Η όμορφη Φινλανδία
Τι εξωτικά ονόματα έχει το ρόστερ της Φινλανδίας. Βάλτονεν, Γιάντουνεν, Κάντονεν, Σάσου Σάλιν, ακόμη και ο Μίκα Βάλταρι θα μπορούσε να παίζει στο νεανικό σύνολο του -επίσης νεαρού- Λάσι Τουόβι και να φαίνεται απόλυτα λογικό. Ε λοιπόν, αυτοί οι τύποι παίζουν ένα από τα πιο όμορφα 5-out παιχνίδια στη διοργάνωση, με συνεχή κίνηση μακριά απ’ την μπάλα, πολλές ταυτόχρονες δράσεις και σκριν, γρήγορες εκτελέσεις και φυσικά εκμεταλλευόμενοι τα χαρίσματα του Λάουρι Μάρκανεν:
Ο 25χρονος ΝΒΑer έχει ανθίσει μέσα σ’ αυτό το σύστημα, όντας ο απόλυτος εκφραστής των επιθέσεων με το all-around παιχνίδι του. Τρέχει το γήπεδο, χτυπά με κοψίματα μετά από σκριν μακριά απ’ την μπάλα, εκμεταλλευόμενος το φοβερό κορμί του που δύσκολα μαρκάρεται σε αυτό το επίπεδο, σουτάρει από την περιφέρεια και από σημείο που τις περισσότερες φορές δεν επηρεάζεται απ’ το χέρι του αντιπάλου. Επίσης, είναι και ο μόνος που έχει την ικανότητα, ίσως και το δικαίωμα να απομονωθεί στο mid-post, να γυρίσει και να εκτελέσει, όπως στο βίντεο παραπάνω. Τον Μπογκντάνοβιτς τον βρήκε αρκετές φορές σε αυτές τις θέσεις, οι υπόλοιποι Κροάτες μπορούσαν μόνο να ελπίζουν σε κάποια εξεζητημένη επιλογή απ’ τον ίδιο τον Φινλανδό. Η βοήθεια άλλωστε ήταν δύσκολη, καθώς είχαν να κυνηγούν άλλους τέσσερις που διαρκώς έστηναν πικς και κινούνταν στον χώρο. Ο Μάρκανεν πέτυχε μπροστά του τους χαζοΚροάτες, τους μόνους που κατάφεραν να δεχθούν καλάθι με 0.1’’ να απομένει, και στη μεγάλη του βραδιά σκόραρε 43 πόντους με 19/29 προσπάθειες, μαζί με 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα.
Δε θέλω να γράψω ξανά πως η πρόκριση της Φινλανδίας επί της Κροατίας είναι έκπληξη, ίσως και να μην ήταν. Σίγουρα θα συμφωνούσαν τα σχόλια αρκετών φίλων διαδικτυακά, που κυμαίνονταν στα επίπεδα του ‘’Κροατία who’’, καθώς άλλωστε είναι το πιο αναμενόμενο πράγμα στον κόσμο ο Μάρκανεν να κάνει 43 από τους 94 πόντους της Φινλανδίας, απέναντι σε (κακοστημένο) ρόστερ με 3-4 NBAers, πιο έμπειρο και με τη θεία δίκη του μπάσκετ που λέγεται Κρούνοσλαβ Σιμόν, τέλος πάντων. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε μία από τις πιο όμορφες ιστορίες της διοργάνωσης.
Η θεότρελη Ιταλία
Καταρχάς να βγάλουμε από τη μέση τον ελέφαντα που έχει κατσικωθεί στο δωμάτιο και απαιτεί να τον προσέξουμε. Δε γίνεται και αλλιώς, καταλαμβάνει όλο τον χώρο. Ο Τζανμάρκο Ποτσέκο είναι αυθεντικός παλαβός. Με το σόου του, με φωνές και τεχνικές ποινές, με φιλιά στους παίκτες και το σταφ την ώρα που αποχωρούσε απ’ το γήπεδο, λες και είναι μέλος τηλεοπτικής μαφίας, ηθοποιός κανονικός.
Με κάποιον τρόπο, όλο αυτό λειτούργησε όντως ευεργετικά σε θέμα ψυχολογίας. Σα να τους έφερε όλους ακόμη κοντά, να βρουν ευάλωτη τη Σερβία και να χτυπήσουν, στο δρόμο για μία ιστορική πρόκριση. Άλλο που δεν ήθελαν οι ‘’Φρατέλι Ντ’ Ιτάλια’’ βέβαια, οι τύποι που τραγουδούν τον ύμνο τους λες και είναι η ευκαιρία για τη μεγαλύτερη παράσταση του αιώνα. Ο οποίος ύμνος βέβαια είναι μουσικά άρτιος, γεμάτος θέματα, λυρικός και δυναμικός, αλλά αυτή είναι συζήτηση για άλλη φορά. Η Ιταλία πέτυχε μία μεγάλη ανατροπή και πρόκριση και έφτασε εκεί με μπάσκετ, κανονικό.
Αντιλαμβάνομαι πχ. πως το 6/9 που είχε η κοντογκαρνταδούρα ο Σπίσου από την περιφέρεια μοιάζει εξωφρενικό, όμως τα περισσότερα του σουτ ήρθαν από καλή κυκλοφορία, κόντρα στη νωχελικότητα και τις κακές αλλαγές την άμυνας των Σέρβων, όντας αρκετά ελεύθερος. Εκείνος είχε απλά το θάρρος να εκτελεί με αξιοσημείωτη συνέπεια και κυρίως απ’ τις γωνίες, όπως επίσης και να χτυπά στις λίγες ευκαιρίες που του δόθηκαν στην πλάτη της Σερβικής άμυνας, ή τρέχοντας και πασάροντας στους επίσης θαρραλέους Ακίλε Πολονάρα και Σιμόνε Φοντέκιο (3/4 και 3/6 τρίποντα αντίστοιχα). Και αν ο Σάντρο Παγιόλα ήταν ο ήρωας που δε γράφει η στατιστική, που έκανε όλα εκείνα τα μικρά στην κυκλοφορία και με καλές άμυνες, ο Νικολό Μέλι ήταν ο πρωταγωνιστής που τον γράφει η στατιστική, οι εφημερίδες και κάποια προτομή στη βόρεια Ιταλία. 21 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 2 τάπες και 2 κλεψίματα μα πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι ρομποτικό, αλάνθαστο. Ο Μέλι κρατούσε διαρκώς ενεργή την κυκλοφορία, ήξερε σε ποια σημεία να επιτεθεί ο ίδιος, ανανέωσε σημαντικές κατοχές με ύπουλα επιθετικά ριμπάουντ, ενώ έπαιξε μία απ’ τις καταλυτικότερες άμυνες πάνω στον Νίκολα Γιόκιτς, σε μοτίβο που -όντως- θύμισε λίγο τον Ντρέιμοντ Γκριν και τις κόντρες Γουόριορς και Νάγκετς στο ΝΒΑ, όπως σωστά επισήμανε ο έτερος Δημήτρης του ιστότοπου.
Για τη Σερβία, ήταν μία ευκαιρία χαμένη. Είχαν το καλύτερο σύνολο μάλλον, τεράστια κορμιά στα φτερά, έναν χειριστή όπως ο Μίτσιτς και έναν διαπλανητικό παικταρά όπως ο Γιόκιτς. Σχεδόν πάντα, βρίσκουν έναν ευφάνταστο τρόπο να μην εμφανίζονται όπως πρέπει σε κάποιο σημείο της διοργάνωσης, τώρα το έκαναν αρκετά νωρίτερα απ’ το αναμενόμενο. Πρόβλημά τους αν με ρωτάτε. Η στιγμή ανήκει στους νικητές, στους παίκτες και τον Ποτσέκο τον μουρλό που τον έβγαζαν σηκωτό από το γήπεδο. Η αγκαλιά του με τον Αντετοκούνμπο πάντως μας έδωσε τη στιγμή του τουρνουά, κι ένα εξαιρετικό τρανζίσιον για τη συνέχεια του άρθρου.
-Καλησπέρα Γιάννη, κόουτς Ιτούδης εδώ
‘’I love you, Giannis’’. Ο Ποτσέκο είναι όλη η Ελλάδα μετά το τέλος του παιχνιδιού με την Τσεχία. Αναλυτικότερα και καλύτερα έχει ασχοληθεί ο Guru με τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ας σταθούμε λίγο ακόμη ωστόσο στην υπομονή του Γιάννη Αντετοκούνμπο, όπως και του κόουτς Ιτούδη. Η Τσεχία πετύχαινε σταθερά τον σκοπό της στο πρώτο ημίχρονο, η άμυνά της τείχος και μπαλετική χορογραφία ταυτόχρονα. Κατεβασμένο τέμπο, φοβερή συνεργατικότητα (32 ασίστ, 17 ο Σατοράνσκι, 16 η Εθνική μας) κι εύστοχοι μπροστά, ζόρια.
Ο Γιάννης όμως περίμενε, διάβαζε την προσέγγιση και όταν του δόθηκε η ευκαιρία, με τους συμπαίκτες του να έχουν ένα εμφανές άγχος από το παιχνίδι που δε βγαίνει και τα πολλά άστοχα σουτ, βγήκε μπροστά, ως πρωτοστάτης του μοτίβου ‘’καταπίνουμε τα πάντα και τρέχουμε’’. Λειτούργησε υποδειγματικά σε άμυνες χαμηλά, έτρεξε με την μπάλα όπως μόνο εκείνος μπορεί, κουτούλησε, έφθειρε, σκόραρε. Δεν πτοήθηκε από το γεγονός πως παρά την κυριαρχία της τρίτης περιόδου, η Τσεχία σκόραρε το ένα ζόρικο καλάθι μετά το άλλο, κρατώντας το επιμέρους σκορ στο 22-22, και συνέχισε με την ίδια επιμονή. Οι άμυνες στο τέλος, τα ριμπάουντ και τα δύο μεγάλα τρίποντα ήταν η επιβράβευση.
Το ίδιο ισχύει και για τον κόουτς Ιτούδη, που για μένα έβαλε την υπογραφή του σ’ αυτό το ματς. Μία ασύγκριτη ηρεμία, ένα μίνι χαμόγελο στον πάγκο σε στυλ ‘’να, δες τι θα τους κάνω τώρα, κάτσε και περίμενε’’. Στα κατάλληλα σημεία, ο κόουτς ενεργοποίησε το χαμηλό σχήμα με τον (εξαιρετικό, να του έμπαιναν και δύο ρημάδια σουτ) Παπαπέτρου στη φρόντλαιν, εκείνο που οι περισσότεροι από εμάς φωνάζαμε αγχωμένοι στα σόσιαλ. Άπλωσε το γήπεδο, ενώ οι παίκτες του φρόντισαν να είναι θαρραλέοι όταν σουτάρουν ή όταν (επιτέλους) η άμυνα των Τσέχων πήγαινε σε close-outs. Άπλωσε και το ροτέισον, ή μάλλον το κατεύθυνε ανάλογα με τις συνθήκες του παιχνιδιού, enter Γιαννούλης Λαρεντζάκης δίπλα στους υπόλοιπους, όλοι μαζί έτοιμοι να στείλουν μακριά τον δαίμονα της Τσεχίας. Σωστές και έγκαιρες βοήθειες πάνω στους ψηλούς μετά τις διαρκείς δημιουργίες του Σατοράνσκι, Γιάννης ως έξτρα φόβητρο και φινάλε, πρόκριση στα προημιτελικά. Τέτοια παιχνίδια όπως το χθεσινό, που ο αντίπαλος νιώθει καλά με το τι πετυχαίνει, μόνο και μόνο για να δει το σύνολο Ιτούδη με δύο-τρεις μετατροπές να ξανοίγει και να απομακρύνεται για το φύλλο του αγώνα, τα έχω ζήσει αρκετές φορές στις διάφορες σεζόν της Ευρωλίγκας. Είναι πολύ ευχάριστο, γλυκό αίσθημα να τον έχεις στη μεριά σου αυτή τη φορά.
Ένα διαφορετικό domination
Μπορεί ένας αθλητής να μοιάζει τελείως ατσούμπαλος στο προσωπικό του επιθετικό παιχνίδι, χωρίς να διαθέτει σουτ ή τέλος πάντων κάποιο άλλο σαφές επιθετικό χάρισμα, αλλά και πάλι να κυριαρχήσει όταν η ομάδα του το χρειάζεται; Ρούντι Γκομπέρ, ήρθε η στιγμή σου στη σκηνή:
Προς έκπληξη κανενός, η Γαλλία με ένα ρόστερ για επτά ζωές, τα έκανε μαντάρα και πήγε να χάσει δικό της παιχνίδι απέναντι στην Τουρκία χωρίς Λάρκιν. Μετά από ένα σερί 19-0 στο δεύτερο ημίχρονο, που οδήγησε μέχρι και τις δύο χαμένες βολές του Τσεντί Οσμάν, οι Τούρκοι είχαν την πραγματική ευκαιρία τους να κλειδώσουν το παιχνίδι. Δεν έγινε και τη συνέχεια ανέλαβε ο Γκομπέρ με τον πιο ασυνήθιστο -για σταρ- τρόπο. Το παραπάνω επιθετικό ριμπάουντ / put-back στο τρεμάμενο φλωρο-φλόουτερ του Φουρνιέ που έφερε το ματς στην παράταση, ήταν σα να λειτούργησε ως επιθετικό πλάνο για τους Γάλλους στο έξτρα πεντάλεπτο. ‘’Παιδιά απλά σουτάρετε απ’ όπου να ‘ναι, θα τη μαζέψει ο Ρούντι και όλα καλά’’. Τούβλο ο Εμπαγιέ απ’ τη γωνία, επιθετικό ριμπάουντ και καλάθι ο Γκομπέρ. Τούβλο ο Ερτέλ μετά από πικ εν ρολ, πάλι tip-in ο Γκομπέρ. Ποιοι δεν είχαν την ίδια τύχη; Οι κακομοίρηδες οι Τούρκοι, που είδαν τον σταρ ψηλό της Γαλλίας να κρύβει τον ήλιο στο απέναντι καλάθι, με εξαιρετικό τάιμινγκ και τοποθετήσεις σε ό,τι πλησίαζε τον άξονα δράσης του. Ο Κολέ σχεδόν δούλεψε σ’ όλο το παιχνίδι για να τον εκθέσει (δεν μπορεί σε κεντρικό πικ ψηλά και διαρκές κυνήγι των περιφερειακών σουτ ρε άνθρωπε, εκατό χρόνια στα πλέι-οφ του ΝΒΑ το ίδιο πράγμα), οι συμπαίκτες του το ίδιο, έχασε κι εκείνος ένα κομβικό ζευγάρι βολών που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να διεκδικήσει το ματς μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όμως όχι, η Γαλλία πέρασε, στον πρώτο αγώνα που κανείς από τους δύο διεκδικητές δεν ήθελε να κερδίσει. Και ήταν δίκαιο μάλλον που ο Γκομπέρ δεν γράφτηκε στην ιστορία ως αντι-κλατς για το 0/2 στις βολές της παράτασης, γιατί ήταν ο μοναδικός λόγος που η ομάδα του βρισκόταν εκεί ούτως ή άλλως.
Ένα, δύο, τρία, γ…έται η διαιτησία
Ναι οκ, δε διαφέρω εδώ απ’ όλους τους υπόλοιπους που είδαν διάφορα σφυρίγματα να βάζουν μία περίεργη κηλίδα σ’ αυτό το μπασκετικό διήμερο. Φανταστική η Φούρια Ρόχα, χαρακτήρας και όλα, Ρούντι τρομερός και καθηγητής Σκαριόλο, αλλά ούτε εκείνοι δε σφυρίζουν αντιαθλητικό το φάουλ που δόθηκε στον Μπραζντέικις στη διεκδίκηση με τον Λορένζο Μπράουν. Χτύπησε η μπάλα στο γόνατό του, την κυνήγησε μαζί με τον γκαρντ της Ισπανίας, φάουλ και end of story. Τα ίδια και στο Γερμανία-Μαυροβούνιο, όπου το κεντρικό τάκλιν του Σρεντερ κρίθηκε ως non-call, για να σφυριχτεί λίγο αργότερα ως αντιαθλητικό το φάουλ του Κέντρικ Πέρι, που απλά ήθελε να στείλει τη Γερμανία στις βολές, για να συνεχίσει το σύνολό του να έχει ελπίδες. Δε συζητάω καν για τον Σιμόν, που έκανε τον Τζενάρο Γκατούζο στο παιχνίδι με τη Φινλανδία, μόνο και μόνο για να χαρακτηριστεί η δράση του ως απλό φάουλ μετά το ριπλέι.
‘’Στα αντιαθλητικά δεν υπάρχει εφαρμογή του πνεύματος του αγώνα, πρέπει να σφυρίζονται το ίδιο από πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό’’ έγραψε ο διαιτητής Σπύρος Γκόντας σε διάλογο του στο τουίτερ, θέση με την οποία συμφωνώ. Δε γίνεται να επηρεάζεται η διαιτητική ματιά από τις συνθήκες του παιχνιδιού, τον χρόνο ή τους πρωταγωνιστές που απαρτίζουν τη στιγμή. Η αίσθηση μου πάντως είναι πως αυτό συμβαίνει τελικά, δηλαδή δεν σφυρίζονται όλα με τον ίδιο τρόπο, παρα μάλλον δημιουργείται ένα μπέρδεμα, που οριακά τοποθετεί το αντιαθλητικό φάουλ στη σφαίρα της φιλοσοφικής ενασχόλησης. Επίσης, σε γενικότερο πλαίσιο, ίσως πρέπει να επανεξεταστεί αν φάουλ όπως του Μπραζντέικις και του Πέρι πρέπει να τοποθετούνται ως ‘’unsportsmanlike’’.
Μικρά-μικρά
1. Αν δεν υπήρχε το φανταστικό σόου του Μάρκανεν απέναντι στην Κροατία, ο Λούκα Ντόντσιτς θα ήταν πρωταγωνιστής ενός ακόμη ρίκαπ, ξανά και ξανά. Είναι ασύλληπτο το τουρνουά που κάνει. Ναι, ασφαλώς γνωρίζω την άνεση με την οποία μπορεί να πιάσει αντίστοιχα νούμερα στις σεζόν και τα πλέι-οφ του ΝΒΑ, η στόφα του συγκεκριμένου αθλητή είναι τεράστια. Όμως παραμένει μαγικό το ότι κάθε μία-δύο μέρες, σε 40 και όχι 48 λεπτά, σε τουρνουά μονών αγώνων που αν παγώσεις με κάποιον τρόπο τις δικές του δράσεις, η Σλοβενία τελείωσε, ο Ντόντσιτς καταφέρνει να αναδεικνύεται ως ο απόλυτος εφευρέτης σκορ, είτε προσωπικό, είτε με δημιουργία για τους συμπαίκτες του. Δε θα πω ‘’Μότσαρτ’’, γιατί θα πέσει η γενιά των 40-50αρηδων να με φάει. Ντβόρζακ. Μάλερ, που ήταν και πιο ανατρεπτικός, με μεγαλύτερες σε όγκο συμφωνίες και περίτεχνα μοτίβα. Δε θα τα χαλάσουμε εδώ τώρα.
2. Ματέους Πονίτκα, ω εσύ σπουδαίε Πολωνέ ηγέτη με επώνυμο κεντρικού χαφ της Νάπολι. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που γράφουν νούμερα και παρ’ όλα αυτά δεν έχουν επηρεάσει τον αγώνα σε τέτοιο βαθμό, όπως πχ. κάνει ο Ερτέλ επί σειρά ετών. Δε θα πω empty numbers, αλλά δεν είμαστε πολύ μακριά. Ο Πονίτκα ανήκει στους άλλους. 22 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 3 κλεψίματα και μία τάπα στη νίκη απέναντι στην Ουκρανία. Τα χέρια του υπάρχουν σε κάθε πλέι του παιχνιδιού, σε κάθε διεκδικήσιμη μπάλα, όπου χρειαζόταν η Πολωνία να παγώσει τον ρυθμό, να κρατήσει τις όποιες εφορμήσεις των Μιχάιλιουκ και Σάνον. Η Ρέτζιο Εμίλια θα έχει απ’ τις επόμενες ημέρες στο ρόστερ της έναν παίκτη που σίγουρα είναι για το ανώτερο, Ευρωλιγκάτο επίπεδο. Ευκαιρία ωστόσο να φτιάξουν έναν νέο ήρωα.
3. Η Λιθουανία ήταν το ζωντανό παράδειγμα του πώς μπορεί ένα ρόστερ με καράβια ταλέντου (και θεωρητικά καλό πάντρεμα) να μην αποδώσει καθόλου. Βαλαντσιούνας και Σαμπόνις ήταν τελικά καλύτεροι όταν χώριζαν στο ροτέισον, το άπλωμα με τους εξαιρετικούς σουτέρ δε λειτούργησε προς όφελος τους στον βαθμό που θα έπρεπε, δηλαδή ν’ ανοίγουν διαφορές απέναντι σε άμυνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν τόση απειλή. Ο Ρόκας Γιοκουμπάιτις έκανε για μένα ένα σπουδαίο τουρνουά, όμως δεν είχε τη χημεία με το υπόλοιπο ρόστερ βετεράνων. Ίσως σε μία επόμενη διοργάνωση, όπου εκείνος θα είναι ο ξεκάθαρος εκφραστής των επιθετικών επιλογών, τα πράγματα να είναι καλύτερα.
4. Χάστε ένα σουτ ρε Τσέχοι λίγο νωρίτερα, να κλείσει μία τετράδα αγώνων της ίδιας ημέρας στο 94-86, να έχουν οι ψυχαναγκασμοί μας αυτή την ικανοποίηση.
