Με μία αγωνιστική να απομένει και ορισμένους αναβληθέντες αγώνες ακόμα, οι ομάδες που έχουν καταλάβει τις προνομιούχες θέσεις και έχουν κλείσει «εισιτήριο» για τα playoffs, είναι στην πλειονότητά τους γνωστές. Επομένως, φαντάζει μια καλή στιγμή ώστε να ρίξουμε μία ματιά στους παίχτες που κατά την προσωπική μας άποψη θα διεκδικήσουν το βραβείο του πολυτιμότερου της διοργάνωσης. Η σειρά με την οποία τους αναγράφουμε είναι τυχαία, ενώ παρότι θα μπορούσαμε να βάλουμε στη λίστα τόσο τον Jan Vesely, όσο και τον Nando DeColo προτιμήσαμε μόνο τον πρώτο -ας ελπίσουμε να μη βγει MVP o δεύτερος και γελάμε μετά με την παράλειψή μας.

Αυτοί που μάλλον θα το πάρουν

Nikola Mirotic – Μπαρτσελόνα

Ο superstar των Καταλανών, ο καλύτερος ίσως παίχτης στην Ευρώπη και συνάμα ο πιο ακριβοπληρωμένος, είναι το φαβορί για το βραβείο. Η Μπαρτσελόνα θα τελειώσει την κανονική περίοδο στην πρώτη θέση, όντας η πιο σταθερή ομάδα καθ’όλη τη χρονιά, παρότι δεν έθελξε ιδιαίτερα με το μπάσκετ που έπαιξε. Κορυφαίος της κορυφαίας ομάδας λοιπόν, ο Μαυροβούνιος φόργουορντ. Μετά από πέντε σεζόν στο ΝΒΑ επέστρεψε στη Γηραιά Ήπειρο και θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει αυτή τη φορά με τους Μπλαουγκράνα το πολυπόθητο τρόπαιο.

Τελευταία φορά που βρέθηκε η νυν ομάδα του σε φάιναλ φορ ήταν το 2014 στο Μιλάνο, σεζόν κατά την οποία και ο Μίροτιτς είχε συμμετάσχει με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Aξέχαστος ήταν ο τότε ημιτελικός ανάμεσα στις δύο ισπανικές ομάδες, όπου ο Μίροτιτς και η παρέα του είχαν συντρίψει με 62-100 την Μπαρτσελόνα. Στον τελικό βέβαια βρήκαν το εμπόδιο της Μακάμπι του David Blatt, χάνοντας έτσι για δεύτερη σερί χρονιά το τρόπαιο μετά το 2013 και τον τελικό του Λονδίνου.

Ο επί δύο συναπτά έτη (2011, 2012) rising star της Euroleague έχει εως τώρα στη σεζόν το υψηλότερο μέσο όρο στο σύστημα αξιολόγησης με 22,2 μονάδες. Εχει αγωνιστεί σε 25 παιχνίδια συνεισφέροντας 17,1 πόντους και 6,3 ριμπάουντ, ενώ σουτάρει με το υψηλότατο 64,8% σε σταθμισμένη ευστοχία. Oι 26 πόντοι εναντίον της Άλμπα αποτελούν τους περισσότερους που έχει σκοράρει φέτος. Είναι εκείνος στον οποίο θα ακουμπήσει η μπάλα στα κρίσιμα. Δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ψεγάδι στο επιθετικό παιχνίδι του, κάτι που τον κάνει ασυναγώνιστο στην Ευρώπη. Το ενδιαφέρον στοιχείο στην τελική ευθεία της διοργάνωση θα είναι η συνύπαρξη του με τον Πάου Γκασόλ στη γραμμή ψηλών της Μπαρτσελόνα, εφόσον ο τελευταίος κριθεί έτοιμος.

Jan Vesely – Φενερμπαχτσέ

Ο Βέσελι κατέκτησε το βραβείο του MVP πριν δύο αγωνιστικές περιόδους, αλλά φέτος είναι ίσως ακόμη απολαυστικότερος. Έχει τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων στην καριέρα του στη διοργάνωση με 13,2, όπως και στις ασίστ με 2,8, ενώ στα ριμπάουντ έχει τον δεύτερο υψηλότερο με 5,3. Σουτάρει με 66,4% σε σταθμισμένη ευστοχία, δείγμα του ότι έχει δουλέψει αρκετά τα τελευταία χρόνια στο σουτ. Επιχειρεί περισσότερα από μέση απόσταση, ενώ αμυντικά παραμένει ο καλύτερος ψηλός της διοργάνωσης. Φανταστικός στην προσωπική άμυνα, σε άμυνα με αλλαγές απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους και τρομερός ως αμυντικός βοήθειας από την αδύναμη πλευρά.

Το ενδιαφέρον τη φετινή περίοδο είναι το πόσο έχει αναπτύξει το δημιουργικό του κομμάτι, αφού πολλές φορές πασάρει, είτε από short roll, είτε διαβάζοντας τις βοήθειες που θα έρθουν πάνω του. Και όλα αυτά λειτουργώντας πολλές φορές ως «τεσσάρι» σε σχήματα μαζί με τον Duverioglu. Oι οχτώ τελικές πάσες εναντίον της Αρμάνι, στο ματς όπου άγγιξε το triple double ήταν η απόδειξη του πόσο κομβικός είναι και σε αυτό το σκέλος στο οικοδόμημα του Kokoskov.

Δυστυχώς για τον ίδιο και για την ομάδα του, ο τραυματισμός που αποκόμισε στον αγώνα εναντίον της Μπαρτσελόνα για την προτελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου θα τον αφήσει για ένα μικρό διάστημα εκτός, κάτι που ίσως επηρεάσει και την πορεία της Φενέρ στα playoffs, που θα ξεκινήσουν στις 20 Απριλίου.

Αυτοί που μάλλον δεν θα το πάρουν

Vasilije Micic – Εφές

Η Εφές είναι εδώ και τρεις σεζόν εκ των πιο «καυτών» ομάδων της Euroleague. Πρόπερσι έφτασε στον τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία της, όπου και έχασε το τρόπαιο από την εξαιρετική ΤΣΣΚΑ, ενώ πέρυσι λόγω της πανδημίας έχασε την ευκαιρία να το διεκδικήσει εκ νέου. Αν τα προηγούμενα δύο έτη ο πρωταγωνιστής των Τούρκων ήταν ο Shane Larkin, φέτος αυτός που έχει βγει μπροστά είναι ο Vasilije Micic. Ο Σέρβος guard πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, αυτή τη στιγμή βρίσκεται ένα κλικ πιο μπροστά από τον έτερο σταρ της ομάδας και με εξαιρετικές εμφανίσεις, ειδικά το τελευταίο διάστημα της ανόδου της Εφές, εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται μεταξύ των υποψηφίων για τον πολυτιμότερο παίχτη της διοργάνωσης. Παρότι φέτος οι ασίστ του έπεσαν στις πέντε ανά παιχνίδι, σε πολλά ματς φόρεσε τη μπέρτα του superman στο σκοράρισμα. Μεταξύ άλλων δύο φορές ξεπέρασε τους 30 πόντους, εναντίον του Παναθηναϊκού με 33 και εναντίον της Φενέρ με 37. Έχει 16,4 πόντους με 55% eFG και οδηγεί την ομάδα στο πλεονέκτημα έδρας.

Ο Αταμάν έχει χτίσει μία περιφερειακή γραμμή η οποία μοιάζει με λερναία ύδρα, καθώς όποιο κεφάλι και να κοπεί, είναι δύσκολο να μην εμφανιστεί κάποιο άλλο να κάνει τη ζημιά. H τριάδα των βασικών γκαρντ ειδικότερα, έχει ποικίλους τρόπους να χτυπήσει τον αντίπαλο, είτε με στατικό σουτ, είτε με pull up, είτε με drive. Ο στόχος των Τούρκων παραμένει ένας, η κατάκτηση του τροπαίου και με την πρόσφατη απόδοση των αστεριών τους, είναι πολύ πιθανό να το καταφέρουν.

Wade Baldwin – Μπάγερν

Η Μπάγερν για πρώτη φορά στην ιστορία της προκρίθηκε στη φάση των playoffs, παρότι στην αρχή της χρονιάς δεν συγκαταλεγόταν στις υποψήφιες ομάδες για να το επιτύχουν. Παρουσίασε μία σταθερότητα σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, δεν έχασε επί της ουσίας ποτέ τη θέση της στην οχτάδα και το γιόρτασε -ευτυχώς- όχι με μπύρα, αλλά με κρασί, όπως πολύ ωραία τονισε ο αγαπημένος μας Αndrea Trinchieri. 

Kινητήριος μοχλός της ομάδας δεν ήταν άλλος από τον Wade Baldwin τον τέταρτο. Ίσως εδώ θα μπορούσαμε να βάλουμε τον Vladimir Lucic, αλλά αφενός ο Σέρβος έχασε αρκετά παιχνίδια λόγω τραυματισμού, αφετέρου προτιμήσαμε τον Αμερικανό guard, γιατί η πρόοδός του ήταν τρομερή και έγινε ο βασικός κουμανταδόρος σε σύνολο που έκανε την υπέρβαση.  Το στοιχείο που θα χρειαστεί να βελτιώσει είναι οι αποφάσεις που παίρνει προς το τέλος των αγώνων, κάτι που θα τον κάνει να ανέβει επίπεδο, όπως και το ποσοστό στο σουτ τριών πόντων. Το 31% πίσω από το τόξο που έχει φέτος μοιάζει μικρό, και ας είναι τα περισσότερα σουτ που παίρνει μέσης απόστασης, κομμάτι στο οποίο είναι πολύ καλός. Προσφέρει εξαιρετική άμυνα, ικανότητα στο παιχνίδι απομόνωσης με το τρομερό αθλητικό πακέτο που διαθέτει και δικαίωσε απολύτως τον προπονητή του, που του έδωσε τη μπαγκέτα της ορχήστρας. Τα στατιστικά του είναι 15 πόντοι, 3,1 ριμπάουντ, 3,9 ασίστ. Season highliht η εμφάνιση εναντίον της Μπαρτσελόνα στα τέλη του Δεκέμβρη όπου με 29 πόντους, 7 ασίστ και 10 κερδισμένα φάουλ «διέλυσε» κάθε αμυντικό πλάνο των Καταλανών, οδηγώντας τη Μπάγερν σε νίκη με 90-77.

Walter Tavares – Ρεάλ Μαδρίτης

Στη δύσκολη χρονιά της Ρεάλ, ο παίχτης ο οποίος αποτέλεσε τη βασική σταθερά στο παιχνίδι της ομάδας είναι ο γίγαντας από το Πράσινο Ακρωτήρι. Επιδραστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, έχει δουλέψει αρκετά από τη μέρα που πρωτοπαρουσιάστηκε από τους Μαδριλένους, φτάνοντας στο σημείο να θεωρείται εκ των κορυφαίων σέντερ στην Ευρώπη. Αμυντικά, ίσως η επίδραση που έχει συγκρίνεται αντίστοιχα με αυτή του Βέσελι – με τον Τσέχο να είναι καλύτερος προς το παρόν- καθώς με το τεράστιο κορμί του και τα μακριά χέρια, με ένα ντροπ στη ρακέτα κλείνει τους διαδρόμους, αλλοιώνει προσπάθειες και βάζει δύσκολα στον επιτιθέμενο, ακόμα και σε στο πνευματικό κομμάτι (βέβαια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όπου ο ψηλός «κατασκηνώνει» στη ρακέτα ζηλεύω αφάνταστα το ΝΒΑ και τον κανόνα των αμυντικών τριών δευτερολέπτων).

Ο Ταβάρες είναι πρώτος σκόρερ και μαζί με τον Thompkins οι μοναδικοί με διψήφιο μέσο όρο πόντων, είναι πρώτος ριμπάουντερ των merengues και δεύτερος της διοργάνωσης, καθώς και πρώτος μπλοκέρ-μαζί με τον Παπαγιάννη. Και όλα αυτά χωρίς να έχει κάποιον οργανωτή της κλάσης του Campazzo, ή έστω τον Llull σε καλή κατάσταση. Bέβαια με τη Ρεάλ να έχει μπροστά της ένα κρίσιμο παιχνίδι εναντίον της Φενέρ στην Τουρκία για την τελευταία αγωνιστική, το οποίο θα είναι «ζωής και θανάτου», για να χρησιμοποιήσω αυτή την κοινότοπη φράση, ίσως είναι ο παίχτης που μοιάζει για το βραβείο. Αν ο Μάικ Τζέιμς ήταν στα καλά του, πιθανώς να είχαμε προτιμήσει εκείνον, για να συμπληρώσουμε την πεντάδα μας, όμως πώς μπορεί να είναι κάποιος πολυτιμότερος, όταν τον έχει διώξει ο προπονητή του, θεωρώντας πως κάνει κακό στο σύνολο; Γίνεται; Δεν γίνεται.

Trivia: Tα τελευταία δέκα χρόνια το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη το έχουν κερδίσει επτά φορές περιφερειακοί παίχτες και τρεις φορές φόργουορντ ή ψηλοί, οι Κirilenko το ’12, ο Bjelica το ’15 και ο Vesely το ’19. Για να δούμε αν αυτή τη χρονιά θα το κατακτήσει κάποιος «ψηλός» ή όχι. Ποια η γνώμη σας για τον πολυτιμότερο παίχτη της διοργάνωσης; Ποιος πιστεύετε θα κερδίσει το βραβείο;