Ο Ντεκ αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο των τελευταίων δύο μηνών για τους Μαδριλένους. Στα τελευταία 10 παιχνίδια τους αγωνίστηκε κατά μέσο όρο 31,3 λεπτά. Είχε σε αυτά 13,1 πόντους, ξεπερνώντας κάθε άλλον συμπαίκτη του, σουτάροντας με 48% από το τρίποντο και μαζεύοντας 4 ριμπάουντ. Και φυσικά, σφράγισε τις τελευταίες δύο νίκες της ομάδας του, απέναντι στον Ολυμπιακό και την Φενέρ, κερδίζοντας είτε στα σημεία (Βεζένκοφ), είτε κατά κράτος (Πιερ), δύο απο τους καλύτερους φετινούς φόργουορντ της Ευρωλίγκα.
Για την ακρίβεια, τον Πιερ ο Ντεκ τον διέλυσε. Τον κράτησε μόλις στους 4 πόντους, σκοράροντας απέναντι του 19 και κόβοντας του τη δημιουργία. Δεν το είχαν καταφέρει θεωρητικά μεγαλύτεροι σταρ, όπως ο Σενγκέλια, το έφερε εις πέρας για πλάκα εκείνος, εξουδετερώνοντας πλήρως τα οφέλη της τακτικής του Κοκόσκοφ να χρησιμοποιεί τον Αμερικάνο στη θέση 4, όταν του λείπει κάποιος ψηλός. Η Ρεάλ δεν θα μπορούσε να χάσει από τη στιγμή που κέρδισε το συγκεκριμένο ματς απ, διότι ελλείψει Βέσελι δεν αντιμετώπισε προβλήματα στη ρακέτα και ο Ντε Κολό μόνος του δεν αρκούσε. Χρειάζονταν έξτρα βαρυτικά πεδία.
Τώρα όμως, τι γίνεται; Τι τύχη μπορεί να έχουν οι μερένγκες για το φάιναλ φορ, από τη στιγμή που ο καλύτερος παίκτης τους (τελευταία) σηκώνεται να φύγει; Μάλλον καμμία, όμως αν θέλετε τη γνώμη μου, το συγκεκριμένο ζήτημα ίσως είναι το ελάσσον για την εξέλιξη του εγχειρήματος του Λάσο. Οι βραχύβιες προβλέψεις δεν του ταιριάζουν και η περίπτωση Ντεκ είναι χαρακτηριστική. Όπως ακριβώς ο Αργεντίνος έφτασε να είναι ο σημαντικότερος κρίκος στη φετινή αλυσίδα, με τον ίδιο τρόπο ο προπονητής ετοιμάζει τους επόμενους, που αυτή τη φορά έρχονται κατά συροοή: Γκαρούμπα, Αμπάλδε, Αλοσέν και φυσικά ο Έντι Ταβάρες, του οποίου η ηλικία (29) το μόνο που εγγυάται, είναι τρία ακόμη χρόνια σε υψηλότατο επίπεδο. Η Ρεάλ φέτος ανέμενε τις αποχωρήσεις και πήρε από τον Ντεκ εκείνο ακριβώς που χρειαζόταν, την πρόκριση στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα και μαζί την εγγύηση πως η εξέλιξη των νέων παικτών θα συνεχιστεί, όπως συμβαίνει τόσα και τόσα χρόνια υπό την καθοδήγηση του εξαιρετικού κυρίου που κάθεται στην άκρη του πάγκου.
Οι συζυτήσεις για το αν είναι ταβερνιάρης ή όχι ο Λάσο έχουν καταστεί ντεμοντέ εδώ και χρόνια. Το νέο πρίσμα, υπό το οποίο οφείλουμε να παρακολουθούμε τον καθοδηγητή της Ρεάλ, είναι το "πρίσμα Πόποβιτς", αν υπάρχει τέτοιο. Δηλαδή, το κατά πόσο ο Λάσο είναι ένας ικανός γενικός αρχηγός, που διασφαλίζει πρώτα από όλα εκείνος την συνέχεια στον χρόνο, διατηρώντας με τις επιλογές του την ομάδα ανταγωνιστική, την κουλτούρα της ανέπαφη και την ικανότητα της να προσαρμόζει την αγωνιστική συνταγή ζωντανή.
Αυτό συνέβη και φέτος. Όταν ο Καμπάτσο έφυγε, η Ρεάλ δεν αναπλήρωσε το κενό του με πρόσωπα, αλλά με τακτική. Παίκτες υπήρχαν, απλώς επειδή δεν ήταν ... Καμπάτσο, η ομάδα επέμεινε στο να μεταφέρει τις δυνάμεις της στην ρακέτα και να σφίξει. Τροφοδότησε τον Ταβάρες για μέσους όρους καριέρας, κατέληξε με την έκτη καλύτερη άμυνα και την πρωτιά στα μπλοκ και δεν σταμάτησε να σουτάρει τρίποντα, προσπερνώντας όλες τις άλλες σε προσπάθειες και εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τις ικανότητες των Τόμπκινς, Ράντολφ, Ντεκ και Κάρολ. Παράλληλα, αντιστάθηκε στην πρόκληση του ρυθμού, ρίχνοντας το τέμπο σε ανοίκεια βάθη (κάτω από τις 70 κατοχές) και συμπληρώνοντας λίγο ως πολύ μια εικόνα ελαφρώς διαφορετική της πρόσφατης ιστορίας της. Πάντα σούταραν οι Μαδριλένοι και πάντα έπαιζαν καλή άμυνα, όμως ποτέ δεν συνδύαζαν τα στοιχεία αυτά με συγκράτηση του τέμπο και σέντερ-φαροφύλακα. Ακόμη και ο Αγιόν ήταν craftsman, ένας άνθρωπος της τεχνης του, παίζοντας σε αρμονία με τις πιρουέτες των τότε περιφερειακών.
Minor twists συνεπώς, μικρές διαφοροποιήσεις. Όχι για να γίνει η Ρεάλ ξανά πρωταθλήτρια, αλλά για να φροντίσει να κερδίσει τον χρόνο που μεσολαβεί από τη μία κορυφή στην άλλη, χωρίς παράλληλα η ενδιάμεση κοιλάδα να βαθύνει ασύστολα και να θέσει σε κίνδυνο το οτιδήποτε. Λανθασμένα κοιτάζουμε σήμερα την πρόκριση της ως επίτευγμα της φανέλας ή ως συνέπεια του know-how του πρωταθλητισμού: Η πρόκριση ήρθε ως αποτέλεσμα της διάρκειας και της οργανικής, σταδιακής αλλαγής. Το δε όφελος της, ουδεμία σχέση έχει με την φετινή πορεία, αλλά με τις επόμενες, καθώς οι παίκτες που μεγαλώνουν δίπλα στους έμπειρους, ήδη έχουν αποκτήσει τις παραστάσεις για το επόμενο βήμα.
Η πορεία φυσικά έχει απώλειες. Ο Ντεκ, που όταν πρωτήρθε σκόραρε ελάχιστα και που μέχρι πέρυσι δεν τολμούσε καλά καλά να σουτάρει τρίποντο, υπό τον φόβο της κατεδάφισης των κερκίδων, φέτος εξελίχθηκε σε all around παιχταρά με τριποντάρα. Όμως η Ρεάλ τον έχασε, χωρίς να προλάβει να μετατρέψει τις τρομερές προοπτικές του σε ευρωπαϊκό τίτλο. Αντίστοιχα, μάλλον πήρε το ελάχιστο δυνατό από τον Καμπάτσο και το ακόμη λιγότερο από τους Ντόντσιτς (ένας τίτλος) και Μίροτιτς (κανένας τίτλος), που στον καιρό τους αναπόφευκτα έφυγαν για το ΝΒΑ, χωρίς την ψευδαίσθηση της μακροχρόνιας συμβολής στο εγχείρημα. Όμως ο Λάσο δεν χτίζει πάνω σε σταρ, ακόμη και αν η ευρωστία του συλλόγου του δίνει τη δυνατότητα να τους απολαμβάνει συχνά. Χτίζει πάνω στην εξέλιξη.
Ιδού.
- Ο Φαμπιέν Κοζέρ βρίσκεται τέσσερα χρόνια στους Μαδριλένους, παίζοντας ανάμεσα στα 14 και τα 18 λεπτά και διάγοντας σεζόν-καρμπόν. Λεπτομέρεια; Στη Ρεάλ τα ποσοστά του από το τρίποντο ανέβηκαν πάνω από το 40% και έμειναν εκεί, καθόλη τη διάρκεια της θητείας του.
- Ο Άντονι Ράντολφ διανύει τον πέμπτο χρόνο του - αν και ο σοβαρός τραυματισμός του δεν εγγυάται το μέλλον. Όταν πρωτοήρθε από την Κουμπάν έκανε δύο αληθινά μέτριες χρονιές, οι οποίες όμως δεν του στοίχισαν τη θέση του, με αποτέλεσμα τις επόμενες δύο να παίξει εξαιρετικά.
- Ο Τζέι Σι Κάρολ βρίσκεται στον ένατο χρόνο, με τα γνωστά αποτελέσματα και τους καλύτερους μέσους όρους στο σκορ από το 2015. Απέναντι στη Φενέρ χθες, δεν αγωνίστηκε καθόλου!
- Ο Τρέι Τόμπκινς, στην έκτη του σεζόν, ήρθε ως σκόρερ μεγατόνων από τη Νίζνι. Τις πρώτες δύο αγωνιστικές περιόδους σχεδόν δεν βλεπόταν, όμως είχε ρόλο στο σύνολο. Παραλίγο να φύγει, αλλά δεν έφυγε, παρουσιάζοντας βελτίωση σε κάθε επόμενη χρονιά και εξελισσόμενος σε πρώτο βιολί πέρυσι και δεύτερο φέτος.
- Ο Τζέφρι Τέιλορ αναχαιτίζει αντιπάλους για έξι συναπτά έτη και χθες έπεσε για μία ακόμη φορά στην καριέρα του (και) επάνω στον Ντε Κολό.
Προσθέστε σε αυτούς τους Γιουλ και Ρούντι, σε μία πενταετία κατά την οποία ο δεύτερος δεν έχει τελειώσει ούτε σεζόν με διψήφιο αριθμ.ό πόντων και έχετε μπροστά σας τον ορισμό όχι μόνο "κορμού", αλλά και της συνέχειας. Κανένας εκ των παραπάνω δεν ήρθε για πρωταγωνιστής (ακόμη και ο Ράντολφ) και όσοι έγιναν, το κατάφεραν επειδή συνέχιζαν να παίζουν ξανά και ξανά ως ρολίστες. Υπό μία έννοια, όλοι στη Ρεάλ είναι ρολίστες1.
Δεν αποκλείω ο επόμενος στη λίστα να είναι ο Λαπροβίτολα. Ο last Argentinian standing δεν έθελξε ακριβώς με την απόδοση του μετά τη φυγή του Καμπάτσο, αλλά όσο μπόρεσε καθοδήγησε το σύνολο χωρίς τρανταχτά λάθη και ήταν εξαιρετικός στο ματς-πρόκριση, πράγματα που ο Λάσο σίγουρα θα εκτιμήσει και ίσως να μην τον αφήσει να αγωνιστεί στην ομάδα της καρδιάς του. Είναι 31, μπορεί να τον βλέπουμε με τα λευκά ως τα 34. Θα παίζει 12 λεπτά, προκειμένου να συμπληρώνει τους νεότερους, που φέτος έκαναν φανερά το αγροτικό τους και τίποτε παραπάνω. Χαρακτηριστικά, ο Αμπάλδε, ενώ όλη τη σεζόν μάθαινε το δικαίωμα στο λάθος, απέναντι στη Φενέρ πήγε πίσω, για να ανέβουν τα λεπτά του Κοζέρ. Ο Αλοσέν δεν εμφανίστηκε καν, o Γκαρούμπα διέκοψε ένα σερί εμφανίσεων με πάνω από 20 λεπτά συμμετοχής. Ας μην απατώμαστε όμως, του χρόνου οι τρεις τους δεν θα πέσουν σε ανάλογες λούπες, παρά θα βρίσκονται εκεί διαρκώς, προκειμένου η συνέχεια να λάβει συνέχεια.
Είναι άλλωστε φανερό, από τον τρόπο χρήσης τους. Ξεκινώντας από τον Αμπάλδε, φέτος έπαιξε σαν οργανωτής, σε έναν ρόλο διόλου γνώριμο στη θητεία του στη Βαλένθια. Ομοίως, ο Αλοσέν κράτησε πολύ τη μπάλα στα χέρια στα λεπτά που βρέθηκε στα παρκέ, προϊδεάζοντας μας για μέλλον point-something, όπως συμβαίνει και με τον Μπολμάρο στη Μπάρσα. Τέλος, ο Γκαρούμπα, φέτος σούταρε 30 τρίποντα (περίπου τα μισά από δίποντα), όταν πέρυσι είχε σουτάρει...έξι. Κάτι αλλάζει και με εκείνον, δεν συμφωνείτε;
Mε το ΝΒΑ να καραδοκεί για το κάθε πιθανό ταλέντο και, ακόμη σπουδαιότερο, για τον κάθε πιθανό ή απίθανό παίκτη ρόλου, η Ρεάλ μπορεί στο μέλλον να χάσει και άλλους παίκτες, που μια δεκαετία πριν θα μπορούσε να τους υπολογίζει ως μακρόχρονους στυλοβάτες. Με τον Λάσο στον πάγκο όμως άλλη επιλογή δεν υπάρχει και από ό,τι φαίνεται, για να επανέλθουμε στις κρυάδες, το ντεκ στο οποίο στηρίζεται είναι σιδερένιο. Δεν είναι λάθος να διαμορφώνουμε αναλογίες, εκεί που μπορούν να διαμορφωθούν, ακόμη και αν το όνομα Πόποβιτς δεν μπορεί να χρησιμοποιείται επί ματαίω.
Σημειώσεις
1. 'Κατά μία έννοια..."
* στατιστικά συμπεράσματα από το Real Gm και το επίσημο σάιτ της Ευρωλίγκα.
