Η Τενερίφη έχασε πιο εύκολα από ό,τι περιμέναμε, με την ιταλική ομάδα να κάνει επίδειξη δύναμης στο πρώτο ημίχρονο (38-24) και στη συνέχεια απλώς να υπερασπίζεται τις διαφορές της, που ουδέποτε έπεσαν κάτω από τους 6 πόντους. Ο τελικός (δυστυχώς) δεν εξελίχθηκε σε ντέρμπι κι ήταν αρκετά εύκολος ως προς την "ανάγνωση" του. Υπήρχαν πέντε βασικοί λόγοι για τους οποίους η Βίρτους πήρε τον τίτλο. Ποιοι είναι αυτοί;
Α) Η εκτελεστική δεινότητα του Κέβιν Πάντερ. Ο Αμερικανός σκόρερ έκανε εκπληκτικό Final Four, φανερώνοντας εκ νέου την ποιότητα του, με ηγετικές εμφανίσεις τόσο στον ημιτελικό (21π/8ρ/2α/2κλ/21PIR), όσο και στον τελικό (26π/7ρ/1α/1κλ/29PIR). Κόντρα στην Μπάμπεργκ ήταν πολυδιάστατος, ενώ με απέναντι στην Τενερίφη είχε απόλυτη ευστοχία από την περιφέρεια (5/5 τρίποντα), τιμωρώντας την ομάδα του Τσους Βιντορέτα, που απέτυχε να τον περιορίσει. Η Βίρτους με τον πρώην παίκτη της ΑΕΚ ζεστό, στην καλή του βραδιά, ανεβαίνει επίπεδο επιθετικά και αποκτά μεγαλύτερη ψυχολογία ως ομάδα γενικώς, κάτι που είχε φανεί σε αρκετές προηγούμενες περιπτώσεις φέτος.
Ο Πάντερ, λοιπόν, κουβάλησε την ιταλική ομάδα στο σκορ, με καθοριστικότερο σημείο την εκκίνηση του χθεσινού παιχνιδιού, όπου με 3/3 τρίποντα άνοιξε το παιχνίδι από νωρίς, φέρνοντας το στα μέτρα της ομάδας του. Με το καλημέρα το σύνολο του Σάσα Τζόρτζεβιτς οικοδόμησε αξιόλογες διάφορες, ρίχνοντας παράλληλα το ηθικό της Τενερίφης, κάτι που αποτέλεσε εν πολλοίς προϊόν του “ζήλου” που έδειξε ο Πάντερ για την κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου στο Basketball CL. Το βραβείο του MVP θα λέγαμε πως απολύτως δίκαια πήγε σε εκείνον, μάλλον δε χωράει καμία αμφιβολία για αυτό.
Β) Η άμυνα. Η Βίρτους έπνιξε κατά σειρά Μπάμπεργκ και Τενερίφη, κρατώντας τες πολύ μακριά από τη συνηθισμένη επιθετική τους συγκομιδή στη φετινή διοργάνωση. Οι Γερμανοί των 78.4 πόντων έφτασαν μετά βίας τους 50, ενώ η ισπανική ομάδα έπεσε από τους 79.3 στους 61. Η Μπολόνια ανάγκασε την πρώτη σε ένα 25.8% εντός πεδιάς και την δεύτερη σε 27.7% - ποσοστά με τα οποία, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό δεν θα μπορούσε να απειληθεί επί της ουσίας, ακόμη κι αν στα παιχνίδια υπήρχε και... 5ο δεκάλεπτο. Ναι, υπήρξε κάποια στιγμή στον τελικό, όπου η Τενερίφη έπαιξε τα... ρέστα της και κυνήγησε ένα "θαύμα", όμως στην πραγματικότητα αυτό θα ήταν δύσκολο να συμβεί για δύο λόγους. Πρώτον, διότι τα 20 λάθη των Κανάριων ήταν ένας απαγορευτικός αριθμός για τελικό (όχι πως ήταν λίγα τα 15 της Μπολόνια, όμως ήταν σε κάθε περίπτωση λιγότερα και συν τοις άλλοις οι Ιταλοί είχαν και κοντά στο 45% από το πάτωμα) και δεύτερον γιατί οι έμπειροι παίκτες της "Vu Nere" ήταν ψύχραιμοι, όταν η κατάσταση απαιτούσε καθαρό μυαλό και σωστή διαχείριση. Αντίθετα, από τους ηττημένους, μόνο ο Αμπρομάιτις ήταν αυτός που έβγαλε πράγματι ποιοτικά plays στην crunch time. Οι υπόλοιποι ήταν εγκλωβισμένοι, άστοχοι και χωρίς τις κατάλληλες επιλογές.
Γ) Η κλάση του Τσάλμερς. Ο άλλοτε NBAer ήταν ομολογουμένως σε μια κακή προς μέτρια βραδιά χθες, αφού δεν κατάφερε να βγάλει σιγουριά στο χειρισμό της μπάλας και οι επιλογές του ήταν σε ορισμένες περιπτώσεις ανορθόδοξες. Γενικά, ο έμπειρος άσος είχε - ιδίως στο πρώτο μέρος - μια κάπως ράθυμη εικόνα, που δε θύμιζε παίκτη που αγωνίζεται σε ευρωπαϊκό τελικό. Δεν κατάφερε να αποφύγει κάποια εύκολα λάθη και να κοντρολάρει με ασφάλεια το τέμπο, με τον Τόνι Τέιλορ να είναι πολύ πιο αξιόπιστος στον τομέα αυτόν, αλλά και ως προς την δημιουργία. Ωστόσο, η κλάση του 33χρονου μίλησε στα 1:13 λεπτά πριν το τέλος, όπου με το σκορ στο 65-59 και τους Ισπανούς να πιέζουν για την ανατροπή, ευστόχησε σε δύσκολο δίποντο, πάρα την πολύ καλή άμυνα του Αμπρομάιτις, εξανεμιζοντας με αυτόν τον τρόπο τις αναπτερωμένες - σε εκείνο το σημείο - ελπίδες της Τενερίφης. Ένα πολύ καθοριστικό κι όμορφο καλάθι με προσποίηση, το οποίο έστειλε την διαφορά στους 8 πόντους κι ουσιαστικά έκοψε τα πόδια της αντιπάλου. Ο Τσάλμερς ήταν clutch όταν χρειάστηκε, βάζοντας τη σφραγίδα του σε αυτή τη μεγάλη επιτυχία.
Δ) Η αθόρυβη προσφορά των Αραντόρι και Εμπαγέ. Μπορεί ο Πάντερ όντως να ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση, προκαλώντας τον μεγαλύτερο "θόρυβο" στην Αμβέρσα, όμως η παρουσία τόσο του βετεράνου Ιταλού, όσο και του Γάλλου πρώην παίκτη της Ολίμπια Μιλάνου, ήταν καθοριστικής σημασίας το απόγευμα της Κυριακής, προκειμένου να προσεγγίσει ο τίτλος τα ιταλικά εδάφη. Ο 31χρονος διεθνής με την Squadra Azzurra έβγαλε προσωπικότητα στο δεύτερο μέρος και πέτυχε ορισμένους άκρως σημαντικούς πόντους (9π συνολικά συν 3κλ, 1ρ, 1α) για την οικονομία του παιχνιδιού. Από την άλλη, ο Εμπαγέ ήταν το δεύτερο κορυφαίο επιθετικό στήριγμα της Βίρτους (16π, 6/11 σουτ, 2/4 βολές) δίνοντας σκορ με συνέπεια αλλά κι άλλες βοήθειες (3ρ, 2μπλ, 1κλ) ιδίως όσον αφορά το αμυντικό κομμάτι. Η εμπειρία των δύο αυτών παικτών έκανε κατά διαστήματα την διαφορά, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως αμφότεροι ανέβασαν κατακόρυφα την απόδοση τους, συγκριτικά με τα όσα έδειξαν στον ημιτελικό.
E) Είχε μεγαλύτερη δίψα. Μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ βίωσε την τελευταία δεκαετία την απόλυτη παρακμή, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό της στην δεύτερη κατηγορία, με κάμποσες διαδοχικές σεζόν εκτός ευρωπαϊκών κυπέλλων, με απογοητευτικές πορείες εντός Ιταλίας και τα λοιπά. Δέκα ολόκληρα χρόνια είχε να βάλει κάποιον τίτλο στην τροπαιοθήκη της η Βίρτους (EuroChallenge 2009) και αναλογικά με το μέγεθος δεν ήταν λίγα. Χθες υπήρχε μια μεγάλη ευκαιρία για ένα statement επιστροφής στο ευρωπαϊκό προσκήνιο - κι όντως έτσι αντιμετωπίστηκε από τον οργανισμό. Με σωστή νοοτροπία και το... μαχαίρι στα δόντια, μπήκε για τη νίκη και μόνο. Η ομάδα έκανε ο,τι καλύτερο μπορούσε προκειμένου να μην επιστρέψει με άδεια χέρια στην κεντρική Ιταλία κι αυτό αποτυπώθηκε στη σοβαρότητα που αντιμετώπισαν οι παίκτες της όχι μόνο τον τελικό, αλλά γενικώς την διαδικασία του Final Four. Το... έζησαν κι έδειξαν πως το ήθελαν αρκετά. Ήταν μια δίκαιη κατάκτηση, την οποία όπως είχαμε αναφέρει και προ διμήνου σε σχετικό κείμενο για την Βίρτους, δε τη χρειαζόταν μόνο η ίδια, αλλά και γνεικότερα το ιταλικό μπάσκετ που είχε πολλά χρόνια να βιώσει μια αντίστοιχη επιτυχία σε αυτό το επίπεδο.
Τι δεν πήγε καλά για την Τενερίφη
Πολύ απλά, πάρα πολλά πράγματα! Όπως είπαμε παραπάνω, η αφλογιστία της στην πλειοψηφία του 40λεπτου, ήταν κάτι που θα κόστιζε όπως και να 'χει. Εάν προσθέσουμε σε αυτήν και τον μεγάλο αριθμό λαθών, τότε καταλαβαίνουμε πως η Τενερίφη θα έπρεπε να κάνει άλλα πράγματα σχεδόν άριστα προκειμένου να είναι ανταγωνιστική. Αυτό δε συνέβη, αφού αφενός η άμυνα της ήταν σφιχτή στην επάναληψη, αλλά στο πρώτο μέρος είχε ήδη χαθεί χρόνος. Επίσης, μπορεί να υπερίσχυε σχετικά εύκολα στα ριμπάουντ και να μάζεψε 24 επιθετικά (!) όμως από τη στιγμή που οι δεύτερες κατοχές που τις προέκυψαν δεν μετουσιώθηκαν σε πόντους, η αξία τους είναι μηδαμινή. Πρακτικά, θα λέγαμε πως ο τίτλος χάθηκε για τους Ισπανούς στα δύο πρώτα δεκάλεπτα, όπου... δεν βρίσκονταν καν στο παρκέ. Επέτρεψαν στην Μπολόνια να βρει σουτ υπό καλές προϋποθέσεις και να πάρει άρον άρον τον έλεγχο του αγώνα. Παράλληλα, με το ζόρι έφτασαν σε διψήφιο αριθμό πόντων στην εναρκτήρια περίοδο κι από νωρίς είχαν πάνω από το κεφάλι τους μια διαφορά σταθερά άνω των 10 πόντων που δεν έπεφτε.
Ψυχολογικά η Τενερίφη δεν ήταν καλά και δεν μπήκε όπως θα έπρεπε στον τελικό. Αστόχησε σε πολλά ανοικτά τρίποντα (ομάδα του 36% είχε χθες μόλις 5/37), στα οποία φαινομενικά αν είχε παρουσιάσει μια στοιχειώδη ευστοχία, θα είχε παραμείνει κοντά στο σκορ και κανείς δεν ξέρει πως θα διαχειριζόταν την πίεση η Μπολόνια. Πλην του Αμπρομάιτις στο δεύτερο μέρος, συν κάποια... σφηνάκια των Μπειράν και Άιβερσον, δεν υπήρξαν άλλες σταθερές στο παιχνίδι των "κιτρίνων", με τους περισσότερους παίκτες της ομάδας να βρίσκονται μακριά από τον καλό τους εαυτό. Από την άλλη, ούτε ο Τσους Βιντορέτα - ο προπονητής που είχε κοουτσάρει εκπληκτικά την ομάδα του στο Final Four του 2017 - ήταν στην καλύτερη φετινή του βραδιά, αφού δεν κατάφερε να αφυπνίσει έγκαιρα το σύνολο του. Από τα μέσα της γ' περιόδου κι έπειτα έγινε μια φιλότιμη προσπάθεια, όχι όμως ικανή για να γυρίσει το χαρτί. Στο ρεζουμέ, η Τενερίφη είχε μια πάρα πολύ καλή και σταθερή χρονιά φέτος, αλλά θα λέγαμε πως το βράδυ της Κυριακής μάλλον υποτίμησε τον εαυτό της με την εν γένει εικόνα της στο Βέλγιο.
Oh, wait...
Απλά για την ιστορία: Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο θα άλλαζε κάτι, αλλά υπήρχε ένα αμφιλεγόμενο σφύριγμα υπέρ της Βίρτους στα 2:19' πριν την τελική κόρνα. Ο Μορέιρα κέρδισε επιθετικό φάουλ από τον Σαν Μιγκέλ (χρεώθηκε με 5ο και αποβλήθηκε), ο τελευταίος διαμαρτυρήθηκε, τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή κι η μπάλα όχι απλώς άλλαξε κατοχή, αλλά "τσίμπησε" και μια βολή ο Αραντόρι με το σκορ στο 64-57. Σε ένα κρίσιμο σημείο, είχαμε μια απόφαση των διαιτητών που κατά πολλούς ήταν λανθασμένη - ο Μορέιρα κάνει (πρώτος) αμυντικό στον Σαν Μιγκέλ. Δεν θα λέγαμε πως αυτό το γεγονός "μαυρίζει" τη συνολική εικόνα της Βίρτους, αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι συζητήσιμο, καθώς άλλο πράγμα είναι να πηγαίνει η διαφορά στο +8 κι άλλο στο +5 (εφόσον ευστοχούσε στις βολές ο Σαν Μιγκέλ), με ένα ολόκληρο δίλεπτο στο ρολόι.
Ήταν το Final Four της Αμβέρσα το καλύτερο που έχουμε δει;
Όχι. Σίγουρα όχι, διότι στα δύο προηγούμενα υπήρχε πολύ μεγαλύτερο σασπένς, παρότι οι τίτλοι πήγαν στους γηπεδούχους. Σε εκείνο της Τενερίφης, τα παιχνίδια δεν ήταν καλά από πλευράς ποιότητας, όμως είχαν ένταση και σε κρατούσαν σε αγωνία μέχρι τέλους. Πέρσι στην Αθήνα, είδαμε καλό μπάσκετ, το σκορ να πηγαίνει ψηλά και γενικά ήταν μια κατάσταση που "γέμιζε" τον μέσο θεατή. Φέτος τα πράγματα ήταν πιο απλά: η Βίρτους αποδείχθηκε πως ήταν η καλύτερη και πιο έτοιμη ομάδα στο συγκεκριμένο timing, κατακτώντας σχετικά εύκολα και χωρίς μεγάλο άγχος την πρώτη θέση. Η Μπάμπεργκ ήταν σκέτη απογοήτευση κι η Αμβέρσα χάρηκε τη συμμετοχή της και την ανάληψη της διεξαγωγής του Final Four, σε μια ούτως ή άλλως 100% επιτυχημένη σεζόν για την ίδια.
Η Τενερίφη, ακόμη κι αν έχασε, ήταν συνεπής στην ανοδική πορεία των τελευταίων ετών της κι αυτό πρέπει να το κρατήσει. Κατά πολλούς, από αυτό το F4 απουσίαζαν δύο εκ των κορυφαίων - σταθερότερων ομάδων της διοργάνωσης (Χάποελ Ιερουσαλήμ και ΑΕΚ), ωστόσο όπως βλέπουμε εδώ και χρόνια και στην Ευρωλίγκα, σε αυτό θα πάνε οι ομάδες που είναι πιο έτοιμες / τυχερές / σε καλύτερη κατάσταση στην διαδικασία της post season. Καταλήγωντας, το φετινό Final Four ίσως ξεχαστεί γρήγορα ως προς τις συγκινήσεις που τελικά προσέφερε στο κοινό, αλλά σίγουρα θα μνημονεύεται λόγω της επιστροφής του μεγέθους που λέγεται Βίρτους Μπολόνια στον ευρωπαϊκό χάρτη. Πολλές φορές για έναν μεγάλο σύλλογο αρκεί απλά ένας τίτλος για να λειτουργήσει ως... turning point στην ιστορία του. Η Μπολόνια λοιπόν οφείλει να συνεχίσει να είναι φιλόδοξη και να κυνηγήσει κι άλλες επιτυχίες στο εγγύς μέλλον, μέσω των οποίων θα εδραιωθεί και πάλι στις συνειδήσεις του κόσμου ως μια top ευρωπαϊκή ομάδα.
