Αν και το φετινό ήταν εκ πρώτης όψεως το Ευρωμπάσκετ των Αντετοκούνμπο, Ντόντσιτς, Γιόκιτς, λίγοι περίμεναν ότι στο τέλος δεν θα είναι ούτε ένας από αυτούς αγκαλιά με το βαρύτιμο τρόπαιο, με πρώτο τον Σέρτζιο Σκαριόλο. Παρόλα αυτά, δεν χωράει αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένοι κύριοι θα είναι κυρίαρχες μορφές και στα επόμενα Ευρωμπάσκετ. Όμως στην φετινή διοργάνωση δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά αρκετοί νεαροί παίκτες, που αν και δεν είναι του διαμετρήματος των παραπάνω, κάλλιστα μπορούν να βγουν μπροστά τα επόμενα χρόνια και να αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους, αν βρεθούν βέβαια στο κατάλληλο σύνολο. Κάποιοι από αυτούς πρωτοστάτησαν, κάποιοι αναδείχθηκαν, και κάποιοι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Ας ρίξουμε μια ματιά στα πεπραγμένα τους.

Η μεγαλύτερη μπασκετική σχολή στην Ευρώπη επέστρεψε στο θρόνο της μετά από απουσία εφτά χρόνων και απέδειξε για πολλοστή φορά ότι ποτέ δεν μπορείς να τη διαγράψεις σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκεται.

Σε μια αναγνώριση των καλύτερων ομάδων απέναντι στους σημαντικότερους παίκτες της διοργάνωσης, η φάση των προημιτελικών έκρυβε πάρα πολλές εκπλήξεις, με σπουδαιότερη τον αποκλεισμό της Σλοβενίας του Λούκα Ντόντσιτς από την Πολωνία, η οποία θα διαμορφώσει μια ελαφρώς απροσδόκητη τετράδα μαζί με την Ισπανία, τη Γερμανία και την ίσως μοναδική ομάδα που περιμέναμε ότι μπορεί να βρεθεί εκεί, την Γαλλία του Τομά Ερτέλ και του Ρούντι Γκομπέρ.

(Είναι μία περίεργη ημέρα, αλλά τι να γίνει ...)

Για τα επτά πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, η εθνική Ελλάδας εξαφανίστηκε παντελώς από το γήπεδο, στην αναμέτρηση με την εξαιρετική Γερμανία. Μετά από ένα παλαβό πρώτο μέρος, που σπάνια συναντάται σε τόσο κρίσιμες αναμετρήσεις και που την έβαλε σχεδόν ανέλπιστα στη θέση του οδηγού, η ομάδα κατέρρευσε σε κάθε τομέα του παιχνιδιού, για να δεχθεί ένα 20-1, που όπως φάνηκε στη συνέχεια, δεν γινόταν με τίποτα να ανατραπεί.

Λίγο πριν αρχίσουμε, first things first. Οι όμιλοι του EuroBasket ήταν μια χαρά διασκεδαστικοί, ακόμη και για τύπους σαν εμένα που γκρινιάξαμε για το φορμάτ των 24 ομάδων. Γέμισε η οθόνη μπάσκετ, καλό ή λιγότερο καλό, υπήρξαν και μεγάλα παιχνίδια που πήγαν στο δράμα, συν τις όποιες ανοησίες σε οργάνωση/μεταδόσεις/κάλυψη κτλ που πάντα προσθέτουν στο fun κομμάτι. Τα μονά νοκ-άουτ όμως, σε κάθε διοργάνωση και άθλημα, έχουν αυτή τη δυνατότητα να χαρίζουν φασαρία και χαμό από την πρώτη τους στροφή. Σα να είχες έναν ενισχυτή στο 5 και στην πρώτη μουσική ευκαιρία να ανεβαίνει μόνος του στο 10 και παραπάνω. ‘’These go to 11’’ που έλεγε και o Nigel στο Τhis is Spinal Tap.

Υπάρχουν δύο στατιστικές κατηγορίες, στις οποίες η εθνική μπάσκετ διακρίνεται σταθερά. Η πρώτη είναι τα λάθη. Με μόλις 10 ανά παιχνίδι, η εθνική συγκαταλέγεται στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες του Ευρωμπάσκετ. Χθες, απέναντι στην Τσεχία, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της ως τώρα και ταυτόχρονα σε ένα ματς που σχεδόν όλα πήγαιναν στραβά, οι παίκτες του Ιτούδη υπέπεσαν σε μόλις 8. Οι αντίπαλοι τους είχαν 13, πράγμα που σημαίνει πέντε έξτρα κατοχές, σε σαραντάλεπτο με πολλά άστοχα σουτ και την επίθεση μπλοκαρισμένη. Μπορεί να μην βρίσκονταν εύκολα οι πόντοι στο πρώτο μέρος, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρχε το παραμικρό ξόδεμα σε κατοχές, που θα επέτρεπε στους Τσέχους να πάρουν μεγαλύτερη διαφορά από το +4.

Η φάση των ομίλων έριξε αυλαία, χωρίς εκπλήξεις όσον αφορά τις ομάδες που πέρασαν στους «16» της διοργάνωσης , εκεί όπου την εθνική μας ομάδα περιμένει ο κακός της δαίμονας, η Τσεχία. Τα ζευγάρια και οι διασταυρώσεις είναι γνωστές και το πραγματικό τουρνουά τώρα ξεκινάει. Οι τελευταίες δύο αγωνιστικές δεν είχαν ιδιαίτερες συγκινήσεις και εκπλήξεις είχαν,όμως, ορισμένα σπουδαία ματς και κάποιες φανταστικές ατομικές εμφανίσεις, με προεξέχοντες τους δύο σούπερ σταρ του ΝΒΑ, τους Γιάννη Αντετοκούνμπο και Λούκα Ντόντσιτς. Φυσικά, ευχή είναι ο αστράγαλος του Έλληνα παίχτη και το διάστρεμμα που αποκόμισε στον αγώνα με την Εσθονία να μην αποδειχθεί τροχοπέδη για τη συνέχεια της Εθνικής.

Η εθνική διέλυσε την (αντιαθλητική) Ουκρανία στο δεύτερο ημίχρονο, πεισμώνοντας παραδειγματικά στην άμυνα και αναδεικνύοντας αρετές κρυμμένες από τους τραυματισμούς. Μία εξ αυτών νομίζω είναι ολοφάνερη. Η συνύπαρξη του Παπαγιάννη με τον Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα αμυντικό "τέρας", που μπορεί να καταπιεί οποινδήποτε πλησιάσει στην περιοχή του, αλλά και να κυνηγήσει αφελείς περιφερειακούς, που ενδεχομένως να πιστεύουν ότι το αρχικό switch είναι υπέρ τους.

Ένα σαββατοκύριακο γεμάτο ανατροπές, πολύ όμορφα παιχνίδια, ατελείωτες παρατάσεις, λίγο ξυλίκι και αίσθηση του χάους έκρυβε το Ευρωμπάσκετ, με την Γερμανία, την Ελλάδα και τη Σερβία να παραμένουν αήττητες. Αντίθετα η Λιθουανία συνεχίζει να χάνει στο τέλος, η Ισπανία προβληματίζει, ενώ αρκετοί λαμπροί αστέρες ξεθώριασαν, έστω για λίγο.

Μετά τα δύο πρώτα νικηφόρα αποτελέσματα απέναντι στους δύο δυσκολότερους αντιπάλους του ομίλου, για την εθνική έχει έρθει η ώρα της ισορροπίας. Τις επόμενες ημέρες, έχοντας στο δρόμο της βατότερους αντιπάλους και την πολυτέλεια μίας ήττας, θα κληθεί να ξεκουράσει τους πιο ταλαιπωρημένους των προκριματικών του μουντομπάσκετ και των δύο απανωτών αναμετρήσεων, όπως και να παρακολουθήσει την επανένταξη και τη βελτίωση των τραυματιών. Σλούκας, Παπαπέτρου και Παπαγιάννης μάλλον θα ανεβάσουν στροφές και λεπτά και θα αυξήσουν αρμοδιότητες, ενώ ο χρόνος και η εξέλιξη του τουρνουά στέκεται παράλληλα στο πλευρό του Κώστα Αντετοκούνμπο, που έχει ήδη δείξει πως είναι πολύτιμος.