Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:

Το Φαβορί

1. Boston Celtics

Η ομάδα που κατέκτησε το περσινό Πρωτάθλημα, ολοκληρώνοντας μία από τις πιο κυριαρχικές σεζόν της σύγχρονης Ιστορίας, κερδίζοντας 64 αγώνες στην κανονική περίοδο και άλλους 16 στα Playoffs στον δρόμο για τον 18ο Tίτλο της σπουδαίας ιστορίας τους, συνεχίζει ως έχει. Όλη η βασική οκτάδα που αποτέλεσε τον κορμό της περσινής κατάκτησης παρέμεινε αναλλοίωτη και μάλιστα οι τελευταίες εκκρεμότητες, υπέγραψαν με τη σειρά τους τα νέα τους συμβόλαια μέσα στους προηγούμενους μήνες.

Το δίδυμο των Tatum-Brown θα συνεχίσει να αποτελεί τον πυρήνα της ομάδας, με τον πρώτο που υπέγραψε τον περασμένο Ιούλιο μία ηγεμονική επέκταση του συμβολαίου του, να καλείται να αντιδράσει στην περίεργη -και κάπως άδικη- παραφιλολογία που έχει δημιουργηθεί από την αστοχία του στους Tελικούς και τον παραγκωνισμό του από την ομάδα που πήρε το χρυσό στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, και τον δεύτερο να έρχεται από ένα αφιονισμένο φινάλε στην προηγούμενη σεζόν, επιδιώκοντας την αναγνώριση που ο ίδιος πιστεύει ότι αξίζει. Δίπλα τους έχει στηθεί μία πλήρως λειτουργική, πολυπρόσωπη και ιδανικά συμπληρωματική ομάδα, που δύσκολα δεν θα συνεχίσει τις υψηλές επιδόσεις σε άμυνα και επίθεση: Derrick White, Jrue Holiday, Al Horford, Sam Hauser, Payton Pritchard και Luke Kornet θα είναι και πάλι οι δεύτεροι χαρακτήρες της Βοστώνης, σε ρόλους που έχουν την απόλυτη υποστήριξή τους, ενώ έμειναν στο ρόστερ και διάφοροι τρίτοι παίκτες όπως ο Jaden Springer, o Xavier Tillman και ο Jordan Walsh. Ο μόνος που δεν συνεχίζει στην ομάδα είναι ο Svi Mykhaliuk, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Lonnie Walker, ενώ θέσεις στο ρόστερ διεκδικούν επιμέρους ρολίστες όπως ο παίκτης-κλειδί της ομάδας-έκπληξη του προηγούμενου κολεγιακού τουρνουά, Baylor Scheierman που επιλέχθηκε από το Creighton καθώς και ο σουτέρ Drew Peterson.

Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα, καθώς ο τραυματισμός και το χειρουργείο του Kristaps Porzingis θα τον κρατήσει εκτός παρκέ τουλάχιστον ως τις αρχές του νέου έτους, ενώ όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο ανταγωνισμός έγινε πολύ μεγαλύτερος και πολύ πιο προσαρμοσμένος στο μοντέλο που ακολούθησαν οι Celtics. Ακόμη και έτσι όμως, οι Πρωταθλητές μπαίνουν ως το φαβορί στο ξεκίνημα της σεζόν, έχοντας δείξει και την ίδια απόλυτα κυριαρχική εικόνα και στο μεγαλύτερο μέρος των φιλικών της σεζόν. 

(Δημήτρης Βούρδας)

Οι Διεκδικητές

2. New York Knicks

Οι Knicks πέρυσι έχασαν την παρουσία στους τελικούς περιφέρειας, παρότι η νίκη στη σειρά με τους Sixers έδειχνε πως εκείνοι θα τα βάλουν με τους Celtics στην τελευταία στροφή, γιατί, ενώ γέμισαν το ρόστερ με λύσεις, είδαν τους τραυματισμούς (και τη διαχείριση του Thibs) να βάζουν ισχυρό εμπόδιο στην ίδια την προσπάθειά τους. Οπότε έπρεπε να έρθουν οι βιονικοί.Enter Mikal Bridges.

Και το ερωτηματικό στη θέση του ψηλού; Καλύφθηκε με ένα από τα μεγαλύτερα trades (και ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια) στη Λίγκα. Ο Karl-Anthony Towns είναι πλέον κάτοικος Νέας Υόρκης, για να εξασφαλίσει με την ικανότητά του ως stretch and shooting ψηλός ότι οι Knicks θα παραμείνουν στο top-10 του συνολικού οffensive rating του ΝΒΑ, με τα χαμηλά σχήματα (Brunson, Hart, Bridges, Anunoby, Towns) να εξασφαλίζουν στον ηγέτη Jalen Brunson ότι θα έχει ακριβώς τα στοιχεία που χρειάζεται δίπλα του για να λάμψει εκ νέου: κορμιά που τον προστατεύουν στην άμυνα, καλό περιφερειακό σουτ και παίκτες που είναι διαθέσιμοι να πάρουν τους ρόλους των δεύτερων εγχόρδων στη νέα ορχήστρα που φτιάχνεται -ναι, ακόμη και ο Towns.

Οι Randle και DiVincenzo ήταν οι παίκτες που αποχώρησαν προς την κατεύθυνση που γράφει Minnesota, και αν για τον πρώτο η ζυγαριά ανάμεσα σε εκείνον και τον Towns μοιάζει να ευνοεί τη Νέα Υόρκη και τον τρόπο που θέλει να χτίσει το παιχνίδι της, ο Donte είναι απώλεια σε κάθε επίπεδο: Οι Knicks χάνουν έναν τοπ περιφερειακό εκτελεστή, κάποιον που κρατούσε ως σκόρερ και τα δεύτερα σχήματα ενώ ταυτόχρονα έρχεται ένα πρόωρο τέλος στην πλήρη 4άδα των "Nova Knicks". Τουλάχιστον ας έστελναν ένα ενημερωτικό μήνυμα στο GQ, μία προειδοποίηση ρε παιδί μου, να κάνει έγκαιρη ανακατανομή στη θεματολογία.

Το ρόστερ γεμίζει με παίκτες όπως οι Achiuwa, McBride, Payne και Shamet, υπάρχουν ‘’what-ifs’’ των T.J. Warren, Okeke και οι νεαροί Dadiet και Kolek, πάνω απ’ όλα υπάρχει η μενταλιτέ του coach Thibs για νίκη σε κάθε διαθέσιμο παιχνίδι της regular που βάζει τους Knicks ένα σκαλί πιο πάνω από τους Sixers και Bucks, που μάλλον θα διαχειριστούν τους αστέρες στην κανονική περίοδο της σεζόν, και πίσω μόνο από τους Πρωταθλητές Celtics. Μένει να φανεί αν αυτή η τακτική θα τους επιτρέψει να εμφανιστούν υγιείς την επόμενη άνοιξη.

(Δημήτρης Χρυσικός)

3. Philadelphia 76ers

Οι Sixers έκαναν την κίνηση της pre-season με την απόκτηση του Paul George, σχηματίζοντας αυτή τη φορά μια πιο ισορροπημένη Big-3, μαζί με τους Embiid, Maxey. Επομένως, ο στόχος είναι ξεκάθαρος: οι Tελικοί, καθώς σιγά-σιγά αυτό το χρονικό περιθώριο στενεύει. H ευπάθεια σε τραυματισμούς άλλωστε των δύο μεγαλύτερων ηλικιακά παικτών είναι κάτι που λειτουργεί εις βάρος των όποιων μακροπρόθεσμων πλάνων μπορούν να έχουν. O Daryl Morey λοιπόν, έδωσε τα κατάλληλα εργαλεία στον Nick Nurse, ώστε αυτός να μπορέσει να φτάσει στο στόχο που έχουν θέσει. Η ομάδα μοιάζει γεμάτη σε όλες τις θέσεις, εμπειρία υπάρχει, προπονητής που γνωρίζει από συνθήκες πρωταθλητισμού. Τουλάχιστον για την κανονική περίοδο, γιατί τα Playoffs είναι εντελώς διαφορετική πίστα, και το παρελθόν έχει δείξει πως ο Embiid, πρωτίστως, και ο George δευτερευόντως, δεν παρουσιάζουν ακριβώς την ίδια εικόνα εκεί -για τους όποιους κάθε φορά λόγους.

Κατά την πρώτη σεζόν λοιπόν του Nurse στον πάγκο, οι Sixers δεν μπορώ να πω ότι έθελξαν με την απόδοσή τους. Μέτρια εικόνα τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Κάτι που αναμένεται να βελτιώσει ο George, o οποίος έχοντας βρεθεί στο παρελθόν στο πλάι μεγάλων παικτών, μπορεί να διαχειριστεί άνετα τον ρόλο της δεύτερης ή ακόμα και τρίτης επιλογής. Ταυτόχρονς, προσθέτει έξτρα δημιουργία, μεγαλύτερο πλουραλισμό στην επίθεση και είναι ένας αμυντικός που παρόμοιό του δεν είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Πιο αλτρουιστής σαφέστατα, τόσο από τον Maxey, που, προς το παρόν, δεν έχει τη δημιουργία που είχε ο Harden επί παραδείγματι, και σίγουρα αρκετά περισσότερο από τον Embiid. Ο Καμερουνέζος(-Αμερικάνος) είναι το επίκεντρο του όλου οργανισμού, αγωνιστικά και μη. Η παρουσία του, αναγκάζει την ομάδα να βασίζει αρκετά από το παιχνίδι της σε σκορ από το ζωγραφιστό, ή μέσω εκτέλεσης ελεύθερων βολών. Διόλου τυχαίο το γεγονός πως είναι από τις ομάδες που έχουν το μικρότερο μερίδιο στα σουτ τριών πόντων. Εντάξει, το πήρε το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη πρόπερσι, είπε πως δεν θα παίζει back2backs παιχνίδια φέτος, μήπως πρέπει να απογαλακτιστούμε λίγο από τον Embiid; Το υλικό υπάρχει, ας ξεφύγουμε λίγο από το μονότονο παιχνίδι στη ρακέτα και την μπάλα να ακουμπάει στον center όλη την ώρα. Άφησε λίγο τον Maxey να ανεβάσει και άλλο τον ρυθμό, coach Nurse.

 (Pete Σεΐζης)

4. Milwaukee Bucks

Λόγω του νέου τραυματισμού του και στα περσινά Playoffs, ενδεχομένως πέρασε κάτω από το ραντάρ η μυθική σεζόν που έκανε πέρσι ο Giannis:30,4 πόντοι, 11,5 rebs, 6,5 ass (career best), 2,3 stocks, με 62,4% eFG (επίσης career best), παίζοντας σε 73 από τα 82 παιχνίδια της regular. H δεύτερη συνεχόμενη απουσία του από τα Playoffs ωστόσο, με τον συνεπακόλουθο δεύτερο συνεχόμενο αποκλεισμό των Bucks από τον πρώτο γύρο της postseason, αναντίρρητα επισκίασε την χρονιά της ομάδας. Μια σεζόν που είχε περισσότερο δράμα παρά θέαμα ή ουσία: ξεκινώντας από την λανθασμενη, σε βαθμό τραγωδίας, επιλογή του Griffin για προπονητή, την παραίτηση Stotts από βοηθό του, πριν την έναρξη της σεζόν, τον παρατεταμένο τραυματισμό του Middleton, την κακή αγωνιστική και φυσική κατάσταση του Lillard, ως αποτέλεσμα της μη εντατικής προετοιμασίας του, περιμένοντας το trade του μακριά από το Portland όλο το καλοκαίρι (ένα trade που ολοκληρώθηκε τελικά 23 Σεπτέμβρη). Και φυσικά την ανάληψη του πάγκου από τον -ελάτε παιδιά, ειλικρινείς να είμαστε μεταξύ μας: “μέτριο”- Doc Rivers.

Με όλα αυτά ως δεδομένα, οι φετινοί Bucks λαμβάνουν θέση στην εκκίνηση του πρωταθλήματος με καλύτερα δεδομένα: ο Giannis παραμένει υγιής και όλα δείχνουν πως παραμένει και στο αγωνιστικό peak του, ο Lillard είναι σε κατάσταση NBA ready και με όλα τα κίνητρα του κόσμου για να επανέλθει στο επίπεδο των Portland days του, ο κορμός της ομάδας έμεινε σταθερός, με Middleton και Lopez να πλαισιώνουν τους δύο superstars, έναν κανονικό NBA προπονητή στον πάγκο (όσο μέτριο και αν τον θεωρώ, το γεγονός πως το παιδί του έγινε παίκτης NBA και όχι παπάς όπως του Griffin λέει πολλά σε πολλά επίπεδα), ενώ πλέον υπάρχει υγιέστερο και πολυτιμότερο βάθος. Στη θέση του, μόνιμα τραυματία πέρσι, Crowder ήρθε ο -από γεμάτη χρονιά με τους Lakers- Prince, στη θέση του φαφλατά Beverley ο σοβαρός Wright, ενώ τη θέση του Beasley ως ο πέμπτος βασικός, θα καλύψει ο παλιός γνώριμος του Dame, Garry Trent Jr. Τέλος, σταθερές στο core rotation της ομάδας έμειναν ο Bobby Portis και ο Pat Connaughton. Με τον Giannis αισίως στα 30, και τραυματία κατά τις δύο τελευταίες postseasons, τον Lillard στα 34, τον Lopez στα 36 και τον Middleton τραυματία σερί δυο χρόνια τώρα και με εγχειρήσεις και στους δύο αστραγάλους του κατά την offseason, ο φόβος για αυτή την ομάδα είναι ο συγκεκριμένος ένας: η υγεία τους. H regular για τους Πρωταθλητές του 2021 δεν έχει και τόση σημασία και ο στόχος είναι να εμφανιστούν άπαντες υγιείς τον Απρίλη. Και να παραμείνουν υγιείς για δυο σερί μήνες. Αν αυτό το καταφέρουν, δεδομένα δεν θα είναι εύκολο εμπόδιο για κανέναν (εκτός και αν λειτουργήσουν πάλι οι αυτοκαταστροφικές κατάρες του “Playoff Doc”). Ωστόσο, μάλλον οι πιθανότητες, ιδίως για τον πολύτιμο στη δομή του roster Middleton, δεν φαίνεται να είναι υπέρ τους.  

Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθεί πως μετά από πέντε σερί σεζόν, στο ρόστερ της ομάδας δεν βρίσκεται ο Θανάσαρος, λόγω τραυματισμού, παρόλα αυτά παραμένουμε αισιόδοξοι πως ακόμα και μες στη σεζόν ενδέχεται να επανέλθει.

(Νίκος Ραδικόπουλος)

 5. Cleveland Cavaliers

Με μια πρώτη ματιά, η ομάδα των Cavaliers φαίνεται να είναι στην ίδια ακριβώς κατάσταση με πέρσι. Ωστόσο τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά: Έγιναν κινήσεις που διευρύνουν το «παράθυρο ευκαιρίας» της ομάδας, που -υπό άλλες συνθήκες- θα «έκλεινε» με τη φετινή σεζόν.

Η αλλαγή προπονητή, η ανανέωση Mitchell, Mobley και Allen, η προσθήκη Tyson, δίνουν μια ανάσα που έλειπε την περσινή χρονιά, όταν κυριάρχησε η γκρίνια για την μη σταθερή εικόνα στο παρκέ και τα επακόλουθα σενάρια για τη διάλυση του «core 4».

Το πρώτο παιχνίδι της pre-season, απέναντι στους Bulls (με τους Pacers δεν έπαιξαν οι βασικοί), ήρθε να δείξει μια διαφορετική αντίληψη του επιθετικού παιχνιδιού της ομάδας του Ohio, κυρίως γιατί δεν φάνηκε η προσκόλληση στα σχήματα με pick ‘n’ roll που επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια. Το pace κυμάνθηκε στο 117, σημαντικά βελτιωμένο σε σχέση με πέρυσι (97,62). Ένα παιχνίδι δεν μπορεί να είναι ενδεικτικό, και, βέβαια, ρυθμός της ομάδας δεν είναι πανάκεια, μπορεί να παίζεις με αργό ρυθμό και καλά ή με γρήγορο και αναποτελεσματικά (βλ. Wizards πέρυσι) ή και το αντίστροφο. Τα 48 τρίποντα του πρώτου αγώνα είναι πολλά (ειδικά όταν σουτάρεις με 20%) και λογικά θα είναι γύρω στα 35-40 στη σεζόν.

Με τους Garland, Mitchell και Allen να έχουν φτάσει το peak τους, το βαρόμετρο θα είναι ο Mobley που τον είδαμε να πηγαίνει συστηματικά στην γωνία του τριπόντου, αφήνοντας τον Allen στo dunker’s spot, ανοίγοντας σημαντικά το γήπεδο και φαίνεται να συνεχίζει να δουλεύει στη σωστή κατεύθυνση (σύμφωνα με το ESPN είναι ο επικρατέστερος για να κάνει το breakout).

Η καλή λειτουργία της ομάδας αμυντικά πρέπει να θεωρείται δεδομένη, το θέμα είναι αν το προπονητικό team, και ο επι κεφαλής αυτού, Atkinson, θα μπορέσουν να λύσουν το γρίφο της συνύπαρξης Garland-Mitchell και Mobley-Allen στην επίθεση, ειδικότερα, όταν σφίγγουν τα πράγματα, στα Playoffs.

Παίκτες που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, πέραν των τεσσάρων, είναι: ο Tyson (που ίσως αποδειχθεί το κομμάτι του παζλ στη θέση του SF μετά το μέσο της χρονιάς), ο Jerome (που είναι ο μόνος ψηλός PG και μπορεί να παίξει και SG) και ο Wade (που όταν είναι υγιής «δένει» την άμυνα και παίζει στις θέσεις "3"-"5").

(Μανώλης Καλογερόπουλος)

Playoff Locks

6. Orlando Magic

Η πιο πολλά υποσχόμενη ομάδα των τελευταίων ετών που βγήκε από την πόλη του Ορλάντο, επιβεβαίωσε την δυναμική της στην περσινή σεζόν, φτάνοντας στην πέμπτη θέση και ένα βήμα μακριά από την πρόκριση, χάνοντας σε ένα, κατά τ’άλλα τραυματικό, Game-7 στο Cleveland. Οι αλλαγές που έγιναν στην off-season ήταν, εχμ, μηδαμινές. Ο βιονικός Paolo Banchero, που έχασε μόλις δύο ματς λόγω ξεκούρασης και έπαιξε τα περισσότερα λεπτά εκτός από τέσσερις άλλους παίκτες της Λίγκας θα είναι και πάλι το επίκεντρο της ομάδας του Jamahl Mosley, ο οποίος στην τέταρτη πλέον σεζόν του στην ομάδα καλείται να βρει λύσεις στα διάφορα επιθετικά κολλήματα που εμφανίζουν οι Magic, ως αντίβαρο στην πραγματικά καταπληκτική αμυντική λειτουργία τους.

Το που θα καταλήξει η συνέχεια της περσινής ομάδας φαντάζει απρόβλεπτο, όμως οι ομάδες της πρώτης τριάδας στην Ανατολή έγιναν καλύτερες (ή έστω παρέμειναν εξίσου καλές), ενώ θα κριθεί να βάλει ξανά από κάτω την ενισχυμένη Philadelphia, την περσινή φιναλίστ περιφέρειας, την Indiana, και κάθε πιθανή άλλη έκπληξη μπορεί να προκύψει. Η ανοδική πορεία του Franz Wagner δεν συνέχισε με την ίδια εντυπωσιακή επιτάχυνση, όμως ο Γερμανός έρχεται πιο ξεκούραστος σχετικά με τα προηγούμενα έντα βάθος τόσο από αγώνα σε αγώνα, όσο και μακροπρόθεσμα στη σεζόν, πλάι στον Banchero. Η επιλογή στον πρώτο γύρο του draft, Tristan da Silva (αδερφός του Oscar που παίζει στην Bayern) αναμένεται να βρει χρόνο στην σχετικά ελλιπή περιφερειακή γραμμή, ενώ αποκτήθηκε και ο Kentavious Caldwell-Pope για να δώσει την εμφανώς απούσα εμπειρία των μεγάλων αγώνων.

Η προετοιμασία τους ήταν σχετικά επεισοδιακή, ένεκα και του περάσματος του τυφώνα Μίλτον, όμως για ακόμη μία χρονιά το Orlando θα συνεχίσει να τραβάει τα βλέμματα και να πετυχαίνει εντυπωσιακές νίκες. Θα είναι δύσκολο να ξαναπετύχει την περσινή επίδοση, αλλά δεν υπάρχει και τίποτα που να τους αποκλείει από οποιαδήποτε αντίστοιχη κουβέντα.

(Δημήτρης Βούρδας)

7. Indiana Pacers

Η επένδυση που ξεκίνησε προ τριετίας, με την πρόσληψη του “βαρύ” Rick Carlisle, απέδωσε καρπούς πέρσι για τους Indiana Pacers, οι οποίοι έφτασαν μετά από μια δεκαετία ξανά στους τελικούς της ανατολικής περιφέρειας, δίνοντας τα κλειδιά στον Tyrese Haliburton και κόβοντας - όχι και τόσο διακριτικά - τα φρένα. Ο Carlisle τους οδήγησε από τις 25 νίκες του 2022, στις 35 του 2023, και τις 47 περσινές -ωστόσο όσο ανεβαίνουμε, και μετά τις 50 κάθε επόμενη νίκη είναι όλο και δυσκολότερη. Για να τους φτάσει όμως στο σημερινό σημείο, πόνταρε χωρίς ενδοιασμούς στο γρήγορο, ενστικτώδες παιχνίδι, το οποίο στα χέρια του Haliburton αποτέλεσε την ταχύτερη οδό προς την αναρρίχηση στη βαθμολογία.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι: υπάρχει άλλο ένα σκαλί που μπορούν να ανέβουν τρέχοντας, ή, αποκτώντας και τον Siakam μεσούσης της περσινής σεζόν είναι η ώρα να σηκώσουν λίγο το πόδι από το γκάζι και να ανακαλύψουν στην regular season και άλλους τρόπους να κερδίζουν παιχνίδια; Μπροστά τους απλώνεται η προοπτική να καθιερωθούν στους contenders της Ανατολής, αλλά και η παγίδα να υπερεκτιμήσουν το ρόστερ και την προσέγγισή τους. Οι Celtics, οι οποίοι τους καθάρισαν με σχετική άνεση στα Playoffs, δεν πάνε πουθενά.

Ευτυχώς στο ρόστερ τους υπάρχει αρκετό ταλέντο για ένα ακόμη άλμα. Αν ο Haliburton μπορέσει να διατηρήσει την επιπέδου MVP απόδοσή που είχε στην αρχή της περσινής σεζόν για ολόκληρη τη διάρκεια του μαραθωνίου θα μιλάμε για άλλη προοπτική, ο Myles Turner παραμένει ένας από τους αθόρυβα επιδραστικότερους ψηλούς της Λίγκας, και ο Siakam πλέον διαθέτει “επαναλήψεις” δίπλα στον Haliburton. Ο Benedict Mathurin έχει επιθετικό ταλέντο all-star, αλλά ψάχνει τον ιδανικό του ρόλο μετά από μια sophomore season που χαρακτηρίστηκε από στασιμότητα, αλλά από πίσω έρχεται και ο μυστακοφόρος Sheppard -o Andrew Nembhard μάλλον έχει κερδίσει ήδη τη θέση του παρτενέρ του Haliburton. Toppin, Jackson, Nesmith, McConnell πλαισιώνουν εξαιρετικά την πρώτη πεντάδα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Θα στοχεύσουν στο πλεονέκτημα έδρας των Playoffs, αλλά μάλλον θα βρεθούν σε κάποιο από τις θέσεις #5-#8 την άνοιξη.

(Γιάννης Χάτσιος)

Στη Μάχη των Play-ins

8. Miami Heat

Οι Heat ετοιμάζονται για τη φετινή χρονιά χωρίς καραμπινάτες προσθήκες, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από πέρυσι. Ήταν μια χρονιά με πολλά εμπόδια, τραυματισμούς και ατυχίες, που δεν άφησαν την ομάδα να είναι κάπως ανταγωνιστική κόντρα στους άπαιχτους Σέλτικς. Και ενδεχομένως να είναι η τελευταία ευκαιρία της παρούσας σύνθεσης.

Βλέπετε πιθανόν να είναι η τελευταία χρονιά του Jimmy Butler στο ηλιόλουστο Miami. Ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στις δύο πορείες ως τους Τελικούς του ΝΒΑ έχει player option για του χρόνου και αισίως μπήκε στα 35 του χρόνια, με κορμί καταπονημένο από της υπερπροσπάθεια των τελευταίων ετών και με τον θείο Riley να του τραβάει το αυτί ευθέως πριν κάποιους μήνες. Έχει δρόμο αυτό το σίριαλ.

Κατά τα άλλα, ο πρώτος και σημαντικότερος εχθρός του Erik Spoelstra είναι η υγεία. Αν δεν είναι πλήρης η ομάδα, δεν μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση για το αν μπορούν να κοιτούν Τελικούς. Όμως το φετινό ρόστερ είναι πολυπρόσωπο και σε αριθμούς και σε ταλέντο. Η τριάδα Butler-Herro-Adebayo παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας, ο Jaquez έδειξε τρομερά στοιχεία πέρυσι, ο Highsmith είναι ο κύριος “βρίσκομαι παντού”, ο Robinson ακόμα σουτάρει lights out, οι Love, Bryant και Burks προσθέτουν την απαραίτητη veteran presence από τον πάγκο.

Οι δύο rookies, Kel’el Ware και Pelle Larsson είναι πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Ο Ware είναι ενδεχομένως το alter ego του Bam στο "5", προσφέροντας stretch στοιχεία και παρουσία πάνω από το καλάθι, ενώ ο Larsson μοιάζει με την πολύ πιο αθλητική μορφή του Duncan Robinson. Αμφότεροι ετοιμοπόλεμοι με αρκετά χρόνια στο κολλέγιο, σε μια ομάδα που γουστάρει να δίνει άμεσα ευκαιρίες στα prospects της. Το αγωνιστικό ερωτηματικό έγκειται στο τι στο καλό θα γίνει με τον Terry Rozier. Δεν έχει κολλήσει καθόλου προς το παρόν και πολλές φορές μοιάζει να συγκρούεται με τον Herro, όντας κι οι δύο guards που θέλουν την μπάλα στα χέρια. Να κάνει πίσω ο Herro όμως, δεν γίνεται.

Κοινώς, λίγο από τα ίδια και φέτος για τους Heat. Πιθανά steals του draft, διαχείριση δυνάμεων ως το τέλος, με την ελπίδα να είναι όλοι υγιείς τον Απρίλη. Αυτό που επίσης δεν έχει αλλάξει όμως, είναι πως σχεδόν κανείς δεν τους θέλει στον πρώτο γύρο.

(Αλέξανδρος Μήτσιου)

9. Atlanta Hawks

Οι Atlanta Hawks τα τελευταία χρόνια είχαν καθιερωθεί ως μία από τις ομάδες των play-ins της Ανατολής. Το πείραμα με την έλευση του Dejounte Murray απέτυχε και για αυτό φετος το καλοκαίρι αποφάσισαν να τον στείλουν στη Νέα Ορλεάνη παίρνοντας πίσω τους Dyson Daniels, Larry Nance και δύο μετρια picks πρώτου γύρου. Επίσης, η θεά τύχη τους χαμογέλασε αρκετά, ώστε να πάρουν το πρώτο pick του περασμένου draft, αλλά δυστυχώς ο Γάλλος που επελεξαν δεν μπορούσε να είναι, ξανά, ο Wembanyama και για αυτό βολεύτηκαν με τον Zach Risacher.

Παρά τις σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ, η χρονιά των Hawks προβλέπεται παρόμοια με αυτες που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Μια επίθεση που θα βασίζεται στο ταλέντο του Trae Young και που, λογικά, θα είναι μέσα στις 10 καλύτερες επιθέσεις του πρωταθλήματος και μία άμυνα που θα παλεύει να κρύψει τις αδυναμίες του και που σίγουρα θα είναι στις 10 χειρότερες της Λίγκας. Οι άγνωστοι παράγοντες που μπορούν να κάνουν καλύτερη τη χρονιά τους, είναι η περαιτέρω βελτίωση του Jalen Johnson, η πιθανότητα ο Risacher να είναι έτοιμος για να γίνει βασικός από την πρώτη του χρονιά και επιτέλους να δούμε την επίθεση της ομάδας να θυμίζει ομάδα του Quin Snyder, περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια.

Μένοντας λίγο παραπάνω στον Johnson, o πρώην παίκτης του Duke καθιερώθηκε πέρυσι ως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της ομάδας, έχοντας 16 πόντους, 8,7 rebs και 3,6 ass. Πρόκειται για έναν υπεραθλητικό forward, ο οποίος ήταν πολύ καλός στο ανοιχτό γήπεδο και έδειξε καλή διάθεση στην άμυνα. Στη δεύτερη χρονιά του ως βασικός, περιμένω ότι θα βελτιωθεί περισσότερο στις αμυντικές περιστροφές (αρκετές φορές πέρυσι έχανε τον παίκτη του όταν μάρκαρε off ball) και να γίνει πιο αξιόπιστος στις επιθέσεις στο μισό γήπεδο. Δίπλα του περιμένω σύντομα να είναι ο Γάλλος rookie αντί του Hunter, γιατί πιστεύω ότι είναι ήδη καλύτερος στην επίθεση (ειδικά στο τρίποντο) και η ομάδα δεν θα χάσει πολύ στην άμυνα. Μπορεί με την φυγή του Murray οι Hawks να έχασαν πολύ σε ταλέντο, αλλά αυτή η εκδοχή της ομάδας μου φαίνεται καλύτερη για να παίξει στο στυλ του Snyder. Έχει έναν ξεκάθαρο χειριστή της μπάλας, καλό αμυντικό center (τόσο ο Capela όσο κι ο Okongwu), και φτερά που παίζουν καλή άμυνα και πασάρουν καλά σε κίνηση (Daniels, Risacher, Johnson). Μαζί με Bogdanovic, Nance,  Hunter, έχουν εννιά παίκτες που μπορούν να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τις 36 νίκες που έκαναν πέρσι. Το γεγονός ότι δεν έχουν το δικό τους pick φέτος, τους κάνει λιγότερο επιρρεπείς στο tanking, αν και σε περίπτωση που η χρονιά δεν ξεκινήσει καλά, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν στείλουν κάποιους από τους πιο έμπειρους παίκτες σε άλλες ομάδες, προκειμένου να πάρουν μελλοντικά ανταλλάγματα.

(Leon T.)

10. Detroit Pistons

Υπάρχουν οι κακές χρονιές και υπάρχει και “χρονιά Pistons”. Η ομάδα του Monty Williams, του οποίου η πρόσληψη αποδείχθηκε αγωνιστικό φιάσκο, πραγματοποίησε ρεκόρ 14-68 επιδιδόμενη σε ένα ιστορικό σερί 28 συνεχόμενων χαμένων παιχνιδιών. Ο ίδιος ο Williams δεν κατάφερε ποτέ να βρει μια συνταγή που θα έβγαζε το Detroit από τον κυκεώνα των αγωνιστικών του προβλημάτων, ενώ οι κόντρες του με τον Jaden Ivey αποδείχθηκαν μεγάλες για να ξεπεραστούν. Μέσα σε όλα αυτά, βάλτε και τον τραυματισμούς των Cade Cunningham και Jalen Duren, που έχασαν 62 και 61 παιχνίδια αντίστοιχα και κάπως έτσι “έδεσε” το γλυκό της χειρότερης ομάδας που, ίσως, έχουμε δει ποτέ. Αναπόφευκτα, λοιπόν, όλα τα παραπάνω ανάγκασαν τους ιθύνοντες να προχωρήσουν σε αλλαγές. Ο Williams, παρά το τεράστιο συμβόλαιο που είχε υπογράψει μόλις ένα καλοκαίρι πίσω, αποτελεί παρελθόν, όπως επίσης και ο Troy Weaver από τη θέση του General Manager.

Αντικαταστάτες τους είναι οι J.B. Bickerstaff και Trajan Langdon, οι οποίοι έχουν το δύσκολο έργο να ξαναβάλουν τους Pistons στον χάρτη της ανταγωνιστικότητας σε πρώτη φάση. Οι προσθήκες των Malik Beasley και Tim Hardaway Jr. δείχνουν αρχικά να κινούνται μια σωστή κατεύθυνση, προκειμένου να βγει η αγωνιστική πίεση από τον Cunningham, ενώ αμφότεροι προσθέτουν μια πολύ αξιόπιστη απειλή από τη μακρινή απόσταση για λογαριασμό των Pistons. Κάτι που με συνέπεια αναμένεται να προσφέρει και ο Ιταλός Fontecchio, ενώ στον νεανικό κορμό τους πολύτιμη αναμένεται να είναι και η παρουσία του Tobbias Harris. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτό δεν σημαίνει πως άπαντες στο Detroit δεν περιμένουν μεγάλα πράγματα από το #1 pick του 2021. Ωστόσο, είναι πάντα χρήσιμο για έναν παίκτη που βρίσκεται σε αγωνιστική άνοδο, να έχει δίπλα του βετεράνους που μπορούν να τον βοηθήσουν. Για να βγουν οι Pistons από την αγωνιστική μετριότητα, πρέπει να ανεβούν ένα τεράστιο βουνό, ωστόσο μετά την περσινή κάκιστη πορεία τους, ουδείς μπορεί να σκεφτεί κάτι χειρότερο. Αν οι Cunningham και Duren μείνουν υγιείς, ίσως δούμε μερικά ψήγματα του επιπέδου που μπορούν να φτάσουν. 

(Gus Χρυσοχού)

11. Chicago Bulls

Το πιο ελπιδοφόρο νέο στο σύμπαν των "Ταύρων" είναι η επιστροφή του Lonzo Ball στην αγωνιστική δράση μετά από σχεδόν τρία χρόνια. Kαι αυτή η πρόταση συνοψίζει περίπου όλα όσα χρειάζεται κανείς να ξέρει για την προοπτική των Bulls. Ω του θαύματος, η επένδυση στην τριάδα LaVine-DeRozan-Vucevic που τους έβαλε μετά βίας στα Playoffs δεν τους έφερε στην κορυφή, αλλά απεναντίας σε μια σταδιακή χειροτέρευση, με περιορισμένες δυνατότητες εξόδου από τον βάλτο. Υπάρχει το ελαφρυντικό των τραυματισμών. Ο DeMar DeRozan αποδείχτηκε χαλύβδινος και φόρτωσε τα αντίπαλα καλάθια με κοντά 6.000 πόντους σε αυτή την τριετία πριν αποχωρήσει για τους Kings, όμως ο LaVine, o Pat Williams, και ο Lonzo Ball έπαιξαν αθροιστικά 68 παιχνίδια πέρσι, με προβλήματα που, δυστυχώς, φαίνονται χρόνια.

Στον χώρο που άφησαν αυτοί όμως, ήρθε να αναδειχθεί το περιφερειακό εργαλείο που λέγεται Ayo Dosunmu, και φυσικά ο Coby White που επιτέλους δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν όταν επιλέχθηκε στο #7 του draft 2019. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αύξησε κατά 10 τον μέσο όρο πόντων του σε σχέση με το 2023, διπλασιάζοντας και τις assists του αγωνιζόμενος 12’ ανά αγώνα περισσότερα. Μαζί με τον - φαινομενικά στάσιμο - Pat Williams ήταν οι μόνοι δύο παίκτες που παραμένουν με θετικό δείκτη στο on/off +/-, με τα βαριά χαρτιά της ομάδας να χλωμιάζουν βλέποντας τις δικές τους επιδόσεις.

Κατά την άποψή μου, όσο ταχύτερα οι Bulls συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να προχωρήσουν στην επόμενη σελίδα, τόσο λιγότερη απελπισία θα υπάρχει στις τάξεις των ουκ ολίγων εν Ελλάδι φίλων τους που βρίσκονται σε απόγνωση. Ο Billy Donovan παραμένει ο ιθύνων νους εκτός των τεσσάρων γραμμών, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ακριβώς το γιατί, αν και έχει και αυτός το ελαφρυντικό ότι μπορούσε να παίξει μόνο το χέρι που του δόθηκε. Αρκεί ο Josh Giddey για να μπολιάσει με φρεσκάδα το franchise - προσωποποίηση της ταλαίπας στην μετά Thibodeau εποχή; Χλωμό, αλλά είναι μια αρχή, και ας θυσιάστηκε ο Alex Caruso. Το να μείνουν χαμηλά δεν θα είναι και ό,τι χειρότερο για το μέλλον τους.

(Γιάννης Χάτσιος)

12. Toronto Raptors

Η αποδημία του Pascal Siakam προς τον Νότο και την Indiana σήμανε την κατάρρευση του τελευταίου πυλώνα της Πρωταθλήτριας του 2019, και τον ασπασμό της φάσης ανοικοδόμησης με επίκεντρο τον πολυτάλαντο Scottie Barnes που πλέον ενσαρκώνει την ελπίδα των Καναδών για την επόμενη playoff version της ομάδας.

Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή θα σταθούν οι φερμένοι μεσούσης της περσινής σεζόν Immanuel Quickley και R.J. Barrett, δύο φιλόδοξοι παίκτες σε εξαιρετική ηλικία, οι οποίοι βρίσκονται στο Toronto ως ανταλλάγματα του O.G. Anunoby, με την ελπίδα να βγουν στο προσκήνιο απαλλαγμένοι από την σκια των Brunson και Randle που τους σκέπαζε στην Νέα Υόρκη. Στα χαρτιά η τριάδα αυτή έχει υψηλές προδιαγραφές, ωστόσο το κλείσιμο της περσινής σεζόν με ρεκόρ 2-19 προκαλεί μια σχετική αμφιβολία. Ο κορμός της ομάδα του Rajakovic πλαισιώνεται με χρήσιμους βετεράνους όπως ο ελβετικός σουγιάς Bruce Brown και οι πάλλευκοι ψηλοί Poeltl και Olynyk για να καλύπτουν εκ περιτροπής τις δύο πλευρές του παρκέ, ενώ υπάρχει μια φαρέτρα από νέους παίκτες, οι οποίοι όμως μοιάζουν εκ πρώτης όψεως, δεύτερης διαλογής2: Ochai Agbaji, Gradey Dick, Ja’Kobe Walter μεταξύ άλλων.

Ο Mark Daigneault είχε κάνει θαύματα με λιγότερα υλικά στην Oklahoma, και εδώ είναι που είναι η ευκαιρία του Rajakovic να γίνει ο πρώτος ευρωπαίος προπονητής που καθιερώνεται στο NBA. Το ρόστερ στερείται επιθετικού ταλέντου του υψηλότερου επιπέδου, η βασική τους τριάδα αποτελείται από παίκτες που δεν φημίζονται για τη σταθερότητά τους, παρόλα αυτά ο Σέρβος head coach έχει πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια για να στήσει το αγωνιστικό παζλ του και -γιατί όχ- να διεκδικήσει μια θέση στο play in. Tο πρώτο βήμα είναι η αναζήτηση ταυτότητας, με την ομάδα να βρίσκεται πέρυσι κοντά στον πάτο τόσο σε επιθετική, όσο και αμυντική αποτελεσματικότητα. Δεν υπάρχει βιασύνη στον Καναδά, ωστόσο αφού δεν επέλεξαν το αναίσχυντο κυνήγι του βυθού, θα έχουμε προσδοκίες για το πώς διαμορφώνεται η νέα σελίδα των Raptors.

(Γιάννης Χάτσιος)

Στον Πάτο του Division, στη Μάχη του Lottery

13. Charlotte Hornets

Μια ακόμα απογοητευτική σεζόν ήταν αυτή του 2023-24 για τους Hornets, με τον LaMelo Ball να αγωνίζεται σε, όλους κι όλους, 22 αγώνες και την ομάδα να κερδίζει συνολικά έναν λιγότερο. Ωστόσο, ήταν μια σεζόν ανακατατάξεων, με νέα ομάδα ιδιοκτητών που ηγούνται οι Gabe Plotkin and Rick Schnall να αναλαμβάνουν στη θέση του “Εμπορικότερου” και τον Πρωταθλητή βοηθό προπονητή με Bucks και Celtics, Charles Lee, να αναλαμβάνει ως πρώτος στη θέση του Clifford. Η Charlotte είναι μια ομάδα που διαθέτει νιάτα και ταλέντο και ενδεχομένως να χρειάζεται υγεία, περισσότερο από ό,τι εμπειρία, σε αυτή τη φάση για να κάνει ένα σημαντικό βήμα εμπρός. Και τούτο καθώς πέρα από τον πολυτραυματία τελευταία LaMelo, και ο βασικός center της ομάδας, Mark Williams, έχει αγωνιστεί σε όλα κι όλα 62 παιχνίδια τις δύο πρώτες του χρονιές στη Λίγκα, έχοντας, ωστόσο, να δείξει πολύ θετικά στοιχεία σε αυτό το μικρό δείγμα. Η ομάδα έχει βάθος, με τους Micic και Tre Mann στον άσσο πίσω από τον Ball, τον sophomore Brandon Miller, που έκανε μια εξαιρετική rookie σεζόν πέρσι με 17,3 πόντους ανά αγώνα, και τον Seth Curry στο “2”, τον Josh Green που ήρθε από τους Mavericks, τον με 7,2 wing spam Γάλλο rookie, νούμερο #6 στο φετινό draft Tidjane Salaun αλλά και τον Cody Martin  στο “3”, τον ανανεώσαντα για τρία ακόμα χρόνια κακοποιητή Myles Bridges αλλά και τον Grant Williams στο “4”, ενώ στο “5” υπάρχει ο τιμιότατος Nick Richards πίσω από τον Williams. Με τους Taj Gibson (και όμως!) και Moussa Diabate να κλείνουν μια πολύ NBA ready 14άδα.

Και ενώ όλα τα παραπάνω θα με ωθούσαν να πως πως μπορεί στα τρέχοντα power rankings του Guru και να τους έχουμε υποτιμήσει που τους έχουμε τόσο χαμηλά, το γεγονός πως το draft pick τους για το 2025 θα πάει στους Spurs αν οι Hornets μπουν Playoffs, ήτοι αν δεν είναι στις εφτά χειρότερες ομάδες της περιφέρειάς τους, κάνει ξεκάθαρη το ποια θα είναι η κατεύθυνσή τους και για φέτος. Άλλωστε η συμμετοχή τους στο trade Τowns σε Knicks επιβεβαιώνει πως το franchise βρίσκεται σε τροχιά συλλογής assets και όχι νικών. Ωστόσο θα υπάρξουν βράδια μες στο χειμώνα που οι Hornets θα παίξουν όμορφο μπάσκετ, προσφέροντας αναστατώσεις στους αντιπάλους τους και θέαμα σε εμάς τους θεατές.

(Νίκος Ραδικόπουλος)

14. Brooklyn Nets

Στο Brooklyn μοιάζει να ζουν τη Μέρα της Μαρμότας. Μία νέα ελπίδα που χτίζεται (Νέο Franchise στις αρχές των '10s, η νεανική ομάδα του ‘19, ακόμη η μίνι εποχή του Mikal Bridges), ένα all-in σε βετεράνους superstars για το κυνήγι του Tίτλου, και στο τέλος η απόλυτη ανάγκη για το κουμπί του restart. Βρισκόμαστε, ξανά, ακριβώς εκεί.

Ο Bridges είναι κάτοικος Manhattan στους Knicks, που μοιάζουν εκ των φαβορί για τον Tίτλο, οι Nets κοιτούν ξανά την πορεία (και τις ανταλλαγές) που θα τους φέρει όσο πιο κοντά γίνεται σε παίκτες από το draft που ίσως τους αλλάξουν τη μοίρα, όσο το προϊόν μέσα στο παρκέ δεν θα είναι για πολλά. Ο Nic Claxton είναι πλέον ο ‘’παλιός’’ του ρόστερ αλλά και ο πιο καλοπληρωμένος (όσον αφορά και τη διάρκεια του συμβολαίου), κοντά του και ο Cam Thomas για ένα δίδυμο ψηλού-κοντού που έχει τη δυνατότητα ν’ ανεβάσει κατακόρυφα τα προσωπικά στατιστικά και το όνομα που έχουν χτίσει στο ΝΒΑ. Ειδικά ο Cam Thomas φιγουράρει συχνά σε λίστες με πιθανούς πρώτους σκόρερ της regular season. Καθόλου παράλογο, σε ποιον να πασάρει δηλαδή;

Ο Ben Simmons μπαίνει στην τελευταία σεζόν του (πλουσιοπάροχου, $ 40 εκατ. ακόμη) συμβολαίου του, μα δεν ξέρουμε αν θα μπει στο γήπεδο να παίξει μπάσκετ. Ο Schroder θα είναι ο χειριστής του συνόλου, ο Bojan Bogdanovic βλέπει τη μοίρα να τον στέλνει ξανά στο Brooklyn σε περίοδο που ομοιάζουν με τη Night's Watch, οι Cam Johnson και Finney-Smith το πιθανότερο να παραχωρηθούν σε κάποιον διεκδικητή την περίοδο της trade deadline. Από εκεί και πέρα, περιμένουμε να δούμε τι έχουν να προσφέρουν οι Day’ron Sharpe, Killian Hayes, Dariq Whitehead μα κυρίως ο Ziaire Williams που δεν έκανε ποτέ το ξεπέταγμα ως ο καθαρός forward που χρειαζόταν το Memphis.

20 νίκες; 25; Μάλλον μέχρι εκεί, ίσως αποδειχθούν και πολλές αν θέλουν να βουτήξουν στον πάτο γρηγορότερα.

(Δημήτρης Χρυσικός)

 15. Washington Wizards

Τώρα άμα σας πω ότι δεν σκέφτηκα να κάνω copy paste το περσινό κείμενο των Wizards και απλά να προσθέσω δύο ονόματα, θα είναι ψέματα και δεν θέλω. Η ομάδα της Πρωτεύουσας έχει μπει έτει μία φορά σε full mode tanking ελπίζοντας πως θα επιλέξει πρώτη στα επόμενα drafts που αναμένονται πλούσια σε ταλέντο.

Ο Brian Keefe πήρε προαγωγή το Γενάρη του 2024 από assistant σε head coach της ομάδας και έχει το καθήκον να αναπτύξει όσο περισσότερο γίνεται τους νεαρούς παίκτες της ομάδας. Ο ίδιος έχει πλούσιο βιογραφικό στο συγκεκριμένο τομέα, άρα ίσως είναι ο μεταβατικός τύπος ως ότου οι Wizards μαζέψουν όλα τα κομμάτια που χρειάζονται για να γίνουν ανταγωνιστικοί.

Τώρα, η φετινή φάση με τους Wizards είναι η εξής: διάλεξαν δύο φορές στο top-15 του φετινού draft, τους Sarr και Carrington. Δύο νεαρούς παίκτες με περγαμηνές, αλλά μάλλον πολύ προβλεπόμενο ταβάνι. Δεν είναι δηλαδή οι φερέλπιδες που θα φέρουν κόσμο στο γήπεδο για να θαυμάσουν το μέλλον της ομάδας. Είναι πιθανώς σημαντικά κομμάτια μιας ανταγωνιστικής ομάδας, αλλά όχι θεμελιώδεις λίθοι. Το θέμα είναι πως και το υπόλοιπο ρόστερ είναι πολύ μπερδεμένο, γεμάτο dropouts και παίκτες χωρίς στόχους.

Μιλάω φυσικά για το δίδυμο των Poole και Kuzma, που καθαρίζουν αντίστοιχα $ 29 και $ 23 'μύρια για να κάνουν διακοπές στην Πρωτεύουσα. 'Ντάξει ο Kuzma έχει δηλώσεις επανειλημμένα πως το βλέπει βιοποριστικά το θέμα. Ο Poole όμως μοιάζει σα να μη συνήλθε ποτέ από το μπουκέτο του Draymond, κυρίως πνευματικά. Θα έπρεπε να γράφει σοβαρά νουμερα σε αυτή την ομάδα ακόμα και αν βυθίζεται επίτηδες, αντ’ αυτού έχει εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της Λίγκας (τώρα ζητάμε και τα ρέστα από θύμα ξυλοδαρμού θα μου πείτε. Και θα έχετε δίκιο.). Θυμίζω παρόλα αυτά πως μιλάμε για 25 χρονών παιδί, και αν δεν υπήρχε ο πνευματικός και ψυχολογικός παράγοντας στην εξίσωση, θα έπρεπε να μιλάμε για την απογείωση του, όχι για το γεγονός ότι μοιάζει με παλαίμαχο. Το καλό για τους Wizards είναι πως, αν και δύσκολα θα ρευστοποιήσουν αυτά τα δύο συμβόλαια, αμφότερα λήγουν το καλοκαίρι του 2027 σε μία πολύ μεγάλη free agency. Επομένως έχουν τρία χρόνια να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και να χτίσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για να ελκύσουν κάποιον σταρ που θα στοχεύει σε μια πιο ήσυχη αγορά.

(Αλέξανδρος Μήτσιου)