- Σε κάθε ματς, απόντες είναι κατά μέσο όρο 5,1 παίκτες - και από τις δύο ομάδες. Πρόκειται για το υψηλότερο νούμερο, από τότε που άρχισε να παρακολουθείται η σχετική στατιστική (2009-10).
- Οι φετινοί All Stars έχουν χάσει περίπου το 19% των παιχνιδιών - επίσης ρεκόρ.
- Έχουν καταγραφεί στο σύνολο 2,909 απουσίες λόγω τραυματισμών των μαλακών ιστών (μύες), δεύτερο μεγαλύτερο νούμερο στην ιστορία, που μπορεί να κατέληγε πρώτο, αν παίζονταν 82 παιχνίδια, όπως συμβαίνει συνήθως. Οι συγκεκριμένοι τραυματισμοί οφείλονται κατά κύριο λόγο σε καταπόνηση ή κούραση.
Η περίεργη σεζόν της ελάχιστης ξεκούρασης για τους μισούς, της μακροχρόνιας για τους άλλους μισούς και των 72 συμπτυγμένων αγώνων, έχει προφανώς επηρεάσει τα νούμερα και φυσικά έχει περιορίσει τις επιλογές των προπονητών. Ομάδες όπως οι Brooklyn Nets και οι Utah Jazz καλούνται να παίξουν χωρίς κεντρικά κομμάτια του σχεδιασμού τους. Οι Conley και Harden π.χ., για να μείνουμε στις σειρές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι ξεκάθαρα "θύματα" του προγράμματος.
Στον αντίποδα, υπάρχουν οι ευνοημένοι. Σύνολα τα οποία ίσως να μην είχαν απάντηση στα αγωνιστικά ερωτήματα αντιπάλων που θα έπαιζαν πλήρεις, τώρα μπορούν να ανακατέψουν τη δική τους τράπουλα και να φέρουν μπροστά διαφορετικές τακτικές και νέους πρωταγωνιστές. Ειδικότερα, στους ημιτελικούς των περιφερειών, τόσο οι Clippers, όσο και οι Bucks, παίζουν πλέον ξεκάθαρα το χαρτί των "αμυντικών εξολοθρευτών". Pat Beverley και PJ Tucker πέφτουν με μανία επάνω στους Mitchell και Durant αντίστοιχα, δυσκολεύοντας τις προσπάθειες τους και, το κυριότερο, την επιθετική κυκλοφορία των ομάδων τους εν γένει.
Πριν λίγες ώρες, οι Los Angeles Clippers κέρδισαν τους Jazz σχεδόν δια περιπάτου. Κοιτώντας το φύλλο της στατιστικής, ο Mitchell φαίνεται πως έπαιξε πάρα πολύ καλά, σκόραρε άλλωστε 37 πόντους. Σκανάροντας όμως λίγο προσεκτικότερα, γίνεται αμέσως φανερό πως τα ποσοστά του ήταν άθλια (κάτω από 35% στα σουτ) και πως στο δεύτερο μέρος ευστόχησε σε όλες κι όλες τρεις προσπάθειες, αποτελώντας ουσιαστικά non-factor στην ατελή επιχείρηση ανατροπής μιας διαφοράς 30 πόντων. Στο διάστημα αυτό, τις περισσότερες άμυνες απέναντι του έπαιξε ο τραχύς Beverley, που δείχνει να ωφελεί πολύ τους Clippers, ερχόμενος από τον πάγκο. Επίσης, σε βοήθεια του αμυντικού γκαρντ ερχόταν πολλές φορές ένας ακόμη παίκτης, όποιος βρισκόταν κοντά (συχνά ο George), προκειμένου να οδηγηθεί ο Mitchell στις γωνίες και να μεγαλώσουν οι διαδρομές της πάσας. Τα παράπλευρα οφέλη, πέρα από τα ποσοστά δηλαδή, ήταν εξίσου σημαντικά: 5 λάθη, εξαφάνιση του Gobert από τη ροή της επίθεσης, σπασμένη επικοινωνία για όλη την ομάδα και ... νεύρα.
Ιδού - Μπιφ No 1.
Aν ο Conley ήταν παρών, ίσως η συγκεκριμένη στρατηγική να μην είχε αποτέλεσμα. Η μπάλα θα μπορούσε να περάσει σε εκείνον και τα plays να συνεχίσουν από τα χέρια του, στοχεύοντας πολύ περισσότερο στη ρακέτα και στον Gobert και προσφέροντας ισορροπία. Οι Jazz δεν θα έπαυαν να σουτάρουν τρίποντα εννοείται, είναι η βασική επιλογή τους, όμως θα έφταναν σε αυτά με κάπως πιο ορθολογικό τρόπο από τις baseball πάσες και με τον Mitchell πιο ξεκούραστο στην τελική ευθεία. Το Beverley effect θα ήταν πιθανώς μικρότερο. Ίσως ο Beverley να μην γινόταν καν να πέσει επάνω στον Mitchell, αν ο Conley έπαιζε. Γιατί; Διότι ιδανικά, οι Jazz δεν προτιμούν να παίζουν «ηλιοκεντρικά» και οι διακλαδώσεις από τις ενέργειες του Conley είναι περισσότερες, ενώ είναι πολύ διαφορετικό να μαρκάρεις τον Mitchell αποκλειστικά στην κορυφή, από το να υπάρχει η έξτρα προσπάθεια του να τον πιάσεις σε απρόβλεπτες κινήσεις πίσω από κάποια σκριν.
Το ίδιο ισχύει για τον Tucker και τους Bucks. Mε τον Kyrie παρόντα – πόσο μάλλον και με τον Harden – η αξία του Tucker ως Durant stopper θα ήταν σαφώς υποδεέστερη. 'Οχι ότι η επιλογή του να πέφτει επάνω στον KD θα ήταν λάθος, αλλά απλώς δεν θα αρκούσε, προκειμένου να απορρυθμιστεί στον ίδιο βαθμό η επίθεση των Nets, όπως συνέβη στο δεύτερο μέρος του game 3. Τα φώτα έπεσαν επάνω στον vintage τσακωμό των δύο, επειδή δεν υπήρχε κάποια άλλη αποστολή να βγει εις πέρας. Μπιφ No 2.
Tελικά, ο Durant τα έσπασε, ο PJ έγινε ήρωας, όμως για την συγκεκριμένη εξέλιξη χρειάστηκε ένα συγκεκριμένο storyline, για να υπογραμμίσει τα πάντα. Ποιο ήταν αυτό; Το ότι οι Bucks κέρδισαν με τον τρόπο που κέρδισαν.
Χρονοδιάγραμμα επιστροφής δεν υπάρχει ούτε για τον Irving, ούτε για τον Harden την στιγμή που γράφεται το κείμενο. Το σίγουρο είναι πως και οι δύο θα χάσουν το game 5, πως οι Nets θα έχουν ξανά ως μοναδικό σταρ τον Durant και πως ο Tucker τυγχάνει της απόλυτης στήριξης του προπονητή του, σε ό,τι αφορά τις αμυντικές του ενέργειες, τις οποίες θεωρεί εντός του πλαισίου του παιχνιδιού. Ο Nash διαφωνεί, δηλώνοντας πως βρίσκονται τουλάχιστον στο όριο του τι είναι αποδεκτό και τι όχι.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι προετοιμασίας, μεταξύ των προπονητών, με το βλέμμα πιθανώς στραμμένο και στην πρόσφατη αποβολή του Jokic. Καθώς οι τραυματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, το ΝΒΑ σίγουρα δεν θέλει να δει και άλλους σταρ να αποχωρούν κουτσαίνοντας και ίσως να είναι διατεθειμένο για λίγο grapevine guidance - αν γίνομαι κατανοητός. Το βεβαρημένο ιστορικό του KD, σε συνδυασμό με αυτή την κατάσταση, ίσως κάνει τους διαιτητές να αντιμετωπίσουν με μεγαλύτερη αυστηρότητα τον Tucker την επόμενη φορά, όπως ζητάει ο Nash.
Ανεξάρτητα με το τι θα συμβεί, το μόνο σίγουρο είναι πως στην σειρά της Ανατολής, οι πρωταγωνιστές είναι άμεσα προϊόντα μιας τρομερά άβολης συγκυρίας. Στη Δύση ίσως δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό, ειδικά από τη στιγμή που οι Κawhi και George δείχνουν φορμαρισμένοι, αλλά και πάλι…συμβαίνει. Πώς καταλήξαμε να συζητάμε για τον Patrick Beverley, δεν αντέχεται.
