Η φετινή σεζόν βρήκε τη «Βασίλισσα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ» να χάνει τον Λούκα Ντόντσιτς, που αποχώρησε για το Τέξας και τους Μάβερικς, ενώ ήταν άγνωστο το πώς θα εμφανιστεί ο Σέρχιο Γιουλ μετά τον σοβαρό προπέρσινο τραυματισμό του. Σε αρκετά σημεία της χρονιάς ο τελευταίος δεν έμοιαζε με τον παίκτη προ-τραυματισμού, ενώ ο Πάμπλο Λάσο προσπάθησε να τον διαχειριστεί όσον το δυνατό καλύτερα, τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα, δίνοντας το σχετικά λίγο χρόνο. Η αναπλήρωση του κενού συνέβη εκ των έσω. Αναβάθμιση του ρόλου του Φακούντο Καμπάτσο στο κουμάντο της περιφερειακής γραμμής της Ρεάλ, με τον Αργεντινό να καλείται να μπαίνει και στα παπούτσια του Γιουλ, όσο θα προσπαθούσε να βρει τη «χαμένη φόρμα του». Εδώ αξίζουν τα κρέντιτς στον προπονητή, που για άλλη μία σεζόν διαχειρίστηκε εξαιρετικά το ρόστερ, φτάνοντας εύκολα στο φάιναλ φορ.

Από την Αργεντινή στη Μούρθια

Ο Αργεντινός πόιντ γκαρντ, γεννήθηκε το 1991 στην Κόρδοβα της πατρίδας του και έκανε το ξεπέταγμά του μέσω της Πενιαρόλ, με την οποία κατέκτησε ουκ ολίγα βραβεία και τρόπαια, τόσο σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Τα κατορθώματα του νεαρού άσου της Πενιαρόλ του άνοιξαν την πόρτα για την εθνική ομάδα της Αργεντινής και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, έχοντας ως συμπαίχτες τη «χρυσή γενιά» των Τζινόμπιλι, Νοθιόνι, Σκόλα, Πριχιόνι. Μεγάλη τιμή για τον 21χρονο «κοντοπίθαρο» (με ύψος μόλις 1,80) πλέι μέικερ, για τον οποίο ο μεγάλος Μάνου Τζινόμπιλι είχε πει σε μία προπόνηση της εθνικής πριν τους Ολυμπιακούς, ότι  ‘’πρώτη φορά βλέπει 20χρονο πόιντ γκαρντ με κοιλίτσα’’. Η παρατηρήση του Μανου λειτούργησε ως καμπανάκι για τον Καμπάτσο, ώστε να αλλάξει τόσο τις διατροφικές του συνήθειες, όσο και στο να βελτιώσει την αθλητική του κατάσταση. Η Αργεντινή τερμάτισε στην τέταρτη θέση, ενώ ο ίδιος συστήθηκε για πρώτη φορά στο παγκόσμιο μπάσκετ με καλές εμφανίσεις, φτάνοντας έως και το τριπλ νταμπλ στο ματς εναντίον της Τυνησίας (12π-9ρ-7ας) δείγμα του πολυδιάστατου τρόπου παιχνιδιού του. Χαϊλάιτ του στη διοργάνωση ήταν τάπα στον Κόμπι Μπράιαντ!

Η καταξίωση ήρθε για τον Καμπάτσο την επόμενη χρονιά, κατά την οποία οδήγησε την Αργεντινή στην τρίτη θέση και στο χάλκινο μετάλλιο στο FIBA AmeriCup και κατόπιν την Πενιαρόλ στο πρωτάθλημα. Οι εμφανίσεις του τού έδωσαν το διαβατήριο για την Ευρώπη και τη Ρεάλ Μαδρίτης το καλοκαίρι του 2014.

Η πρώτη του «αναγνωριστική» χρονιά στη Μαδρίτη τον βρήκε να έχει μικρό χρόνο με έντεκα μόλις συμμετοχές στην Ευρωλίγκα και περί τα εννιά λεπτά ανά παιχνίδι. Δόθηκε δανεικός στη Μούρθια για τα επόμενα δύο χρόνια, στα οποία αγωνίστηκε και στο Γιούροκαπ, τη σεζόν 2016/17 υπό τις οδηγίες του Φώτη Κατσικάρη - όντας ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 13,2 πόντους και 6,7 ασίστ. Ταυτόχρονα βοήθησε τη μικρή Ισπανική ομάδα να προκριθεί στη φάση των «16», εξελίσσοντας το παιχνίδι του, καθώς πέρα εξαιρετικός αμυντικός, τόσο πάνω στη μπάλα όσο και μακριά από αυτήν, αποδειχτηκε πως ήταν ένας πολύ καλός και φαντεζί δημιουργός.

Η καθιέρωση στη Ρεάλ και η φετινή έκρηξη

Μετά το «αγροτικό» του στη Μούρθια, ήρθε η κλήση για την επιστροφή στη Μαδρίτη και η ώρα να γίνει ενεργό μέλος της περιφερειακής γραμμής της «Βασίλισσας» της Ευρώπης. Τόσο πέρυσι, όσο και φέτος, μπήκε εξαρχής στα βαθιά, καθώς όπως αναφέραμε και στον πρόλογο, ο Γιουλ απουσίαζε σε μεγάλο κομμάτι των δύο σεζόν. Ας δούμε τα στατιστικά των δύο ετών, προτού σχολιάσουμε κάποια πράγματα για τον τρόπο παιχνιδιού του, που κατά την προσωπική μου άποψη είναι …παρεξηγημένος.

Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τον Φακούντο Καμπάτσο ως έναν σκληροτράχηλο αμυντικό, που αρκετές φορές παίζει στα όρια του φάουλ. Υπάρχει πιθανόν μια δόση αλήθειας στο δεύτερο σκέλος, αλλά ποιος πραγματικά καλός αμυντικός δεν το έκανε αυτό; Η ουσία είναι πως πρόκειται για έναν φοβερό αμυντικό, που βαζει εξαιρετικά τα χέρια του πάνω στη μπάλα, δυσκολεύοντας αφάνταστα την κυκλοφορία για τον αντίπαλο πλέι μέικερ. Παρά το μικρός ύψος του -μόλις 1,80 μέτρα- που υπό συνθήκες θα τον καθιστούσε εύκολο στόχο στην άμυνα, έχει δυνατό κορμό και βάζει κάθετα και σωστά το σώμα του μπροστά από τον επιτιθέμενο, κατι που αντισταθμίζει την έλλειψη φυσικών προσόντων. Σπάει τέλεια τα σκριν είτε από πάνω, είτε ενδιάμεσα και κατορθώνει με τα γρήγορα πόδια που έχει να βρεθεί ξανά μπροστά στη μπάλα. Ένας πραγματικός δαίμονας για κάθε χειριστή. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω βίντεο που βρήκα, με ορισμένες από τις αμυντικές προσπάθειες του ίδιου στη σειρά με τον Παναθηναϊκό.

O τρόπος που κατορθώνει να βρίσκεται πάντα κοντά ή μπροστά από τον παίκτη του, είτε αφορά την on-ball, είτε την off-ball άμυνα, τον κατατάσσει ίσως στο τοπ-3 των κορυφαίων περιφερειακών αμυντικών στην Ευρώπη, μαζί με Νικ Καλάθη και Ντάνιελ Χάκετ. Η Ρεάλ, εξάλλου, πέρα από εξαιρετική επιθετική ομάδα αποτέλεσε και το κορυφαίο αμυντικό σύνολο καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς (έως τώρα φυσικά). Και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει από το να δυσκολεύεις την αντίπαλη ομάδα με έναν αμυντικό σαν τον Καμπάτσο;

Επιθετικά, τόσο πέρυσι με την απουσία του Σέρχιο Γιουλ, όσο και φέτος, είδαμε κάτι από τη λατινοαμερικάνικη μαγεία των μεγάλων Αργεντινών παικτών. Πολύ καλός πασέρ, διαβάζει κάθε αδυναμία της άμυνας μετά τα πικς, ενώ ο τρόπος που πασάρει στον παίκτη που κόβει στη ρακέτα, είτε σε αυτόν της αδύνατης πλευράς, είναι εξαιρετικός. Εδώ πως έδωσε δύο εύκολα καλάθια στον Αγιόν σε μία κονεκθιόν Αρχεντίνο-Μεχικάνα.

Με αυτήν την ντρίμπλα…δισταγμού, όπου αλλάζει ξαφνικά ρυθμό και εφορμά στο καλάθι, τελειώνοντας φάσεις από κοντά, μπορεί να φέρει σε ανισορροπία την άμυνα, ενώ με το βελτιωμένο στατικό σουτ του αφαιρεί τη δυνατότητα των αντίπαλων να κλείσουν στο καλάθι και απελευθερώνει τους εξαιρετικούς σουτέρ της Ρεάλ, οι οποίοι κινούνται αρμονικά γύρω από τα off ball screens , μέσα από το μεγάλο playbook του Πάμπλο Λάσο.

Επίλογος

Ο Φακούντο Καμπάτσο, όπως και κάθε Αργεντινός αθλητής, αποτελεί μία προσωπική αδυναμία. Μετά τη σειρά με τον Παναθηναϊκό αρκετοί θαρρώ πως στάθηκαν στον αμυντικό χαρακτήρα του, ξεχνώντας πως πρόκειται για έναν πολύ καλό two-way γκαρντ, ο οποίος έπρεπε να βρεθεί δανεικός στη Μούρθια, να αποδείξει την αξία του και να επιστρέψει στη Μαδρίτη ως ένα σημαντικό γρανάζι για τον σύλλογο. Τα φώτα της «δημοσιότητας» έπεφταν είτε πάνω στον Ντόντσιτς είτε στον Γιουλ, ενώ ο γκαούτσο της Ρεάλ έκανε αθόρυβα και αποτελεσματικά τη δουλειά του. Ίσως ο κορυφαίος παίκτης της  για φέτος, σίγουρα αξίζει μία θέση στη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. Σε μία θέση που σπάνια βλέπουμε παίχτες με το μέγεθός του να είναι τόσο σημαντικοί για την ομάδα τους, εκείνος το καταφέρνει και με το παραπάνω. Μάλλον είναι αυτό που με ελκύει στους Αργεντινούς αθλητές. Το ταπεραμέντο, το πάθος και η αφοσίωση που δείχνουν. Και κακά τα ψέματα, όλοι μας θα θέλαμε έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα μας.

Στο φάιναλ φορ της Βιτόρια, θα έχει την ευκαιρία να διπλασιάσει τα Ευρωπαϊκά τρόπαια, στα τρία χρόνια που είναι ενεργό μέλος της Ρεάλ (συν δύο χρόνια δανεικός). Και φυσικά, τον Σεπτέμβρη θα γίνει ξανά μέλος της Αλμπισελέστε, σε μία περιφερειακή γραμμή που μοιάζει εξαιρετική, μαζί με Βιλντόζα και Λαπροβίτολα.