδυασμό με τα πιο πιεστικά aprons (πρώτο και δεύτερο), τόσο οι μετακινήσεις ελεύθερων παικτών, όσο και τα μεγάλα trades superstars θα περιοριστούν, καθώς το νέο πλαίσιο αυταξιακά θέτει τα θεμέλια για να τα περιορίζει.

“Μα τόσος σαματάς επειδή η καλύτερη ομάδα της περιφέρειας θα αντιμετωπίσει μια που ξεκίνησε από τα playins;!”

Η μαγική βραδιά του Στεφ Κάρι έφερε μπροστά μας τη σειρά που προσμέναμε με σχεδόν ασυνείδητη επιθυμία. Η ομάδα-σύμβολο της σύγχρονης εποχής, με τον πιο επιδραστικό παίκτη του μπάσκετ των καιρών μας, απέναντι στη διαχρονική λάμψη των Λος Άντζελες Λέικερς και του πληρέστερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών.

Η πηγή της νεότητας σαν έννοια, αναφορά ή αναπαράσταση ανευρίσκεται σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς της Γης, όπως και σε αρκετές θρησκείες. Άλλες φορές αναφέρεται κυριολεκτικά, σαν ένα σιντριβάνι που χαρίζει αιώνια ζωή, κι άλλες σαν αλληγορία για την ουσιαστική και μοναδική νεότητα που μπορεί να διατηρήσει κανείς, αυτή του πνεύματος. Η αγαπημένη μου απεικόνιση αυτού του θέματος είναι από τον αναγεννησιακό Λούκας Κράναχ, που κατά τη γνώμη μου κατάφερε να χωρέσει όλα τα παραπάνω σε έναν πίνακα. Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί αν κάποιος έχει καταφέρει να βρει την γαμημένη την πηγή, ε αυτός είναι ο LeBron James (κι ο Paul Rudd, τι γονίδια είναι αυτά ρε ψηλέ).

Μόλις 13 ομάδες στην ιστορία των πλέι-οφ του ΝΒΑ έχουν κατορθώσει να ανατρέψουν το εις βάρος τους 3-1 και να προκριθούν με τρεις σερί νίκες. Στις υπόλοιπες 259 σειρές, δηλαδή στο 96%, η ομάδα με το αντίστοιχο προβάδισμα, πήρε είτε εύκολα, είτε δύσκολα τη σειρά.

Σκάρτα δέκα παιχνίδια πια για το τέλος της σεζόν 2022-23, με τη Δύση παρόλα αυτά να παραμένει εντελώς ορθάνοιχτη για τις θέσεις #4 ως #12, αποτελεί η φετινή σεζόν την χαμένη μεγάλη ευκαιρία των Lakers για να φτάσουν ξανά ως τους Τελικούς; Παρότι ο σχετικός δρόμος θεωρητικά κάθε άλλο παρά κλειστός δεν είναι ακόμα, το παρόν κείμενο εξετάζει όλα τα κακώς κείμενα που ψαλίδισαν σημαντικά τις πιθανότητες της τρέχουσας έκδοσης της πλέον λαμπερής και διαχρονικά κορυφαίας ομάδας της Λίγκας για να διεκδικήσει μεγαλεία τη φετινή σεζόν.

Καθώς η κανονική περίοδος του ΝΒΑ μπαίνει στo τελευταίο στάδιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Καλές οι 50αρες και τα διαστημικά σκορ, αλλά τα ανταγωνιστικά ματς δεν συγκρίνονται με τίποτα και όπως φαίνεται φέτος το μενού θα περιλαμβάνει πολλά τέτοια στην ευθεία για τα playoffs, διότι στην κατάταξη της Δύσης γίνεται ο κακός χαμός. Από εδώ και πέρα, για όσες ομάδες έχουν έστω και τις ελάχιστες βλέψεις για τη συνέχεια, every game matters, που λένε και στην Ευρωλίγκα.

“H κορυφαία σύνθεση ταλέντου σε μια ομάδα στην Ιστορία”. Αυτή ήταν η δήλωση του GM των Lakers Rob Pelinka στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη, λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη της σεζόν 2021-22 για τους Lakers των LeBron-Davis-Westbrook & Co. Παρά τα πρώτα καμπανάκια από το 0-6 της preseason, τον παραλληλισμό με τη σεζόν 2012-13, του roster των Kobe-(ό,τι είχε απομείνει από τον) Nash- Ηoward και της τότε καταστροφής που ακολούθησε, και την -όπως στην πράξη αποδείχθηκε, ακραία- πετυχημένη πρόβλεψη του Kevin Pelton “πως τα δεδομένα της preseason δείχνουν μια ομάδα του 33-49” παρέα με την εμφάνιση των πρώτων αμφιβολιών για τη λειτουργικότητα του σχήματος, οι πρωταγωνιστές της ομάδας εμφανίζονταν απόλυτα αισιόδοξοι.

Το βράδυ της Τρίτης ο Pau Gasol, στα 41 πλέον, αποφάσισε να πει επίσημο αντίο στα μπασκετικά παρκέ. Η ανακοίνωση συνοδεύτηκε από την φωτογραφία που χρησιμοποιούμε και εμείς στο κείμενο, κατά πάσα πιθανότητα οι περισσότεροι την έχετε δει ήδη. Ο Pau, ή μία ψηφιακή μορφή του τέλος πάντων, ανάμεσα σε ένα τσουβάλι διακρίσεις, με κάδρα όλες τις φανέλες που είχαν την τιμή να αναγράφουν το όνομά του με συνοδεία το #16 ή το #4. Πάμε να μελετήσουμε μερικά κομβικά σημεία μιας καριέρας που κράτησε περισσότερο από είκοσι χρόνια.