Γιατί έκανα τον συγκεκριμένο πρόλογο; Γιατί αν μπορούσα να παρομοιάσω με έναν χαρακτήρα από μία ταινία (ή ένα βιβλίο) τον P.J Tucker, θα ήταν αυτός. Ο «σέντερ τσέπης» των Rockets είναι ένας εκ των ακρογωνιαίων λίθων στην προσπάθεια που κάνει η ομάδα από το Τέξας, με πρωταγωνιστή τον –επίσης όχι συμπαθή σε αρκετούς όπως και ο Φρόντο- James Harden να φορέσει το πολυπόθητο δαχτυλίδι του ΝΒΑ.
Πώς όμως, έφτασε να είναι τόσο κομβικός ένας παίχτης, που επουδενί δεν έμοιαζε τέτοιος κατά τη διαδρομή της καριέρας του; Στο κείμενο που ακολουθεί θα ρίξουμε μια ματιά στην πορεία του και στο πώς έφτασε να γίνει αυτό που είναι.
Τα κολεγιακά χρόνια και το όνειρο του ΝΒΑ
Γεννημένος στην πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας το 1985, ο PJ ξεκίνησε τη μπασκετική του ιστορία από την πόλη στην οποία μεγάλωσε, το Ράλεϊ. Κατά τη λυκειακή του θητεία κέρδισε το βραβείο του παίχτη της πολιτείας για το 2002 ,κάτι που ώθησε το Πανεπιστήμιο του Τέξας να τον εντάξει στο πρόγραμμά του την επόμενη χρονιά και αρκετά χρόνια αργότερα, το σχολείο του να τον τιμήσει αποσύροντας τη φανέλα του. Παρότι στην πορεία της παραμονής του στο Τέξας υπήρξαν ορισμένα προβλήματα και δη ακαδημαϊκής φύσης, που του στέρησαν έναν αριθμό παιχνιδιών στη δεύτερη χρονιά του, η παρουσία του κρίθηκε άκρως πετυχημένη. Ατομικά κατέκτησε σημαντικά βραβεία, όπως αυτό του του παίχτη της χρονιάς για το 2006 στη Big 12 Conference, βραβείο που έχουν κατακτήσει παίχτες όπως οι Kevin Durant, Blake Griffin, Marcus Smart μεταξύ άλλων. Επίσης, αποτέλεσε μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας την ίδια χρονιά ανάμεσα στους αθλητές του κολεγιακού πρωταθλήματος σε όλη τη χώρα.
Στους Longhorns υπήρξε συμπαίχτες με τον LaMarcus Aldridge, με τους δυο τους να αποτελούν ένα σπουδαίο δίδυμο κοντά στη ρακέτα, κάτι που είχε φυσικά και αντίκτυπο στον τρόπο παιχνιδιού του Tucker, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον τωρινό. Ομαδικά η κορυφαία στιγμή στα χρόνια της παρουσίας του ήταν το 2006, όταν το κολέγιο έφτασε ένα βήμα πριν το final four και αποκλείστηκε στη φάση των «Εlite Eight» από το LSU του Glen Davis και του Garrett Temple.
Ο Τucker ολοκλήρωσε την κολεγιακή του καριέρα με 13,4 πόντους, 8,2 ριμπάουντ και 2 ασίστ μέσο όρο, δηλώνοντας εν τέλει συμμετοχή στο draft του 2006, χωρίς να προλάβει να συνυπάρξει με τον Kevin Durant, ο οποίος πήγε στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο αφότου εκείνος είχε αποφοιτήσει. Μάλιστα ο Tucker είχε αναλάβει ρόλο… οικοδεσπότη για τον KD, με σκοπό να επιλέξει το πανεπιστήμιο του Texas.
Τα scout reports ανέφεραν πως επρόκειτο για έναν tweener, έναν παίχτη μεταξύ των δύο θέσεων των forward, με αρκετό post παιχνίδι και συμπαθητικό jump shoot, αλλά το μέγεθός του, μαζί με το ανύπαρκτο έως τότε περιφερειακό του παιχνίδι, ήταν ο μεγαλύτερος προβληματισμός για την επιλογή ως υψηλό πικ πρώτου γύρου. Ενδεικτικά, στην τριετή του παρουσία στο Texas είχε σουτάρει μόλις τέσσερα τρίποντα.
Επιλέχτηκε τελικά στον δεύτερο γύρο και στο νούμερο 35 από τους Toronto Raptors. Δυστυχώς για εκείνον όμως, η πρώτη παρουσία του στον κόσμο του ΝΒΑ δεν κράτησε πολύ, καθώς αγωνίστηκε σε 17 παιχνίδια και σε άλλα 19 με τους Colorado 14ers στη GLeague. Οι προβληματισμοί για τον τρόπο παιχνιδιού του τον ακολούθησαν και στο ΝΒΑ, όπου έμοιαζε «χαμένος» ανάμεσα στις θέσεις. Κοντός για power forward, χωρίς περιφερειακό παιχνίδι για small forward. Το όνειρο έμοιαζε να σβήνει για τον νεαρό παίχτη και έτσι η μετάβαση στο ευρωπαϊκό στερέωμα φάνταζε ως η μόνη επιλογή.
Ο Tucker στην Ευρώπη
Έτσι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ξεκίνησε το ταξίδι του για τη «Μέση Γη». Πρώτη στάση στην ευρωπαϊκή του περιοδεία, το πάντα φιλόξενο για τους Αμερικάνους παίχτες, Ισραήλ και η Χάποελ Χολόν. Στο Ισραήλ, έδειξε γρήγορα την αξία του και μάλιστα κατόρθωσε με την ομάδα του κάτι που έμοιαζε παράταιρο εκείνη την εποχή. Να πάρει το πρωτάθλημα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, όντας μάλιστα και ο πολυτιμότερος παίχτης της λίγκας. Εκείνη τη χρονιά το τρόπαιο διεκδικούσαν τέσσερις ομάδες καθώς το φορμάτ είχε αλλάξει και μετά την κανονική σεζόν, υπήρχε ένα final four. Στον τελικό η Χολόν κέρδισε με έναν πόντο τη Μακάμπι, διεκπεραιώοντας ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τα στατιστικά του, 14.6 πόντοι και 7 ριμπάουντ στην κανονική περίοδο και 20.5π/10.5ρ στο final four.
Μετά το Ισραήλ συνέχισε την καριέρα του στη μπασκετομάνα Ουκρανία και τη Σαχτάρ του Ντόνετσκ. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του κατά την παρουσία του εκεί, έως ότου χρεοκοπήσει η ομάδα και φύγει, επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό, το οποίο για έναν αμερικανοθρεμμένο αθλητή συνιστά πολιτισμικό σοκ1. Πριν από έναν αγώνα, ο ιδιοκτήτης της ομάδας παρουσιάστηκε στα αποδυτήρια με την παρέα ορισμένων εκλεπτυσμένων κυρίων και με μια σακούλα γεμάτη χρήματα, την οποία και θα μοιράζονταν οι παίχτες σε περίπτωση νίκης, όπως και τελικά συνέβη. Η χρεοκοπία της Σαχτάρ, περί τα μέσα της δεύτερης σεζόν του εκεί, τον οδήγησε ξανά πίσω στο Ισραήλ, όπου και ολοκλήρωσε τη χρονιά με τη φανέλα της Μπνέι Χασαρόν.
Αφότου έφυγε από το Ισραήλ για δεύτερη φορά, ήρθε η ώρα για να τον γνωρίσουμε και εμείς εδώ στην Ελλάδα, όταν και αγωνίστηκε με τη φανέλα του Άρη τη σεζόν 2010/11. Υπήρξε συμπαίχτης με τους Bryant Dunston, Κώστα Σλούκα και Bobby Brown μεταξύ άλλων, με τους κιτρινόμαυρους να αγωνίζονται και στο Eurocup εκείνης της περιόδου (περασμένα μεγαλεία…). Οι αριθμοί του στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση ήταν άκρως ικανοποιητικοί, καθώς είχε 15π/7.2ρ με 47.6% στο τρίποντο-με σκάρτες δύο προσπάθειες ανά παιχνίδι- ενώ αποτέλεσε τον τρίτο παίχτη σε αξιολόγηση, σε ριμπάουντ και ένατο σκόρερ σε μέσους όρους. Εξαιρετικός αμυντικός και τρομερός ριμπάουντερ για το ύψος του, στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν έμοιαζε να είχε πρόβλημα αγωνιστικής ταυτότητας. Μπορούσε να αγωνιστεί με την ίδια ευκολία στις δύο θέσεις των forward, έτρεχε πολύ καλά το γήπεδο, μπορούσε να απειλήσει με το ποστ παιχνίδι του, καθώς παρά το μικρό του ύψος ήταν δυνατότερος από αρκετούς παίχτες, ενώ εύκολα έφτανε με drive στο καλάθι λόγω του συνδυασμού ταχύτητας και δύναμης. Το σατ (όπως το λέει με προφορά ο Γκουρού) τσαρτ του αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Μια εικόνα από στιγμιότυπα του σε ορισμένες από τις τελευταίες ευρωπαϊκές εμφανίσεις της ομάδας του Άρη (η επομένη ήταν η τελευταία), μπορείτε να πάρετε από το παρακάτω βιντεο.
Tελευταίος σταθμός στην ευρωπαϊκή περιοδεία, αφού μεσολάβησε ένα πέρασμα από την Μοντεγκρανάρο στην Ιταλία και το Πουέρτο Ρίκο (αφότου έφυγε από τον Άρη) αποτέλεσε η Bamberg, με την οποία αγωνίστηκε και στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2011/12. Μάλιστα βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον Παναθηναϊκό στον όμιλο της πρώτης φάσης (9π/4ρ/3ας μ.ο. στα δύο παιχνίδια με τους πράσινους). Με τους Γερμανούς είχε 9 πόντους και 6.3 ριμπάουντ σε δέκα παιχνίδια, ενώ συνέχιζε να μην απειλεί, τουλάχιστον στα ευρωπαϊκά ματς, από τη γραμμή του τριπόντου, καθώς εκτέλεσε μόλις τρία στο σύνολο. Στην ομάδα του Chris Fleming είχε τότε συμπαίχτες τους Tibor Pleiss, Marcus Slaughter, Brian Roberts και τον επίσης παλιό μας γνώριμο από τη θητεία του στον Άρη, Anton Gavel. Άλλη μία λίγκα στην οποία άφησε το στίγμα του, καθώς κατέκτησε το πρωτάθλημα Γερμανίας, κερδίζοντας ταυτόχρονα το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη των τελικών. Το σημαντικότερο όμως, ήταν πως σε αντίθεση με την Ευρωλίγκα, στο εγχώριο πρωτάθλημα άρχισε να παίρνει περισσότερες προσπάθειες σε σουτ τριών πόντων (2.2 τρίποντα/παιχνίδι με 47.5%), κάτι που θα αποδεικνυόταν κλειδί για τη μετέπειτα καριέρα του.
Πίσω στο ΝΒΑ
Μετά από πέντε χρόνια μακριά από το ΝΒΑ, στο οποίο πρακτικά δεν είχε παίξει ως τότε, μια ενδεχόμενη επιστροφή έμοιαζε κατά έναν τρόπο ουτοπική, παρά την καλή παρουσία, ειδικά αν λάβουμε υπόψη και τα ελάχιστα παραδείγματα παιχτών που το έχουν καταφέρει με επιτυχημένο τρόπο. Ουσιαστικά, πέρα από τον Anthony Parker που επέστρεψε με σημαντικό ρόλο στους Raptors και ολίγον από Bobby Brown -αν και αυτός έκανε τα ρεπό των αναπληρωματικών guard- δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάποιον άλλον που να το έχει καταφέρει. Παρόλα αυτά, υπήρχαν και υπάρχουν παραδείγματα, όπου παίκτες που ήταν πολύ καλοί σε έναν συγκεκριμένο (και μόνο) τομέα, κατάφεραν να χωρέσουν σε σύνολα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του 12ου παίχτη.
Έτσι, μέσω της συμμετοχής του σε άλλο ένα summer league2 και δη αυτό του 2012 στο Las Vegas με τη φανέλα των Suns, παρότι τα νούμερα του δεν ήταν εντυπωσιακά -5.8πόντοι, 6.2 ριμπάουντ-ο τρόπος παιχνιδιού του και η ένταση που έβγαζε στις δύο πλευρές του γηπέδου, άνοιξαν τις πύλες της επιστροφής στο δικό του «Σάιρ», κάνοντας την ομάδα από το Phoenix να του προσφέρει συμβόλαιο.
Φυσικά, σε όλα αυτά συνέβαλε και το ίδιο το μπάσκετ, που σιγά σιγά άλλαζε και έπαιρνε μία πιο positionless μορφή. Ο Tucker της πρώτης θητείας ήταν ένας παίχτης χωρίς πραγματική θέση στο παρκέ. Ο ίδιος παίχτης, εν τη επιστροφή του στις ΗΠΑ, ήταν πλέον ένας πολύ χρήσιμος ρολίστας, που θα ειδικευόταν να κάνει συγκεκριμένα πράγματα. Οι tweeners, οι διπλοθεσίτες δηλαδή, είχαν πάψει να είναι «πρόβλημα» και ο PJ Tucker θα μπορούσε να έχει κάλλιστα τον ρόλο ενός πλάγιου ή ενός «ψηλού».
Στην ομάδα της Αριζόνα κατέθεσε εκ νέου τα διαπιστευτήρια του. Στα χρόνια στους Suns έγινε γνωστός στη λίγκα ως ένας ικανότατος, σκληροτράχηλος αμυντικός, που μπορούσε να μαρκάρει αρκετές θέσεις, ενώ ταυτόχρονα σούταρε ικανοποιητικά από τη γραμμή των τριών πόντων, ιδιαίτερα από τις, κομβικές για το spacing, γωνιακές θέσεις. Όπως θα δείτε και στον παρακάτω πίνακα από το Cleaning The Glass, σχεδόν κάθε χρόνο καταλαμβάνει θέση στα υψηλότερα εκατοστημόρια όσον αφορά τις προσπάθειες που παίρνει στα «γωνιακά» τρίποντα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που οι Rockets και ο general manager τους, Daryl Morey, του έδωσαν θέση το καλοκαίρι του 2017 στο ρόστερ της ομάδας. Έψαχναν έναν παίχτη που θα μπορούσε να μαρκάρει πολλές θέσεις και να είναι καλός spot σουτέρ από τις γωνίες, χωρίς να χρειάζεται πολλές μπάλες στο παιχνίδι. Έτσι στα 32 του, μετά από τεσσερισήμισι σεζόν στην Αριζόνα ( 8π/6ρ/34.7% τρίποντο σε 377 ματς ), μισή σεζόν ξανά στο Τορόντο (ανταλλάχτηκε τη σεζόν 2016/17 και είχε σε 24 ματς 5.8π/5.4ρ/40% τρίποντο) υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με συνολικές απολαβές περί τα 32 εκατομμύρια δολάρια με το Houston, επιστρέφοντας μετά τα κολεγιακά του χρόνια στην πολιτεία του Τέξας.
Ο πιο σημαντικός παίχτης του Ηouston.
Ο pancake influencer των Rockets είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι Τεξανοί μπήκαν σε μόνιμη smallball κατάσταση παίζοντας «all in». Ο χρόνος συμμετοχής του αυξήθηκε από τη δεύτερη χρονιά του και μετά, όταν και άρχισαν να χρησιμοποιούν περισσότερο τα κοντά σχήματα, κάτι που συνέπεσε με τη μείωση του pick ‘n roll παιχνιδιού, που αυτόματα καθιστούσε τον Capela περιττό - ενδεικτικά τα iso plays των Rockets από 14.5% το 2017/18, ανέβηκαν στο 20% για κάθε μία από τις δύο επόμενες χρονιές. Κάτι ο τρόπος παιχνιδιού, κάτι το μεγάλο αντίπαλο δέος των Warriors με την πάλαι ποτέ πανίσχυρη “Death Lineup” με τον Draymond Green στη θέση του σέντερ, έκαναν τον Morey να ρισκάρει.
Τη φετινή σεζόν (ναι, αυτή που διακόπηκε και δεν ξέρουμε αν θα ξαναρχίσει) ο Tucker λαμβάνει περισσότερο χρόνο στη θέση του σέντερ -το 45%-, έχει θετικό πρόσημο στον δείκτη +/-, ενώ επιθετικά οι Rockets βρίσκονται αρκετά ψηλά επιθετικά (και δη στο 92ο εκατοστημόριο) με 117 πόντους/100 κατοχές.
Ο ρόλος του στην επίθεση είναι συγκεκριμένος. Για την ακρίβεια, θυμήθηκα ένα περσινό κείμενο από το fivethirtyheight, με ορισμένα αξιοπερίεργα στατιστικά, τα οποία επιβεβαιώνονται και φέτος. Είναι ο παίχτης που έρχεται σε επαφή με τη μπάλα σπανιότερα σε συχνότητα και λιγότερο σε διάρκεια ανάμεσα στους παίχτες στη λίγκα που αγωνίζονται παραπάνω από τριάντα λεπτά τον αγώνα (και στις δύο στατιστικές κατηγορίες, είναι μαζί με τον συμπαίχτη του Daniel House Jr).
Σε μία 5-οut επίθεση των Rockets, o ρόλος του στο επιθετικό σκέλος είναι να ακροβολίζεται στις γωνίες και να σουτάρει, τεντώνοντας έτσι το γήπεδο, ώστε να μπορεί να παίζει ένας εναντίον ενός ο Harden και να διεισδύει ο Westbrook. Είναι εξάλλου, ο πρώτος σε εκτελεσμένα τρίποντα από τις γωνίες με 3.2 τέτοια σουτ το παιχνίδι. Πρακτικά με τον τρόπο παιχνιδιού του, απενεργοποιεί τον αντίπαλο σέντερ.
Στην άμυνα τώρα, η έλλειψη μεγέθους ουσιαστικά αναγκάζει όλους τους παίχτες των Rockets να είναι πιο ενεργητικοί σε αυτό το σκέλος σκέλος. Τρέχουν περισσότερο (τέταρτος παίχτης στις αποστάσεις που καλύπτει στην άμυνα στο ΝΒΑ ο Tucker), βάζουν τα χέρια τους πάνω στη μπάλα και προσπαθούν να την εκτρέψουν (αγαπημένα πια deflections), ενώ σαν ομάδα είναι πρώτοι στο να ανακτούν χαμένες κατοχές. Φυσικά, ένα τέτοιο σχήμα με Tucker στο «5» δίνει τη δυνατότητα στην άμυνα να αλλάζει εύκολα στα σκριν. Ο ίδιος αξιολογεί τις νέες καταστάσεις που δημιουργούνται με χιούμορ, αν ανατρέξουμε και στην προσωπική του σελίδα στο ίνσταγκραμ.
Ο Tucker είναι όντως ο Σαμ των Rockets, ο παίχτης εκείνος που μπορεί ποτέ να μην είναι το πρώτο όνομα στην ομάδα, αλλά θα είναι αυτός που θα αποτελέσει το πρώτο στήριγμα στους αντίστοιχους Φρόντο (Harden, Westbrook) όταν το απαιτήσει η κατάσταση. Πρακτικά το κάνει πια ως σέντερ στο νέο επαναστατικό δόγμα της ομάδας από το Houston. Είναι ο πυλώνας του οικοδομήματος για αυτό που είχε στο μυαλό του τόσο ο προπονητής, όσο και ο general manager. Η καριέρα του δεν ήταν επουδενί στρωμένη με ροδοπέταλα και ο ίδιος με την εξέλιξη του παιχνιδιού του έγινε αυτός που είναι σήμερα. Προσωπικά, τέτοιες ιστορίες και οι πρωταγωνιστές τους μου είναι πάντα ιδιαίτερα συμπαθείς και αξίζουν σίγουρα τον σεβασμό όλων μας για την πορεία τους.
Φαν φακτ: o Tucker είναι μεγάλος συλλέκτης αθλητικών παπουτσιών, sneakers που λέμε και στο χωριό μου και μεγάλο fashion icon. Περισσότερα εδώ.
Σημειώσεις
Tα στατιστικά είναι από το σάιτ του ΝΒΑ, το basketball-reference και από το επίσημο της Ευρωλίγκα.
1πηγή: https://rocketswire.usatoday.com/2018/10/19/pj-tucker-crazy-story-ukraine-duffel-bag-full-of-cash/
2Για τη συγκεκριμένη απόφαση να πάει στο summer league, ενώ είχε έτοιμο ένα συμβόλαιο με τη Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://theundefeated.com/features/houston-rockets-pj-tucker-im-living-my-dream-right-now-guarding-kevin-durant/
