Το άλλοθι του μοντάζ

Σε ένα Eurobasket που λες, είδα τον Pau Gasol να τρώει μισή και πλέον ώρα από τη ζωή του, για να εξυπηρετήσει Ισπανούς, Καταλανούς (δεν μπερδεύτηκα, αλλά ό,τι είχε πει στα ισπανικά, τα είπε και στα καταλανικά), Ρώσους, Ιταλούς, Γάλλους, Έλληνες κλπ κλπ. Σημείωση: η “φούρια ρόχα” είχε χάσει με διαφορά. Μετά είδα τον Dirk Nowitzki να κάνει τα ίδια (minus τα ισπανικά και τα καταλανικά), προσπαθώντας να εξυπηρετήσει όσους είχαν στηθεί πίσω από την μπάρα που στήνεται για να προσδιορίζει το μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι δημοσιογράφοι, όπως οι αθλητές κατευθύνονται από το παρκέ στα αποδυτήρια. Κάποια στιγμή ο εκπρόσωπος Τύπου της Γερμανίας έπιασε τον Nowitzki από το χέρι -τύπου “φτάνει, τελείωσε ο χρόνος”-, εκείνος είδε έναν ρεπόρτερ να τρέχει κάθιδρος να τον προλάβει (εδώ να σου πω ότι συνήθως σε μεγάλες διοργανώσεις, γίνεσαι το παιδί ορχήστρα, καθώς πρέπει να γράψεις, ματς, άρθρα, παρασκήνια, συνεντεύξεις Τύπου και δηλώσεις από τη μεικτή ζώνη), τον έδειξε στον press officer και έμεινε κάποια λεπτά παραπάνω, για να μιλήσει και με αυτόν τον τύπο. Τότε μάλλον ήταν που πήρα την απόφαση ότι θα επιχειρώ να προσεγγίζω τους πάντες - και ό,τι γίνει. Τους πάντες πλην των Ελλήνων, καθώς στην πλειοψηφία τους συνεχίζουν το “του άντρα του πολλά βαρύ μη του μιλάτε έπειτα από ήττα”. Και πολλές φορές, όταν κάνουν... τη χάρη να σταματήσουν, ακούς τα best of των παγκοσμίων κλισέ, αντί την άποψη τους ή οτιδήποτε που να αφορά ό,τι έχει προηγηθεί. Αυτός είναι ο κανόνας. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Θα μπορούσε ο κανόνας να είναι διαφορετικός, αν αυτοί οι άνθρωποι εκπαιδεύονταν για αυτά που συναντούν.

Όσοι δεν συμφωνείτε με το γεγονός ότι η επαφή με τα media είναι μέσα στη δουλειά των αθλητών, είναι χρήσιμο να διαβάσετε αυτό που ακολουθεί. Ήλθε η ώρα να ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ από το 1986, ως προς την επιμόρφωση των παικτών -στο επίπεδο διαχείρισης του εαυτού τους-, μήπως και συντονιστούμε όλοι στην ίδια συχνότητα. Θα 'χετε παρατηρήσει μια κάποια φαιδρότητα που προκύπτει συχνά, με δηλώσεις παικτών σε ή για media. Με περιπτώσεις που επικαλούνται διαστρέβλωση της αλήθειας, ενώ υπάρχει ηχογραφημένο υλικό και το σύνηθες άλλοθι είναι “επρόκειτο για μοντάζ”... που γίνεται “επρόκειτο για φωτομοντάζ” όταν το ντοκουμέντο είναι φωτογραφία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να 'χουν αποφευχθεί, αν οι παίκτες μάθαιναν να διαχειρίζονται τον εαυτό τους σε σχέση με τη δουλειά τους και την έξωθεν μαρτυρία. Καλώς ήλθες λοιπόν, στο Rookie Transition Program, “το πιο σημαντικό τετραήμερο στη ζωή του επαγγελματία παίκτη”, κατά τον αντιπρόεδρο στον τομέα της ανάπτυξης, Greg Taylor.

Η θεσμοθετημένη μετάβαση στον δημόσιο χώρο

Ο David Stern, τέταρτος κομισάριος του ΝΒΑ, αυτός που καθόταν στην καρέκλα από το 1984 έως το 2012, διάστημα στο οποίο αυξήθηκε κατακόρυφα η δημοφιλία του ΝΒΑ, αποφάσισε στο δεύτερο χρόνο της θητείας του πως οι rookies θα έπρεπε να λαμβάνουν τα απαραίτητα εφόδια, ώστε να ανταποκρίνονται (καλύτερα) στη νέα τους ζωή. Το κυριότερο: έκρινε πως αυτά τα νέα παιδιά, που τότε ήταν και έφηβοι, θα έπρεπε να ενημερωθούν για τη βιομηχανία των 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στην οποία γίνονται μέλη και όσα συνεπάγονται αυτού του γεγονότος. Οι rookies λοιπόν, στο πλαίσιο του προγράμματος, χωρίζονται σε μεγάλα και μικρότερα γκρουπ και για 12 ώρες κάθε μέρα “βομβαρδίζονται” με πληροφορίες, σχετικές με τη νέα τους ζωή.

Από το 2017 το πρόγραμμα του προσανατολισμού απέκτησε και ένα “πιασάρικο” ακρωνύμιο: λέγεται PRO που προκύπτει από το professionalism, responsibility and opportunity (επαγγελματικός, υπευθυνότητα και ευκαιρία). Όσες δραστηριότητες περικλείονται στο υποχρεωτικό τετραήμερο της εκπαίδευσης, έχουν βασιστεί σε αυτές τις θεμέλιες λίθους και στο να μάθουν στους νέους παίκτες να “κουβαλούν” τους εαυτούς τους ως πρεσβευτές της λίγκας (που δεν ξέρω αν σου είπα είναι βιομηχανία που αξίζει 8 δισεκατομμύρια δολάρια), ενώ την ίδια ώρα να χρησιμοποιούν προς όφελος τους αυτό το νέο status.

Όπως μπορείτε να δείτε από τη φωτογραφία, το πρόγραμμα είναι γεμάτο, με μαθήματα που βοηθούν τους rookies να κατανοήσουν την έννοια του branding (ο καθένας προσδιορίζεται ως ξεχωριστό brand) και των social media, όπου στόχος τους είναι να παρουσιάζουν με τον καλύτερο τρόπο το brand (βλ. εαυτό). Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που δίνουν όλες τις χρήσιμες πληροφορίες, ώστε να μπορούν αυτά οι νέοι να διεκδικήσουν την επιτυχία -σε κάθε επίπεδο. Όπως συνηθίζουν να λένε οι περισσότεροι που περνούν από τη διαδικασία “υπάρχουν τόσα πολλά που έχουμε να κάνουμε εντός παρκέ για να τα καταφέρουμε και την ίδια ώρα αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν ακόμα περισσότερα πράγματα εκτός των τεσσάρων γραμμών, τα οποία οφείλουμε να φροντίσουμε, αν θέλουμε να πετύχουμε”.

Το μάθημα για τη σχέση τους με τα media και την ανάπτυξη της καριέρας τους είναι το πρώτο που γίνεται. Σε αυτό, ενημερώνονται κατ' αρχάς για τις τέσσερις προτεραιότητες.

• Προσδιόρισε την ιστορία του brand σου.
• Αναζήτησε τον εαυτό σου στο Google (πριν πατήσουν το πόδι τους σε αγώνα ΝΒΑ, εκατομμύρια κόσμου αναζητούν πληροφορίες για αυτούς -έχουν ήδη στραμμένα πάνω τους προσοχή).
• Moιράσου την ιστορία σου στα social media -χωρίς να “πληγώσεις” το brand σου.
• Δημιούργησε τις ευκαιρίες, ώστε η ιστορία σου να γίνει πραγματικότητα.

Σημείωση: κάθε μέρα υπάρχει μάθημα για τα media -για να καταλάβετε τη σημασία που δίνει σε αυτά το ΝΒΑ. Μεταξύ των όσων ακούν είναι και να αφήνουν θέματα όπως η LGBTQ κοινότητα εκτός των αποδυτηρίων. Δηλαδή τους εξηγούν πως για όλα υπάρχουν όρια διακριτά, που οφείλουν να καταλάβουν όπως εκφράζονται, ώστε να μην παρερμηνεύονται. Μαθαίνουν πώς να μην παρασύρονται από το συναίσθημα. Οι δάσκαλοι ρωτούν “πώς σκέφτεσαι τη ζωή σου, ως NBAer;” και αφότου απαντήσουν κάποιοι, τονίζουν ότι “εσείς αποφασίζετε για το πώς θα γραφτεί η ιστορία σας”.

Τι άλλο όμως, διδάσκεται στη νεολαία, από κορυφαίους επιστήμονες; Όλα όσα αφορούν το “somebody always is watching”. Δηλαδή

• πώς να παίρνουν σοφές -για τον εαυτό τους- αποφάσεις -γίνεται ξεκάθαρο ότι όλα εξαρτώνται από αυτούς, στο συγκεκριμένο πεδίο.
  όσα αφορούν τη σεξουαλική υγεία (ο Derrick Rose ομολόγησε στο τελευταίο RTP πως “μας είπαν να μην αφήνουμε πίσω το προφυλακτικό, γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να το κάνει μια γυναίκα, τη σήμερον ημέρα”).
• πώς να χειρίζονται τις σχέσεις με τις γυναίκες;
• τα πάντα για την ενδοοικογενειακή βία.
• μεθόδους αποσυμφόρησης.
• πώς να δημιουργήσουν ένα image και πώς να το προφυλάξουν
• τη σημασία του σωστού οικονομικού σχεδιασμού.
• τη διαχείριση όσων έχουν γύρω τους και τι σημαίνει να 'χεις μια υγιή σχέση με συγγενείς και φίλους (δίνεται μεγάλη έμφαση στη συμπεριφορά προς ανθρώπους που είναι στον προσωπικό τους κύκλο, καθώς συνήθως αυτοί ασκούν τη μεγαλύτερη επιρροή).
• συμβουλές για το προσωπικό τους στιλ -πάντα βάσει του τι ζητά από εκείνους η λίγκα, σε dress code.
• συμβουλές για τη διατροφή τους.
• πώς να οδηγούν με ασφάλεια.
• συμβουλές για το πώς γίνονται οι σωστές φωτογραφίσεις.
• τους λόγους που είναι ανάγκη να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.
• επίσκεψη στα αρχηγεία του σωματείου των παικτών... Μια στιγμή, γιατί ξέχασα να σου πω ότι το πρόγραμμα εκτελείται σε συνεργασία του ΝΒΑ και του NBPA. Συνεχίζω: στα γραφεία του NBPA τους περιμένουν ηγετικά στελέχη (πέρυσι μίλησε ο πρόεδρος Chris Paul), τα οποία απαντούν και στις ερωτήσεις των νέων. Επιπροσθέτως, παραδίδουν σεμινάρια θρύλοι του σπορ, τύποι σαν τον Kareem Abdul-Jabbar και τον Jerry Stackhouse, οι οποίοι μοιράζονται τις εμπειρίες και τη σοφία τους και όσα έρχονται μαζί με τα χρήματα και τη δόξα.

Όλα όσα διάβασες δεν γίνονται μόνο στα λόγια. Μετά κάθε μάθημα (ή κύκλο μαθήματος) οι rookies δίνουν εξετάσεις. Δηλαδή, μιλούν με δημοσιογράφους, γράφουν στα social media και ντύνονται κατά τρόπο που αρμόζει στη λίγκα (παρεμπιπτόντως, στο σχετικό μάθημα διδάσκονται και πώς να δένουν μια γραβάτα -μεταξύ πολλών άλλων). Οι υπεύθυνοι δίνουν στους νέους παίκτες όλες τις πληροφορίες που μπορούν να τους φανούν χρήσιμες, ως NBAers “με την ελπίδα ότι θα κρατήσουν κάτι από όσα τους λέμε”. Το πρόγραμμα φυσικά και ανανεώνεται κάθε χρόνο, ανάλογα με τις ανάγκες που προκύπτουν ή τα νέα δεδομένα.

Eξυπακούεται πως τίποτα δεν τελειώνει, με το πέρας του τετραημέρου. Το ΝΒΑ έχει φροντίσει να δημιουργήσει διάφορα προγράμματα που αφορούν τους rookies και τα όσα πήραν μαζί τους από το Rookie Transition Program, μέσα στη σεζόν. Για παράδειγμα, σεμινάρια και παρουσιάσεις επιχειρηματικής φύσεως, ξανά μανά εκπαίδευσης για τα media, αλλά και συναντήσεις -ανά διετία- για να ελεγχθεί η εξέλιξη του καθενός. “Το RTP δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή” τονίζει ο υπεύθυνος του προγράμματος, στο σωματείο των παικτών, Purvis Short. Τώρα πες μου, πόσα χρόνια πίσω είμαστε;