Στις 20 Αυγούστου, ο Kevin Love εμφανίστηκε στο “The Today Show”, του NBC κάθισε απέναντι από τον Carson Daly και μίλησε on camera για την κρίση πανικού που έπαθε στις 5 Νοεμβρίου, μετά το ημίχρονο του αγώνα των Cavaliers με τους Hawks. Είχε γράψει με κάθε λεπτομέρεια τι του συνέβη στο άρθρο του στο “The Players' Tribune”, με τίτλο “Όλοι περνούν κάτι”, όπου αποκάλυψε πως έχει πρόβλημα ψυχικής υγείας. Μαζί και ότι προέρχεται από οικογένεια με μακρά ιστορία στην κατάθλιψη. Ο στόχος του ήταν να αλλάξει τη ζωή έστω ενός ανθρώπου.

Τελειώνοντας το mock draft για τη φετινή χρονιά με τον Βασίλη ετοιμαζόμουν να ασχοληθώ με τις μεταγραφές/ανταλλαγές και το summer league του ΝΒΑ. Την ίδια περίοδο το καινούριο μέλος της ομάδας μας ο Δημήτρης, μπήκε φουριόζος με ένα εξαιρετικό κείμενο όπου συνέκρινε τα draft του 2009 και του 2003 και την επιρροή που είχαν στο μπάσκετ γενικότερα. Αμέσως κατάλαβα ότι η ομάδα μόλις απέκτησε ακόμα ένα μέλος με το κόλλημα να παρακολουθεί νεαρούς παίκτες, οπότε η συνεργασία για ένα κοινό κείμενο ήταν θέμα χρόνου.

Η απογοήτευση είναι σαφώς έκδηλη στις τάξεις των φιλάθλων των Τορόντο Ράπτορς στην Ελλάδα, δηλαδή εντός μου. Oσοι από εμάς (τους casual NBA fans) δεν είχαμε φέτος να ασχοληθούμε με τους Σπερς, αποφασίσαμε πως η μόνη διέξοδος από την "μόδα" του Μπραντ Στίβενς, των Ρόκετς, των Ουόριορς και του Process, ήταν το περιβόητο το culture reset των Καναδών, που έκανε τον Ντερόζαν πασέρ, τον Λάουρι να σουτάρει λιγότερο, τον Βαλανσιούνας σκόρερ από απόσταση και ανέδειξε 5-6 άλλους ως τον καλύτερο πάγκο του πρωταθλήματος. Οι 59 νίκες στην κανονική περίοδο, η πρώτη θέση στην Ανατολή, το τοπ-5 σε επίθεση και άμυνα και τα "corner threes" (sic) μας έκαναν να πιστέψουμε ότι στα φετινά πλέι οφ το έργο μπορεί να έχει διαφορετικό τέλος. Ακόμη και μετά την αρχική , δύσκολη νίκη των Καβς στην παράταση, οι ελπίδες συγκεντρώθηκαν γύρω από το τσιτάτο "(σχεδόν) πάντα οι Ράπτορς χάνουν το πρώτο παιχνίδι, όμως θα κερδίσουν το δεύτερο και συνολικά έχουν καλύτερη ομάδα". Τίποτα, μηδέν.

Το ΝΒΑ αποτελεί ένα απίστευτα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Οι καλύτεροι αγωνίζονται απέναντι στους καλύτερους και το παραμικρό λάθος τιμωρείται. Όταν λοιπόν μιλάμε για βραβεία και τίτλους, είναι λογικό να υπάρχουν παίκτες που “αδικούνται” από τη τελική συγκομιδή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι παίκτες όπως ο Iverson, ο Barkley ή ο Stockton, που ολοκλήρωσαν σπουδαίες καριέρες χωρίς ποτέ να κατακτήσουν κάποιο δαχτυλίδι. Αντίστοιχες αδικίες λοιπόν συμβαίνουν και στα ετήσια βραβεία και επειδή δεν μας αρέσουν, θέλουμε τόσο σαν Basketball Guru, όσο και εγώ πιο συγκεκρυμένα σαν Δημήτρης, να ανταμείψουμε τους παίκτες που δεν θα δουν το όνομα τους στο τέλος της σεζόν σε κάποια βράβευση, δίνοντας τους τα δεύτερα βραβεία για αυτή τη σεζόν.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2018. Dulles International Airport, Washington. 22:00 EST

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν συμπάθησε τα “back to back” παιχνίδια. Ειδικά όταν και τα δύο είναι εκτός έδρας. Από τη στιγμή που θα τελειώσει ο αγώνας όλα αρχίζουν να γίνονται βιαστικά και μηχανικά. Μπες στο λεωφορείο γρήγορα και καρφί για το αεροδρόμιο, όπου σε περιμένει το αεροπλάνο που θα σε μεταφέρει στην επόμενη πόλη. Συνήθως η αποστολή θα φτάσει αργά το βράδυ - αν δεν υπάρχουν καθυστερήσεις και φτάσεις τα ξημερώματα - και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ξεκουράσεις το σώμα σου στο ξενοδοχείο για τον επόμενο αγώνα σε λιγότερες από 24 ώρες. Παλιότερα θα έπαιζε λίγο στο X-box μέχρι να τον πάρει ο ύπνος, άλλα όχι αυτή την φορά. Η τωρινή του ευκαιρία ίσως να είναι η τελευταία του προκειμένου να αποδείξει ότι ανήκει στο ΝΒΑ και όχι σε κάποια εξωτική λίγκα στην Ευρώπη ή την Κίνα. «Τι να κάνει άραγε ο Jared; Θα τον πάρω μια από αυτές τις μέρες στο Skype να τα πούμε.», σκέφτηκε ενώ στο iPod άκουγε το God’s plan του Drake και αυτή η σκέψη τον οδήγησε στα όνειρα του.

Όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, τη μαγειρική, τον κινηματογράφο ή οποιαδήποτε τελοσπάντων ασχολία, μπορούμε λίγο - πολύ να θυμηθούμε τα ερεθίσματα εκείνα που μας έκαναν να την πρώτο - αγαπήσουμε, τα στοιχεία εκείνα που ως αόρατη δύναμη επέστησαν την, παιδική η όχι, προσοχή μας σε αυτή για πρώτη φορά. Είτε αυτά είναι στιγμές, είτε φυσικά πρόσωπα είμαστε "καταδικασμένοι" να τα κουβαλάμε μαζί μας, όσο φυσικά διατηρούμε τα λογικά μας μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο πανζουρλισμό ερεθισμάτων, εν μέσω του οποίου ζούμε και εκφραζόμαστε.

Ματσάρα ήταν το χθεσινό Μπακς - Νάγκετς μου είπαν το πρωί, και έτσι πριν λίγο έκατσα και το είδα σχεδόν όλο, και βασικά όσα λεπτά οι Γιόκιτς και Γιάννης ήταν μαζί στο παρκέ. Ο πρώτος είναι talk of the town σημερα στο ΝΒΑ , καθώς έκανε το γρηγορότερο τριπλ νταμπλ στην ιστορία του ΝΒΑ, καταφέρνοντας μέσα σε λιγότερο από 15 λεπτά να συμπληρώσει τα κουτάκια και να καταλήξει τελικά με 15 ριμπάουντ και 17 ασίστ. Τον Φεβρουάριο οι Νάγκετς έχουν ρεκόρ 6-1 , έχουν κερδίσει Θάντερ, Ουόριορς, Σπερς, με τον Σερβο σε αυτό το διάστημα να έχει 21,6 πόντους, 11,7 ριμπάουντ και 9,6 ασίστ! Το τέρας του χειμώνα...

Αν στην Ευρώπη υπάρχουν θεματάκια κούρασης με το πρόγραμμα, στο ΝΒΑ θα έπρεπε να 'χουν κρεμαστεί από τις λάμπες με το “παίζω, πηγαίνω αεροδρόμιο, διασχίζω όλη (ή τη μισή τέλος πάντων) την Αμερική, προσγειώνομαι, μπαίνω στο λεωφορείο, πηγαίνω στο ξενοδοχείο -συνήθως χάραμα-, πρέπει να κοιμηθώ, να προλάβω να ξεκουραστώ, ώστε την επομένη να παίξω” και φτου και από την αρχή. Σκέψου πως κάθε ομάδα υπολογίζεται πως καλύπτει 96.560 χιλιόμετρα κάθε σεζόν.

Βέβαια, στο ΝΒΑ έχουν εξελίξει σε επιστήμη τα πάντα. Ακόμα και τον ύπνο των παικτών -δεδομένου ότι υποβάλλονται σε έλεγχο ποιότητας και ποσότητας ύπνου, προκειμένου να καταλήξουν οι ειδικοί στο πρόγραμμα που τους κάνει πιο αποτελεσματικούς ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Μια στιγμή και θα σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.

Όλη η ομάδα ταξίδευε με προορισμό το Springfield του Ohio για κάποιο τοπικό σχολικό τουρνουά. Στη μέση της διαδρομής το λεωφορείο σταματάει στο “περίφημο για τα μπέργκερ του, Velvet Dairy”. Η ανησυχία του Embry ήταν έκδηλη, μιας και γνώριζε από πριν πως δεν θα ήταν καλοδεχούμενος στο μαγαζί. Τα επικριτικά βλέμματα κάποιων πελατών και η παντελής αδιαφορία των σερβιτόρων επιβεβαίωσαν τους φόβους του. Οι φωνές του υπεύθυνου του καταστήματος ήταν το αποκορύφωμα: “Δεν μπορεί να φάει εδώ, πρέπει να φύγει” φώναξε προς τον προπονητή, Frank Shannon, δείχνοντας προς τον Embry. “I would not serve niggers” του είπε χαρακτηριστικά. “Αν δεν μπορεί να καθίσει τότε θα φύγουμε όλοι” απάντησε ο Shannon παίρνοντας την ομάδα να φύγει, την ίδια στιγμή που μια αποσβολωμένη σερβιτόρα έφθανε στο τραπέζι με δυο δίσκους γεμάτους μπέργκερ. “Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά;” ούρλιαξε ο υπεύθυνος; “Εσύ” του είπε ο Shannon κλείνοντας την πόρτα, με τον Embry να αισθάνεται ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του ως ισότιμο μέλος μιας ομάδας.

Ύστερα από παλλαϊκή απαίτηση των φανζ μας στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, θα προσπαθήσουμε να καταπιαστούμε στο παρακάτω κείμενο με τα πεπραγμένα της ομάδας της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια ομάδα που ξεκίναγε τη φετινή χρονιά με αυξημένες προσδοκίες. Τόσο για το ρεκόρ νικών που πέτυχε στην περσινή σεζόν ( 49-33 και 59,8% ποσοστό ), που ήταν το κορυφαίο για τον οργανισμό από τη δεκαετία του ’70, όσο και για την παρουσία της στα play offs, που έφτασε ως τα ημιτελικά της ανατολικής περιφέρειας και στο έβδομο παιχνίδι εναντίον των Σέλτικς. Οι Ουίζαρντς έδιναν έτσι την εντύπωση πως ήταν θέμα χρόνου η break-out σεζόν, που θα τους οδηγούσε υψηλότερα. Όμως η μέχρι τώρα εικόνα τους διαψεύδει όσους είχαν μεγαλύτερες προσδοκίες για αυτούς. Την ώρα που γράφεται το κείμενο, έχουν ρεκόρ 26-21 (55,3% νίκες) και δε δείχνουν ικανοί να ξεπεράσουν το φράγμα των 50 νικών στα εναπομείναντα παιχνίδια της κανονικής διάρκειας.