Η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα τελείωσε, το πρώτο play-in τουρνουά επίσης και η ώρα για τα playoffs έφτασε. Ευκαιρία λοιπόν για μία λίστα α λα Ζακ Λόου, με ορισμένα πράγματα που άρεσαν ή δεν άρεσαν από τη φετινή διοργάνωση. Εντελώς αντικειμενικά με υποκειμενική άποψη.

Υπάρχουν κάποιες ομάδες που απασχόλησαν κυριολεκτικά για δύο βράδια το ελληνικό μπάσκετ και... αυτό ήταν. Συχνά τις αποκαλούμε αντιτουριστικές. Ή και αντιεμπορικές, με την έννοια του "ποιος θα πληρώσει εισιτήριο να πάει στο γήπεδο με αυτούς;". Κι όμως, ακόμη κι αυτές αποτελούν κομμάτι του παζλ της ιστορίας των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης και σήμερα τα ονόματα τους προκαλούν νοσταλγία. Είναι αρκετές, πάμε όμως με έξι πολύ χαρακτηριστικές. Μια για κάθε μια ομάδα εκ των Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ (αυτών δηλαδή που έχουν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά ματς).

Η ιδέα για το συγκεκριμένο αφιέρωμα μού ήρθε από τις ΗΠΑ, όπου κάθε χρόνο ο δημοσιογράφος του ESPN, Ζακ Λόου, κάνει μία λίστα με τους πιο ιντριγκαδόρικους (most intriguing) παίκτες στο ξεκίνημα της σεζόν. Στην εκδοχή που θα διαβάσετε σήμερα, το twist είναι ότι αφορά και προπονητές. Έμεινα στα πέντε άτομα, για να δυσκολέψω όσο περισσότερο γίνεται την επιλογή και πράγματι, ήταν κάμποσο περίεργο να μείνουν έξω παίκτες όπως ο Ντάριους Τόμπσον ή προπονητές σαν τον Αταμάν, παρόλο που και οι δύο άλλαξαν σύλλογο και καλούνται να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι εξίσου επιδραστικοί σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον.

13 Ιανουαρίου 2009, τοποθεσία Sacramento. Οι Orlando Magic σπάνε το ρεκόρ του ΝΒΑ με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε έναν αγώνα: 23. Ένα ρεκόρ που θα χρειαζόταν να περάσουν εφτά χρόνια, ώσπου έρθουν οι Rockets και το καταρρίψουν με 24 το 2016. Με σημερινούς στατιστικούς όρους το 23 μπορεί να μην μοιάζει κάτι το εξωφρενικό, αλλά για το 2009 ήταν η λαμπρή εξαίρεση. Για τη φετινή σεζόν μόνο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν υπάρξει ήδη 21 φορές που μια ομάδα ευστόχησε σε 23 τουλάχιστον τρίποντα. Από το 1979 μέχρι το 2009 μόνο μία είχε πάνω από 20. Αρκετά όμως με το context.

Η φετινή χρονιά στο Eurocup ξεκινά χωρίς φαβορί, καθώς αρκετές δυνατές ομάδες ανέβηκαν στην Ευρωλίγκα και άφησαν εύφορο έδαφος για τις υπόλοιπες να διεκδικήσουν την πολύτιμη πρωτιά που οδηγεί απευθείας στην επόμενη σεζόν της Ευρωλίγκα. Εδώ θα διαβάσετε μερικά βασικά στοιχεία για κάθε διαγωνιζόμενη, καθώς και μερικούς παίκτες που αξίζουν της προσοχής σας.

Η Ευρωλίγκα ξεκινά απόψε, σε μία σεζόν που οφείλει να κοιτάζει διαρκώς τον εαυτό της. Χωρίς τις ρωσικές ομάδες, αλλά με τρεις σαφώς πιο αξιόλογες αναπληρώτριες (Παρτίζαν, Βίρτους, Βαλένθια), η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της ηπείρου σαν να χρειάζεται επειγόντως να δικαιολογήσει τον χαρακτηρισμό, που της έχει αποδοθεί κυρίως λόγω των ονομάτων των κλαμπ που συμμετέχουν στο τουρνουά. Διότι κατά τα άλλα, οι πρόσφατες εικόνες δεν κολακεύουν ιδιαιτέρως τον συνεταιρισμό.

H άνθηση του ελληνικού μπάσκετ συνέπεσε με την καθιέρωση των φάιναλ φορ στην διοργάνωση του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, το 1988. Στο πρώτο, αυτό της Γάνδης, συμμετείχε ο Άρης, του οποίου η παρουσία στην τετράδα πιθανώς να μην έκανε τόσο πάταγο, αν δεν υπήρχε η έννοια της τελικής συνάντησης σε ένα ουδέτερο μέρος. Σκεφτείτε το: Σε μία αχρωμάτιστη ζώνη, σε ένα ξέφωτο, συναντιούνται οι τέσσερις καλύτερες μονομάχοι του μπάσκετ της ηπείρου, κουβαλώντας μαζί τους βαριά την αγωνιστική κληρονομιά μιας ολόκληρης σεζόν, για να την αποθεώσουν ή να την απαξιώσουν μέσα σε ένα ή δυο βράδια.

Πάει περίπου ενάμιση μήνας από την προηγούμενη στήλη με τα δέκα πράγματα που μας αρέσουν και δεν αρέσουν ( ή μου αν προτιμάτε ) από τη φετινή διοργάνωση της Ευρωλίγκα ή εννιά αγωνιστικές, οπότε λίγο πριν το κλείσιμο του πρώτου γύρου και του έτους, ήρθε η ώρα για άλλη μία καταγραφή με υποκειμενική ματιά η αλήθεια είναι. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι αυτά.

Από τη στιγμή που αποφάσισα πως η παραπάνω φράση θα αποτελέσει τον τίτλο αυτού του κειμένου, το συγκεκριμένο τραγούδι δεν λέει να δραπετεύσει απ’ το μυαλό μου. Υπάρχουν και χειρότερα βέβαια. Θα μπορούσε να ‘ναι το «είμαστε πια πρωταθλητές». Δεν θα διαφωνήσω, όμως η αντιπάθεια προς τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό παραμένει. Οπότε show some sympathy guys, δεν λέει να φύγει.

18 χρόνια πριν, εμφανίστηκε στην Bundesliga μια καινούργια ομάδα. Ο λόγος για τους φιλόδοξους Artland Dragons, ένα κλαμπ σίγουρα όχι τυχαίο, με ιστορία 48 ετών πίσω του, από την πόλη Κουάκενμπρουκ της Σαξονίας. Οι "δράκοι" αποτέλεσαν ουσιαστικά τους συνεχιστές της QTSV, της παραδοσιακής ομάδας της πόλης που είχε ιδρυθεί το 1955. Ο συγκεκριμένος σύλλογος είχε αρκετά χρόνια δραστηριότητας στο άθλημα με σταθερές παρουσίες στις μικρότερες κατηγορίες. Το ταβάνι του έμοιαζε να είναι η δεύτερη κατηγορία, κάτι μάλλον φυσιολογικό για μια ομάδα που προερχόταν από μια πόλη με 20 χιλιάδες κατοίκους, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια από χορηγούς και δίχως ανεπτυγμένη τεχνογνωσία πάνω στο μπάσκετ.