Πριν ξεκινήσει η σειρά, οι Heat φάνταζαν σαν ένα δύσκολο matchup για τους Bucks, για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι η παρουσία κορμιών για να ρίξουν πάνω στον Antetokounmpo, με τους Adebayo, Butler, Iguodala, Derrick Jones Jr., να δείχνουν λογικές επιλογές, μια πληθώρα που ελάχιστες ομάδες στο πρωτάθλημα διαθέτουν -παράλληλα με μια αμυντική συνοχή και τρομακτική ικανότητα να βάζουν χέρια στην μπάλα και να συνωστίζουν τους διαδρόμους. Εκ των υστέρων μοιάζει σαν οι κινήσεις μεσούσης της χρονιάς, για τον Crowder και τον Iguodala, να έγιναν έχοντας ακριβώς τις εφορμήσεις του MVP κατά νου. Ο δεύτερος είναι η δυνατότητά τους να βγάζουν καλά σουτ για τους σουτέρ τους, σουτ που οι άμυνα των Bucks έχει συνηθίσει να επιτρέπει, ιδίως όταν αυτά έρχονται μετά από ντρίμπλα. Το “δύσκολο matchup” βέβαια, σήμαινε μια μακριά σειρά, κι όχι τον αποκλεισμό της ομάδας με το καλύτερο ρεκόρ στην regular season.
Η πρόσκρουση στον τοίχο της πραγματικότητας
Τέσσερα παιχνίδια μετά, οι Bucks γλίτωσαν στην παράταση ένα sweep που θα άρμοζε και στις δύο πλευρές με βάση την εικόνα τους στο παρκέ. Οι Heat έκαναν τα πάντα για να κάνουν τους Bucks να αισθανθούν άβολα στο παρκέ και στις δύο πλευρές αυτού, και οι τελευταίοι για άλλη μια φορά παρουσιάστηκαν ανήμποροι να βρουν λύσεις στο φτερό. Το πρόβλημα με τις δοκιμασμένες συνταγές είναι ότι δίνουν χρόνο στους αντιπάλους να τις μελετήσουν και ότι γίνονται συνήθεια γι’ αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Έτσι καταλήξαμε και πάλι να μιλάμε για τον χρόνο συμμετοχής του Giannis, για τις λύσεις που πρέπει να βρεθούν όταν κλείνουν οι διάδρομοι και για το σουτ που πρέπει να βελτιώσει.
Εννοείται πως ο Budenholzer δεν είναι “ταβερνιάρης”, όπως αποκαλείται στην ελληνική πραγματικότητα ή το όποιο αντίστοιχό του παγκοσμίως. Είναι άτεγκτος όμως, ή διστακτικός. Δεν αφαιρούμε τίποτα από αυτό που έχει καταφέρει τόσο σε ομαδικό επίπεδο με τους Bucks όσο και με την ανάδειξη του Antetokounmpo σε MVP. Όμως για πολλοστή φορά η νέμεσή του έρχεται ακριβώς από τον τρόπο με τον οποίο βελτιστοποιεί το παιχνίδι της ομάδας του κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου, αρνούμενος να δουλέψει σε εναλλακτικές - ή να στελεχώσει το ρόστερ με παίκτες που μπορούν να τις προσφέρουν.
Και επειδή ο καθένας λέει την αποψάρα του για το τι είναι ο Giannis, θα πω κι εγώ τη δική μου: Τείνει να θυμίζει έναν ψηλότερο Westbrook στην επίθεση. Μπορεί να πιάσει ένα επίπεδο έντασης και ταχύτητας πάνω από όλους στα drives του και μάλιστα να χρησιμοποιήσει σε αυτό πολλές κινήσεις και διαφορετικά τελειώματα, αλλά δεν μπορεί να το χαλιναγωγήσει, να αλλάξει ρυθμό και να διερευνήσει άλλους τρόπους να προκαλέσει ρήγματα στην άμυνα. Ο Mike Budenholzer πατάει πάνω σε αυτό του το χαρακτηριστικό και μεγιστοποιεί την απόδοσή του και ίσως από εκεί προκύπτει ο κουραστικός πλέον διάλογος για τα λεπτά του Giannis.
Και κάπου εδώ είναι που διαφωνώ με το αν το ζήτημα είναι αν μπορεί να βελτιώσει και πόσο το σουτ του. Τι εννοούμε με το να φτιάξει σουτ; Να μπορεί με το κοπιώδες και αργό στυλ που σουτάρει να σουτάρει με 38-40% από την κορυφή από όπου παίρνει την πλειοψηφία των προσπαθειών του; Να γίνει ξαφνικά ένας pull up shooter α λα Durant και να σηκώνεται μετά από σκριν ή να βγαίνει από pindowns; Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Να γίνει spot up shooter από τη γωνία που να σουτάρει με 45%; Κι αυτό απίθανο. Aν συμβούν αυτά, τότε πολύ απλά δεν θα μιλάμε για τον Jordan σε μια δεκαετία. Ωστόσο, το πρώτο μοιάζει με πιο ρεαλιστικό στόχο, καθώς φαίνεται ότι παρά τη δουλειά που ρίχνει τα τελευταία τρία χρόνια, το σουτ δεν βγαίνει αβίαστα στο κορμί του, όπως δεν είναι το σκαρί του Durant φτιαγμένο γι’ αυτά που κάνει ο Giannis. Το να βάζει λοιπόν περισσότερα από τα σουτ που παίρνει ήδη, από τα σημεία που τα παίρνει, κατ’ εμέ, δεν τον κάνει πολύ διαφορετικό παίκτη. Αυτό που έχει περισσότερη ουσία είναι να καταφέρει να βάλει περισσότερη ισορροπία στις εφορμήσεις του όταν αυτό χρειάζεται και έτσι να δημιουργεί προϋποθέσεις και για τους συμπαίκτες του, βάζοντας έτσι μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών στις φάσεις που ξεκινάνε από τον ίδιο.
Η στελέχωση των Bucks
Τελοσπάντων, σήμερα δεν παίζει η ιδεατή εκδοχή του Antetokounmpo, ούτε κοουτσάρει η ιδεατή εκδοχή του του Mike Budenholzer. Κι εδώ έρχεται το ζήτημα της στελέχωσης των Bucks και το έλλειμμα δημιουργίας που υπάρχει πέρα από την κατάρρευση της άμυνας από τον δυναμισμό του Giannis.
Ο Eric Bledsoe δημιουργεί με παρόμοιο τρόπο, χτυπώντας αθλητικά την άμυνα, παρά χειραγωγόντας την μετά από screen και για να κάνει το τελευταίο χρειάζεται σεβασμό όταν είναι πίσω από τα 7,25. Απεναντίας, για τρίτη συνεχόμενη postseason, το τρίποντό του τον εγκαταλείπει. Από τη μετακόμισή του στους Bucks και έπειτα έχει 31/122 (25%) σε 30 παιχνίδια playoffs. Η έξυπνη τακτική απέναντί του είναι να τον αφήσουν μόνο ακόμα κι αν τα βάζει, καθώς είναι φανερό πως πλέον είναι κυρίως ψυχολογικό το πρόβλημά του.
O Khris Middleton, που επίσης αδίκως συγκεντρώνει τα πυρά των φίλων των Bucks, είναι καταπληκτικός παίκτης και πολύ καλό συμπλήρωμα του Antetokounmpo. Είναι από τους καλύτερους στον κόσμο στο να βάζει δύσκολα σουτ και βάζει τέτοια πολύ συχνά. Υπάρχει όμως και δεύτερη ανάγνωση αυτής της πρότασης. Βάζει δύσκολα σουτ, επειδή αναγκάζεται να βάλει δύσκολα σουτ. Χωρίς τα φοβερά αθλητικά προσόντα ή πολύ δημιουργικό ballhandling, ο Middleton δύσκολα προκαλεί ρήγματα στην άμυνα ή φτάνει κοντά στο καλάθι. Ιδίως με τις πιο συγκεντρωμένες άμυνες της postseason, την τελευταία διετία παίρνει λιγότερο από το 10% των προσπαθειών του κοντά στο καλάθι, νούμερο πάρα πολύ χαμηλό για σκόρερ του επιπέδου του. Και είναι λογική η πτώση της αποτελεσματικότητάς του στα playoffs (από το 49% και το 55% της κανονικής περιόδου στα δίποντα, στα playoffs πέφτει στο 42% και το 40% τις δύο τελευταίες χρονιές). Εξ ου λοιπόν και γιατί είναι τέλειος παρτενέρ του Αντετοκούνμπο, αλλά δημιουργεί άλλες ανάγκες στη στελέχωση πιο κάτω στην αλυσίδα. Είναι εξαιρετικός σουτέρ τριων πόντων και shot maker ολκής στα “τσόφλια” που μένουν όταν δεν βγαίνει κάτι από τα plays του Giannis, αλλά δεν είναι ο δευτερεύων playmaker ή ο άλλος παίκτης που μπορεί να φτάσει στο καλάθι όταν μπλοκάρει η πρωτεύουσα στρατηγική.
Η επιλογή λοιπόν του Bledsoe αντί του Brogdon φαίνεται καθοριστική για το μέλλον των Bucks. Ούτε Ray Allen είναι ο Brogdon, ούτε Chris Paul, αλλά είναι πιο σταθερός σουτέρ και πιο αποφασιστικός και οξυδερκής driver από τον πρώην ομόσταυλό του. Δύο χαρακτηριστικά που θα ήταν πολύ χρήσιμα για τους Bucks που θέλουν έναν παίκτη να μπορεί να πάρει μια άμεση απόφαση μεταξύ σουτ και drive και να πασάρει σωστά. Αντ’ αυτού βλέπουμε τους Bucks να παίρνουν πολλά σουτ νωρίς στο ρολόι, σχεδόν από υποχρέωση ή αντίθετα δισταγμό και πάσες που δεν υπάρχουν.
Το πλεονέκτημα των Heat
Έτσι φαίνεται και η διαφορετική φιλοσοφία του front office των Heat στο χτίσιμο του έμψυχου υλικού και τη διαχείριση αυτού στη συνέχεια από τον Erik Spoelstra. Συγκεκριμένα, ο coach των Heat διαθέτει έναν σταρ τον οποίο δεν χρησιμοποιεί ως τέτοιο με την αποδοχή και του ίδιου. Εκεί που στους Bucks κάθε παίκτης πίσω από τον Antetokounmpo και τον Middleton έχει πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες, για τους Heat υπάρχει μια ισορροπία και το ελεύθερο επιλογής plays ανάμεσα σε μπασκετμπολίστες που μπορούν να παίξουν και με την μπάλα στα χέρια και χωρίς αυτή και η δημιουργία μιας ψυχολογίας “next man up”, όπου ο πρωταγωνιστής δεν είναι προαποφασισμένος, αλλά βγαίνει οργανικά από τη ροή του παιχνιδιού. Πουθενά δεν φάνηκε αυτό περισσότερο από το δεύτερο παιχνίδι της σειράς στο οποίο ο Butler έβαλε δέκα πόντους με οκτώ σουτ, όντας ο έβδομος σκόρερ της ομάδας, και πρωταγωνιστής (αν και όχι πρώτος σκόρερ) ήταν ο rookie Tyler Herro στο πλευρό του Goran Dragic.
Άσχετα από το τελείωμα του και τη συζήτηση γύρω από τα δύο shooting fouls που το έκριναν, ήταν χαρακτηριστικό. Ο Butler κάθισε στον πάγκο για αρκετά λεπτά μεταξύ τρίτης και τέταρτης περιόδου. Από εκεί έβλεπε έναν ρούκι με παιδικό πρόσωπο να παίρνει σχεδόν εγωιστικές προσπάθειες που κατέληγαν σε στιλέτα στο κορμί των Bucks. Όταν χτύπησε ο Iguodala, o Derrick Jones Jr. μπήκε από το πουθενά, μετά από DNP στον πρώτο αγώνα και έκανε τρεις τάπες σε 7’, κάνοντας δύσκολη τη ζωή του Antetokounmpo. Κι όταν κόλλησαν, ο Butler επανήλθε κάνοντας την άμυνα να τον νιώσει, χωρίς να φοβηθεί τα λάθη ή τις τάπες. Ζήτησε έπειτα και πήρε το μαρκάρισμα του Giannis, υποχρεώνοντάς τον σε κακές επιλογές. Είναι αυτή η ισορροπία μεταξύ του “αφήνω το παιχνίδι να εξελιχθεί” και “βγαίνω μπροστά” που είναι δυσεύρετη. Ακόμα και όταν έκανε το τραγικό λάθος μετά την επαναφορά, ξαναβάζοντας τους Bucks μέσα σε ένα παιχνίδι που φαινόταν χαμένο, ή όταν έχασε βολές, κανείς δεν μπορούσε να τον κοιτάξει με μισό μάτι, ούτε κι ίδιος να κατεβάσει το κεφάλι, καθώς σε καμία στιγμή δεν φάνηκε εκτός συνόλου. Για πολλούς ήταν ο χειρότερος, αλλά αυτό είναι μια μυωπική ανάλυση.
Όταν στο παρκέ συνυπάρχουν ο Dragic, o Butler και ο Adebayo, συνήθως μαζί με παίκτες που κινούνται καλά μακριά από την μπάλα (Crowder, Robinson, Herro) είναι σαν να αυτοσχεδιάζουν. Αν ο Butler είναι ζεστός ή βρει διάδρομο νωρίς, θα χτυπήσει, ή αλλιώς η μπάλα θα ακουμπήσει στον Adebayo και θα ξεκινήσει η off ball χορογραφία. Ή ο Dragic θα πάρει σκριν στην κορυφή για να δημιουργήσει, να σουτάρει από το τρίποντο ή να οδηγηθεί σε ένα από τα καλύτερα floaters της λίγκας. Ωστόσο αν οτιδήποτε από αυτά δεν δουλέψει με την πρώτη, οι Heat δείχνουν την ευελιξία να το ξαναδοκιμάσουν από την αρχή ή να δοκιμάσουν το επόμενο action. Το είχα πρωτοσκεφτεί για τους Pacers προ τριετίας, αλλά εδώ είναι ακόμα πιο έντονο. Υπάρχει αξία στο να μην παίζεις με κουτσούς.
Αφήνοντας στην άκρη την υπερβολική φρασεολογία, το να μπορεί καθένας που βρίσκεται στο παρκέ να πάρει αποφάσεις και να κάνει κάτι με την μπάλα είναι σημαντικό. Οι Heat έχουν δημιουργία από πολλές θέσεις και έξι παίκτες με 38% και πάνω στο τρίποντο (σε ικανό αριθμό προσπαθειών) και αυτό δεν φαίνεται στατιστικό λάθος, αλλά απόρροια της εκμετάλλευσης της άμυνας των Bucks (αλλάξτε κανά σκριν ρε παιδιά!) η οποία δεν έδειξε καμία προσαρμοστικότητα αρχικά, και το έκανε με αμηχανία στη συνέχεια.
Ένα διαφορετικό χτίσιμο
Μετά την αποχώρηση του LeBron από τη Florida και του Bosh από την ενεργό δράση, οι Heat δεν επέλεξαν τον δρόμο του bottom out & rebuild, αλλά αντίθετα, προσπάθησαν είτε εκ των έσω, είτε με στοιχήματα, να παραμείνουν ανταγωνιστικοί και να ξαναβρούν τον δρόμο προς την κορυφή. Και αν τα παχυλά συμβόλαια που έδωσαν σε παίκτες όπως ο Waiters ή ο James Johnson φάνηκαν να τους δένουν τα χέρια και να τους καταδικάζουν στον διάδρομο της μετριότητας, ταυτόχρονα ήταν ενδεικτικά της ικανότητας του franchise να παίρνει το καλύτερο από τους αθλητές του, αλλά και να διατηρεί παρά τις περί του αντιθέτου φωνές των αναλυτών, μια αφοσίωση στη νίκη, ένα winning culture που πολλές φορές αποδιδόταν στην άρνηση του Pat Riley να δει το “παιδί” του να παραπαίει με την ελπίδα ενός καλού pick.
Σε αυτό το πλαίσιο πάντως κινήθηκαν και στο draft, ψάχνοντας winners με όρεξη για δουλειά. Ο Bam Adebayo και ο Tyler Herro είναι τα απαυγάσματα αυτής της διαδικασίας, με τον πρώτο να καθιστά σιγά-σιγά περιττό τον Whiteside, που δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία των Heat, και υπομονετικά να εντάσσεται στο rotation, ώσπου τελικά να αναδειχθεί στον ουσιαστικό franchise player της ομάδας. Κάπου εδώ ταιριάζει και ο Butler, ο οποίος αντιλαμβάνεται αυτή τη δυναμική, και δεν “καπελώνει” τον Bam.
Οι Heat δημιουργούν σύνολα από παίκτες με υψηλού επιπέδου (μπασκετικά) χαρακτήρα, επενδύουν στην εκγύμναση και την ατομική τους βελτίωση, και δίνουν ευκαιρίες ανεξάρτητα από το όνομα ή την εμπειρία τους. Επιλέγουν βετεράνους αφοσιωμένους στην “τέχνη” τους και πρόθυμους να δώσουν μαθήματα και χώρο στους νεότερους. Έτσι και σήμερα, αποτελούνται από παίκτες που θα χαρακτηρίζονταν “δουλευταράδες”, με επίκεντρο τον Jimmy Butler. Πρεσβεύοντας μια κουλτούρα που δεν χωρούν σκυμμένα κεφάλια και με μια αυτοπεποίθηση που δίνει η σκληρή δουλειά, σε συνδυασμό με την ευκαιρία να δει κανείς στο παρκέ το αποτέλεσμά της. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχει κάτι που σκοτώνει το “εγώ” σου σαν παίκτης όταν δουλεύεις σαν το σκυλί όλη τη χρονιά, για να κάθεσαι σε μια γωνία του παρκέ όσο παίζεις. Και, απεναντίας, δίνει αυτοπεποίθηση το να ξέρεις ότι θα πάρεις την μπάλα στα τελευταία λεπτά ενός κρίσιμου αγώνα playoffs, ακόμα και αν είσαι ο έβδομος στην επετηρίδα, κάτι που δικαιώνει τις προσπάθειές σου και βοηθάει στη δημιουργία ενός συμπαγούς συνόλου.
Υπάρχουν τα χειροπιαστά assets και skills σε μια ομάδα. Υπάρχει όμως και ένα σύνολο αδιόρατων χαρακτηριστικών που λειτουργούν σαν καύσιμο. Και μοιάζει σαν οι Heat φέτος να στελεχώθηκαν με βάση αυτή την αρχή. Αυτό που έχει ο Butler, o Dragic, και ήρθε και πρόσθεσε ο Iguodala. Και, τελοσπάντων, ο Udonis Haslem έχει πάρει $14 εκατ. την τελευταία πενταετία για να είναι -αγωνιστικά- διακοσμητικός, έχοντας παίξει αθροιστικά 81 παιχνίδια, λιγότερο από μια γεμάτη σεζόν και έχοντας βάλει σε αυτά 135 πόντους, άθροισμα που μια καλή επίθεση σήμερα βγάζει για πλάκα σε ένα παιχνίδι. Κάτι υπάρχει εδώ συνεπώς.
Μια σύντομη ωδή στον Jimmy Butler
Πολλές φορές καταφεύγουμε στο απλουστευτικό “παρεξηγημένος”, για να νοηματοδοτήσουμε την απρόσμενη επιτυχία ενός παίκτη, όταν αυτός φαίνεται ότι δεν κολλάει πουθενά. Δεν νομίζω ότι ο Butler είναι παρεξηγημένος, μονάχα ότι, όπως κάθε άνθρωπος, έχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του και να αποδώσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Αλλά και ελάχιστη υπομονή να συμβιβαστεί όταν δεν το βρίσκει.
“Τράκαρε” με τον Rose στην επιστροφή του τελευταίου στο Chicago, έφυγε από εκεί μετά το αφελές πείραμα με τον Wade και τον Rondo, πήγε στη Minnesota δίπλα στον Thibodeau προσθέτοντας 16 νίκες σε μια σεζόν στους Wolves και οδηγώντας τους στα playoffs μετά από δεκαπέντε χρόνια, δίπλα σε δύο παίκτες με μεγάλα περιθώρια εξέλιξης, για να απαιτήσει την ανταλλαγή του λίγους μήνες μετά, σε μια Philadelphia που με αυτόν ονειρευόταν πρωταθλητισμό, για να φτάσει ένα τρελό σουτ του Kawhi Leonard μακριά από τους τελικούς περιφέρειας και να φύγει και πάλι και από εκεί, γιατί δεν ταίριαζαν τα χνώτα του με τον προπονητή της ομάδας. “Δεν μπορεί, μάλλον μαλάκας θα είναι”.
Σε αυτόν τον έναν περίπου χρόνο που βρίσκεται στο Miami όμως, φαίνεται να έχει βρει αυτό που πάντα έψαχνε -και οι Heat έναν παίκτη που να συμβολίζει το modus operandi του οργανισμού. Δεν είναι ο καλύτερος. Πολλές φορές δεν σκοράρει όσο θα ήθελε το πρότυπο του star. Ακατανόητα, έχει σταματήσει να σουτάρει τρίποντα, πολλές φορές απορρίπτοντας ελεύθερα σουτ για να ντριμπλάρει προς τα μέσα με έναν τρόπο που θυμίζει στιγμιαίο κόλλημα στο stream. Ωστόσο δουλεύει, βάζει το κορμί του στη φωτιά σε άμυνα και επίθεση και δεν σκύβει το κεφάλι ποτέ. Μοιάζουν κλισέ, αλλά αυτός ο “γάμος” των Heat με τον Butler στα 30 του και απαλλαγμένο από ψευδαισθήσεις μεγαλείου του παρελθόντος, ήταν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν αμφότεροι. Μια κουλτούρα που βασίζεται στην σκληρή δουλειά, την επένδυση στο πρόγραμμα και την ομοιογένεια.
Εκτός από τον οργανισμό καθεαυτό, βρήκε και έναν προπονητή που, εκτός από τα Xs and Os, έμαθε από την πρώτη στιγμή να διαχειρίζεται προσωπικότητες, κάνοντας ντεμπούτο με τον superstar Wade και στη συνέχεια ισορροπώντας το εντυπωσιακότερο Big-3 της ως τότε ιστορίας, προεξάρχοντος φυσικά του LeBron James. Σε συνδυασμό λοιπόν με τις οδηγίες από τον πάγκο και ένα συμπαγές σύνολο παικτών με δυνατό αγωνιστικό χαρακτήρα, ο Butler είναι πρώτος μεταξύ ίσων σε ένα σύνολο που μοιάζει αρραγές σαν τσιμεντόλιθος. Αισθάνεται άνετα και είναι ο εαυτός του σηκώνοντας περισσότερο το ψυχολογικό βάρος παρά το αγωνιστικό. Κάτι που οι Heat έψαχναν χρόνια και δεν μπορούσαν να βρουν ούτε στα τελευταία του Wade, ούτε στον Whiteside και τον Dragic.
Κάπως έτσι οδηγεί τους Heat μέχρι όπου τους βγάλει ο δρόμος, είτε βάζει δέκα πόντους, είτε σαράντα, πάντα με την ίδια μανιακή, μεταδοτική ένταση, αδιαφορώντας για τις τάπες που θα φάει (κοντά δύο ανά παιχνίδι αν αναρωτιέστε) ή τους πόντους του στο τέλος της βραδιάς.
Ε, και τι να κάνουμε. Το σύνολο του Spoelstra είναι χάρμα οφθαλμών. Χέρια παντού στην άμυνα, διάθεση από όλους να τραβήξουν κουπί και ο ηγέτης αυτής της ομάδας να οδηγεί με το παράδειγμά του, αυτό το πρότυπο ηγεσίας που θα πολεμήσει σαν ένας από όλους χωρίς να ξεχωρίζει. Μου αρέσει να βλέπω την ομάδα να μην παίζει για τον star της, αλλά αυτός να παίζει για την ομάδα. Ναι, μπορεί αυτό να συμβαίνει γιατί δεν είναι αρκετά καλός, γιατί καταλαβαίνει τα όριά του. Ε, και; Δεν χρειάζεται να είναι όλοι LeBron και Γιάννηδες, δεν χρειάζεται σε όλες τις συζητήσεις αυτού του τύπου να μπαίνει η ιεραρχία, να είναι ο σταρ που “πήρε την ομάδα από το χεράκι”, η ο ρολίστας που “ξελάσπωσε” τον σταρ κ.ο.κ. Μπορούμε απλά να βλέπουμε μπασκετάκι.
