Το κλασικό Middleton game κάθε σειράς playoff των Bucks ήταν για τους τελικούς το νο 4. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Bucks το κέρδισαν, διότι όταν παίζει καλά ο Middleton μπαίνουν κάποια σουτ, τα οποία δεν μπορεί να τα βάλει άλλος. Αν μάλιστα το Middleton game συμβαίνει σε βραδιά, στην οποία όλα τα Ελάφια (πλην του γνωστού ενός) δείχνουν κολλημένα στη λάσπη, τότε είναι ακόμη ωφελιμότερο, υπό την έννοια πως οδηγεί σε μία "μη κανονική" νίκη. Με διαφορετικά λόγια, αυτό που συνέβη χθες είναι πως οι Bucks κέρδισαν, ενώ επιθετικά θα μπορούσαν να παίξουν σαφώς καλύτερα. Και αυτό, χάρη στον οίστρο του Khris Middleton.

Το 103-63 της τρίτης περιόδου του game 2 μεταξύ Hawks και Bucks έστειλε τους βασικούς των ομάδων στον πάγκο, εξασφαλίζοντας τους πολύτιμα λεπτά ξεκούρασης ενόψει της συνέχειας. Ο Αντετοκούνμπο αγωνίστηκε μόλις 29 λεπτά, ο Middleton 28 και πάει λέγοντας. Η ανάπαυση ενδέχεται να αποδειχτεί σημαντικότερη για τα Ελάφια, καθώς η δική τους πρόκριση επί των Nets ήταν σαφώς πιο "γεμάτη" από την αντίστοιχη των αντιπάλων τους επί των Sixers και ας πήγαν και οι δυο δε ντίστανς. Το rotation είχε κυριολεκτικά συρρικνωθεί και η καταπόνηση από τα προσωπικά μαρκαρίσματα σε μία σειρά grit and grind περιείχε κινδύνους.

Για τα πρώτα 24 λεπτά του game 7 μεταξύ Nets και Bucks, οι 17.000 θεατές του κατάμεστου Barclays center διασκέδαζαν με τις βολές του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κάθε φορά που στηνόταν στη γραμμή, το κοινό περίμενε καρτερικά να πιάσει τη μπάλα και ύστερα μετρούσε, φωνάζοντας τα δευτερόλεπτα. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οκτώ, εννέα, δέκα. Ο Γιάννης εκτελούσε στα έντεκα και ήταν άστοχος. Οι θεατές, μέχρι και ο James Harden, γελούσαν και πανηγύριζαν. Ο Αντετοκούνμπο υπέμενε την φυσιολογικώς φίλαθλη κατάσταση μάλλον στωικά ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Μία ταλαιπωρημένη περσόνα του αθλητισμού, που χωρίς εκείνη τη στιγμή να το ξέρει, διένυε το τελευταίο μίλι προς την έξοδο.

Το game 3 μεταξύ Bucks και Nets έκανε τα μάτια να πονέσουν. Άμυνες και κακές επιλογές ήρθαν στην πρώτη γραμμή και μέχρι να βρεθεί παρηγοριά σε σκέψεις τύπου "ναι, αλλά είχε μάχες σώμα με σώμα", θα πονάνε ακόμη.

Ίσως είναι πολύ νωρίς για να αναφερόμαστε στο Milwaukee και σε μια πιθανή κουλτούρα που πάει να χτίσει. Ωστόσο, είναι αρκετά ταιριαστή η στιγμή να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο, ειδικά από την στιγμή που κατάφεραν να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Miami Heat και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ένα sweep.

Η σειρά των Bucks με τους Heat δεν τελείωσε με ένα εκκωφαντικό sweep, όπως όλα έδειχναν όταν, με την ομάδα του Miami στο 3-0, ο αμφίβολος πριν την έναρξη του παιχνιδιού Giannis Antetokounmpo αποχώρησε από το παιχνίδι μετά από 11 οργιώδη λεπτά. Η σειρά δεν έχει τελειώσει και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι αδύνατο οι Bucks να τη γυρίσουν. Από την άλλη, όταν κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί σε σειρά επτά παιχνιδιών στην ιστορία του NBA, να γυρίσει μία ομάδα από το 0-3 και να προκριθεί, δεν είναι και ακριβώς πιθανό. Τα παρακάτω συμπεράσματα πάντως ισχύουν, ακόμα κι αν γίνει μια πρωτοφανής ανατροπή.

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συγκρατείται να μιλήσει ή να γράψει για τους Milwaukee Bucks και τον Giannis. Tον λόγο που αυτό συμβαίνει αυτόματα υποσυνείδητα τον ξέρω: είναι εκείνος που εύστοχα είχε στηλιτεύσει, τόσο πρόσφατα στο twitter, όσο και κατά τα περσινά Playoffs με εκτενές κείμενό του, ο - παραπάνω από φίλος μου- Gus του Ball Hog: δεν θέλω να συμμετάσχω σε αυτόν τον χορό καφρίλας και παπαρολογίας γύρω από τους Bucks και τον Giannis, που τα ελληνικά media κανιβαλιστικά επιδίδονται. Ωστόσο, η αγωνιστική τους απόδοση είναι τέτοια που δεν γίνεται να επιτρέπω άλλο στην εγχώρια αηδία να μου προκαλεί αντιπερισπασμούς.

Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση τελείωσε με μια ακόμα αποτυχία για την «επίσημη αγαπημένη». Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο Έλληνας φίλαθλος που δεν δέχεται την ήττα, ξεσπάει πάνω σε δίκαιους και αδίκους, ξεπερνώντας κατά πολύ τα εσκαμμένα στο ύφος της κριτικής του. Σε αυτό το κείμενο δεν θα ψάξουμε για εξιλαστήρια θύματα, αλλά θα βάλουμε μια ακόμα οπτική που αφορά τους παίκτες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εμφανιστεί πουθενά ή τουλάχιστον δεν έχει εμφανιστεί επαρκώς στην αρθρογραφία των τελευταίων ημερών.

(φωτό από onsports.gr)

Ανακοινώθηκαν οι προεπιλογές από τον Ομοσπονδιακό προπονητή για τους 18 παίκτες που θα παλέψουν για να είναι στην δωδεκάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πάντα με πιάνει μια ανυπομονησία μέχρι να αρχίσει το τουρνουά και να δούμε ξανά την «Επίσημη Αγαπημένη», ειδικά φέτος που θα έχει δυο παίκτες από την καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα και τον πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Φυσικά εκτός από την προετοιμασία θα αρχίσει και η αγαπημένη ασχολία των απανταχού μπασκετικών, που δεν είναι άλλη από το να φτιάχνουν τις πιθανές τελικές δωδεκάδες που θα κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι την χώρα του Γιάο Μινγκ.

Το βράδυ της Δευτέρας ήταν ένα ήσυχο βράδυ για το μπάσκετ. Ο Bazemore αποκτήθηκε μέσω trade από τους Portland Blazers, προσθέτοντας βάθος και ποιότητα στο ρόστερ. Εγώ με κάτι πρώην συμπαίκτες μου στο μπάσκετ πήγαμε για κρασιά στο Αιγάλεω και ο Rudy Gobert κέρδισε το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της σεζόν για 2η σερί χρονιά. Ποιό από τα παραπάνω απασχόλησε περισσότερο το κόσμο; Ίσως η μετακίνηση του Bazemore λίγο περισσότερο από τη δικιά μου βόλτα. Όσο για τη βραδιά της απονομής των βραβείων του ΝΒΑ, καλύτερα να μη μιλήσουμε. Ή μάλλον να μιλήσουμε, πιάνοντας το θέμα από τα βραβεία και φτάνοντας στο γιατί θεωρώ αποτυχημένο το φετινό σύστημα απονομής.