Παρά τις πολλές απουσίες της στο φετινό Ευρωμπάσκετ, η Ισπανία κατάφερε να φτάσει στον τελικό και να επικρατήσει εύκολα της Γαλλίας, σε ένα παιχνίδι που δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Σε ένα μέτριο κατά γενική ομολογία τουρνουά, το σύνολο του Σκαριόλο, χρησιμοποιώντας τα ματς των προκριματικών για να βρει χημεία, βελτίωσε τις συνεργασίες και την αμυντική του ένταση, φτάνοντας στον χτεσινό τελικό, όπου έπνιξε την Γαλλία με την άμυνα του.
Ο Σκαριόλο πρέπει να είναι περήφανος για το φετινό του οικοδόμημα, καθώς το πλάνο του για όλες τις μικρές εθνικές της Ισπανίας μέχρι τους άντρες δούλεψε στην εντέλεια. Μετάλλιο σε κάθε ηλικιακή κατηγορία για αυτήν την σχολή, που δεν σταματά να αποδεικνύει σε όλη την Ευρώπη ότι με υπομονή, ξεκάθαρο πλάνο και στόχευση, η παραγωγική διαδικασία σε αθλητές υψηλού επιπέδου δεν σταματά ποτέ. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικότερα τι είδαμε στον τελικό με την Γαλλία του Βενσάν Κολέ που ήταν εμφανώς ανέτοιμη ψυχολογικά, με το βάρος του φαβορί και του πρέπει.
Ο τελικός
Από την έναρξη του αγώνα οι Ισπανοί ήταν συγκεντρωμένοι και πιστοί στο πλάνο τους. Προτίμησαν να ακουμπήσουν μπάλες στον Γουίλι Ερνανγκόμεθ με στόχο να φθείρουν τον Γκομπέρ, που αντίθετα με την βράβευση του στην καλύτερη πεντάδα, θεωρώ ότι έκανε ένα πολύ μέτριο για τα δεδομένα του τουρνουά. Με όπλο την πολύ δυνατή της περιφερειακή άμυνα και με τον Γκαρούμπα στην πίσω γραμμή, η Ισπανίο έκανε πολύ δύσκολο το σκοράρισμα.
Η Γαλλία πρακτικά αδυνατούσε στο πρώτο μέρος να βρει εύκολα πόντους. Με μερικά ξεσπάσματα του Φουρνιέ, προσπάθησε να μείνει κοντά στο σκορ και το -10 στο πρώτο ημίχρονο ήταν κολακευτικό για εκείνη. Σε αυτό το διάστημα, είχαμε το one man show του Χουάντσο Ερναγκόμεθ (ή κατά κόσμο Μπό Κρουζ από την ταινία Hustle), που με έξι διαδοχικά τρίποντα στο δεύτερο δεκάλεπτο, έδωσε την απαιτούμενη ώθηση στο συγκρότημα του Σκαριόλο. Οι παίχτες του τιμώρησαν διαρκώς την deep flat άμυνα στα pick and roll της Γαλλίας ή την άμυνα ζώνης του Κολέ, με εύστοχα περιφερειακά σουτ. Στο κομμάτι της άμυνας η 3-2 ζώνη με προσαρμογές, κρατώντας τον Γκαρούμπα πίσω και η πίεση των γκαρντ, με προεξέχοντα τον Χάιμε Φερνάντεθ σε Ερτέλ-Αλμπισί και Φουρνιέ, απέκοψαν την δημιουργία προς του ψηλούς και τους οδήγησαν σε λάθη, για εύκολο ισπανικό σκορ. Οι αριθμοί άλλωστε μιλάνε από μόνοι τους. 22-7 οι πόντοι από λάθη αντιπάλων, με τους Ισπανούς να έχουν και 14 ασίστ.
Στο δεύτερο μέρος περιμέναμε μια αντίδραση των Γάλλων και να ανεβάσουν την ένταση τους σε όλα τα επίπεδα. Φτάνοντας το σκορ στο 49-46 με πρωταγωνιστή τον Γιαμπουσέλε, πιστέψαμε ότι θα έχουμε νέο ματς και θα αποκτήσει ενδιαφέρον ο τελικός. Παρόλα αυτά, ο Σκαριόλο, καλώντας time out, ηρέμησε απόλυτα την ομάδα του και με ψυχραιμία βρήκε τις λύσεις που χρειαζόταν. Η πιεστική άμυνα επέστρεψε, τα hustle plays έκαναν την επανεμφάνιση τους και η διαφορά παρέμενε στους 8-10 πόντους σταθερά, με τον Γκαρούμπα να μας χαρίζει το highlight του αγώνα με την τάπα στον Οκόμπο στο τέλος της 3ης περιόδου.
Ο Κολέ από την πλευρά του, παρότι έβλεπε το ματς ότι δεν πηγαίνει καλά, δεν αξιοποίησε τον πάγκο του και δεν προσπάθησε να ανοίξει το ρυθμό, αφού είχε σταθερό πρόβλημα στο σκοράρισμα, με τον Γκομπέρ να είναι απών και στην άμυνα στο ζωγραφιστό ως help defender. Αντιθέτως, παρά το λάθος σφύριγμα των διαιτητών με την μη ανανέωση χρόνου σε ένα άστοχο σουτ του Ρούντι, που επέφερε εκνευρισμό στον πάγκο των Ισπανών και μια τεχνική ποινή, οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν σε κανένα σημείο και να φανούν απειλητικοί. Με κάποια εύκολα καλάθια στο transition, οι Ισπανοί τα κατάφεραν και πάλι, φτάνοντας στο τελικό 88-76 με MVP του τελικού τον Χουάντσο Ερναγκόμεθ με 7/8 τρίποντα και τον Ρούντι να προσθέτει ένα ακόμη τρόπαιο, χαρίζοντας μας την φωτογραφία του τουρνουά στα αποδυτήρια.
Το φετινό Ευρωμπάσκετ
Πάμε όμως να δούμε και μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία για το φετινό Ευρωμπάσκετ και τι παρακολουθήσαμε.
1. Σερβία, Σλοβενία και Ελλάδα ήταν οι τρεις ομάδες που συγκαταλέγονταν στις επικρατέστερες για μετάλλιο, έχοντας στις τάξεις τους τον Γιόκιτς, τον Ντόντσιτς και τον Γιάννη. Με τις ομάδες τους να εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτούς, οι ίδιοι δεν κατάφεραν να τους οδηγήσουν σε κάποιο μετάλλιο. Ο Γιάννης και ο Γιόκιτς βέβαια, έκαναν πολύ καλά παιχνίδια, όμως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ίδιο για τον Λούκα, που δεν βρέθηκε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και δεν βοήθησε τους Σλοβένους να διατηρήσουν τα σκήπτρα τους. Με εξαίρεση την εποποιΐα του Γκασόλ το 2015 στην Γαλλία πάντως, δεν θυμάμαι παίχτη-σταρ να έχει οδηγήσει μόνος του μια εθνική στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου σε διοργάνωση της FIBA.
2. Χωρίς να έχω πρόχειρα advanced stats για το φετινό Ευρωμπάσκετ, εντύπωση μου προξένησε το πολύ γρήγορο τέμπο που επέλεξαν αρκετές ομάδες, με επιθέσεις με πολύ μεγάλα νούμερα και υψηλό pace. Το μπάσκετ συνεχώς εξελίσσεται και οδηγείται σε αυτήν την κατεύθυνση. Βέβαια οι ομάδες με την καλύτερη άμυνα βρέθηκαν στον τελικό, αλλά η πιο fun to watch ήταν η Γερμανία, δίχως αμφιβολία. Σουτ, αθλητικότητα, μέγεθος και ταχύτητα. Σρέντερ και Βάγκνερ μας χάρισαν μερικές σπουδαίες εμφανίσεις. Ο συνδυασμός όλων των Γερμανών ήταν πραγματικά πολύ όμορφος και το παιχνίδι απέναντι στην εθνική μας πρέπει να είναι ο δρόμος, ο οδηγός που πρέπει να χαράξουμε στο άμεσο μέλλον.
3. Επιπλέον, ας δούμε και παίχτες που έκαναν καλές εμφανίσεις σε αυτές τις δύο εβδομάδες και που σίγουρα θα βρουν καλύτερα συμβόλαια. Ονόματα όπως ο Τάρπεϊ, ο Πονίτκα, ο Σάνον, ο Μπραζντεκις και ο Σπίσου θα απασχολήσουν ομάδες της Ευρωλίγκα, με τον Λιθουανό να έχει ανακοινωθεί ήδη από την Ζάλγκιρις, παίζοντας για πρώτη φορά στην Ευρώπη.
4. Ο Ιταλός προπονητής, Ποτσέκο. Θα μπορούσε να γραφτεί ξεχωριστό βιβλίο και βίντεο για τις αντιδράσεις του στον πάγκο. Μπορεί για κάποιους να ξίνιζε, αλλά έδωσε μια άλλη διάσταση και ομορφιά από τον πάγκο. Απόλυτα διαβασμένος και παθιασμένος, καθοδήγησε ένα σύνολο με απώλειες αρκετές και δεν τα παρατούσε ποτέ. Έκανε το μπαμ με την Σερβία και αν ο Φοντέκιο δεν αστοχούσε την κρίσιμη ώρα με την Γαλλία στις δύο βολές, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση τώρα. Μια τρομερή φυσιογνωμία, που ενέπνευσε τους παίχτες του. Αν ήμουν αθλητής του, θα έπεφτα στην φωτιά για αυτόν.
5. Μιλήσαμε για ομάδες αλλά πιθανότατα ο πιο θελκτικός παίχτης στο μάτι του θεατή δεν ήταν άλλος από τον Μάρκανεν και δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς. Οι Φινλανδοί ήταν ενα σύνολο με ελάχιστο ταλέντο και έναν παιχταρά που δεν χόρταινες να τον βλέπεις. Η παράσταση απέναντι σε Κροάτες ήταν η αρτιότερη στην διοργάνωση. Κάνετε έναν κόπο και θυμηθείτε τι έκανε στην ομάδα του Χεζόνια, του Σάριτς και στο μυαλό όλων των Κροατών.
6. Οι Πολωνοί ήταν μάλλον κάτι περίεργο. Ένα σκληρό σύνολο, που στάθηκε τυχερό θεωρώ με τις διασταυρώσεις και παρά την τεράστια έκπληξη με την Σλοβενία, πιστεύω ότι δεν άξιζε σε καμία περίπτωση την 4αδα. Βαρετό μπάσκετ, με μόνες οάσεις τον Πονίτκα και τον Σλότερ, μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το σύστημα διεξαγωγής και με μια μεγάλη εμφάνιση στα νοκ άουτ να βγάλει εκτός τον Ντόντσιτς και την παρέα του.
Για το τέλος, η εθνική: Η Ελλάδα παρουσιάστηκε ανέτοιμη πνευματικά και χωρίς συγκέντρωση στον πιο μεγάλο αγώνα της δεκαετίας. Με τον αποκλεισμό της Σερβίας νωρίτερα από την Ιταλία, όλοι πιστέψαμε ότι το μετάλλιο και το χρυσό ήταν πιο κοντά από ποτέ. Ωστόσο, δεν καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε τις προσδοκίε,ς με μια κακή εικόνα στον προημιτελικό με την Γερμανία. Τα τρια guards μας ήταν στο χειρότερο βράδυ αμυντικά και δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν στην περίμετρο τον Ομπστ και τον Σρέντερ στο πρώτο μέρος, με τον Γιάννη στη συνέχεια να μένει ολομόναχος στο ζωγραφιστό, όταν άλλαξε η τακτική και πήγαμε σε αλλαγές. Δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε τον ρυθμό σε κανένα σημείο του αγώνα και δίκαια αποκλειστήκαμε από μια καλύτερη ομάδα. Το ζήτημα όμως είναι να μπουν οι βάσεις και να χτιστεί κάτι καλό στην επόμενη τριετία. Το πλάνο υπάρχει φυσικά, παίχτες υπάρχουν, προπονητής υπάρχει, το θέμα είναι να βρεθεί η κατάλληλη χημεία και με υπομονή θα έρθουν οι επιτυχίες στο άμεσο μέλλον.
