Όμως, στα δικά μου μάτια -το ότι έχω μυωπία, το προσπερνάμε- το Houston έχει αρκετό ενδιαφέρον λόγω ακριβώς αυτής της διαφορετικότητας που παρουσιάζει σε σχέση με τους άλλους.  Το «πείραμα» του general manager του Houston (το πρώτο μου κείμενο στην παρέα του basketballguru αφορούσε τον τρόπο παιχνιδιού των Rockets σε «νηπιακή ηλικία») εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο και η πρόοδος αυτή –ή και όχι- οφείλεται στην αντίστοιχη πορεία του αρχηγού της ομάδας, James Harden.

Το παρόν κείμενο δεν αφορά μία –ακόμη- αποθέωση για τον «Μούσια» του ΝΒΑ, αλλά περισσότερο αποτελεί ματιά στις άμυνες που επιλέγουν οι αντίπαλες ομάδες για να αντιμετωπίσουν το πλήρες επιθετικό παιχνίδι του πολυτιμότερου παίχτη της κανονικής περιόδου για το 2018. 

 Όπως σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε με τον φίλο Νικόλα, καθώς συζητούσαμε για τον συγκεκριμένο παίχτη, έχει «σπάσει» τα όρια του παιχνιδιού του, το έχει εξελίξει τόσο, που «τραβάει» μαζί και τις αντίπαλες άμυνες ώστε να τον περιορίσουν. Μπορεί να τον έχουμε στο μυαλό μας ως τον παίχτη που σουτάρει ασταμάτητα τρίποντα (περί το 55,4% των προσπαθειών του είναι για τρεις), όμως, αυτή η πλευρά του παιχνιδιού του στην πραγματικότητα δίνει τη δυνατότητα στον ίδιο να μπορεί να διαλέξει το «δηλητήριο» με το οποίο θα «σκοτώσει» τον αντίπαλο, είτε με σουτ, είτε με διείσδυση και κάποιο κερδισμένο φάουλ. Όπως πολύ ωραία περιγράφει ο Zack Lowe σε ένα πρόσφατο podcast¹, ο Harden «έσπασε τους κανόνες του μπάσκετμπολ», αφού είναι τρομερά αποτελεσματικός χάρη στην τρομακτική ικανότητα που έχει σε παιχνίδι ένας εναντίον ενός². Δε χρειάζεται πολλά πικς, πολλά σκρινς. Του αρκεί να βρεθεί αντιμέτωπος με τον αντίπαλο, να ντριμπλάρει και με ένα, απλό για αυτόν, step back σουτ  να «γράφει» τρελούς μέσους όρους.

Αυτό που καμιά φορά προσπερνάμε είναι ο τρόπος με τον οποίο διαβάζει την αντίπαλη άμυνα, μέσω αλλεπάλληλων σκρινς και plays που έχει το προπονητικό σταφ για αυτόν, ώστε να βρεθεί  αντιμέτωπος με τον κατάλληλο αντίπαλο, δημιουργώντας πρακτικά mismatch ώστε να επιτεθεί αναλόγως. Πώς θα μπορέσουν οι αντίπαλοι να σταματήσουν άραγε έναν παίχτη που μέχρι στιγμής σπάει τόσα ρεκόρ επιθετικής παραγωγικότητας (μεταξύ πολλών εξ αυτών,  ισοφάρισε τον Michael Jordan στην τρίτη θέση των παιχτών με τα περισσότερα παιχνίδια 60+ πόντων ), σκοράρει 38,9 πόντους, με 35,9% στο τρίποντο σε 14 προσπάθειες και ταυτόχρονα επισκέπτεται τη γραμμή των ελευθέρων βολών 13 φορές;

Ας δούμε πώς έχουν προσπαθήσει διάφορες ομάδες να τον σταματήσουν τόσο πέρυσι όσο και φέτος, που διανύει την πιο παραγωγική χρονιά της καριέρας του.

Η καβουρο-άμυνα.

Ο πιο αστείος τρόπος αντιμετώπισης του Harden, λόγω της στάσης του αμυνόμενου, που με τα χέρια όρθια και τα πλάγια βήματα μοιάζει σαν τον κύριο Κάβουρα στη γνωστή παιδική σειρά «Μπομπ Σφουγγαράκης». Είχαμε αναφερθεί την περασμένη σεζόν στη συγκεκριμένη άμυνα, ύστερα από έναν αγώνα των Rockets εναντίον των Bucks. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος, όπως θα δείτε στο επόμενο κλιπάκι. Σε ρόλο κάβουρα στις συγκεκριμένες φάσεις ο Wesley Matthews.

Με αυτόν τον τρόπο o αμυνόμενος θέλει να του αφαιρέσει τη δυνατότητα να σουτάρει μετά από αριστερή ντρίμπλα, συνήθως με το γνωστό του step back τρίποντο (μιας και τα δίποντα «απαγορεύονται» στο Houston) ή να κάνει drive από τον αριστερό διάδρομο, ενώ με τα χέρια ψηλά του κρύβουν το ορατό πεδίο στην αδύνατη πλευρά και δεν μπορεί να εκμαιεύσει κάποιο φάουλ πάνω στο σουτ. O σέντερ της ομάδας περιμένει στο κέντρο της ρακέτας με ανοιχτά χέρια ώστε να του αλλοιώσει την προσπάθεια και ο παίχτης της δυνατής πλευράς έτοιμος για πάει σε βοήθεια αν χρειαστεί. Φυσικά, οι Bucks έχουν και το μέγεθος, τα κορμιά ώστε να κρύψουν το γήπεδο, τη δημιουργία και το σκορ του συγκεκριμένου παίχτη.

Double teams & box and one

Αφορμή για αυτό το κείμενο αποτέλεσε ο αγώνας των Rockets εναντίον των Raptors. Όχι μόνο σε αυτό το ματς, αλλά και εναντίον των Clippers, είδαμε έναν συνδυασμό αμυνών πάνω στον Harden. Πέρα από τον προσωπικό του αντίπαλο υπήρχε κοντά ένας παίχτης που πήγαινε σε βοήθεια, ώστε να αναγκαστεί  να διώξει τη μπάλα από τα χέρια του. Έτσι προκαλούσαν ουσιαστικά τους συμπαίχτες του να κερδίσουν το παιχνίδι και να βάλουν τα ελεύθερα σουτ που θα έβρισκαν. Παγίδες σε κάθε δυνατή περίπτωση μετά από σκριν ή ακόμα και ψηλά στη σέντρα, ενώ ο παίχτης της αδύνατης πλευράς ήταν έτοιμος για ένα jump to the ball.

Όσον αφορά την άμυνα box-and-one, είναι κάτι που χρησιμοποίησαν φέτος εναντίον του οι Raptors, ενώ κάτι αντίστοιχο είδαμε πρόσφατα και στην Ευρωλίγκα από την Alba στους αγώνες με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Εν συντομία, η συγκεκριμένη άμυνα είναι ένα υβρίδιο άμυνας ζώνης και man-to-man. Ο παίχτης της κορυφής αναλαμβάνει συνήθως τον βασικό κουμανταδόρο των αντιπάλων, ενώ οι υπόλοιποι τέσσερις αμυνόμενοι λαμβάνουν θέσεις «κουτιού». Δύο στην πίσω ζώνη άμυνας στη baseline και δύο μπροστά, στην κορυφή της ρακέτας. Η ίδια άμυνα έχει και μία παραλλαγή στο κουτί, όταν γίνεται διαμάντι με σκοπό να ενισχυθεί ο κεντρικός άξονας, ρισκάροντας όμως τις γωνίες (τάδε έφη coach Alex Seizis για την παραλλαγή). Δείτε μία τέτοια φάση με τη ζώνη σε διάταξη ρόμβου και πώς το Houston την τιμωρεί από τις 45 μοίρες.

Εδώ ο Harden λειτούργησε γρήγορα, με τον Powell να αναλαμβάνει το μαρκάρισμά του και το passing game των Rockets να κυκλοφορεί πολύ καλά τη μπάλα για το ελεύθερο σουτ. Άλλη μία περίπτωση άμυνας με ξεκάθαρο σκοπό να βγει από το παιχνίδι ο Harden και να αποκοπεί από την υπόλοιπη ομάδα. Η προσπάθεια γίνεται για να σταματήσουν τόσο το σουτ, αφού ο «one» έχει ρόλο να τον μαρκάρει και στην τουαλέτα, αλλά και για να σταματήσουν τα drives και τη δημιουργία του ως άμυνα ζώνης. Kάτι απόλυτα λογικό, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν έναν τόσο προικισμένο επιθετικά παίχτη.

Αξίζει να προσθέσω πως ένας λόγος που είναι δυνατές τέτοιες άμυνες είναι και οι τραυματισμοί δύο σημαντικών παιχτών των Τεξανών, του Gerald Green αλλά και του Eric Gordon, ενώ απουσίασε σε ορισμένα ματς και ο Daniel House Jr, όλοι τους παίχτες που «δένουν» αρμονικά δίπλα στον Harden ως στατικοί σουτέρ.

Russel Westbrick

Ένας ακόμη λόγος που εφαρμόζονται οι συγκεκριμένοι τρόποι άμυνας ίσως είναι ο έτερος περιφερειακός σταρ της ομάδας των Rockets. Μία κίνηση στης οποίας τα μειονεκτήματα είχαμε αναφερθεί και σε καλοκαιρινό κείμενο λίγο καιρό αφότου έγινε η ανταλλαγή, με τα θετικά και τα αρνητικά όσον αφορά καθαρά το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν με την εξαιρετική αναλυτική ματιά του Νικόλα σε ολόκληρο τον οργανισμό του Houston και τα σημαντικά ερωτήματα που έθεσε.

Αντιγράφω επί λέξει μία παράγραφο από το κείμενό του: ‘Για να παραμείνει αποτελεσματικός ο Russ δεν θα μπορέσει να περιοριστεί στον ρόλο που ο Chris Paul αποδέχτηκε. Ο Paul άλλωστε, είχε κάποια πλεονεκτήματα ως προς τον Westbrook στον ρόλο του συμπαίκτη του Harden. Και το βασικότερο από αυτά δεν είναι άλλο από το περιφερειακό σουτ του. Ο Paul είναι σουτέρ του 37% καριέρας πίσω από τα 7,25, ενώ στην τελευταία σεζόν της συνύπαρξής του με τον Harden σούταρε με 35,8% σε 6,1 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Αντίθετα, ο Westbrook σουτάρει μόλις με 30,8% στην καριέρα του από το τρίποντο. Μάλιστα, μόλις μία σεζόν από τις τελευταίες πέντε σούταρε με πάνω από 30% από μακριά, συγκεκριμένα με 34% το 2017, τη χρονιά του MVP του, ενώ πέρσι είχε 29% σε 5,6 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Καμία άμυνα συνεπώς δεν θα τον «σεβαστεί» όσο τον Paul από μακριά.’’

Ο προβληματισμός ήταν σαφής και αποδεικνύεται στο παρκέ του λόγου το αληθές. Ο Westbrick –όχι, δεν είναι τυπογραφικό λάθος- σουτάρει τούβλα (bricks) στον γάμο του Καραγκιόζηόταν σηκώνεται από τη γραμμή των 7,25 μέτρων. Έχει ποσοστό 22,8% σε πέντε προσπάθειες ανά παιχνίδι, κάτι που αποτελεί το χειρότερο νούμερο στην καριέρα του (στη δεύτερη σεζόν του είχε λίγο χαμηλότερο, αλλά σε μία μόλις προσπάθεια ). Όπως πολύ ωραία και γλαφυρά περιγράφεται σε κείμενο του basketballnetwork, αποτελεί τον χειρότερο σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, καθώς ουδέποτε άλλος αθλητής είχε τόσο χαμηλά νούμερα σε πέντε σουτ και άνω ανά ματς. Άμεση συνέπεια είναι οι αντίπαλες άμυνες να του συμπεριφέρονται πιο αδιάφορα και από τις άμυνες του Ομπράντοβιτς και του Λάσο στον Καλάθη στα playoffs της Euroleague και να ασχολούνται μόνο με τον Harden. Δείτε εδώ τον Μπέβερλι να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το ελεύθερο σουτ που αφήνει στον Westbrook.

Ο Westbrook αποτελεί σαφέστατα downgrade σε σχέση με τον προκάτοχό του, Chris Paul. Σύμφωνα δε με τα στατιστικά από το pbpstats.com, με τον Westbrook στο παρκέ οι Rockets έχουν χειρότερο offensive rating κατά 11,64 πόντους/100 κατοχές, εν αντιθέσει με τον νυν παίχτη των Thunder που την πρώτη του σεζόν στο Τέξας έκανε καλύτερη την επίθεση της ομάδας κατά 8,5 πόντους/100 κατοχές. Ας δούμε ακόμα τι συμβαίνει όταν αγωνίζεται ένας μόνο εκ των Westbrook, Harden στην πεντάδα πάλι από το ίδιο σάιτ.

Δηλαδή όχι μόνο είναι καλύτερη η επίθεση με τον Μούσια στην πεντάδα, αλλά όσο και αν φαίνεται περίεργο-λόγω του ράθυμου στυλ του, αν κ λίγο παρεξηγημένο- και η άμυνα είναι καλύτερη. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε με την παρουσία του Chris Paul την περσινή χρονιά, όταν το net rating παρέμενε με θετικό πρόσημο είτε βρισκόταν αυτός στον πάγκο, είτε ο Harden (+8 πόντους με Paul στο παρκέ και Harden στον πάγκο, +5,8 στην ανάποδη περίπτωση). Και δυστυχώς για αυτούς, η χρυσή ευκαιρία που είχαν για να διεκδικήσουν πρωτάθλημα-κάτι που θα άλλαζε εντελώς την κουβέντα για την αξία του Μούσια-σταμάτησε στον τραυματισμένο αστράγαλο του Paul μία διετία πίσω.