Το Ευρωμπάσκετ είναι πολύ λογικό να έφερε στην επιφάνεια διάφορες συγκρίσεις. Το θέαμα στο διεθνές τουρνουά της ΦΙΜΠΑ, πέρα από τα νερόβραστα αποτελέσματα, ήταν το λιγότερο ικανοποιητικό, ου μην και χορταστικό. Οι αστέρες που αγωνίστηκαν στα παρκέ έλαμψαν μέσα στην ελευθερία του ταλέντου τους και παρά τα εύστοχα σχόλια σχετικά με την ποιότητα τους («δεν έχουμε Μάρκανεν στην Ευρώπη»), δεν παύει να αποτελεί γεγονός πως στην Ευρωλίγκα ανάλογο θέαμα αναζητείται με τηλεσκόπιο.
Πρόκειται μάλλον για ένα πρωτάθλημα των προπονητών, αν επιτρέπεται ένας τόσο δεικτικός αφορισμός. Στο είδος του μπάσκετ του συγκεκριμένου πρωταθλήματος, το ταλέντο συχνά πηγαίνει μέχρι εκεί που του επιτρέπει το πινακάκι, με τις εξαιρέσεις να μετριούνται πέρυσι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ολυμπιακός, Μονακό, Ρεάλ, άντε και η Ούνιξ, για όσο καιρό αγωνίστηκε και για όσο χρονικό διάστημα ο Περάσοβιτς δεν είχε χάσει τη μπάλα. Ας δούμε μερικά νούμερα από το Hack A Stat, που λέω να το προτιμήσω φέτος.
Κακή σεζόν ή κακή παρένθεση;
Την σεζόν που πέρασε, 2021-22, οι ομάδες της Ευρωλίγκα σκόραραν πολύ λιγότερο σε σχέση με τις επιδόσεις της πενταετίας (δεν πήγα πιο πίσω), πετυχαίνοντας κατά μέσο όρο 76,8 πόντους ανά παιχνίδι. Σούταραν ακόμη με 36% στα τρίποντα, ξανά χειρότερο ποσοστό στο ίδιο διάστημα αναφοράς, ενώ σε αντίστοιχο χαμηλό κινήθηκε ο ρυθμός (69,1), η σταθμισμένη ευστοχία (Efg% - 53%) και η παραγωγικότητα (μόλις 110 πόντοι/100 κατοχές). Βάλτε τις πέντε αυτές κατηγορίες σε ένα μίξερ και το παραγόμενο προϊόν είναι … ένα κλούβιο αυγό.
Σίγουρα, υπάρχει δικαιολογία. Αναβολές κάποιων αγώνων λόγω κόβιντ, αποβολή των ρωσικών ομάδων, μπέρδεμα. Όμως και πάλι, παρατηρώντας την πορεία των περσινών πρωταγωνιστών, νιώθεις πως το καλύτερο θα ήταν να μην επαναληφθεί ανάλογη χρονιά. Η Μπαρτσελόνα, για παράδειγμα, επίδοξη πρωταθλήτρια γεμάτη αστέρια, ήταν ζήτημα να έπαιξε ωραία σε πέντε παιχνίδια. Η Μιλάνο, με πλουσιότατο ρόστερ, κινήθηκε επίσης ρε ρηχά νερά, όσον αφορά το θέαμα. Η Ρεάλ, από τη μέση της σεζόν και ύστερα, κατέρρευσε, ενώ η Εφές καλά καλά δεν κατέβαινε στο γήπεδο, μέχρι να μπει η άνοιξη. Πήρε το κύπελλο παίζοντας το λιγότερο μέτρια, χωρίς συνεργασίες και χωρίς αξιομνημόνευτα παιχνίδια. Η ΤΣΣΚΑ δε, μέχρι να διαγραφεί από τη συνέχεια, έμοιαζε χαμένη στη μετάβαση σε ένα άλλου είδους μπάσκετ. Και μιλάμε τώρα για βαριά, πολύ βαριά χαρτιά.
Αν πέρυσι δεν υπήρχαν ο Ολυμπιακός και η Μονακό, το τουρνουά δεν θα είχε απολύτως τίποτε νέο ή αληθινά αξιόλογο να παρουσιάσει. Μετά βίας διακρίθηκαν ατομικά οι αστέρες του, με το τσιγκέλι προέκυψαν διαφορετικά, συναρπαστικά σενάρια. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι υπεύθυνοι/ες είπαν να μας ταλαιπωρήσουν παραπάνω, αλλάζοντας πλήρως την εμφάνιση του ιστοτόπου της διοργάνωσης και καταργώντας ουσιαστικά την πρόσβαση πολλών φιλάθλων στην πληροφορία.
Το τελευταίο ατόπημα μοιάζει άσχετο με τα προηγούμενα, όμως αφορά κάτι εξίσου σημαντικό: Την επικοινωνία του θεάματος προς το κοινό και την ενθάρρυνση (ή μη) της ενεργής συμμετοχής του. Η Ευρωλίγκα, αντί να πηγαίνει μπροστά, κάνει βήματα πίσω στον τομέα, ενώ επιπλέον δείχνει εντελώς μπερδεμένη σε θέματα βασικού προγραμματισμού, που έχουν αντίκτυπο στη δημοφιλία της. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ρίξτε μια ματιά στο πρόγραμμα της πρώτης αγωνιστικής. Τα παιχνίδια της κάθε ημέρας γίνονται πάνω-κάτω την ίδια ώρα, κάνοντας αδύνατη την παρακολούθηση πέραν της μίας αναμέτρησης. Προσθέστε τέλος τη διαχρονική έλλειψη στοιχείων θεαματικότητας (πόσοι/ες περίπου παρακολουθούν εβδομαδιαίως τους αγώνες;), όπως και τις μόνιμες σκιές πάνω από τα οικονομικά των ομάδων και του πρωταθλήματος, και έχετε μία εικόνα που απέχει μίλια από τις διακηρύξεις περί του καλύτερου πρωταθλήματος εκτός ΝΒΑ. Μεταξύ μας, η Bundesliga και η ACB υπερέχουν σε ποιότητα μπάσκετ και οργάνωση.
Αντιλαμβάνομαι, φαίνεται οξύμωρο σε ένα αφιέρωμα να ξεκινάς έτσι. Όμως η Ευρωλίγκα έχει το προβάδισμα του να διατηρεί τα μεγαλύτερα κλαμπ στους κόλπους της και εντάσσει διαρκώς δυνάμεις. Άρα δεν πειράζει και λίγη γκρίνια, προερχόμενη από την επιθυμία για κάτι καλύτερο. Ποιος ξέρει, ίσως φέτος να το δούμε, καθώς λίγα πρότζεκτ δείχνουν να οπισθοχωρούν και τα περισσότερα μοιάζουν υποσχόμενα. Πάμε να χωρίσουμε τις ομάδες σε εκείνες που πιστεύουμε (σόρι, πιστεύω) ότι θα παρουσιαστούν φέτος καλύτερες, ίδιες ή χειρότερες σε σχέση με πέρυσι. Μία πρόταση για κάθε ομάδα, σαν παιχνίδι μαντεψιάς και μέτρο σύγκρισης για το τέλος της σεζόν. Αμέσως μετά, θα ρίξουμε και μια ματιά στις καινούργιες παρουσίες.
Καλυτερες
Εφές. Η προσθήκη του Κλάιμπερν, το φρεσκάρισμα στις θέσεις των φόργουορντ (Πολονάρα, Μ’μπάι) και η οντότητα του Άντε Ζίζιτς, λογικά θα ανεβάσουν το επίπεδο των πρωταθλητών, που πέρυσι αναδείχτηκαν στους αποκρουστικότερους κατακτητές των τελευταίων 30 ετών – και όχι, δεν υπερβάλω.
Mπασκόνια. Σπέσιαλ μεταγραφή ο Ντάριους Τόμπσον, πιθανή έκπληξη ο πλάγιος Χομς και μία σπάνια διατήρηση κορμού για τους Βάσκους. Έχουν τα εχέγγυα να προοδεύσουν.
Μιλάνο: Χαίρε βάθος απύθμενο. Ειδικά στις θέσεις των γκαρντ γίνεται ο κακός χαμός και λογικά θα υπάρξει πρόοδος. Το ειδικό βάρος του Μπράντον Ντέιβις έλειπε από τη φροντ λάιν στις προηγούμενες εκδόσεις.
Παναθηναϊκός: Οι πράσινοι ήταν πέρυσι η χειρότερη ομάδα της Ευρωλίγκα. Φέτος δεν θα είναι. Φυσικά, ούτε το ρόστερ συγκαταλέγεται στα καλύτερα του θεσμού, ούτε ο Ράντονιτς στους μεγάλους masterminds. Το ζητούμενο όμως δεν είναι ο πρωταθλητισμός, είναι η ανάκαμψη.
Ρεάλ: Ο Λάσο έφυγε το λιγότερο άκομψα και μαζί κάποια πουλέν του, που είχαν δείξει σημάδια παρακμής. Η είδηση δεν είναι μόνο η επανένωση Σέρχι και Γιουλ, αλλα και η προσθήκη του Τζάναν Μούσα, που ήρθε η ώρα να λάμψει ανάλογα με το ταλέντο του. Χωρίς να περιμένω υπερηχητικά πράγματα, αποκλείω καθίζηση σαν αυτή του δεύτερου μισού της περσινής σεζόν.
Ιδιες
Ερυθρός Αστέρας: Οι γνωστοί, πλαισιωμένοι από κάποια στοιχήματα και τον Νέντοβιτς σε ρόλο σούπερσταρ. Δεν προβλέπεται κάτι το ιδιαίτερο, ας δούμε και τον Τζέιλεν Άνταμς. Θα έχει ενδιαφέρον η εξέλιξη του Χασάν Μάρτιν σε περιβάλλον με ευκαιρίες.
Μπαρτσελόνα: Το αν θα αλλάξει η Μπαρτσελόνα εξαρτάται από το αν θα αλλάξει το κεφάλι του προπονητή της. Το τσέχικο δίδυμο στο 1-5 πάντως, άλλο που δεν θέλει από το να στήνει γρήγορα πικ εν ρολ. Ποιος θα θυσιαστεί από τους σέντερ, αν είναι όλοι υγιείς;
Μπάγερν. Fun Fact: Το πολυβόλο της εθνικής Γερμανίας, Αντρέας Ομπστ, πέρυσι είχε μέσο όρο 7 λεπτά συμμετοχής και 2,9 πόντους. Και μόνο η δική του ενεργοποίηση θα σημαίνει αναβάθμιση, παρόλα αυτά ο Αντρέα και οι συνταγές του δεν μπορούν να εκπλήξουν κανέναν πλέον. Ανταγωνιστική ομάδα πάντως.
Ολυμπιακός: Πιο απλωμένο spacing, διατήρηση του κορμού και πάνω-κάτω ανάλογες προοπτικές με πέρυσι, κάτι που σαφώς λογίζεται ως θετικό. Μεταγραφές-κλειδιά οι Κάνααν και Μπολομπόι, θα ορίσουν με την απόδοση τους το φετινό ταβάνι, το οποίο εξαρτάται σε έναν καλό βαθμό και από τον ανταγωνισμό.
Φενέρ: Το μεγάλο αίνιγμα. Ιτούδης, Κάρσεν Έντουαρντς, Νικ Καλάθης, Νεμάνια Μπιέλιτσα. Πρακτικά ένα εντελώς νέο εγχείρημα, που θα βρει στις κλασικές ξέρες. Από του χρόνου πιο κατασταλαγμένα.
Ζαλγκίρις: Όχι κάτι σπουδαίο προφανώς, φανταστείτε ότι γύρισε ο Καλνιέτις. Τα μάτια στον Μπραζντέικις και ελπίδες για καλύτερο θέαμα, αντάξιο της σχολής. Ίσως η πιο αξιαγάπητη Ζαλγκίρις των τελευταίων 5-6 ετών.
Χειροτερες
Άλμπα. 'Ίδιος προπονητής-συνέχεια του Ρενέσες, ίδιο μπάσκετ, πάνω-κάτω ρόστερ της ίδιας εμβέλειας και ο Λουκ Σίκμα ένα χρόνο μεγαλύτερος. Δεν με ψήνει, παρά τη διαφορετιή μπασκετική πρόταση.
Μονακό. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο δεν βρεθεί ένας Μπέικον (ή ο Μπέικον), η χημεία θα δοκιμαστεί με τον πιο επώδυνο τρόπο. Μία μπάλα μόνοι τους θέλουν οι Οκόμπο και Τζέιμς και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Λόιντ θα διεκδικήσει το δικό του μερίδιο. Δεν πετυχαίνουν διαρκώς οι συνταγές τύπου Εφές.
Βιλερμπάν. Ντε Κολό και Λοβέρν εγγυώνται ένα κάποιο επίπεδο, όμως ο πάγκος είναι βύσμα και η ετερόκλητη συναρμολόγηση του ρόστερ απαιτεί εμπειρότερο αρχιτέκτονα. Χμ…
Μακάμπι: Σαν πανηγύρι γουρουνοπούλας. Πώς στο καλό θα βρει ταυτότητα όλο αυτό; Θα τη δίνει ο Μπάλντγουιν στον Λορένζο Μπράουν; Η πιο παρανοϊκή κατασκευή ρόστερ στη διοργάνωση.
Οι τρεις νέες με σειρά ενδιαφέροντος
Προφανώς, η επιστροφή δύο ιστορικών ομάδων στο πάλκο της Ευρωλίγκα αποτελεί από μόνη της σημείο αναφοράς. Παρτίζαν και Βίρτους μυρίζουν από παντού μπάσκετ, φέρνουν πίσω στο τουρνουά τους Σκαριόλο και Ομπράντοβιτς, μαζί με γεμάτα γήπεδα και καλά ονόματα. Η Βαλένθια, από την άλλη, δεν κουβαλά ανάλογο βάρος, όμως πάντα ανεβάζει το επίπεδο ανταγωνισμού. Πάμε να δούμε και εκείνες, σε λίγο εκτενέστερη αναφορά.
Παρτίζαν. Δεν προορίζεται για μεγάλα πράγματα ακόμη. Περισσότερο ενδιαφέρον θα έχει το πώς θα παρουσιαστούν κάποιοι γηγενείς στα χέρια του Ομπράντοβιτς, όπως και το τι ζημιές θα κάνoυν οι Σέρβοι στα φαβορί. Προσωπικά αναμένω τον Γιαμ Μαντάρ, μετά την ωραία γεύση του Ευρωμπάσκετ, όπως και τον γιό του Σλάβιτσα Κοπρίβιτσα (throwback 90s Παγκράτι), Μπάλσα, 22χρ, 2.15, με συμμετοχή στα summer leagues και σεβαστό χρόνο ήδη από πέρυσι στην ομάδα.
Πάντερ, Παπαπέτρου και Λιντέι οι «έμπειροι» στα γκαρντ, στο πλάι και στο καλάθι αντίστοιχα, γερό ερωτηματικό ο Άντζουσιτς στα 31 του, μετά την μέτρια σεζόν του στο πριγκηπάτο. Σίγουρα ένα εγχείρημα με σαφώς περισσότερη προοπτική από εκείνο του Αστέρα.
Βίρτους. Για τους Ιταλούς θα έχουμε ένα ξεχωριστό κείμενο, καθώς η επάνοδος τους συνοδεύεται από αναμνήσεις και νοσταλγία, για μία εποχή στην οποία το ευρωπαϊκό μπάσκετ βρισκόταν ακόμη σε συννενόηση. Για τις ανάγκες του αφιερώματος πάντως, ας κρατήσουμε πως ο Σκαριόλο έχει μπροστά του μία γερή άσκηση συναρμολόγησης, που αν πετύχει μπορεί να κατατάξει το σύνολο του στα κορυφαία της ηπείρου. Σαν να έχουν μαζευτεί πολλοί βετεράνοι στη Μπολόνια πάντως, και σαν να λείπει ποικιλία στις θέσεις των ψηλών. Πολλά θα κριθούν γύρω από την προσαρμογή του Σέμι Ογιελέγιε στο μπάσκετ-τσουνάμι του κόουτς, στην πρώτη απόπειρα του προικισμένου Αμερικάνου φόργουορντ να αγωνιστεί εκτός ΝΒΑ, στα 28 του.
Βαλένθια. Μπορεί ο παθιασμένος Άλεξ Μούμπρου, εμβληματικός ηγέτης της Μπιλμπάο εδώ και μιάμιση δεκαετία σε πάγκο και παρκέ, να εμφυσήσει το παθιασμένο μπάσκετ του στην γενικώς ανταγωνιστική, αλλά συνάμα και «λίγη», Βαλένθια; Οι πορτοκαλί έχουν διατηρήσει διάφορους πυλώνες του ρόστερ σταθερούς (Ντούμπλιεβιτς, Βαν Ρόσομ, Πρέπελιτς, Χέρμανσον) και σαν να επιχειρούν μία μικρή στροφή προς πιο αθλητικά σχήματα. Ίσως να είναι και ιδέα μου. Σε κάθε περίπτωση, το λιγότερο που θα αποτελέσουν είναι ένα όμορφο διακοσμητικό πετράδι, σε μία διοργάνωση που έχει ανάγκη περισσότερη φινέτσα. Δεν θα είναι λίγο.
