Out of space

1. Τα τελευταία παιχνίδια του Kevin Porter Jr. είναι μια υπενθύμιση για μένα, του πόσο διαφορετικό είναι το παιχνίδι στο NCAA σε σχέση με το ΝΒΑ. Ένας παίκτης που μπήκε με πολλές περγαμηνές στην περσινή χρονιά και δεν κατάφερε να διακριθεί στο ΝCAA, φαίνεται να έχει όλα τα προσόντα για να γίνει τουλάχιστον ένας καλός σκόρερ στο ΝΒΑ. Περισσότεροι χώροι στην επίθεση που ευνοούν το παιχνίδι ένας με έναν που ήταν ένα από τα δυνατά του σημεία στο κολέγιο και καλύτεροι συμπαίκτες που μπορούν να βάλουν ελεύθερα σουτ όταν τους δίνει την μπάλα είναι δύο στοιχεία που τον βοηθούν να έχει καλά νούμερα στα παιχνίδια που παίζει. Τον Φεβρουάριο είχε 13,5π/3,5ρ/3α/1κ ενώ σούταρε με 37,8% από το τρίποντο σε τέσσερις προσπάθειες ανά παιχνίδι. Όπως είπαμε και νωρίτερα, το παιχνίδι του βασίζεται πολύ στο ένας με έναν, όπου μπορεί να χρησιμοποιεί το πολύ καλό του step back προκειμένου να σουτάρει σχεδόν ανενόχλητος. Καλή ντρίμπλα για τη θέση του και εκρηκτικό πρώτο βήμα τον βοηθούν αρκετά στο να είναι αποτελεσματικός σε αυτές τις καταστάσεις. Στην άμυνα δεν είναι ιδιαίτερα καλός, αλλά αυτό είναι επίσης και γενικότερο πρόβλημα όλης της ομάδας. Θα ήθελα να τον δω με κάποιον άλλον προπονητή τώρα που έφυγε ο Beillein και όταν κατασταλάξουν του χρόνου στα βασικά τους σχήματα. Ο λόγος είναι ότι φαίνεται να έχει έφεση στα κλεψίματα, αν και πολλές φορές ρισκάρει ίσως αρκετά αφήνοντας την άμυνα εκτεθειμένη. Στα εναπομείναντα παιχνίδια, περιμένω να τον δω να παίρνει ακόμα περισσότερα λεπτά και παράλληλα πρωτοβουλίες με την μπάλα στα χέρια. Σε μια ομάδα που ήδη έχει τον Sexton και τον Garland κάποιος θα σκεφτόταν ότι αυτό δεν έχει και πολύ νόημα, αλλά πιστεύω ότι οι Cavaliers θα θέλουν να δούνε μέχρι το καλοκαίρι αν ο Porter θα μπορούσε να είναι ένας εκ των δύο βασικών τους guard μελλοντικά ώστε να πάρουν τις αποφάσεις τους ενόψει draft και μεταγραφικής περιόδου.    

2. Στη φετινή -βλαμμένη- χρονιά των Bulls, όπου μοναδική σταθερά αποτελούν τα προσωπικά νούμερα του Zach LaVine και οι υπόλοιποι είναι σε ένα μόνιμο ασανσέρ απόδοσης, ο Coby White πήρε το δρόμο προς τα πάνω μέσα στον Φεβρουάριο. Σχεδόν 20 πόντοι μέσο όρο, με τον νεαρό combo guard (που συχνά-πυκνά ξεκινά επιθέσεις με το γκάζι πατημένο) να δείχνει πολύ πιο ισορροπημένος στα drives κοντά στο καλάθι, όπως και στο σουτ από την περιφέρεια, με 40% σε 8 (!) προσπάθειες ανα αγώνα. Το έξτρα ευχάριστο στοιχείο είναι η αύξηση της δημιουργίας για τους συμπαίκτες του, με τον White να αγγίζει τις 4,5 ασίστ σε αυτά τα 8 παιχνίδια του Φεβρουαρίου, γεγονός που βέβαια μπορεί να αποδίδεται και στο ότι τα λεπτά του αυξήθηκαν σημαντικά (31’ από 23,4’ τον προηγούμενο μήνα). Τι περιμένουμε να δούμε από τον White ακόμη; Πόσο αποτελεσματικά μπορεί να σουτάρει μετά από σκριν (ξέρετε, αυτό το Kemba/Lillard σουτ που χαρακτηρίζει τα περισσότερα καλά guards της λίγκας), ώστε να αποκτήσει έξτρα ‘’βαρύτητα’’ για την αντίπαλη άμυνα, οπότε και να βοηθά τη συνολική επίθεση του Chicago. 
   
   Έξτρα σημείωση: O Coby είναι σαν ‘’energizer bunny’’, κινείται και σουτάρει λες και το σώμα του είναι μονίμως σε δόνηση. Έχει το χαβαλέ του να βλέπεις έναν τύπο με αστείρευτη ενέργεια, αλλά ενδεχομένως αυτό να επηρεάζει κάπως τις εκτελέσεις του. Με τρία σερί παιχνίδια στους 30+ πόντους (απέναντι σε Suns, Wizards και Thunder) ίσως κουλάρει λίγο, βλέποντας την άνεση με την οποία μπορεί να γράψει προσωπικά νούμερα. 

3. O Miles Bridges αναμενόταν πριν ξεκινήσει η χρονιά, να είναι ο βασικός λόγος για να δει κάποιος τα παιχνίδια των Hornets. Όμως το κακό του ξεκίνημα σε συνδυασμό με το πολύ καλό του PJ Washington και το ακόμα εντυπωσιακότερο του Graham (συνοδευόμενο μάλιστα από μερικά εντυπωσιακά νικητήρια καλάθια) τον έκαναν να περάσει σε δεύτερη μοίρα. Που και που κάποια καρφώματα τον ξανάφερναν στο προσκηνιο, αλλά όχι για πολύ. Ο Φεβρουάριος όμως αποδείχθηκε ο μήνας του. Κέρδισε το βραβείο του MVP στον αγώνα  Rising Stars το σαββατοκύριακο του All Star Game, ενώ παράλληλα σε 11 παιχνίδια με τους Hornets είχε 18π/6,3ρ/1,5α. Τα ποσοστά του ήταν 43,5%/34,3%/77,8%, δηλαδή κοντά στους μέσους όρους της λίγκας. Σύμφωνα και με τον προπονητή του James Borrego, βασικό ρόλο στη βελτίωση έπαιξε το γεγονός ότι πλέον αγωνίζεται περισσότερο ως PF και επιπλεόν όλο και πιο συχνά επιτίθεται προς το καλάθι είτε για να σκοράρει είτε για να πάρει το επιθετικό rebound. Παλαιότερα βολευόταν συχνά σε πολλά σουτ τριών πόντων, ή σουτ από μέση απόσταση κάτι που δεν μεγιστοποιούσε τις δυνατότητες του. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η μετατώπιση στο τέσσερα και πως θα επηρεάσει τον rookie Pj Washington που ξεκίνησε πολύ καλα τη χρονιά. Εφόσον ένας από τους δυο μπορεί να μαρκάρει τα αντίπαλα τριάρια και με μαι μικρή βελτίωση στο σουτ θα μπορούσε αυτό το δίδυμο να αποτελέσει μια βάση πάνω στην οποία θα χτίσουν οι Hornets (μαζί με τον Graham φυσικά). Τα εναπομείναντα παιχνίδια θα μας δώσουν μια καλύτερη εικόνα σε αυτό το κομμάτι.
   
   

4. Παρακολουθώντας (σε μεγάλο βαθμό) τον προηγούμενο καιρό τους rookies και sophomores που βρέθηκαν στην πρώτη 30αδα των δύο τελευταίων draft, ενδεχομένως να αδικήσαμε στις συζητήσεις μας undrafted παίκτες όπως ο Duncan Robinson. Αυτό σταματά κάπου εδώ. O wing/forward των Miami Heat είναι ένα από τα μεγαλύτερα βρωμόχερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με 44% σε 8 προσπάθειες καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, ενώ μέσα στο Φλεβάρη είχε 15,7 πόντους μέσο όρο. Ναι, δεν κάνει πολλά παραπάνω στην επίθεση, όμως όταν τον βλέπεις να κινείται off-ball, έτοιμος να οπλίσει, ο φόβος σου σαν αντίπαλη άμυνα οφείλει να αγγίζει τα επίπεδα παικτών όπως ο JJ Redick ή ο Danny Green (στα καλά του). Η επίθεση του Miami βελτιώνεται κατακόρυφα με εκείνον στο παρκέ (+7,6 πόντους άνα 100 κατοχές), το spacing και η συνολικός ρυθμός απογειώνονται και ενώ το κορμί του δε σε πείθει ιδιαίτερα, στην πραγματικότητα είναι ένας καλός αμυντικός που τουλάχιστον δε σου δημιουργεί πρόβλημα στην άλλη πλευρά του παρκέ. Ο Andre Iguodala, σε μία δήλωση με αρκετή υπερβολή, είπε πως ‘’είναι ο καλύτερος σουτέρ με τον οποίον ήμουν συμπαίκτης’’ (έχεις παίξει με τον Steph και τον Klay βρε γραφικέ, λίγο ήρεμα). Ως μεγάλος φαν παικτών τέτοιου στυλ, ανυπομονώ να τον δω στην postseason, σε ένα δυνατό σύνολο που θα χρειαστεί το χάρισμά του στο περιφερειακό σουτ για να προχωρήσει παρακάτω. 

5. Μιλώντας για undrafted παίκτες, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στον Terence Davis των Raptors. Ο πρώην παίκτης των Ole Miss, σε δέκα παιχνίδια τον Φεβρουάριο είχε 12,2π/4,2ρ σουτάροντας με 43,6% από το τρίποντο σε 2,4 προσπάθειες ανά παιχνίδι. Πέρα από τα νούμερα, πρόκειται για έναν πολύ αθλητικό guard/forward ο οποίος θεωρώ ότι δεν επιλέχθηκε στο draft επειδή ήταν μεγάλος ηλικιακά (τον Μάιο θα κλείσει τα 23) και φαινόταν να είναι κοντός για forward (1,93μ) ενώ παράλληλα η τεχνική με την μπάλα στα χέρια ήθελε δουλειά ειδικά για guard. Στους Raptors παίζει συνήθως off ball, αφού τις περισσότερες φορές είναι στο παρκέ με έναν εκ των Lowry και Van Vleet. Τα αθλητικά του προσόντα ξεχωρίζουν ακόμα και για επίπεδο ΝΒΑ και μπορεί να δημιουργεί φάσεις όντας δεύτερος χειριστής και εκμεταλλευόμενος τα close out των αντιπάλων. Στην άμυνα, μου αρέσει πολύ όταν μαρκάρει τον αντίπαλο χειριστή της μπάλας. Παλεύει καλά απέναντι στα screen και η εκρηκτικότητα τον βοηθάει να καλύχει το χαμένο έδαφος. Στην επίθεση βασίζεται είτε στα επιθετικά drive είτε στο σουτ (40,8% στο τρίποντο) εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι οι αντίπαλες άμυνες είναι συγκεντρωμένες στους Siakam, Lowry, Van Vleet κτλ. Αν και σχετικά νωρίς, φαίνεται ότι οι Raptors βρήκαν έναν ακόμη καλό παίκτη undrafted που θα τους βοηθήσει τα επόμενα χρόνια.     

No Good

1. Μετριότατος μήνας για τον Lonnie Walker ο οποίος είδε τα λεπτά του να αυξάνονται (20,3 ανα αγώνα) και την παραγωγικότητά του να μένει σε σταθερά -και χαμηλά- επίπεδα (5,7π/2,8ρ/1,4α). Έχουμε δει από εκείνον μερικά ‘’flashes’’ αθλητικού φτερού που μπορεί να σκοράρει κοντά στο καλάθι και από διάφορα mid-range σημεία, ακόμη όμως δε δείχνει σταθερότητα σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, ενώ σίγουρα χρειάζεται βελτίωση στο χειρισμό και περισσότερο θάρρος στο περιφερειακό σουτ. Μερίδιο ευθύνης στην αργή του εξέλιξη συναντάμε στο γεγονός πως οι Spurs είναι μπλεγμένοι ανάμεσα στο κυνήγι των playoffs και την ανάπτυξη παικτών, ενώ αθλητές όπως ο DeRozan, o Aldridge και ο Dejounte Murray είναι πιο μπροστά σε χρόνο/ρόλο/επαφές με την μπάλα, περιορίζοντας τον Lonnie σε βοηθητικό ρόλο για την ώρα. Προσωπικά πιστεύω πως έχουμε μία αντίστοιχη περίπτωση με τον Justise Winslow εδώ, ένα φτερό-δημιουργό δηλαδή που έχει καλά στοιχεία και potential, δυνατό κορμί ώστε να ανταπεξέλθει στο μαρκάρισμα διαφορετικών αντιπάλων, θα χρειαστεί όμως αρκετό χρόνο (και ενδεχομένως αρκετές σεζόν) ώστε να βρει τη θέση του στη λίγκα (σκεφτείτε πως ο Winslow ακόμη την ψάχνει). Ελπίδα μας φυσικά είναι να κάνει ο Walker ένα σημαντικό ξέσπασμα τον επόμενο καιρό και όλα τα παραπάνω να μην έχουν απολύτως καμία σημασία. Δύσκολο όσο πλησιάζουμε την postseason και οι Spurs δίνουν μάχη για την όγδοη θέση.  
   
   
2. Η φετινή χρονιά ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τον Anfernee Simons, οι Trail Blazers αποφάσισαν να μην φέρουν κάποιον έμπειρο guard πίσω από τους Lillard και McCollum (όπως είχαν τους Turner και Napier προηγούμενες χρονιές), περιμένοντας ότι ο δευτεροετής παίκτης θα έκανε το βήμα παραπάνω φέτος. Για να βάλουμε τα πράγματα στο σωστό πλαίσιο, ο Simons παίζει παραπάνω από πέρυσι (22 έναντι 7 λεπτών την προηγούμενη χρονιά) και αυτό έχει σαν συνέπεια τα νούμερα του να είναι καλύτερα, όμως οι Blazers είναι πολύ χειρότεροι στα λεπτά που παίζει και επ ουδενί δεν έχει δείξει ότι θα μπορούσε να είναι ο βασικός τους guard στα λεπτά που δεν παίζουν οι Lillard και McCollum. Δείτε τον παρακάτω πίνακα από το Cleaning the Glass. Το NetRtg των Trail Blazers χειροτερεύει κατά 12,2 πόντους/100 κατοχές με αυτόν μέσα στο παρκέ. Η επίθεση είναι χειρότερη κατά 6,7 πόντους και η άμυνα κατά 5,5. Και επειδή θα ήταν άδικο να σταθούμε μόνο στα νούμερα, αφού αυτά επηρεάζονται από το γεγονός ότι τα περισσότερα λεπτά τα παίζει με τους υπόλοιπους αναπληρωματικούς που δεν είναι πολύ καλοί, ας πάμε και στην εικόνα που έχω από τα παιχνίδια που έχω δει μέχρι τώρα. Καταρχήν στην επίθεση δεν έχει δείξει ακόμα ότι μπορεί να δημιουργεί σταθερά για τους συμπαίκτες του. Όποτε έχει την μπάλα στα χέρια, ή πρώτη και (σχεδόν)μοναδική του επιλογή είναι να δει πώς θα σκοράρει. Κάτι που μέχρι τώρα δεν το κάνει και με αποτελεσματικό τρόπο, αφού τα ποσοστά του είναι 40.1% εντός πεδιάς και 33,5% στα τρίποντα. ¨Όσον αφορά την άμυνα, το ελαφρύ σκαρί του και η έλλειψη προσπάθειας είναι κακός συνδυασμός ακόμα και για τους παίκτες που αντιμετωπίζει συνήθως τους αναπληρωματικούς guard των αντίπαλων ομάδων. Για αυτό τον λόγο άλλωστε στα τελευταία παιχνίδια, ο Gary Trent Jr. φαίνεται να του έχει πάρει κάποια λεπτά και περιμένω να γίνει περισσότερο εμφανές αυτό όταν με το καλό γυρίσει και ο Lillard από τον τραυματισμό του. Στα θετικά, το γεγονός ότι είναι ακόμα πολύ μικρός (θα κλείσει τα 21 τον Ιούνιο) και ότι πολλές φορές στο παιχνίδι του φαίνονται εκλάμψεις από έναν καλό σκόρερ στο ένας εναντίον ενός. Ακόμα κι αν δεν μπορέσει να γίνει πιο ολοκληρωμένος guard, αν δουλέψει αυτό το στοιχείο, θα έχει μια σταθερή καριέρα ρολίστα στο ΝΒΑ. 

3. Με τον Griffin εκτός από τραυματισμό και τον Drummond στο Cleveland για ένα σακί πατάτες, θα περίμενε κανείς να βγει μπροστά το project Sekou Doumbouya για τους Pistons, όμως ούτε χρόνο συμμετοχής παραπάνω βρήκε (για την ακρίβεια τα 26’ του Ιανουαρίου έγιναν 22’ μέσα στον Φλεβάρη), ούτε ο ίδιος ο παίκτης έδειξε την ίδια άνεση που είχε τον προηγούμενο καιρό. Επειδή το παιχνίδι του να συγκρίνεις νεαρούς μπασκετμπολίστες με ήδη υπάρχοντες στη λίγκα μου αρέσει αρκετά, έχω φτιάξει μία υποθετική ‘’OG Anunoby-Pascal Siakam’’ κλίμακα για τον Sekou και προσπαθώ να καταλάβω ποιο στυλ μου θυμίζει περισσότερο. Στα καλά του και σε φάσεις όπως αυτή, πραγματικά μπορώ να δω τους Pistons να δουλεύουν τον Doumbouya στο μοτίβο του Siakam, δηλαδή έναν αθλητή που μπορεί να αμυνθεί αρχικά απέναντι σε κάθε τύπο forward και σιγά σιγά να απλώνει και το επιθετικό του παιχνίδι, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ (ήδη δείχνει μπόλικο ταλέντο σε αυτό), σουτάροντας από την περιφέρεια και αποκτώντας έναν ‘’τα κάνω όλα και συμφέρω’’ ρόλο, που έχει μέσα και μία σημαντική δημιουργία για τους συμπαίκτες του. Όπως ενδεχομένως θα μαντέψατε, μέσα στο Φεβρουάριο ο Sekou κινήθηκε περισσότερο προς την πλευρά του OG. Όχι πως είναι κακό να έχεις στο σύνολό σου έναν καλό 3&D αθλητή, που κόβει έξυπνα προς το καλάθι όταν χρειάζεται και βρίσκει εύκολους πόντους, πραγματικά πιστεύω όμως πως ο Doumbouya έχει το χάρισμα για παραπάνω. Ενδιαφέρουσα περίπτωση γενικά και καλό θα ήταν οι Pistons να τον εμπιστευτούν με περισσότερο χρόνο και περισσότερες αρμοδιότητες τον επόμενο καιρό. 

4. Από την τελευταία φορά που μιλήσαμε για τον Jarrett Culver, η απόδοση του είχε τρομερά σκαμπανεβάσματα. Μέσα στο Δεκέμβρη και Γενάρη είχε μια καλή περίοδο, εκμεταλλευόμενος την απουσία του Towns που είχε σαν αποτέλεσμα να έχει περισσότερο την μπάλα στα χέρια και να φαίνεται στο επιθετικό κομμάτι, αλλά σταδιακά επέστρεψε στον άτολμο τρόπο παιχνιδιού που είχε νωρίτερα με αποκορύφωμα τα παιχνίδια μετά τις ανταλλαγές που έκαναν οι Timberwolves λίγο πριν το deadline. Και σε αυτό το κομμάτι θέλω να σταθώ, λίγο περισσότερο. Στο καλό του διάστημα ο Culver έδειξε ότι παρά το κακό του σουτ, είναι πολύ καλός για rookie στην άμυνα και στην επίθεση παίρνει καλές αποφάσεις χωρίς να είναι εντυπωσιακός.Μετά τις τελευταίες μεταγραφές και με δεδομένο ότι οι Beasley και Russell θα είναι και του χρόνου στην ομάδα, πιστεύω ότι οι Timberwolves θα ψάξουν για κάποιον SF που να μπορεί να καλύπτει εν μέρει και τη θέση του PF και που να είναι καλός σουτέρ από το τρίποντο. Προκειμένου να πάρουν τα μέγιστα από το δίδυμο Russell και Towns θα πρέπει να τους πλαισιώσουν με καλούς σουτέρ (οι Timberwolves είναι φέτος τρίτοι σε τρίποντα με 39,9 προσπάθειες ανά αγώνα, αλλά μόλις 28οι σε ευστοχία με 33,5%), κάτι που ο Culver δεν είναι και θα αργήσει να γίνει (αν ποτέ τα καταφέρει). Επίσης, όσο ο Beasley δείχνει ότι εκτός από καλός σουτέρ, μπορεί να δημιουργήσει μετά από ντρίμπλα τόσο το δικό του σουτ όσο και για τους συμπαίκτες του (2,3 assist σε οκτώ παιχνίδια με την ομάδα της Μινεσότα), τόσο ο Culver φαίνεται να περισσεύει σε μια ομάδα που έχει επίσης τον Okogie για τις δύσκολες αμυντικές αποστολές. Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν κάπου ανάμεσα στο επόμενο καλοκαίρι και την επόμενη trade deadline ο Gerson Rossas αποφασίσει να τον ανταλλάξει για κάποιον παίκτη που θα βοηθήσει άμεσα να κερδίσουν περισσότερα παιχνίδια και που θα ταιριάζει περισσότερο με το στυλ της ομάδας.

5. Ετοιμαζόμουν να γράψω για τον PJ Washington και τον λίγο πεσμένο μήνα του (που σιγά δηλαδή, 10,5π/6,2ρ είχε ο άνθρωπος, απλά το τρίποντο ήταν σε χαμηλά επίπεδα), όμως όχι. Οι ελπίδες μου για τον Mo Bamba αρχίζουν σιγά σιγά να εξανεμίζονται. Πίστευα πως ευθυνεται η παρουσία του Vucevic και πως οι Magic δε του δίνουν το χρόνο που απαιτείται ώστε να εξελιχθεί, όμως ο ίδιος ο Mo, ενάμιση χρόνο μετά, ζορίζεται αρκετά και δε θυμίζει σε τίποτα το ακατέργαστο μεν, ταλέντο δε του κολλεγίου του Texas. Ελάχιστη εξέλιξη στο επιθετικό κομμάτι, μέτρια συμβολή στον τομέα των ριμπάουντ και μοναδικό θετικό ο ρόλος του ‘’αμυντικού σκιάχτρου’’, με τους Magic να βελτιώνονται αρκετά με εκείνον στο παρκέ  (-5,7 πόντους και -5,3 eFG% για τους αντιπάλους ανα 100 κατοχές, σύμφωνα με το Cleaning the Glass). Η καριέρα του Bamba αρχίζει και παίρνει το δρόμο του αμυντικού ρολίστα για συγκεκριμένα λεπτά και είναι λίγο στενάχωρο, καθώς περιμέναμε πολλά περισσότερα από το #6 του περυσινού draft. Αργά ή γρήγορα οι Magic θα τον ανταλλάξουν και ίσως εκεί βρεθεί μία ομάδα να πάρει σε τιμή ευκαιρίας έναν ταλαντούχο ψηλό που στο Orlando απέτυχαν να αναγνωρίσουν. Από την άλλη, ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ενδεχόμενο bust. 

I need some1

Κανονικά εδώ σήμερα θα σας έγραφα για τους δίδυμους αδερφούς Martin. Θυμάμαι ένας αναγνώστης είχε αναφερθεί σε αυτούς σε μια ερώτηση στη σελίδα στο FB και κατά πόσο θα μπορούσαν να παίξουν στο ΝΒΑ, και τότε μου φαινόταν δύσκολο. Τελικά ένα χρόνο μετά, αποδείχτηκα λάθος ειδικά στην περίπτωση του Cody. Θα σας έλεγα για τις καλές τοποθετήσεις του στην άμυνα, το ότι είναι καλός σε πολλά κομμάτια της επίθεσης, αλλά ακόμα δεν είναι άριστος πουθενά, ότι ταιριάζει στα φτερά μαζί με Bridges και Washington και κάπου εκεί θα είχα και ένα διάγραμμα από το αγαπημένο Cleaning The Glass.
Αλλά σήμερα δεν είναι όπως κάθε μέρα. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο όπου έχω μείνει άναυδος από το μίσος που μπορούν να επιδείξουν “συνάνθρωποι” μου απέναντι στους ταλαιπωρημένους, αδύναμους και τα πραγματικά θύματα αυτού του κόσμου. Προπυλακισμοί, βία και ρατσιστικός οχετός μαζί με την κρατική καταστολή, είναι ένα μείγμα εκρηκτικό και μου υπενθυμίζει ότι από καιρό έχει χαθεί το μέτρο και δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα. Έρχονται δύσκολες μέρες φίλοι μου και όποιοι δεν παίρνουμε θέση σε αυτά τα θέματα, είμαστε μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης¹. Αντί κειμένου, σας παρακαλώ να αφιερώσετε οκτώ λεπτά στο παρακάτω βίντεο σχετικά με τα νεανικά χρόνια των αδερφών Martin.

Omen

Δε χρειάζεται να πούμε πολλά, March Madness έρχεται, από τα μέσα Μαρτίου μέχρι τις αρχές Απριλίου. Είτε ‘’χωθούν’’ στο τουρνουά αρκετά από τα τοπ ονόματα για το επόμενο draft είτε όχι, αυτή η περίοδος έχει πάντα τρομερό ενδιαφέρον και τραβά τα βλέμματα, έτσι λοιπόν θα γίνει και με εμάς. Μερικές από τις ενδιαφέρουσες περιπτώσεις παικτών θα συζητηθούν στην επόμενη στήλη. Ως τότε, έχουμε το κείμενο του Λεωνίδα για ''τρεις περιπτώσεις sleepers του επερχόμενου draft''. Cheers!

Σημειώσεις:

1. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το τραγούδι Which side are you on το οποίο γράφτηκε to 1931 από την Florence Reece. Ο άντρας της, Sam, ήταν από τους πρωτεργάτες της απεργίας στα ορυχία του Νοτιοανατολικού Kentucky και για αυτό η εταιρεία που τα έλεγχε έστειλε τα σκυλιά του συστήματος (τον σερίφη με τα τσιράκια του) να τον συλλάβουν. Αυτός πρόλαβε και διέφυγε, οπότε το μόνο που μπόρεσαν να κάνουν οι μπάτσοι ήταν να τρομοκρατήσουν τη γυναίκα του Florence και τα παιδιά τους. Μετά από αυτή τη νύχτα η Florence έγραψε τους στοίχους, οι οποίοι μετέπειτε μελοποιήθηκαν από πολλές μπάντες όπως και οι Dropkick Murphys.