H φετινή πορεία των Χιούστον Ρόκετς μοιάζει με τη γραφική παράσταση της ταλάντωσης ενός κύματος, ή αν προτιμάτε με ένα rollercoaster κάποιου θεματικού πάρκου του Τέξας. Με τα πάνω της και τα κάτω της, ανάλογα με τον μήνα ή την εποχή. Από το καλό ξεκίνημα του φθινοπώρου στο κάκιστο κλείσιμο του χειμώνα, όπου τον Γενάρη και τον Φλεβάρη είχαν ρεκόρ 10-19, που τους έθεσε εκτός δεκάδας. Και τώρα, που μπήκε η άνοιξη, στην τελική στροφή της κανονικής περιόδου, έχουν κάνει ένα εξαιρετικό σερί θετικών αποτελεσμάτων, ώστε να προλάβουν την είσοδο στο play-in τουρνουά. Σαν ένας δρομέας που ετοιμάζεται να κάνει την τελική επίθεση τη στιγμή που χτυπάει το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο.

Ακόμα και στην σύγχρονη εποχή, που όλο και περισσότεροι All Stars και All NBA players αλλάζουν όλο και τακτικότερα ομάδες, ένα trade για έναν πρώην MVP και τον παίκτη που έχει σκοράρει μιας σεζόν πόντους παραπάνω από τον δεύτερο σκόρερ της τελευταίας δεκαετίας, και δη midseason, δεν παύει να αποτελεί τεράστια είδηση. Ο James Harden είναι παίκτης των Nets από χτες λοιπόν, και παρακάτω αναλύουμε τι σημαίνει αυτό το trade για κάθε ομάδα από τις συμμετέχουσες σε αυτό, μα και για τη Λίγκα συνολικότερα.

Πριν από δύο χρόνια, η ανταλλαγή του Russell Westbrook με τον John Wall θα ισοδυναμούσε με σεισμική δόνηση για το σκηνικό του NBA. Σήμερα, η ανταλλαγή αυτή λειτουργεί ως κατάφορη απόδειξη ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το 2021, μονοπολώντας τον διάλογο γύρω από το NBA περισσότερο ως αστείο και ευκαιρία να ξεδώσουμε, κλεισμένοι εν πολλοίς στα σπίτια μας και λίγο πριν το ξεκίνημα της σεζόν. Ο κόσμος είναι τόσο διαφορετικός σε σχέση με το 2018, και μάλλον γι’ αυτό παραμένει εντελώς ίδιος.

Ο ήλιος μας, όπως και κάθε άστρο στο σύμπαν, κάποια στιγμή μετά από πολλά εκατομμύρια χρόνια θα φτάσει στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, αφού πρώτα «καταναλώσει» τα καύσιμά του. Καθώς η διάρκεια της ζωής του είναι αντιστρόφως ανάλογη της μάζας του, όσο μεγαλύτερη είναι αυτή, τόσο και πιο «εκκωφαντικό» θα είναι το τέλος του. Όσο μεγαλύτερη είναι η βαρύτητα του άστρου στον χωροχρόνο, τόσο πιο βίαια θα καταρρεύσει.

Οι Houston Rockets βρίσκονται μπροστά σε άλλη μία μεγάλη πρόκληση, συνεχίζοντας την προσπάθεια να βρεθoύν ξανά στους τελικούς της περιφέρειάς τους και γιατί όχι και του ΝΒΑ. Η φετινή σεζόν αποτελεί ορόσημο για το πείραμα που ξεκίνησαν οι Daryl Morey και Mike D’Antoni πριν μερικά χρόνια και μοιάζει να πήρε την -ίσως- τελική του μορφή τον περασμένο Φλεβάρη, με την απομάκρυνση του Clint Capela και την καθιέρωση μιας άνευ «καθαρού» σέντερ πεντάδας. Φυσικά από έναν καινοτόμο προπονητή και αναμενόμενος ένα ακόμη νεωτερισμός  και η κατάληξη της προσπάθειας ίσως είναι σταθμός για τα επόμενα χρόνια και τη φιλοσοφία που θα ακολουθήσουν. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να βρούμε ορισμένους λόγους για τους οποίους μπορούν να φτάσουν #mexritelous και κάποιους για τους οποίους δεν πρόκειται να το καταφέρουν.

Από τις μου αγαπημένες ταινίες φαντασίας αποτελούν αυτές της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Η περίοδος της καραντίνας αποτέλεσε μία αφορμή ώστε να ξαναδώ τις ταινίες, αφού χρόνος υπήρχε άπλετος και κάπως έπρεπε να τον αξιοποιήσω. Στις συγκεκριμένες ταινίες οι βασικοί ήρωες μπορεί να είναι οι Άραγκορν και Φρόντο Μπάγκινς (με τον δεύτερο να φέρει το δύσκολο και βαρύ φορτίο να μεταφέρει και να καταστρέψει το Ένα Δαχτυλίδι στο Mount Doom), όμως στην πραγματικότητα, σημαντικότερος ήρωας όλων είναι ο φίλος του Φρόντο, ο Σαμ, ο οποίος αποτέλεσε τον πιο πιστό «στρατιώτη» της συντροφιάς του Δαχτυλιδιού και αυτόν που συνέβαλε τα μάλα στην επίτευξη του μεγάλου στόχου τους, σώζοντας τη Μέση Γη από τον Σάουρον.

Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε ορισμένες «ένοχες» αθλητικές απολαύσεις.  Είτε αυτή μπορεί να είναι η παρακολούθηση ενός αγώνα της ελληνικής ποδοσφαιρικής λίγκας (lol), είτε να βλέπεις τον Ronnie O’Sullivan να πετυχαίνει ένα century break. Δεν κρύβω πως μία δική μου απόλαυση είναι να βλέπω αγώνες των Houston Rockets μιας και δηλώνω φαν του James Harden. Λέω «ένοχη» απόλαυση διότι, κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε πως η προσέγγιση της ομάδας του Mike D’Antoni μοιάζει για αρκετό κόσμο άνευ ενδιαφέροντος και ολίγον τι βαρετή, εν αντιθέσει με άλλες ομάδες της λίγκας όπως οι Warriors, οι Spurs –των περασμένων ετών φυσικά-, οι Celtics, oι Heat και άλλες.

Μέσα στην τεράστια αναμονή για την εκκίνηση της νέας σεζόν του ΝΒΑ, που ξεκινάει την ερχόμενη Τρίτη, ένα tweet υποστήριξης των διαδηλωτών του Χονγκ Κονγκ  από τον Ντάριλ Μόρεϊ, GM της ομάδας των Houston Rockets έφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις που επηρέασαν, σε άλλες μορφές περισσότερο και σε άλλες λιγότερο όλη τη λίγκα. Το θέμα ξέφυγε πριν καλά-καλά αρχίσει να εκτυλίσσεται, με συμφωνίες ανάμεσα στο ΝΒΑ, τις κινεζικές εταιρείες-χορηγούς να βρίσκονται στα πρόθυρα της ακύρωσης και τα μέσα ενημέρωσης να ψάχνουν να βρουν λογικές απαντήσεις σε μία κατάσταση που όσο περνάει ο καιρός πλησιαζει ολοένα και περισσότερο στα όρια του απόλυτου χάους. Οι σπασμωδικές αντιδράσεις συνεχιζουν να αυξάνονται δραματικά κι όλοι αναρωτιούνται πώς θα μπορέσει η λίγκα, οι παίκτες κι όλοι γενικώς οι εμπλεκόμενοι με το θέμα, να βγουν αλώβητοι από μια δύσκολη περίσταση, στην οποία κανείς δεν θέλει να βρίσκεται.

Το NBA είναι μια λίγκα στην οποία έχει καθιερωθεί η λογική πως «μία ομάδα είναι τόσο καλή, όσο ο καλύτερός της παίχτης». Συνεπώς, το να αποκτήσουν οι Rockets δίπλα στον παίχτη που έχει τερματίσει τέσσερις φορές τα τελευταία πέντε χρόνια μέσα στην πρώτη δυάδα της ψηφοφορίας για τον MVP του Πρωταθλήματος (έχοντας ανακηρυχτεί MVP τη μία από αυτές), τον παίχτη που έχει τρεις σερί triple-double σεζον σε μέσο όρο πόντων/assists/rebounds, όντας παράλληλα πρώτος σε assists σε όλο το Πρωτάθλημα τις δύο τελευταίες, δεν μπορεί παρά να είναι κάτι πολύ καλό για την προοπτική της ομάδας. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, στο ερώτημα αν ο 31χρονος Russell Westbrook αποτελεί αναβάθμιση στο roster των Rockets σε σχέση με τον 34χρονο Chris Paul, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι απόλυτα καταφατική.

Όταν ήμουν μικρός και τελείωναν τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές, σαν παιδί και εγώ κατέβαινα στο χωριό για ένα τρίμηνο. Ένα από τα πράγματα που μου άρεσε να κάνω ήταν να πηγαίνω παρέα με τον καλό μας φίλο και γείτονα στα χωράφια τους και να ασχολούμαι με τις γεωργικές δουλειές. Μέσα σε όλα όσα προσπαθούσα να κάνω, ή νόμιζα ότι έκανα, ήταν και το τάισμα ορισμένων ζώων. Η απορία που πάντα είχα ήταν γιατί δεν υπήρχαν ποτέ δύο κόκορες στο ίδιο κοτέτσι. Τότε ήταν που έμαθα για τον αντίστοιχο μύθο του Αισώπου και πως είναι πρακτικά αδύνατο να ζήσουν αρμονικά δύο κόκορες στον ίδιο χώρο. Δεν ξέρω αν ο Ντάριλ Μόρεϊ είχε φάρμα με ζώα στο Μπαραμπού του Γουισκόνσιν που γεννήθηκε, σίγουρα όμως είναι αρκετά τολμηρός ώστε να το δοκιμάσει.