Μετά από μια χρονιά που είχε αρκετά προβλήματα στο αγωνιστικό σκέλος, με τραυματισμούς σημαντικών παιχτών όπως ο Ράντολφ, με τη φυγή άλλων για το ΝΒΑ, όπως οι Καμπάτσο και Ντεκ ή πιο πρόσφατα ο Γκαρούμπα, η Ρεάλ Μαδρίτης κινήθηκε δυναμικά στη μεταγραφική περίοδο, θέτοντας ως στόχο την επιστροφή στη διεκδίκηση τίτλων.

Η φετινή αγωνιστική περίοδος για τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ δύσκολη. Σημαντικοί παίχτες αποχώρησαν, όπως ο Φακούντο Καμπάτσο και πιο πρόσφατα ο Γκάμπριελ Ντεκ, λίγο πριν τους αγώνες για τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα, με τους δύο Αργεντινούς να αγωνίζονται πλέον στο ΝΒΑ. Ακόμη, τον Δεκέμβρη ο Άντονι Ράντολφ έκοψε τον αχίλλειο τένοντα στο ματς εναντίον του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, χάνοντας έτσι το υπόλοιπο της σεζόν, ενώ πρόσφατα ο πιο σταθερός παίχτης των Μαδριλένων, Τρέι Τομπκινς, λόγω αρθροσκόπησης θα μείνει εκτός για την τελική φάση του Ισπανικού πρωταθλήματος. Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, με την πρόκριση στα πλέι οφ να έρχεται μόλις την τελευταία αγωνιστική, ήταν το μεγάλο σουτ του Σιμόν στον πέμπτο αγώνα της σειράς εναντίον της Εφές αυτό που στέρησε την πρόκριση στο φάιναλ φορ της Κολωνίας.

Το δεύτερο ζευγάρι που θα σχολιάσουμε σήμερα είναι αυτό μεταξύ της Εφές και της Ρεάλ Μαδρίτης. Στον δρόμο για τη διεκδίκηση του τροπαίου που της στέρησε πρόπερσι η ΤΣΣΚΑ στη Βιτόρια και ο covid19 πέρυσι, η Εφές βρίσκει την αποδυναμωμένη Ρεάλ, που για πρώτη φορά εδώ και χρόνια θα έχει τον ρόλο του αουτσάιντερ σε προημιτελική σειρά. Ο Αταμάν θα θελήσει να στεφτεί αυτοκράτορας της Ευρώπης, ενώ ο Λάσο θα προσπαθήσει να βγάλει ξανά «λαγό από το καπέλο», μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Γκάμπριελ Ντεκ για τον ΝΒΑ και την Οκλαχόμα.

Ένας δυο φίλοι μου στο σάιτ θα είναι περήφανοι για τον ηλίθιο τίτλο. Αφορά την είδηση της υπογραφής του Γκάμπριελ Ντεκ με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, λίγες ώρες αφότου ολόκληρη η Ρεάλ είχε πατήσει πάνω του, προκειμένου να προκριθεί στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα. Κοντά στις 12 τα μεσάνυχτα, ο έγκυρος δημοσιογράφος Τσέμα Ντε Λούκας έβγαλε το νέο, που δεν ήταν ακριβώς νέο, συζητιόταν για καιρό. 

Το χτεσινό παιχνίδι στη Μαδρίτη μας έδειξε για ακόμη μια φορά χαρακτηριστικά, πόσο ασταθής είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Η εμφάνιση του ίσως ήταν η χειρότερη και πιο αδιάφορη της φετινής χρονιάς. Βλέποντας τους παίχτες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν σαν να ήταν συμβιβασμένοι με την ήττα εξαρχής και το ματς ήταν αγγαρεία για εκείνους. Η Ρεάλ μπορεί να έπαιζε με σβηστές μηχανές, αλλά από την πλευρά τους οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν διάθεση να παίξουν, λογικά πήγαν για εκδρομή στην όμορφη Μαδρίτη, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς οσα είδαμε. Πιθανολογώ ότι η απουσία του Σπανούλη έδωσε ένα μεγάλο άλλοθι στους παίχτες, αλλά και πάλι θεωρώ αδιανόητη την εικόνα μες στο παρκέ.

Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.

Υπάρχουν περιπτώσεις παικτών που αρκετοί από εμάς «λατρεύουμε να μισούμε». Συχνά τέτοιοι παίκτες λοιδορούνται για τον τρόπο παιχνιδιού τους, επειδή πολύ απλά βρίσκονται στην απέναντι πλευρά. Ένας τέτοιος  είναι και ο Φακούντο Καμπάτσο, ο Αργεντινός γκαρντ της Ρεάλ Μαδρίτης, για τον οποίον στη σειρά με τον Παναθηναϊκό γράφτηκαν και ακούστηκαν αρκετά κοσμητικά επίθετα προς το πρόσωπό του, τόσο για τον τρόπο παιχνιδιού του, όσο και για την εικόνα που δείχνει στη διάρκεια των αγώνων. Ως φαν των Γκαούτσος γενικότερα, σε όλα τα αθλήματα, δεν μπορώ παρά να λατρεύω τέτοιους παίκτες. Κακά τα ψέματα, θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να τον δω με τα χρώματα της ομάδας που υποστηρίζω - σε όποια διοργάνωση και αν αγωνίζεται αυτή από του χρόνου. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν, στον –κατά την προσωπική μου άποψη - έναν εκ των δύο πολυτιμότερων παικτών της Ρεάλ Μαδρίτης τη φετινή χρονιά, μαζί με τον Άντονι Ράντολφ.

Από την θέσπιση των πλέι οφς στους οκτώ της διοργάνωσης το 2004-05, η Ρεάλ Μαδρίτης μετράει δέκα παρουσίες σε αυτά, εκ των οποίων στις έξι προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, για να πάρει το τρόπαιο τις δύο από αυτές. Δύο φορές ηττήθηκε στον ημιτελικό και άλλες δύο στον τελικό. Τα τελευταία έξι χρόνια ωστόσο, έχει βρεθεί στο φάιναλ φορ πέντε φορές και έχει επανεδραιωθεί ως μία από τις τρεις υπερδυνάμεις της σημερινής Ευρωλίγκα, αφήνοντας πίσω της τις ημέρες της παρακμής (για τα δεδομένα της) της προηγούμενης δεκαετίας. Αποτελεί την ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου, το οποίο έχει κερδίσει 10 φορές, έστω και αν οι επτά από αυτές ήταν πριν το 1980. Η Ρεάλ θα διασταυρωθεί στα πλει οφς για δεύτερη σερί χρονιά με τον Παναθηναϊκό, και έχει λόγους και για να αισιοδοξεί, αλλά και για να απαισιοδοξεί, ανάλογα τα γούστα του καθενός.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκινάει την σεζόν από την θέση ενός εκ των φαβορί. Πιθανώς να ήταν το αδιαφιλονίκητο, αν ο Λούκα Ντόντσιτς αγωνιζόταν με έναν ακόμη χρόνο εμπειρίας στην πλάτη, αλλά όλα τα ωραία πράγματα έχουν ένα τέλος, εκτός από το λουκάνικο που έχει δύο. Όπως και να έχει, ο Πάμπλο Λάσο έχει στα χέρια του ένα ρόστερ που φτάνει μέχρι και το Μπερναμπέο και οι όποιες αμφιβολίες για το αν μπορεί να διαχειριστεί τόσο βάθος  έχουν εκλείψει εδώ και πολύ καιρό. Ο Ισπανός κόουτς είναι πιθανώς ο εξπέρ της διαχείρισης στην διοργάνωση, ενώ κατά τα λοιπά εκμεταλλεύεται πολύ τα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών του, δίνοντας τους την ευκαιρία να κινηθούν εκτός σφιχτών δομών και να εκτελέσουν κατά το δοκούν. Στην φαρέτρα της Ρεάλ θα υπάρχουν και φέτος ένα σωρό επιθετικές ποικιλίες, με έμφαση στα διάφορα off ball screens, στο επιθετικό transition και στα σουτ-βολίδες από μακρινή απόσταση, με το ταλέντο και το μυαλό του Σέρχιο Γιουλ να αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της μηχανής. Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια, αγαπητοί φανζ και αγαπητές γκρούπιζ.

Το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου ολοκληρώθηκε, με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης και τον Λούκα Ντόντσιτς να δίνει στο κοινό ένα παραμύθι που θα θυμάται για χρόνια. Η περίπτωση του 19χρονου Σλοβένου πιθανώς να αποδειχθεί ανεπανάληπτη, καθώς η μετακόμιση του στο ΝΒΑ τον βρίσκει στην κορυφή, όχι μόνο σε ομαδικό , αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Ενα παιδί βραβεύτηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης τόσο της κανονικής περιόδου, όσο και της τελικής φάσης και άφησε στίγμα που όμοιο του δεν θυμάμαι να έχει αφήσει άλλος παίκτης στην ηλικία του. Όπως ήταν φυσιολογικό, όσα υπόλοιπα εξελίχτηκαν μέσα στο διήμερο , σκεπάστηκαν από την σκιά της ομπρέλας του, μάλλον δίκαια. Παρόλα αυτά, για όσους (πολλούς) δεν στέκονται μόνο στους επιφανείς πρωταγωνιστές, ο θρίαμβος των Μαδριλένων ανέδειξε και άλλες, εξίσου γοητευτικές ιστορίες, προορισμένες για ανεξάρτητα μπασκετικά φεστιβάλ. Η Ρεάλ, άλλωστε, ήταν μια ομάδα με τόσο "απλωμένο" rotation, κάτι που σχεδόν φυσιολογικά μετέτρεψε το "γραπτό" αυτού του Φάιναλ Φορ σε μία συλλογή από "Στιγμιότυπα"^₁ .