(Γράφουν οι Leon T. και Δημήτρης Χ.)
Out Of Space
• Όπως λέει ένα παλιό ρητό κάπου στα υπόγεια της America Airlines Arena, τρία πράγματα είναι αναπόφευκτα σε αυτή τη ζωή, «Ο θάνατος, οι φόροι και η ικανότητα των Heat να βρίσκουν ταλέντο ανάμεσα στους undrafted παίκτες». Τελευταίο τους παράδειγμα1 είναι ο Kendrick Nunn, ο οποίος μετά από κάποιες πολύ καλές εμφανίσεις στο Summer League και την pre-season φέτος, ξεκίνησε βασικός στα πρώτα ματς, όταν και έλειψε ο Butler λόγω της γέννησης της κόρης του, θέση που όμως κράτησε και μετά την επιστροφή του. Στα πρώτα πέντε παιχνίδια των Heat, o πρώην guard του Illinois, έχει 22,4π, 2,4ρ, 2,4α, 1,8κ και το πιο εντυπωσιακό (και ίσως σχεδόν σίγουρα παραπλανητικό λόγω του μικρού δείγματος) είναι η ευστοχία του, που είναι 51,8% εντός πεδιάς, 48,4% στα τρίποντα και 100% στις βολές! Με λίγα λόγια ό,τι σουτάρει γράφει και είναι απόλυτα κατανοητό γιατί με αυτά τα ποσοστά παραμένει βασικός PG στους Heat, παρά την αδυναμία του στη δημιουργία για τους συμπαίκτες. Με ύψος 1,88μ είναι τυπικά PG, αφού αυτούς συνήθως μαρκάρει στην άμυνα, αλλά στην επίθεση ήδη ο Spoelstra έχει κάποια συστήματα για να παίζει off ball με τον Butler να είναι ο βασικός χειριστής της μπάλας.
Εκτός από την απαράμιλλη ικανότητα στο σκοράρισμα, η έκπληξη μου προς στιγμή είναι οι επιδόσεις του στην άμυνα. Πέρα των 1,8 κλεψιμάτων που αναφέραμε νωρίτερα, σύμφωνα με το Cleaning the Glass η άμυνα των Heat δέχεται 8,4 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές όταν ο Nunn παίζει μέσα, σε σχέση με τα σχήματα που δεν είναι μέσα. Εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με την επίδραση του μικρού δείγματος και του γεγονότος ότι τα περισσότερα λεπτά του Nunn είναι με τους βασικούς Butler, Winslow και Adebayo, που είναι πολύ καλοί αμυντικοί. Πάντως, μην πέσετε στην παγίδα να σκεφτείτε ότι αφού ο παίκτης δεν επιλέχτηκε στο draft, αυτά τα ματς είναι ένα πυροτέχνημα και θα εξαφανιστεί. Ο Nunn ήταν από τους καλύτερους σκόρερ στο κολέγιο όταν έπαιζε στο Illinois, όπου συνελήφθη για τον ξυλοδαρμό της τότε κοπέλας του και διώχτηκε από το κολέγιο. Αυτός λέγεται ότι ήταν και ο λόγος που δεν επιλέχτηκε στο draft του 2018 και έπαιξε πέρυσι όλη τη χρονιά στη G League. Το επιθετικό ταλέντο πάντα ήταν εκεί και οι Heat είναι μια ομάδα που μπορεί να το εξελίξει.
• Με τον Zion εκτός τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβρη, οι Ja Morant (#2) και RJ Barrett (#3) προσπαθούν να πάρουν ένα προβάδισμα στον αγώνα για το βραβείο του rookie της χρονιάς. O εκρηκτικός guard των Grizzlies έχει πάρει τα ηνία της επίθεσης στα χέρια του, γράφει καλά νούμερα (18,8π-5,4α-3,4ρ), κάτι που είναι σημαντικό όταν μιλάμε για πρωτοετείς αθλητές, ενώ απέναντι στους Νets είχε και την πρώτη του επαφή ως επαγγελματίας με clutch λεπτά και παράταση (όπου είχε καλές στιγμές, άλλες που τα έκανε μαντάρα, απόλυτα φυσιολογικά πράγματα). Ο Morant έχει ταχύτητα και δυναμικά drives, σουτάρει αρκετά ικανοποιητικά από την περιφέρεια (αυτή τη στιγμή είναι στο 50% σε δυο προσπάθειες ανα αγώνα), βλέπει γήπεδο και προσπαθεί να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, ενώ στα λεπτά που βρίσκεται στο παρκέ οι Grizzlies δέχονται μισό πόντο λιγότερο. Το δείγμα είναι ασφαλώς μικρό, ωστόσο δεν αποτελεί αμυντική τρύπα και αυτό είναι θετικό. Το franchise του Memphis πρέπει να είναι αρκετά ικανοποιημένο με το ξεκίνημα του μελλοντικού τους star point guard.
Όσον αφορά τον wing (φτέρο, πλάγιος, όπως θέλετε πείτε το) των Knicks, πρώτο δείγμα απολύτως θετικό. Ο Barrett είναι δεύτερος σκόρερ ανάμεσα στους rookies, πίσω από τον Morant, με 18,3π (ο undrafted Kendrick Nunn μπορεί να παίζει φέτος ουσιαστικά, αλλά οι Heat τον είχαν από πέρυσι), χρησιμοποιεί το μεγάλο του κορμί ώστε να επιτίθεται κοντά στο καλάθι, με άνεση που σπάνια συναντάς σε πρωτοετή παίκτη, ενώ παράλληλα σουτάρει καλά από το τρίποντο (35,7% σε 4 προσπάθειες ανα αγώνα), δείχνει διάθεση στην άμυνα και μαζεύει πολλά ριμπάουντ (6,5 μέσο όρο, απέναντι στους Bulls κατέβασε 15). Το σημαντικότερο είναι πως όσο περνάνε τα λεπτά μέσα στο παιχνίδι, προσπαθεί να διαβάζει ακόμη καλύτερα όσα του δίνει η αντίπαλη άμυνα και βελτιώνει τις επιλογές του. Το στοιχείο που χρειάζεται σίγουρα να δουλέψει είναι οι ελεύθερες βολές, καθώς ο τρόπος που επιτίθεται τον φέρνει συχνά στη γραμμή και το 47,6% που έχει ως τώρα είναι πολύ χαμηλό, στερώντας σε εκείνον και την ομάδα του εύκολους πόντους.
• Ο Shai Gilgeous Alexander είναι ένας παίκτης που έχουμε αδυναμία στη στήλη, αφού πέρα από τα όσα κάνει μέσα στο παρκέ, είναι ο παίκτης για τον οποίο γράψαμε το πρώτο "I need some1" όταν ξεκινήσαμε με το Prodigy Report πριν ένα χρόνο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε άλλαξε ομάδα και από τους Clippers βρέθηκε στους Thunder στα πλαίσια της ανταλλαγής του Paul George. Και ενώ στην αρχή η συνύπαρξη με τον Chris Paul με έκανε να ανησυχώ για την εξέλιξή του ως παίκτη, τα πρώτα δείγματα είναι πολύ θετικά. Σε έξι παιχνίδια μέχρι τώρα έχει 21,8π, 7,2ρ και 3,3α.
Το επιθετικό του παιχνίδι φαίνεται πολύ βελτιωμένο από πέρυσι, αφού πλέον σουτάρει πιο συχνά και με μεγαλύτερη ευστοχία από το τρίποντο. Από 36,7% σε 1,7 προσπάθειες που είχε πέρυσι, φέτος έχει 37,9% σε 4,8 προσπάθειες. Βέβαια το καλύτερο του προσόν παραμένει η ευκολία με την οποία επιτίθεται προς το καλάθι. Αν και δεν είναι πολύ εκρηκτικός παίκτης (όπως πχ ο Donovan Mitchell) ή σούπερ στην ντρίμπλα (όπως πχ ο Irving) έχει μια τρομερή ικανότητα να αλλάζει ρυθμό (δείτε στο 1:22 στο βίντεο που ακολουθεί) κατά τη διάρκεια του drive. Επίσης, το ύψος (1,98μ) μαζί με τα μακριά άκρα τον βοηθάνε στο να τελειώνει δύσκολες φάσεις κοντά στο καλάθι (δείτε στο 0:16 στο βίντεο που ακολουθεί). Αν και θα φανεί κάπως υπερβολικό, ο τρόπος που διεισδύει και κατορθώνει να βρει χώρο για να τελειώσει τις φάσεις, θυμίζει κάτι από Ginobili. Μπορεί οι Thunder να χάσανε το καλοκαίρι τους Westbrook και Paul George, όμως εκτός από τα άπειρα picks που απέκτησαν, μάλλον βρήκαν ήδη τον επόμενο ηγέτη τους.
• To franchise της Charlotte κινείται μεταξύ μετριότητας και αδιαφορίας τα τελευταία χρόνια, τα πρώτα παιχνίδια της φετινής σεζόν όμως έφεραν μερικούς λόγους για αισιοδοξία, μέσω του rookie PJ Washington και των sophomores Devonte Graham και Miles Bridges. O Washington επιλέχθηκε στο #12 του φετινού draft με σκοπό να πλαισιώσει τον Bridges στις θέσεις των forwards (τον περισσότερο του χρόνο θα τον βρει στη frontline, δίπλα σε ένα πεντάρι) και οι πρώτες εμφανίσεις δείχνουν έναν εξαιρετικό αμυντικό, που βελτιώνει κατα πολύ το σύνολο στα λεπτά που βρίσκεται στο παρκέ (οι Hornets με εκείνον μέσα δέχονται αρκετούς πόντους λιγότερους, ενώ ανεβάζει σημαντικά και το ποσοστό των ριμπάουντ που μαζεύoυν, σύμφωνα με το Cleaning The Glass), με καλό post παιχνίδι και φανταστική ευστοχία από την περιφέρεια (50% σε 4,7 προσπάθειες ανα αγώνα). Το τελευταίο λογικά θα πέσει στην πορεία, εκτός αν βρήκαμε τον Klay Thompson των ψηλών.
Όσον αφορά τον Devonte’ Graham, το σχόλιό μας ξεκινά ως εξής: Κακόμοιρε Terry Rozier, τι ζήτησες, μία ομάδα να βρεις το χώρο σου και να παίξεις. Αμ δε. Ο Graham έχει κάνει δυνατό ξεκίνημα με 14,3 πόντους και 6,8 ασίστ. Για να έχετε ένα επιπλέον δείγμα, σύμφωνα με το Cleaning The Glass, είναι ανάμεσα στους κορυφαίους combo guard της λίγκας σε πόντους ανα 100 σουτ και παράλληλα σε ποσοστό ασίστ στους πόντους που σκόραραν οι συμπαίκτες του (AST% με μία κουβέντα). Το καλό για τον Rozier είναι ότι μπορεί να παίξει μαζί με τον Graham αρκετά λεπτά, η εικόνα του Devonte' ως τώρα πάντως δείχνει αθλητή που αξίζει να πάρει το χρίσμα του βασικού δημιουργού, αφήνοντας τον Rozier σε δευτερεύοντα ρόλο. Ίσως οι Hornets βρήκαν θησαυρό ‘’από το πουθενά’’.
Την τριάδα των νεαρών κλείνει ο Miles Bridges. Φέτος έχει αυξημένες αρμοδιότητες στην επίθεση και για την ώρα απαντά με διπλασιασμό των προσωπικών του πόντων (14,6 από τους περυσινούς 7,5), βρίσκοντας σκορ τόσο μέσω της γνωστής του εκρηκτικότητας κοντά στο καλάθι, όσο και από το περιφερειακό σουτ, με 41% σε 4,8 προσπάθειες ανα αγώνα. Ενδιαφέρον έχει να δούμε αν θα αποτελέσει αμυντική σταθερά, καθώς με το δυνατό του κορμί μπορεί να μαρκάρει τους περισσότερους forwards που θα βρει απέναντί του, όπως επίσης εάν μπορεί να βελτιώσει το σύνολο στους τομείς του ριμπάουντ και της δημιουργίας. Δεν πηγαίνει άσχημα, μάλιστα με εκείνον στο παρκέ οι Ηornets αυξάνουν σημαντικά το ποσοστό των επιθετικών τους ριμπάουντ (+3,7%), θα έχουμε πληρέστερη εικόνα μέσα σε μία σεζόν που η Charlotte δεν έχει ιδιαίτερους στόχους, πέραν της ανάπτυξης του νεαρού πυρήνα που διαθέτει.
• Πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν είμαστε οι μεγαλύτεροι φαν του Rui Hachimura εκεί έξω, ο Ιάπωνας forward/big ωστόσο έχει κάνει καλή εκκίνηση στη χρονιά και του οφείλουμε δύο θετικές κουβέντες. Ο Rui σκοράρει αρκετά και με συνέπεια (15,2π με 47,3 eFG%), είναι αρκετά δεμένος και φαίνεται να αντέχει το ρυθμό του παιχνιδιού με άνεση, μαζεύει ικανοποιητικό αριθμό ριμπάουντ (6 μέσο όρο, με 2,2 επιθετικά) ενώ το γλυκό release στο σουτ του προδιαθέτει πως, αργά ή γρήγορα, θα εκτελεί καλύτερα από το πενιχρό 23% που έχει στο τρίποντο μέχρι τώρα. Ο Ηachimura είναι από τους παίκτες που σε ‘’ζεσταίνουν’’ με το σκοράρισμά τους και τους συμπαθείς, δυστυχώς ή ευτυχώς όμως απαιτούνται περισσότερα πλέον από τον αθλητή που φιλοδοξείς να χτίσεις μία ομάδα γύρω του και καθώς οι Wizards δεν είναι δα και μάστορες στο να διακρίνουν ποιους παίκτες πρέπει να πληρώσουν και πόσο (το συμβόλαιο 106 εκατομμυρίων για 4 χρόνια στον Otto Porter είναι ακόμη νωπό), η ματιά στον Hachimura πρέπει να είναι προσεκτική, αν μιλάμε απλώς για χαρισματικό σκόρερ ή κάτι περισσότερο. Όπως όμως αναγνωρίσαμε στους υπόλοιπους το θετικό του να ‘’γράφεις νούμερα’’ στις πρώτες δύο σεζόν, έτσι δίνουμε και στον Ιάπωνα τα credits για το καλό ξεκίνημα και προχωράμε. Μακάρι με την παρουσία του σε όλη τη διάρκεια της σεζόν να εξαφανίσει τις όποιες ανησυχίες.
I need some1
Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Πέρυσι στο πρώτο Prodigy Report μιλούσαμε για τον Καναδά και δη το Τορόντο και την μπασκετική του σκηνή (με αφορμή τον Shai Gilgeous Alexander) και φέτος θα ξεκινήσουμε τη χρονιά πάλι με έναν Καναδό παίκτη από το Τορόντο, τον ξάδερφο του SGA, τον Nickeil Alexander-Walker. Οι δύο παίκτες μεγάλωσαν μαζί και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι «προϊόντα» δύο άλλων διάσημων ξαδερφιών που έπαιζαν στα τέλη της δεκαετίας του 90 στην ομάδα των Raptors. Tracy McGrady και Vince Carter μπορεί να έβαλαν για πρώτη φορά τους Raptors στα play off το 2000, όπου και χάσανε με 3-0 από τους Knicks, όμως η επίδραση που είχαν στην εξέλιξη του μπάσκετ στη χώρα του Καναδά ήταν πολύ μεγαλύτερη. Βάλανε το μπάσκετ στη ζωή των παιδιών, ένα άθλημα που μέχρι τότε δεν ενδιέφερε πολλούς (το ice hockey παραμένει το #1 άθλημα στη χώρα) και πλέον βλέπουμε όλο και περισσότερους Καναδούς παίκτες να μπαίνουν στο draft. Το draft του 2019 ήταν η χρονιά όπου περισσότεροι Καναδοί παίκτες επιλέχτηκαν2 και ανάμεσά τους ο NAW ήταν ο δεύτερος, μετά τον R.J Barret στο #3.
Πρόκειται για έναν combo guard ύψους 1,96, ο οποίος έπαιξε δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο του Virginia Tech. Τη δεύτερη χρονιά τράβηξε αρκετά βλέμματα, αφού τελείωσε με 16,2π, 4,1ρ και 4α και οδήγησε την ομάδα μέχρι το Sweet 16, όπου και έχασε 75-73 από το Duke. Αφού επιλέχτηκε στο #17 από τους New Orleans Pelicans, το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν από τις αποκαλύψεις του Summer League, όπου πέρα από τα εντυπωσιακά του νούμερα (24,3π, 4,8ρ, 6α, 2,8κ), έδειξε να είναι έτοιμος να παίξει ως βασικός χειριστής της μπάλας και δημιουργός. Πολύ καλός στη δημιουργία από το pick and roll. Πάσες, τελειώματα και με τα δύο χέρια και υψηλή ευστοχία από το τρίποντο (40,6% σε οκτώ προσπάθειες ανά αγώνα) ήταν τα στοιχεία που τράβηξαν την προσοχή των περισσότερων. Τα ίδια είδαμε σε μεγάλο βαθμό και στη pre-season σε συνδυασμό με μεγάλη αυτοπεποίθηση όποτε έπαιζε.
Όμως η μέχρι τώρα πορεία στην κανονική σεζόν, δεν είναι ανάλογη. Μετά βίας έχει 5π, 2,7ρ και 3,3α, ενώ η ευστοχία του είναι μόλις στο 25/22,7/75 (FG%/3P%/FT%). Παραμένει επιθετικός όποτε αγωνίζεται, προσπαθώντας να σκοράρει και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του, όμως πλέον φαίνεται η διαφορά που έχει στα αθλητικά προσόντα. Φάσεις που τελείωνε με ευκολία στο Summer League, πλέον δυσκολεύεται να τις τελειώσει, αφού οι αντίπαλοι είναι πιο αθλητικοί και πολύ πιο δυνατοί. Ως ένα βαθμό ήταν αναμενόμενο, αφού ο ΝΑW βασίζεται περισσότερο στην τεχνική, παρά στα αθλητικά προσόντα και περιμένω να βελτιωθεί τα επόμενα χρόνια, όταν και θα δέσει περισσότερο το κορμί του. Στους Pelicans έχει μπροστά του τους Ball, Holiday, Redick, Hart και Jackson, κάτι που θα κάνει δύσκολο το να βρει πολλά συνεχόμενα λεπτά στο ξεκίνημα της σεζόν (13,8 στα πρώτα έξι παιχνίδια), όμως πιστεύω ότι όσο θα συνηθίζει στην ταχύτητα και τη δύναμη των αντιπάλων, θα βρει τον τρόπο να βελτιώσει την αποτελεσματικότητά του και να παίζει πιο πολλά λεπτά για την ομάδα της Νέας Ορλεάνης. Θεωρώ ότι το γρήγορο μπάσκετ που παίζουν οι Pelicans του ταιριάζει, όμως θα ήθελα να τον δω πιο συχνά με έναν ακόμα δημιουργό στην πεντάδα (πχ Ball και Holiday), κάτι που θα μείωνε τις αρμοδιότητές του σε αυτό το κομμάτι και θα έκανε τον ρόλο του πιο απλό, σημαντικό για έναν νεαρό παίκτη που ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί στο αθλητικό επίπεδο που έχουν οι αντίπαλοι του.
Τον NAW θα τον παρακολουθούμε στενά τα επόμενα δύο χρόνια, αφού μας αρέσουν οι παίκτες που είναι καλοί στο επιθετικό κομμάτι και επιπλέον έχουν και το απαραίτητο swag όταν παίζουν.
Omen
Πρώτα απ’ όλα περιμένουμε να δούμε την καθιέρωση των υψηλών πικ του περυσινού draft. DeAndre Ayton και Μarvin Bagley θα αργήσουν λίγο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, όμως οι Jaren Jackson Jr (#4) και Wendell Carter Jr (#7) έχουν αυξημένες αρμοδιότητες και καλούνται να αποδείξουν ότι είναι οι σταθερές στις frontline των Grizzlies και Bulls αντίστοιχα. To ξεκίνημά τους, τουλάχιστον σε επίπεδα προσωπικών στατιστικών, δείχνει άνοδο σε σχέση με πέρυσι (13,2π-5,4ρ ο JJJ, 13,7π-9,3ρ ο WCJ). Ο Mo Bamba από την άλλη έχει μείνει πίσω, σε ξεκάθαρα δευτερεύοντα ρόλο πίσω από τον Vucevic και αυτό θα αλλάξει δύσκολα, καθώς τα 14’ που αγωνίζεται κατα μέσο όρο δεν τον βοηθούν να ξεδιπλώσει το όποιο ταλέντο του.
Όσον αφορά τις φετινές επιλογές, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την πορεία του Jarrett Culver (#6), ο οποίος ακόμη ψάχνει το χώρο του στο ρόστερ των Timberwolves, όπως επίσης και τους δύο rookies της Atlanta, DeAndre Hunter και Cam Reddish. Oι δύο τελευταίοι, παρότι αγωνίζονται σε ομάδα με ξεκάθαρο πλάνο και μπροστάρη (Trae Young) δείχνουν ακόμη να μην έχουν βρει τα πατήματά τους, με χαμηλή συγκομιδή πόντων και ακόμη χειρότερο ποσοστό στο περιφερειακό σουτ (25% ο Ηunter, 5,6% ο Reddish!), απαραίτητο στοιχείο ώστε να ‘’κυλάει’’ η επίθεση των Hawks. Τα πουλιά πετάνε ακόμη χαμηλά, οι οιωνοί λένε πως τα νούμερα θα βελτιωθούν. Ελπίζουμε δηλαδή.
Kλείνουμε με λίγο Grant Williams, από τα νέα αγαπημένα παιδιά της στήλης, έναν undersized forward-big που (δείχνει να) κάνει τα πάντα και συμφέρει. Έχει ενδιαφέρον το πώς ο Williams θα καθιερωθεί σε ένα ρόστερ που έχει υψηλούς στόχους για τη φετινή σεζόν (και τα playoffs που θα ακολουθήσουν) και χρειάζεται την ένταση και το ‘’hustle’’ που προσφέρει o πρώην παίκτης του κολλεγίου του Tennessee. Cheers!
Σημειώσεις
- Κρατήστε επίσης το όνομα του Chris Silva που παίζει με two way contract και ήδη είναι η αλλαγή του Adebayo, παρότι δεν επιλέχτηκε στο draft
- Έξι συνολικά, οιJ. Barrett (#3), Nickeil Alexander Walker (#17), Brandon Clarke (#21), Mfiondu Kabengele (#27), Ignas Brazdeikis (#47) και Marial Shayok (#54)
Νούμερα και στατιστικά από τα https://stats.nba.com/, https://www.basketball-reference.com/ και https://www.cleaningtheglass.com/stats/, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι την Κυριακή 3/11.
