Δεύτερη έκδοση για τη στήλη που καταπιάνεται με την πορεία των νεαρών στη λίγκα του ΝΒΑ. Ένας σταρ στο Orlando, η νέα ψυχή των Warriors, ο εκκολαπτόμενος σκόρερ του Houston και ο απαραίτητος σουτέρ του Toronto, τα ζόρια σε Detroit και Portland μα πάνω απ’ όλα εκείνος, το Γαλλικό Φαινόμενο.

Αν και το φετινό ήταν εκ πρώτης όψεως το Ευρωμπάσκετ των Αντετοκούνμπο, Ντόντσιτς, Γιόκιτς, λίγοι περίμεναν ότι στο τέλος δεν θα είναι ούτε ένας από αυτούς αγκαλιά με το βαρύτιμο τρόπαιο, με πρώτο τον Σέρτζιο Σκαριόλο. Παρόλα αυτά, δεν χωράει αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι θα είναι κυρίαρχες μορφές και στα επόμενα Ευρωμπάσκετ. Όμως στην φετινή διοργάνωση δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά αρκετοί νεαροί παίκτες, που αν και δεν είναι του διαμετρήματος των παραπάνω, κάλλιστα μπορούν να βγουν μπροστά τα επόμενα χρόνια και να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους, αν βρεθούν βέβαια στο κατάλληλο σύνολο. Κάποιοι από αυτούς πρωτοστάτησαν, κάποιοι αναδείχθηκαν, και κάποιοι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πεπραγμένα τους.

Με τη Euroleague να βαδίζει αισίως στην τελική ευθεία και με τον δεύτερο γύρο να έχει ξεκινήσει για τις ομάδες-πλην ορισμένων αγώνων που εκκρεμούν ακόμα - ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν έλεγχο απόδοσης για τους rookies της διοργάνωσης. Η λίστα έχει χωριστεί σε κατηγορίες, ανάλογα με το πόσο έχουν δικαιώσει τις προσδοκίες ή όχι και  με την απόδοσή τους στην έως τώρα πορεία τους. Απαραίτητη προϋπόθεση οι παίχτες να έχουν σημαντικό χρόνο συμμετοχής και ρόλο στις ομάδες τους. Να σημειώσω εδώ πως τα στατιστικά αφορούν έως και τη 13^η Ιανουαρίου και το τέλος της 19^ης αγωνιστικής.

"Οι πετυχημένες κινήσεις’’

Μουσταφά Φαλ

Ένας εκ των πολλών και θεόρατων Φαλ που παίζουν μπάσκετ, αποτελεί την αποκάλυψη της φετινής Βιλερμπάν και ίσως τον παίχτη-σημείο αναφοράς για τους Γάλλους. Παρότι δεν είναι μικρός σε ηλικία, ο γεννημένος το 1992, ύψους 2,18, Γάλλος σέντερ, αποτελεί rookie για τη Euroleague, όχι όμως και για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφού έχει αγωνιστεί στο Eurocup με την Λοκομοτίβ Κουμπάν, καθώς και στις αντίστοιχες της FIBA, το Champions League και το Europe Cup με τις Τουρκ Τέλεκομ και Σαλόν. Φέτος έχει μέσους όρους 10,3 πόντους, 5,6 ριμπάουντ, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι δίνει δυο ασίστ ανά παιχνίδι, δείγμα του ότι μπορεί και διαβάζει καλά τις φάσεις. Το ύψος του τον βοηθάει να έχει καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι, ενώ αμυντικά σαφώς και τον καθιστά «σκιάχτρο» για τους αντιπάλους του αν μένει κοντά στη ρακέτα. Είναι χρησιμότερος έτσι, παρά όταν χρειάζεται να αλλάξει μαρκάρισμα σε κάποιον κοντύτερο παίχτη. Προσωπικό αποτελούν οι 25 πόντοι εναντίον της Άλμπα. Σίγουρα η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση νεοφερμένου έως τώρα.

Κόρεϊ Γουόλντεν

Άλλος ένας παίχτης που κάνει ντεμπούτο «μεγάλος» στη διοργάνωση, αφού είναι γεννημένος το 1992. Ο Αμερικανός guard το καλοκαίρι που πέρασε, μετά από έναν χρόνο με τη φανέλα της Παρτίζαν, με την οποία αγωνίστηκε και στο Eurocup, πήρε την μεγάλη απόφαση να μεταβεί στους μισητούς εχθρούς των «γκρομπάρι» και να αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Ένας ικανός combo guard, που έχει σχηματίσει ωραίο δίδυμο με τον Λόιντ στην περιφερειακή γραμμή των Σέρβων και προσφέρει έως τώρα 11,1 πόντους με 40% από το τρίποντο. Μπορεί να πιέσει καλά τον αντίπαλο, έχει ταχύτητα, αλλά θα πρέπει να γίνει περισσότερο δημιουργικός για τους συμπαίχτες του, αφού οι 2,4 ασίστ που μοιράζει κρίνονται λίγες για point guard, παρότι θεωρείται καλός ως pick ‘n roll περιφερειακός. Καλή περίπτωση που μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω την επόμενη σεζόν, σε μία ομάδα που δεν θα έχει στόχο την αποφυγή των τελευταίων θέσεων της Euroleague, όπως ο φετινός Αστέρας.

Χασάν Μάρτιν

Mετά από αρκετά χρόνια στα οποία ο Μιλουτίνοφ δέσποζε στη θέση του σέντερ, οι ερυθρόλευκοι στράφηκαν στη γνώριμη για αυτούς επιλογή ενός πιο undersized ψηλού. O Μάρτιν μέχρι στιγμής δικαιώνει την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό του. Έχει βρει «κώδικες επικοινωνίας» με τους playmakers της ομάδας, κάτι πολύ σημαντικό για έναν καθαρά pick ‘n roll παίχτη, ρολάροντας πολύ καλά και παίρνοντας σωτές θέσεις, ενώ έχει εξαιρετικά τελειώματα κοντά στο καλάθι -κάποιες στιγμές προσωπικά μου θυμίζει λίγο από Ντάνστον στην ικανότητα να τελειώνει τις φάσεις έχοντας επαφή με τον αντίπαλο- με το ποσοστό να κυμαίνεται στο υψηλότατο 75,5%. Eνδεικτικά τέτοια ποσοστά δεν έχουν σέντερ μεγαλύτερης αξίας του Αμερικάνου, όπως οι Μιλουτίνοφ, Ταβάρες ή Χάινς. Σκοράρει 9,4 πόντους, μαζεύει 5,2 ριμπάουντ, εκ των οποίων τα 2,1 είναι επιθετικά, ενώ παρότι δεν είχε τη φήμη ενός εύστοχου παίχτη από τις βολές, σουτάρει με 75%. Θα χρειαστεί να βελτιώσει επί μέρους τομείς του παιχνιδιού του, όπως το να διαβάζει καλύτερα τις φάσεις, ώστε να μπορεί να πασάρει μετά τα short rolls, ενώ στην άμυνα θα πρέπει να δουλέψει και άλλο στις περιστροφές. Αυτό που φαίνεται είναι πως ο Ολυμπιακός βρήκε μία καλή περίπτωση σέντερ, που μπορεί να τον κάνει να ανεβάσει και άλλο την αξία του, αλλά επουδενί δεν είναι περίπτωση Χάινς.

Μπεν Λάμερς

O Αμερικανός σέντερ της Άλμπα είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση. Μπορεί να μη «γεμίζει» το μάτι ενός θεατή μόλις τον αντικρίζει, αλλά αποτελεί αξιόλογο ψηλό με προοπτικές. Με ύψος 2,08 και γεννημένος το 1995 στο Τέξας, βρίσκεται ήδη στον τρίτο χρόνο στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Πρώτη του ομάδα στην Ευρώπη η Μπιλμπάο, από την οποία και τον απέκτησε το καλοκαίρι η Άλμπα. Καλός αμυντικός τόσο στην πικ εν ρολ άμυνα, όπου χωρίς να είναι ιδιαίτερα αθλητικός, τοποθετεί καλά το σώμα του και τα χέρια, όσο και στην προσωπική. Ενδεικτικά με το κολέγιό του, το Georgia Tech, είχε αναδειχθεί κορυφαίος αμυντικός της περιφέρειας (ACC-Atlantic Coast Conference). Έχει καλή αίσθηση του χώρου και του αντιπάλου, για αυτό αποτελεί καλό μπλοκέρ -1 τάπα μέσο όρο, έχοντας αγωνιστεί σε μόλις 13 παιχνίδια. Ενδιαφέρον αποτελεί το ότι δοκιμάζει αρκετές φορές πετυχημένα σουτ από μέση απόσταση. Δεν έχει όμως ποστ παιχνίδι, κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι επισκέπτεται σπάνια τη γραμμή των βολών-μόλις εννέα βολές. Στα χέρια του Ρενέσες βέβαια είναι σίγουρο ότι θα εξελιχθεί. Οι μέσοι όροι του είναι 8,9 πόντοι με 58,6% στα δίποντα. Ειδικά το τελευταίο διάστημα η απόδοσή του έχει ανεβεί κατακόρυφα. Αρκετά καλή περίπτωση που αν βάλει τα τρίποντα, θα θυμίζει -σε αντιστοιχία φυσικά και όχι ως προδιαγραφές- τον Ζακ Κολλινς των Μπλέιζερς.

"Συμπαθητική χρονιά‘’

Νικ Γουέιλερ-Μπαμπ

O Aμερικανός combo guard της ομάδας έκπληξης του πρώτου γύρου της διοργάνωσης, Μπάγερν Μονάχου, είναι μια αρκετά αξιόλογη περίπτωση. Μετά την πολύ καλή παρουσία του στο γερμανικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Λούντβινσμπουργκ, μετέβη στην ομάδα του Αντρέα Τρινκιέρι, του καταλληλότερου ίσως προπονητή στο να εξελίσσει νεαρούς παίχτες. Παρότι στη βαυαρική ομάδα βρίσκεται στη «σκιά» του Γουέιντ Μπάλντγουιν μπορεί να λειτουργήσει αρκετά καλά τόσο ως ο βασικός χειριστής, αλλά και μακριά από τη μπάλα και αυτό διότι πρακτικά με τον Μπάλντγουιν έχουν ορισμένα «κοινά» χαρακτηριστικά. Αρκετά καλός αθλητής, γρήγορος, με μέγεθος, ενώ θα χρειαστεί να βελτιώσει τα ποσοστά του στο σουτ, να γίνει πιο σταθερός, ώστε να μπορέσει να πάει στο επόμενο επίπεδο. Σκοράρει 6,7 πόντους με 35,5% δίποντο, 34,7% τρίποντο και προσφέρει ακόμα 3,1 ριμπάουντ, 2,2 ασίστ και 1,3 κλεψίματα.

Chris Jones

Ο Jones, δυστυχώς για τον ίδιο, μοιάζει εγκλωβισμένος σε μία περιφερειακή γραμμή όπως της Μακάμπι, που σε έναν ιδανικό κόσμο θα είχε κάθε παίχτης από μία μπάλα για να παίζει στους αγώνες. Ο guard της ομάδας του λαού έχει καλό σουτ τόσο μετά από ντρίμπλα, όσο και στατικό και μπορεί να παίξει καλή άμυνα πάνω στη μπάλα. Όπως προαναφέραμε, δεν παίρνει πολλές μπάλες στην επίθεση παρότι σουτάρει με 59,4% τρίποντο και 40,% τρίποντο και σκοράρει 7,2 πόντους με μόλις έξι σουτ ανά παιχνίδι. Θα χρειαστεί να γίνει πιο δημιουργικός σε μία περιφέρεια που πάσχει από δημιουργία, καθώς δίνει μόνο 2,6 ασίστ, ενώ το αρνητικό είναι πως επειδή δεν έχει μέγεθος, δεν προτιμά τα drives, κάτι που δείχνουν οι μόλις εννέα βολές που έχει σουτάρει στη διοργάνωση έως τώρα.

Allerik Freeman

O guard της Βιλερμπάν κάνει μία συμπαθητική χρονιά ως ένας περιφερειακός που θα δώσει λύσεις με το σουτ, παρά με άλλους τομείς του παιχνιδιού του. Ξεκινάει βασικός στη γαλλική ομάδα, σκοράρει σχεδόν 8 πόντους μέσο όρο με 43% από το τρίποντο σε τέσσερις προσπάθειες ανά παιχνίδι. Δεν θα δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του, καθώς δίνει μόλις μία ασίστ σε 23 λεπτά παιχνιδιού. Εξάλλου όταν στην ομάδα υπάρχουν οι Diot, Cole, αναγκαστικά ο Αμερικανός θα λειτουργήσει λιγότερο με τη μπάλα στα χέρια του και περισσότερο ως spot σουτέρ. Κάτι που όντως το κάνει καλά. Οι Γάλλοι γενικά δεν πασάρουν πολύ και αρέσκονται σε ατομικές προσπάθειες. Μία συμπαθής επιλογή για τον προπονητή των Γάλλων και αδερφό του ΤεΠέ, που ξέρει τι θα ζητήσει και τι θα πάρει από αυτόν.

Jarell Eddie

Άλλος ένας rookie για την Ευρωλίγκα που αγωνίζεται με τα χρώματα της Φενέρ. Ο “Fast Eddie” των Τούρκων-σγχωρέστε με για το συγκεκριμένο αμάρτημα φίλοι Ολυμπιακοί- είναι εκ των κορυφαίων σουτέρ τριών πόντων  στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Παίχτης που έχει περάσει ορισμένα φεγγάρια από το ΝΒΑ, με 34 μόλις ματς σε τρεις σεζόν και τα τελευταία τρία χρόνια βγάζει το ψωμί του σουτάροντας ως επί το πλείστον από τη γραμμή του τρίποντου σε Γαλλία, Ισπανία και τώρα Τουρκία. Ο Eddie αποτελεί μία κίνηση που δεν έχει αποδώσει ακόμα τα μέγιστα για τη Φενέρ, με ορισμένα εξαιρετικά παιχνίδια όπως εναντίον της ΤΣΣΚΑ με τους 18 πόντους και τα 6/6 τρίποντα και ορισμένα στα οποία πέρασε και δεν ακούμπησε (έξι ματς με πέντε πόντους και κάτω). Κινείται εξαιρετικά χωρίς τη μπάλα, μοιάζει να είναι περισσότερο στατικός σουτέρ, παρά παίχτης που θα δημιουργήσει με την ντρίμπλα για τον εαυτό του, ενώ όπως και ο Pierre, μπορεί να δώσει ορισμένα λεπτά στη θέση του power forward, με σκοπό όμως καθαρά να ανοίξει χώρους με το σουτ για τους συμπαίχτες του. Μοιάζει ολίγον τι μονοδιάστατος δηλαδή, αλλά σίγουρα χρήσιμος για τον τρόπο που θέλει να αγωνίζεται η Φενέρ. Σουτάρει με 46,3% από το τρίποντο σε σχεδόν τέσσερις προσπάθειες ανά παιχνίδι, έχοντας 7 πόντους μέσο όρο.

"Μπορούν και καλύτερα"

Aaron Harrison

Ο πρώην παίχτης του Kentucky και από τους πιο “clutch” πρωταγωνιστές της march madness, μετά την πετυχημένη διετή θητεία του στη Γαλατάσαραϊ και στο Eurocup (15π/39% τρίποντο), αποτελεί μία καλή περίπτωση Αμερικανού πλάγιου, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να ανεβάσει το παιχνίδι του στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Έως τώρα έχει σκαμπανεβάσματα. Έχει χάσει ορισμένα παιχνίδια λόγω τραυματισμού και έρχεται από τον πάγκο, ώστε να αποτελέσει έναν εκ των επιθετικών πυλώνων της δεύτερης πεντάδας. Σκοράρει 8,1 πόντους με 37,3% τρίποντο έχοντας όμω, μόλις έξι ματς με διψήφιο αριθμό πόντων από τα 14 που έχει αγωνιστεί. Ο προπονητής των ερυθρολεύκων του δίνει τη μπάλα στα χέρια, για να λειτουργεί κάποιες φορές ως «initiator» των επιθέσεων, κάτι που μακροπρόθεσμα ίσως τον κάνει καλύτερο και ως δημιουργό. Έχει το μέγεθος για να αγωνιστεί στις δύο θέσεις των «φτερών» και θα πρέπει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, όσο και τα νούμερά του. Φυσικά έχει διαφορά το να ηγείται της Γαλατά και να βρίσκεται στον οργανισμό του Ολυμπιακού όχι δεύτερη ή τρίτη επιθετική λύση. Χαιλάιτ έως τώρα, το buzzer καλάθι εναντίον της Μακάμπι στο ΣΕΦ.

Alex Poythress

O Αμερικανός φόργουορντ/σέντερ ήταν από τις πολύ αξιόλογες περιπτώσεις παιχτών που αγωνιζόταν πέρυσι στο Eurocup, με τη φανέλα της Γαλατά. Η Ζενίτ τον απέκτησε, δυναμώνοντας έτσι τη γραμμή των ψηλών. Όμως, έως τώρα είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ενώ έχει καλά τελειώματα και καλές κινήσεις κοντά στο καλάθι ,επί της ουσίας δεν είναι ένας tweener, αλλά ένας σέντερ που χρειάζεται κάποιον σουτέρ στο πλάι του. Εξαιρετικός ριμπάουντερ -5 μέσο όρο- δυνατός και ικανός στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Περισσότερο τελειώνει προσπάθειες ( 9,3 πόντοι με 64% ευστοχία), παρά δημιουργεί τις προϋποθέσεις με το παιχνίδι του για εύκολα καλάθια. Το αρνητικό για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ, είναι πως δε διαχειρίζεται σωστά τα φάουλ, με αποτέλεσμα να μένει λιγότερο στο παρκέ από ό,τι ενδεχομένως θα ήθελε ο προπονητής του. Πάντως στην Αγία Πετρούπολη έχουν βρει ένα καλό δίδυμο ψηλών στο πρόσωπο των Gudaitis και Poythress.

Dyshawn Pierre

Ο Dyshawn Pierre είναι τρομερά αθλητικός , μπορεί να μαρκάρει αρκετές θέσεις και να σουτάρει καλά, κάτι που δίνει τη δυνατότητα στον προπονητή του να τον αξιοποιεί ως «4» σε ορισμένα σχήματα και σε συγκεκριμένες καταστάσεις στον αγώνα. Ειδικά στο διάστημα που έλειπε ο βασικός power forward της Φενέρ, Danilo Barthel, απέδωσε πολύ καλά, βοηθώντας την ομάδα να γίνει πιο ευέλικτη με τέτοια σχήματα. Αποτελεί μέλος της «δεύτερης» πεντάδας των Τούρκων, αφού έχει αγωνιστεί μόλις δύο φορές ως βασικός και προσφέρει 8,1 πόντους με σχεδόν 37% τρίποντο και 3,4 ριμπάουντ. Αρκετά χρήσιμος ως ρολίστας μέχρι στιγμής.

‘’O κάτω από τη βάση’’

Μarcus Foster

Όταν το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός ανακοίνωνε την απόκτηση του Marcus Foster από τη Χάποελ Χολόν, ουδείς περίμενε ότι τόσο σύντομα θα έβγαινε εκτός rotation ο Tεξανός guard. Με τη Χολόν άλλωστε, αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος Ισραήλ. Ο Foster είναι ένας ικανότατος επιθετικός παίχτης, με πολύ καλό pull up μετά από ντρίμπλα και αξιοπρεπής όταν επιτίθεται μετά από καταστάσεις pick ‘n roll. Με την ομάδα του τριφυλλιού, ενώ ξεκίνησε καλά στα πρώτα ματς, ιδιαίτερα εναντίον της Μπαρτσελόνα όπου και σημείωσε 24 πόντους με 9/18 σουτ, στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Έπεσε ο αγωνιστικός του χρόνος κατά πολύ -ενδεικτικά υπήρχαν ματς όπου έπαιζε σκόρπια πεντάλεπτα και εξάλεπτα- και φαίνεται αυτή τη στιγμή «εκτός ομάδας», κάτι που ενδεχομένως να μην αλλάξει ούτε με την έλευση του Όντεν Κάτας (ο οποίος τον γνωρίζει από τη κοινή τους παρουσία στο πρωτάθλημα του Ισραήλ) και έτσι σύντομα να βρεθεί να αναζητά αλλού τη συνέχεια της καριέρας του. Μέχρι στιγμής ο Foster έχει 6,3 πόντους με 50% δίποντα και 46,2% τρίποντα.

Σημειώσεις:

Τα στατιστικά είναι από το σάιτ της Euroleague

Αγαπημένοι φανζ του Basketball Guru καλημέρα. Η στήλη του Prodigy Report επιστρέφει μαζί με την έναρξη της σεζόν του ΝΒΑ, για μία εκ νέου περιήγηση στην πορεία των rookies και sophomores της λίγκας. Καθότι μιλάμε μόλις για δύο εβδομάδες αγωνιστικής δράσης, αποφασίσαμε να μην συμπεριλάβουμε την κατηγορία ‘’no good’’ σε αυτό το πρώτο κείμενο και να συζητήσουμε μόνο για όσους ξεχωρίσαμε (out of space), καθώς και να αναδείξουμε τον ήρωα του μήνα (μέσω του I need some1) και να μελετήσουμε τι λένε οι οιωνοί (omen) για το επόμενο διάστημα. Τέλος, πέρυσι δεν κάναμε αναφορά στους παίκτες που είναι ήδη stars (Donovan Mitchell-Jayson Tatum) ώστε να συζητήσουμε για νέες περιπτώσεις, το ίδιο θα συμβεί και φέτος με Luka Doncic και Trae Young. Συγγνώμη προς τους aficionados, όμως είμαστε πεπεισμένοι πως ήδη παρακολουθείτε σταθερά αυτούς τους δύο αθλητές και ειδικά το φαινόμενο από την Σλοβενία. Πάμε να ξεκινήσουμε.

Αγαπητοί φίλοι του Basketball Guru καλησπέρα. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει το Μarch Madness και οι οθόνες μας (και τα social media) γεμίσουν με τους ήρωες του κολεγιακού μπάσκετ, εμείς εδώ στο The Prodigy Report σας ετοιμάσαμε μία ακόμη περιήγηση στον κόσμο των rookies και sophomores του ΝΒΑ, σε αυτούς που ξεχωρίσαμε μέσα στον μήνα που πέρασε. Πάμε να ξεκινήσουμε. 

Η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα φτάνει στο τέλος της, με τις ομάδες να μοιάζουν έτοιμες να διεκδικήσουν την πρόκρισή τους στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου, μέσω της διαδικασίας των πλέι οφ, με μόνη εκκρεμότητα να είναι η «μαθηματική» πρόκριση της Μπασκόνια. Έτσι μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να κάνουμε έναν έλεγχο στους ρούκις της εφετινής διοργάνωσης, ετοιμάζοντας μία λίστα με τους πέντε κορυφαίους, βάση της απόδοσής τους και του αντίκτυπου που έχουν στις ομάδες τους. Η λίστα είναι εντελώς υποκειμενική και στο τέλος βγάζουμε κάποια αξιοπρόσεκτα συμπεράσματα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Κατ' αρχάς οφείλω να σου πω ότι για κάποιο λόγο, ποτέ δεν ένιωσα δέος μπροστά σε αθλητή. Εννοώ ότι δεν αισθάνθηκα να μου κόβονται τα πόδια και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη, επηρεασμένη από το μεγαλείο του παίκτη/προπονητή που είχα μπροστά μου - από τα όσα θαυμαστά είχε καταφέρει στην καριέρα του. Η λογική μου ήταν πάντα “πάμε και ό,τι βγει”, που σημαίνει ότι αν μου έλεγε “όχι”, συνέχιζα κανονικά τη ζωή μου. Όφειλα ωστόσο, να πέσω... με τιμές -να προσπαθήσω. Στα χρόνια που δουλεύω (και ξεπερνούν τα 20) έχω βρεθεί σε ουκ ολίγες διεθνείς διοργανώσεις και ενώπιον stars αυτής της ηπείρου, αλλά και της άλλης ακτής του Ατλαντικού και πάντα έπαιζα το σύστημα που μόλις σου εξήγησα. Η αρχή όμως, ήταν άρδην διαφορετική. Επηρεασμένη από όσα γίνονται στην ημεδαπή (σε επίπεδο συλλόγων και εθνικής), είχα... μάθει ότι είναι ανώφελο να πλησιάσω παίκτη, έπειτα από ήττα, γιατί ως επί το πλείστον περνούσαν από τις mixed zones τρέχοντας και αδιαφορώντας για τα ΜΜΕ. Θα μου πεις “είχαν τον καημό τους”. Θα σου απαντήσω ότι μέρος της δουλειάς τους είναι και η επαφή με τα media. Διόρθωση: ο σεβασμός προς τα media, διότι όπως θα έχεις υποψιαστεί αυτή η σχέση είναι δούναι και λαβείν. Έχεις αντίρρηση; Θα σου ζητήσω να κάνεις λίγη υπομονή -όπως και να ομολογήσεις πως αν εσύ ξέρεις σήμερα για ένα γήπεδο -επί παραδείγματι- που έφτιαξε παίκτης, είναι γιατί το είδες στα ΜΜΕ.

Τις Κυριακές, σε αντίθεση με τον Πέτρο, δεν πηγαίνω στην εκκλησία. Συνήθως είμαι ξενυχτισμένος και με resaca hangover¹ οπότε αυτό που ψάχνω είναι να φάω κάτι πλούσιο σε λιπαρά. Στη συνέχεια ξεκινάω να γράφω κάτι για το καλύτερο μπασκετικό σάιτ ever, ενώ παράλληλα περιμένω να ξεκινήσουν τα απογευματινά παιχνίδια του ΝΒΑ που κάθε κυριακή ξεκινάνε νωρίτερα. Λόγω της διαφοράς ώρας, εκείνες τις ώρες δεν παίζουν ούτε οι Warriors ούτε οι αγαπημένοι Timberwolves οπότε συνήθως τυχαίνει κάποιο παιχνίδι των Knicks ή των Raptors, εκτός κι αν είμαι τυχερός και παίζουν οι Celtics του Brad Stevens. Σήμερα που σας γράφω είναι η τελευταία Κυριακή, μέχρι τα μέσα Ιουνίου, που δεν θα δω κάποιο παιχνίδι ΝΒΑ, καθότι το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ ξεκινάει αυτή την Τρίτη! Πριν λίγες μέρες τα "είπαμε" με τους φίλους από το The Ball Hog, στο Roundtable όπου μας καλέσανε με τον Βασίλη, σχετικά με τη χρονιά που έρχεται και το ποιες ομάδες και ποιοι παίκτες θα διακριθούν. Από τις ερωτήσεις που με προβλημάτισαν ιδιαίτερα ήταν αυτή που αναφερόταν στον μελλοντικό Rookie of the Year καθώς υπάρχουν αρκετοί πρωτοετείς παίκτες που θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλή χρονιά φέτος.