Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:
Το Φαβορί
1. Oklahoma City Thunder
Οι Oklahoma City Thunder, καθοδηγούμενοι από τον μαέστρο Mark Daigneault και το πρώτο βιολί Shai Gilgeous-Alexander, μέσα σε μια τετραετία έφτασαν από τις 22 νίκες στις 57 πέρυσι, και την πρώτη θέση στην ανταγωνιστική Δύση. Η τελευταία φορά που τελείωσαν τη regular season στην κορυφή και έπιασαν αυτό τον αριθμό νικών ήταν μια δεκαετία πριν, όταν ο Kevin Durant είπε “πόσα καλάθια θέλετε, θα τα βάλω όλα”, έπαιξε 81 παιχνίδια και πήρε το βραβείο του MVP για τον κόπο του. O Shai έφτασε πολύ κοντά στους 32 πόντους του Durant εκείνης της χρονιάς, και τερμάτισε δεύτερος στην κούρσα του MVP. Η ομάδα του 2014, όντας πιο μπαρουτοκαπνισμένη, έφτασε στους Τελικούς της περιφέρειας, ενώ οι περσινοί Thunder στην πρώτη παρουσία τους στα Playoffs έφτασαν στον δεύτερο γύρο όπου συνάντησαν τους μετέπειτα φιναλίστ Mavericks με εμπειρότερο παίκτη (με ουσιαστικό ρόλο)… τον 25χρονο Shai.
Τα συστατικά της επιτυχίας παραμένουν στην Oklahoma. Ο Chet Holmgren που σε οποιαδήποτε κανονική χρονιά, στην οποία δεν υπάρχουν εξωγήινοι, θα ήταν ο Rookie of the Year, και προσφέρει αμυντική σταθερότητα, σουτ, παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, γενικά ό,τι μπορεί να ζητήσει ένας προπονητής. Ο Jalen Williams τράβηξε κουπί με το ανορθόδοξο στυλ του στην κανονική περίοδο, πήρε το βάπτισμα του πυρός στα playoffs και μόνο καλύτερος μπορεί να εμφανιστεί, ενώ Wallace, Wiggins, Dort, Joe, Jaylin Williams είτε βελτιώθηκαν, είτε απέδειξαν ότι μπορούν να πλαισιώσουν την πρώτη τριάδα του Daigneault. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αυτοί σούταραν με πάνω από 37% από τρίποντο, συνήθως στην περιοχή του 40% - ο Chip Engelland μπορεί να είναι όντως θαυματοποιός. Σαν κάποιος να λείπει από αυτή λίστα, ναι, και αυτός είναι ο Josh Giddey, η “Ιφιγένεια του Sam Presti”. Μεταξύ των εξωαγωνιστικών θεμάτων, της αστάθειας ή διστακτικότητας στο σουτ, και του αμήχανου μακροπρόθεσμου ταιριάσματος με τους χειριστές Shai και Jaylen Williams, ο GM των Thunder αποφάσισε να θυσιάσει την προοπτική του για να φέρει στην ομάδα τον Alex Caruso και τις αμυντικές περγαμηνές του. Οι Thunder ήταν ήδη τέταρτοι σε αμυντική αποτελεσματικότητα πέρσι, και δεν βλέπω κανέναν λόγο για να μη διατηρηθούν σε αυτά τα υψηλά κλιμάκια.
Ωραίες μέρες για τους Thunder, που πλέον έχουν αποτινάξει από την πλάτη τους τον βραχνά της εισόδου στα Playoffs (με κρότο), την πρόκριση, και τον τίτλο των απλά ταλαντούχων. Περνούν στο στάδιο της καθιέρωσης, όπου δεν χρειάζεται να κυνηγήσουν εμμονικά την κορυφή στην κανονική περίοδο, και γνωρίζοντας ότι είναι αρκετά καλοί για να διεκδικήσουν ένα Πρωτάθλημα μπορούν πλέον να βελτιστοποιήσουν την ομάδα τους γύρω από αυτόν τον άξονα. Οι Presti και Daigneault επενδύουν στη συνέχεια, την ομοιογένεια, και την ισορροπημένη κατανομή ρόλων, ακόμη κι αν βρέθηκαν με έναν υποψήφιο MVP στα χέρια τους, και στην Oklahoma ατενίζουν την επόμενη πενταετία προσβλέποντας σε έναν τουλάχιστον Τίτλο.
(Γιάννης Χάτσιος)
Οι Διεκδικητές
2. Denver Nuggets
Δεύτερο σερί καλοκαίρι που οι Nuggets χάνουν ένα championship piece χωρίς να το αντικαταστήσουν. Πέρυσι ήταν ο Bruce Brown, φέτος είναι ο KCP. Μπορεί να είναι απόρροια της νέας CBA και οι Nuggets να είναι το πρώτο αίμα, ή μπορει ο Calvin Booth να έχει γίνει πολύ κακός στα μαθηματικά. Η αλήθεια μάλλον είναι κάπου στη μέση. Αυτό σημαίνει πως οι Nuggets, έως ότου επέλθει σημαντική άνοδος στο salary cap, θα κινούνται γύρω από τον αστερισμό των τεσσάρων σταθερών τους, γεμίζοντας το υπόλοιπο ρόστερ με rookie συμβόλαια και βετεράνους. Κάτι σαν τη φετινή σύνθεση δηλαδή.
Το μεγάλο στόρι της offseason για τους Nuggets είναι η έλευση του Russell Westbrook. Αν και στη δύση της καριέρας του, η παρουσία του στον πάγκο και τα ψήγματα περασμένης δεκαετίας που κάνουν ενίοτε την εμφάνιση τους, θα είναι υπερπολύτιμα για τον Mike Malone. Ο Saric είναι μάλλον η χρησιμότερη προσθήκη, καθώς θα δώσει μπόλικα λεπτά στο “4” και το “5” από τον πάγκο, φέρνοντας και το μακρινό σουτ, κάτι που ως τώρα δεν υπήρχε στο ρόστερ πέραν του Jokic. Ο Holmes II ήταν μια εξαιρετική επιλογή στο draft για να συμπληρώσει τη ρακέτα, αλλά δυστυχώς χάνει τη χρονιά λόγω τραυματισμού.
Κατά τα λοιπά, ο Malone στοχεύει σε εσωτερικές μεταγραφές. Ο Peyton Watson πέρυσι προσέφερε χρήσιμα λεπτά στην κανονική περίοδο με το μακρύ κορμί του και ψάχνει την αναβάθμιση στο παιχνίδι του που θα είναι το αξιόπιστο μακρινό σουτ. Ο Christian Braun θα δει περισσότερα λεπτά μετά τη φυγή το KCP, καθώς βρίσκεται στα μέσα του rookie συμβολαίου του. Μένει η τριάδα των Pickett, Tyson και Strawther. Ίσως φανούν χρήσιμοι για μερικά λεπτά στη regular season, αλλά το να καθιερωθούν στο rotation του 53χρονου coach είναι πολύ δύσκολο. Όχι γιατί δεν έχουν ταλέντο, αλλά γιατί ο Malone προτιμά κλειστά rotation και ως τώρα μετράμε εννιά έτοιμους παίκτες. Αν κάποιος μπορεί να διεκδικήσει περισσότερα λεπτά αυτός είναι ο Julian Strawther.
Κατά βάση οι Nuggets βρίσκονται σε κάποιου είδους τέλμα. Έχουν τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, μια ασταμάτητη ιδιοφυία και έναν παικταρά στα guards, που γνωρίζονται απ’ έξω κι ανακατωτά. Η second unit έχει λίγα πράγματα να δώσει, και αποτελεί διαχρονικό πρόβλημα της ομάδας. Επομένως το ουσιαστικό ερώτημα για τους Nuggets έγκειται στους δευτεροκλασάτους πλέον. Ο Gordon είναι χρήσιμος και σημαντικός, αλλά πολύ συγκεκριμένων δυνατοτήτων, και ο MPJ σε καμία -μα καμία- των περιπτώσεων δεν δικαιολογεί το συμβόλαιο που απολαμβάνει. Κανείς δεν μπορεί να βγάλει τον “Σέρβο Αρτίστα” από τη συζήτηση του Tίτλου, αλλά στην παρούσα φάση από την ομάδα δείχνει να λείπει το κάτι παραπάνω.
(Αλέξανδρος Μήτσιου)
3. Minnesota Timberwolves
Η μεταμόρφωση των Timberwolves υπό τη διοικητική καθοδήγηση του GM, Tim Connelly, υπεύθυνου και για τους Champs Nuggets, έχει σίγουρα ολοκληρωθεί: μια ομάδα από ανέκδοτο στη χειρότερη, μέτρια στην καλύτερη, κατέκτησε το καλύτερο ρεκόρ της Δυτικής Περιφέρειας και έφτασε στους τελικούς της Δύσης, μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Τo trade Gobert από περίγελος, έφτιαξε την καλύτερη άμυνα της Λίγκας, με 2,2 πόντους defensive rating από τη δεύτερη καλύτερη άμυνα, αυτή των Πρωταθλητών Celtics. Αν δεν σας λέει κάτι αυτό από μόνο του, να υπογραμμίσουμε πως είναι η μεγαλύτερη σχετική διαφορά μεταξύ των δύο καλύτερων αμυνών της Λίγκας από το 1996. Και παρά το σίριαλ σε επίπεδο ιδιοκτησίας, που με αμείωτη γελοιότητα συνεχίζεται, ο Connelly, με μια ακόμα “bold move” ετοιμάζει τους Wolves για το επόμενο βήμα, την υπέρβαση αυτή τη φορά. Με το βλέμμα όχι πια στραμμένο στην αποκαθήλωση των Nuggets (ticked στον περσινό δεύτερο γύρο των Playoffs, και πλέον μάλλον τους αποδομεί από μόνος του ο διάδοχός του, GM Booth), αλλά στους Thunder και Mavericks, ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας, Towns, έγινε θυσία για να έρθει στην ομάδα περισσότερο βάθος, καλύτερο ball movement, και στο πρόσωπο του DiVincenzo, η απαραίτητη άμεση δυναμική ενίσχυση στα guards δίπλα στον superstar πια Edwards. Ο Randle θα βοηθήσει, αλλά, χωρίς το σουτ του Towns, μένει να φανεί πόσο θα επηρεάσει το spacing, ενώ έξτρα βοήθεια στους Conley και Alexander - Walker στην περιφέρεια θα δώσει και ο rookie Rob Dillingham, που επιλέχθηκε στο #8 του φετινού draft, με ένα pick που έφτασε στην κατοχή των Wolves με μια ακόμα μαεστρική κίνηση του Connelly.
Με τους Conley -κυρίως- αλλά και Gobert στην λάθος πλευρά των “30” και το μισθολόγια, παρά τους καλοκαιρινούς ελιγμούς του GM, να φλερτάρει στα επόμενα χρόνια με το πάνω όριο του 2nd Apron, ενδεχομένως φέτος οι Wolves να έχουν το βαθύτερο και πιο δεμένο ρόστερ που θα μπορούσαν. Ωστόσο η Δύση είναι πέρα για πέρα “άγρια” και ο ανταγωνισμός σε αυτή αδυσώπητος. Η άμυνα θα παραμείνει top-5 στη Λίγκα, όπως η επίθεση θα πρέπει να βελτιωθεί από την 17η θέση του περσινού offensive rating τους. Το αν η θυσία του Towns θα βοηθήσει για το ακόμα μεγαλύτερο ξεπέταγμα προς το superstar επίπεδο του Edwards και το βάθος που προσέφερε ως αντάλλαγμα σε καλύτερη ισορροπία συνολικότερα, θα κρίνουν σε σημαντικό βαθμό το φετινό τους ταβάνι.
(Νίκος Ραδικόπουλος)
4. Dallas Mavericks
Το πρώτο βήμα έγινε για τον οργανισμό από το Texas. Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, η ομάδα του Luka Doncic, έφτασε ως τους Tελικούς, όπου και έχασε από τους Celtics, σχετικά εύκολα. Η ουσία είναι όμως, πως μερικά χρόνια μετά την επιλογή του Σλοβένου superstar στο draft, ήρθε εν μέρει η δικαίωση. Σαν να άνοιξε η όρεξη των Mavericks και αυτό φάνηκε από την κίνηση της απόκτησης του Klay Thompson στη free agency. Ο πρώην άσος των Warriors, μετά από πολλά χρόνια στο οικοσύστημα της ομάδας του Steve Kerr, θα βρεθεί σε ένα προσωποκεντρικό περιβάλλον, όπου ο Doncic είναι το άλφα και το ωμέγα αυτής. Μπορεί πια να μην είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός (ούτε καν μέτριος ενδεχομένως), αλλά παραμένει καλύτερος από τους Doncic, Irving, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την περσινή εξαιρετική άμυνα των Mavs. Eπιθετικά ωστόσο, η παρουσία και μόνο είναι ικανή για να απασχολεί τις αντίπαλες άμυνες και να δίνει τους απαραίτητους χώρους για τη δράση των δύο περιφερειακών.
Ο Jason Kidd έχει δείξει επαρκέστατα δείγματα με την έως τώρα δουλειά του, και πως έχει καταφέρει να κάνει αποδοτική μια επίθεση η οποία δεν φημίζεται για τις πολλές πάσες, για την ικανότητα να μετακινεί την αντίπαλη άμυνα. Ιδιαίτερα μετά την trade deadline, όταν και απέκτησαν τους Washington και Gafford, οι οποίοι έδωσαν στοιχεία που έλειπαν από την ομάδα και βελτίωσαν σημαντικά και την άμυνα. Ενδεικτικά αναφέρω πως από εκείνη την στιγμή και μετά ήταν η έκτη και έβδομη καλύτερη ομάδα σε επίθεση και άμυνα αντίστοιχα στη Λίγκα στην κανονική περίοδο (σε πόντους ανά 100 κατοχές σύμφωνα με το Cleaning The Glass). Η οποία άμυνα ήταν η έκτη κατά τα Playoffs. Οι Gafford, Lively δίνουν τη δυνατότητα στο προπονητικό επιτελείο να καλύπτει όποιες αμυντικές αδυναμίες έχουν οι παίκτες της μπροστά ζώνης άμυνας και τους κατάλληλους αποδέκτες της δημιουργίας του Doncic. Εμπλούτισαν επίσης τον πάγκο με τους Dinwiddie, Grimes, Marshall με αποτέλεσμα να φαντάζουν πιο γεμάτοι ποιοτικά και ποσοτικά. Επομένως, η βάση είναι εκεί για να καταφέρουν να διεκδικήσουν ξανά την είσοδο στους Tελικούς.
(Pete Σεΐζης)
Playoffs Locks
5. Phoenix Suns
Οι Suns διαθέτουν την ακριβότερη τριάδα παικτών στη Λίγκα, με τους Booker, Durant και Beal να κοστίζουν κοντά στα $150 εκατ. τη σεζόν που ξεκινά μόνοι τους. Το θέμα όμως είναι αν θα καταφέρουν να αποτελέσουν και μία από τις υγιέστερες τριάδες του Πρωταθλήματος, κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν είναι δεδομένο για κανέναν από τους τρεις. Ιδίως για τον KD, που από τέλη Σεπτέμβρη έκλεισε τα 36 του και πάει προς τα 37 του, και που το καλοκαίρι είχε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν ξεκουράστηκε. Μαζί του σε αυτούς ήταν και ο Booker. Για τον δε Beal, η υγεία είναι ζητούμενο πολλά χρόνια τώρα.
Η ομάδα πέρσι δεν έπιασε τις 50 νίκες, και στον πρώτο γύρο “σκουπίστηκαν” στεγνά από τους Wolves. Τα δύο αυτά γεγονότα έφεραν αλλαγές στον πάγκο, με τον coach Budenholzer, Πρωταθλητή 2021 με τους Bucks (κόντρα στους Suns) να διαδέχεται τον coach Vogen (Πρωταθλητή 2020). Ο Vogel, αμυντικογενής κατά βάση προπονητής, κατάφερε με πολύ μέτρια αμυντικά υλικά, να έχει πέρσι τους Suns στη 13η από άποψη defensive rating, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να την βάλει στις κορυφαίες επιθέσεις στο άλλο μισό του παρκέ (10η συγκεκριμένα σε offensive rating), παρά τη θεωρητική εκεί υπεροπλία. Ο coach Bud θεωρείται πιο ισορροπημένος και στις δύο πλευρές του παρκέ, έχοντας να επιδείξει εξαιρετικές regular season ομάδες (Hawks και Bucks), δυσκολευόμενος ωστόσο στις προσαρμογές στην postseason. Αναμένεται συνεπώς οι -αν υγιείς- Suns να προσπαθήσουν να πιάσουν τις 50 νίκες φέτος, παρά το φοβιστικό τοπίο της Δύσης. Το supporting cast παρουσιάζεται στην εκκίνηση καλύτερο από το αντίστοιχο περσινό, αφού στην ομάδα ήρθαν οι δύο καλύτεροι αναπληρωματικοί PGs της Λίγκας των τελευταίων ετών, οι Tyus Jones και Monte Morris, ενώ και ο Mason Plumlee στη θέση του αναπληρωματικού center παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο ενδεχόμενο τραυματισμού του (απροσδόκητα υγιή πέρσι) Nurkic. Στην ομάδα παρέμειναν ανανεώνοντας οι Grayson Allen, που λογικά φέτος θα ξεκινά από τον πάγκο, ο Royce O'Neale και Damien Lee, που μαζί με τους Okogie, Bol Bol και τον rookie Ryan Dunn, δίνουν μεγαλύτερο και ποιοτικότερο βάθος σε σχέση με πέρυσι.
Όπως οι παραπάνω γραμμές κάνουν σαφές, οι Suns εμφανίζονται στην αφετηρία της σεζόν αναβαθμισμένοι στα σημεία σε σχέση με πέρυσι, με μεγαλύτερο όμως ρίσκο υγείας. Ο Booker δείχνει έτοιμος στη 10η σεζόν του στη Λίγκα να τους πάρει από το χεράκι στη regular, υπό την πιο στιβαρή καθοδήγηση του coach Bud. Εκεί που όλα θα κριθούν όμως είναι στην postseason, όπου σήμερα, στην αφετηρία, δεν δείχνουν να έχουν την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά για να καταφέρουν να υπερκεράσουν όλα τα υπόλοιπα θηρία της περιφέρειας.
(Νίκος Ραδικόπουλος)
6. Memphis Grizzlies
Η περσινή χρονιά των Grizzlies ήταν καταστροφική. Πολλοί τραυματισμοί, ο Ja Morant συνέχισε να παίζει με γκάνια και πολύ νωρίς αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη διεκδίκηση μιας θέσης στα Playoffs. Τα μόνα θετικά πράγματα ήταν ότι στα πρόσωπα των Vince Williams και G.G. Jackson βρήκαν δύο νεαρούς παίκτες που θα μπουν στο rotation φέτος και επέλεξαν στο #9 τον Zach Edey.
Η φετινή χρονιά ξεκινάει με τον G.G. Jackson και τον Jaren Jackson τραυματίες, αλλά με τους Morant, Bane και Smart έτοιμους να οδηγήσουν την ομάδα. Προσωπικά θεωρώ ότι για να αξιολογήσουμε τους Grizzlies πρέπει να κοιτάξουμε περισσότερο τη χρονιά 2022-23, όταν και κέρδισαν 51 παιχνίδια βασιζόμενοι στην πολύ καλή άμυνα (2η σύμφωνα με το Cleaning The Glass) και μια αρκετά καλή επίθεση (11η σύμφωνα με το CTG). Οι δύο αλλαγές στην πεντάδα σε σχέση με εκείνη τη χρονιά, είναι η προσθήκη του Smart στη θέση του Dillon Brooks και η κατά πάσα πιθανότητα αντικατάσταση του Adams με τον Edey. Αυτή η τελευταία αλλαγή είναι και η πιο κρίσιμη, αφού η παρουσία του Adams επέτρεπε στον Jaren Jackson να παίζει σαν libero στην άμυνα (weak side rim protection) και κάλυπτε την αδυναμία του στα rebounds. Παράλληλα, στην επίθεση ήταν πολύ καλός στα screens που έδιναν πολύ χώρο στους Morant και Bane να επιτεθούν μετά από pick ‘n roll και επίσης ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στα επιθετικά rebounds κάτι που έδινε έξτρα επιθέσεις στην ομάδα του Memphis. Ο Edey μπορεί να μην είναι στα αμυντικά επίπεδα του Adams, αλλά με ύψος στα 2,24 θα εμποδίζει οποιονδήποτε guard προσπαθήσει να σκοράρει κοντά στο καλάθι. Στην επίθεση μπορεί να μην είναι από την πρώτη μέρα στα επίπεδα του Adams στα επιθετικά rebounds, αλλά έχει πολύ καλό παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, κάτι που θα μπορεί να εκμεταλλευτεί αν οι αντίπαλες ομάδες αποφασίσουν να κάνουν αλλαγές στο pick ‘n roll με τον Morant. Είναι τόσο καλό το επιθετικό του παιχνίδι με πλάτη, που ίσως τον δούμε στα λεπτά που θα παίζει χωρίς Morant, οι Grizzlies να βασίζονται επιθετικά στα post up του.
Προσωπικά είμαι πολύ αισιόδοξος (ακόμα μια χρονιά) με τους Grizzlies, και πιστεύω ότι έχουν τα φόντα να τερματίσουν δεύτεροι πίσω από τους Thunder. Εκτός του προπονητή και της καλής πρώτης πεντάδας, θεωρώ ότι οι Grizzlies έχουν πολλές επιλογές από τον πάγκο, κάτι που σε μια χρονιά με 82 παιχνίδια μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο.
(Leon T.)
Στη Μάχη των Play-ins
7. Golden State Warriors
Curry, Thompson, Wiggins, Looney, Paul έπαιξαν όλοι πάνω από 70 παιχνίδια. Ο Draymond Green έπαιξε 55. Ο Jonathan Kuminga έκανε επιτέλους το πολυαναμενόμενο μπαμ, και ο Steve Kerr βρήκε στο πρόσωπο του Brandin Podziemski εναν rookie που κάνει τα πάντα. Kαι παρόλα αυτά οι Warriors έκαναν μόλις 46 νίκες, βγήκαν δέκατοι, μένοντας εκτός Playoffs στη διαδικασία του play-in. Αυτή είναι η σημερινή Δύση, όπου σχεδόν το σύνολο των ομάδων έχει βλέψεις για τα Playoffs και οι νίκες δεν χαρίζονται. Για την ιστορία, στην Ανατολή, οι Hawks “παραπάτησαν” προς τις 36 νίκες και την δέκατη θέση.
Φυσικά δεν υπάρχει πανικός στο Σαφρατζίσκο, οι άνθρωποι που αποτελούν αυτή την ομάδα δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Άλλοι θα ήταν ήδη σε διαδικασία αναδόμησης. Παρόλα αυτά ο Steph Curry παίζει σε επίπεδο All-NBA στα 36 του, οπότε και οι υπόλοιποι γίνονται επιβάτες στο τρένο της διεκδίκησης. Όπως είναι λογικό μετά από τόσα χρόνια στο πιο υψηλό επίπεδο και τόσες επιτυχίες, χρειάζονται πλέον ενέσεις ενθουσιασμού και δίψας. Αυτή ελπίζουν να τους προσφέρουν οι προαναφερθέντες Kuminga και Podziemski, αλλά και ο απροσδόκητα καλός “έμπειρος” sophomore Jackson-Davis. Σε αυτή τη διαδικασία ανανέωσης του ενδιαφέροντος δεν επέλεξαν κάποιο spa, ή κάποιο team retreat, αλλά το διαζύγιο με τον Klay Thompson μετά από δεκατρία χρόνια, σε ένα trade που δεν θα επεκταθούμε γιατί χρειαζόμαστε ένα κείμενο μόνο για να απαριθμήσουμε όλα τα ανταλλάγματα. Στα καθ’ ημάς όμως, οι Warriors, πάντα πρόθυμοι να προσθέσουν έναν αργό αλλά οξυδερκή παίκτη στη front line τους υποδέχτηκαν τον Kyle Anderson, ενώ παράλληλα έφεραν και τον ασύστολο Buddy Hield. Από τις 23 σεζόν με πάνω από 270 τρίποντα στην ιστορία του NBA, τέσσερις του ανήκουν. Για την ιστορία, εννιά έχουν έρθει από τον Curry, και δύο από τον απερχόμενο Klay Thompson. Steve Kerr has got a certain type. Παρόλα αυτά, η κίνηση που πιστεύω ότι μπορεί να δέσει όλο το πλάνο είναι ο De'Anthony Melton. Υγιής είναι ένας καταπληκτικός περιφερειακός αμυντικός, ο οποίος σουτάρει καλά και μπορεί να βοηθήσει και στον χειρισμό.
Η παρουσία του Steph Curry ακόμα εγγυάται 40κάτι νίκες, φέτος όμως φαίνεται οι Warriors να έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό ασχοληθεί με τα δομικά ζητήματα ενός ρόστερ που γερνούσε. Ο Curry αξίζει δύο-τρεις σοβαρές απόπειρες να ξαναφτάσει ψηλά με τους Warriors. Η αποδέσμευση του Thompson μπορεί να είναι στενάχωρη, αλλά είναι και απαραίτητη για να χωρέσουν τα κομμάτια που θα ξαναδώσουν ώθηση στη πιο πρόσφατη Δυναστεία της Λίγκας, αλλά και να μοιραστούν οι μπάλες στους παίκτες που περιμένουν χρόνια τη σειρά τους. Μπορεί να λειτουργήσει, μπορεί και όχι, αλλά αυτή είναι μια χρονιά που οι Warriors μπορούν να ξεκινήσουν με ενθουσιασμό για το μέλλον και όχι νοσταλγία για το παρελθόν.
(Γιάννης Χάτσιος)
8. Sacramento Kings
Ημέρες DeMar DeRozan στο Sacramento. Οι Kings είδαν ότι το μοτίβο ‘’Sabonis-Fox ως κεντρικοί χειριστές και γύρω τους off-ball shooters’’ έχει συγκεκριμένο ταβάνι, αφ’ ότου τον δεύτερο χρόνο χάθηκε το στοιχείο της έκπληξης που έφερε το παιχνίδι με το πόδι ασταμάτητα στο γκάζι και στο επιθετικό τρανζίσιον, με το οποίο ξεχαρβάλωναν τους αντιπάλους τη σεζόν 2022-23.
Παρά λοιπόν το έξτρα μπασκετικό ξέσπασμα του Malik Monk, που ουσιαστικά κρατούσε με την ικανότητά του στην παραγωγή σκορ τα (μάλλον φτωχά) δεύτερα σχήματα των Kings -και έμεινε στο Sacramento, με ένα αρκετά ευνοϊκό τετραετές συμβόλαιο μεταξύ $ 17-21 εκατ. τον χρόνο, για να κάνει ακριβώς το ίδιο, ένιωσαν την ανάγκη να προσθέσουν έξτρα επιθετικό ταλέντο. Ο DeRozan είναι στα 35 του ένας αθλητής που διατηρεί το κορμί του σε εξαιρετική κατάσταση και μακριά από τους τραυματισμούς, συνεχίζει να αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων δημιουργών προσωπικού σκορ, ειδικά στο midrange που μοιάζει Βασιλιάς (pun intended) μαζί με τους Booker και KD του Phoenix, χωρίς όμως την ανάγκη να είναι ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής. Αν τον νοιάζει κάτι σε αυτή τη φάση της καριέρας του, είναι η πιθανότητα μιας μακράς postseason πορείας με ένα σύνολο νεότερων παικτών γύρω του. Οκ, και η παραμονή στην αγαπημένη του California. Δεν είναι στο Los Angeles, μα είναι εκεί δίπλα.
Οι Kings με την παρουσία του DeRozan εξασφαλίζουν πως θα έχουν πάντα στο παρκέ δύο εξαιρετικούς χειριστές (Fox, DeMar, Monk), αλλά και να κλείνουν τα σφιχτά παιχνίδια με όλους μαζί παρέα. Παρεμπιπτόντως, μιλάμε για τρεις παίκτες που είναι σταθερά στους πιο clutch της Λίγκας, σε μία επίθεση που χρειάζεται μία τέτοια ένεση σε σχέση με το περσινό 20-19 ρεκόρ σε κλειστά ματς, ενώ ο καθένας τους είναι μία έξτρα πηγή απειλής που απελευθερώνει τον Sabonis και του δίνει τη δυνατότητα να συνεχίζει την εξαιρετική του πορεία ως ένας ψηλός που λειτουργεί ως δίκτυο (hub) ψηλότερα στο γήπεδο, διατηρώντας τον ρυθμό της επίθεσης και φτιάχνοντας πολλές assists (8,2 μέσο όρο. πέρυσι) για τους συμπαίκτες του.
Αστερίσκος το πώς μπορεί το iso παιχνίδι του DeRozan να επηρεάσει την επιθετική ροή ενός συνόλου που μοιράζεται την μπάλα, όμως για την ώρα οι λύσεις είναι περισσότερες από τα ερωτήματα. Θα είναι στα play-ins, ίσως τους δούμε και ψηλότερα.
(Δημήτρης Χρυσικός)
9. Los Angeles Lakers
Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, λένε. Ομάδα που ναι μεν κερδίζει, αλλά δεν μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω; Αλλάζει σίγουρα προπονητή και εμπλουτίζει το ρόστερ με ορισμένες μικρές διορθωτικές κινήσεις. Οι Lakers κινήθηκαν σε ένα δικό τους μονοπάτι, ολίγον τι μπερδεμένο θα έλεγα. Μετά τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο των Playoffs από τους Denver Nuggets, η απόλυση του Darvin Ham ήταν η αναμενόμενη πρώτη παρέμβαση του front office. Η επιλογή όμως, του επόμενου head coach προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Παρότι, ήταν κάτι που ενδεχομένως να διαφαινόταν καιρό πριν. O J.J. Redick πέρασε όπως φαίνεται με άριστα τις εξετάσεις που έδωσε στο podcast που είχε με τον LeΒron James και παρότι άπειρος, πήρε το χρίσμα -μετά από ορισμένες αρνήσεις, φυσικά, άλλων υποψηφίων. Και εδώ ξεκινούν τα πολλά ερωτηματικά για την κατεύθυνση που έχει πάρει το franchise, λίγα χρόνια μετά την κατάκτηση του 17ου Πρωταθλήματος. Με τον LeΒron James να βαδίζει αισίως στα 40 του έτη, τον Anthony Davis να παραμένει επίφοβος για ενδεχόμενους τραυματισμούς παρότι την περασμένη χρονιά αγωνίστηκε στον αριθμό ρεκόρ για αυτόν των 76 αγώνων κανονικής περιόδου, θα περιμέναμε μια τόνωση ποιότητας στο ρόστερ. Αμ δε. Οι μόνες κινήσεις που έγιναν ήταν αυτές κατά τη διάρκεια του draft. Ήτοι οι Dalton Knecht ,στο #17, ο οποίος έχει στοιχεία που μπορούν να γίνουν άμεσα χρήσιμα για την ομάδα, όπως το πολύ απλό του περιφερειακού σουτ και φυσικά ο υιός James, o Bronny. Έτσι η οικογένεια James αναμένεται να αποτελέσει το πρώτο δίδυμο πατέρα-υιού που θα αγωνιστεί μαζί στην Iστορία του ΝΒΑ. Κάποιοι κακεντρεχείς θα έλεγαν πως ο Bronny δεν είναι ακόμα έτοιμος για να είναι μέλος του rotation μιας ομάδας ΝΒΑ. Αλλά, ποιος θα πάει κόντρα στην Iστορία;
Υπάρχουν και ορισμένα θετικά. Η ομάδα πέρυσι τελείωσε με ρεκόρ 47-35, μόλις δύο νίκες πίσω από την έκτη θέση, πράγμα που δείχνει πως σε μία ζόρικη δυτική περιφέρεια μπορούν να διεκδικήσουν την απευθείας πρόκριση στα Playoffs, ενώ μετά την trade deadline τελείωσαν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 20-9, διάστημα στο οποίο είχαν την τρίτη καλύτερη επίθεση. Και το αναφέρω για να δείξω πως, όταν χρειάστηκε, λειτούργησαν εξαιρετικά. Αρκεί, φυσικά, να βάλουν λίγο παραπάνω το τρίποντο στο παιχνίδι τους. Επιπρόσθετα, δυσκόλεψαν περισσότερο τους Nuggets από όσο δείχνει ο αποκλεισμός με 4-1. Ακόμα, αναμένεται να επιστρέψουν υγιείς οι Vanderbilt, Vincent, οι οποίοι θα βοηθήσουν αμυντικά και επιθετικά αντίστοιχα, ενώ καλώς εχόντων των πραγμάτων ο Redick δεν θα αλλάζει τις πεντάδες με τον ρυθμό του προκατόχου του, καθώς είπαμε, τι στο καλό τα έπιναν και τα έλεγαν με τον LeΒron τόσο καιρό στο pod.
(Pete Σεΐζης)
10. New Orleans Pelicans
Θα επανέλθουν στα Playoffs οι Πέλικανς; Θα μπορέσουν να πετύχουν κάτι καλύτερο από την περσινή ξεκούραστη σκούπα από την Oklahoma; Θα δούμε ποτέ κάτι παραπάνω από περιστασιακές σπουδαίες και ηχηρές νίκες από αυτή την ομάδα; Και τελικά, θα είναι ποτέ υγιής ο Zion Williamson;
Οι τύχες της ομάδας της Louisiana εξαρτώνται από την υγεία του χαρισματικού αλλά κι επιρρεπή, star τους, ο οποίος πέρσι κατάφερε να φτάσει στα 70 παιχνίδια, αλλά με κάπως περιορισμένο επιθετικό προσανατολισμό και εμφανώς υποχωρούσα την τερατώδη αθλητικότητα, που τον έκανε έναν από τους πιο δημοφιλείς παίκτες κολλεγίου στην σύγχρονη μπασκετική Iστορία.
Η μεγάλη αλλαγή της offseason για τους Pelicans ήταν η προσθήκη ενός ακόμη χαρισματικού παίκτη στην περιφέρεια της ομάδας. Δίπλα στους Ingram και McCollum, θα βρεθεί ο Dejounte Murray που μετακόμισε δύο-τρεις πολιτείες παραδίπλα από την Atlanta στη Νέα Ορλεάνη. Herb Jones και Trey Murphy θα συνεχίσουν το γεμάτο παιχνίδι τους, ο Jose Alvarado θα είναι και πάλι στον ρόλο του μανιακού εντός παρκέ, με ένα οριακά προσβλητικό συμβόλαιο για τα όσα προσφέρει, ενώ ο Jonas Valanciunas έγινε Daniel Theis, σε μία κίνηση που στρέφεται περισσότερο στην αμυντική προσπάθεια της ομάδας. Αυξημένο ρόλο αναμένεται να έχει ο Jordan Hawkins, αφού ο περσινός πάγκος της ομάδας (Daniels, Nance, Marshall) θυσιάστηκαν έμμεσα ή άμεσα για την απόκτηση του Murray.
Οι απαντήσεις στα αρχικά ερωτήματα είναι δύσκολο να απαντηθούν. Ακόμη και η μεγαλύτερη προσπάθεια μπορεί να μην αποδειχθεί αρκετή στην πιο γεμάτη από τις δύο περιφέρειες της λίγκας. Τελικά όμως, μήπως η περσινή σεζόν ήταν το ταβάνι αυτών των Pelicans;
(Δημήτρης Βούρδας)
11. Houston Rockets
Το 17-55 που είχαν οι Rockets κατά την περίοδο 2020-21, μοιάζει πλέον να είναι πολύ μακρινό. Η ομάδα του Texas, όχι μόνο βελτιώθηκε τις περασμένες σεζόν, αλλά πλέον βρίσκεται στην κατηγορία “έρχεται η ώρα της”. Το περσινό 41-41, άλλωστε, πιστοποιεί ακριβώς αυτό, με τις 11 συνεχόμενες νίκες του περασμένου Μαρτίου να δεσπόζουν ως το highlight της σεζόν. Ατομικά, είδαμε τον Jalen Green να ωριμάζει, να μετατρέπεται στον ηγέτη που προσδοκούσαν στο Houston. Μπορεί η παραγωγικότητα του στο σκοράρισμα να ήταν χαμηλότερη σε σχέση με πριν δύο χρόνια, ωστόσο η αποτελεσματικότητά του ήταν καλύτερη, όπως και η ηρεμία του μέσα στο παιχνίδι. Ο Alperen Sengun, επίσης είναι μια περίπτωση που έδειξε πως μπορεί να γίνει ένας από τους βασικούς πυλώνες της ομάδας, όσον αφορά μελλοντικές επιτυχίες.
Μέσα σε όλο αυτό το χαρούμενο κλίμα για την βελτίωση της ομάδας, ήρθε να προστεθεί το καλοκαίρι και ο Reed Sheppard, ένα από τα πιο εντυπωσιακά prospects της περσινής τάξης του draft. Ήδη στα όσα παιχνίδια έχει αγωνιστεί, έχει δείξει πως έχει στοιχεία που μπορούν να τον αναδείξουν σε άμεσο πρωταγωνιστή μεταξύ του ρόστερ που έχει στη διάθεσή του ο Ime Udoka. Ιδιαίτερα, δε, σε ένα περιβάλλον που όπως αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, είναι ιδανικό για την βελτίωση των νεαρών παικτών, μάλλον ο Sheppard δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάτι καλύτερο. Τέλος, η χρονιά αυτή, ενδεχομένως να αποτελέσει και ορόσημο για τον Jabari Smith Jr. Ο νεαρός power forward δεν έχει δείξει όσα περίμεναν οι Rockets τις πρώτες δύο σεζόν και μέσα στο όλο κλίμα της προόδου, είναι μια καλή ευκαιρία και για τον ίδιο να δείξει τις αρετές του. Οι Rockets θα είναι στα πέριξ των θέσεων που οδηγούν στα play-in, ωστόσο είναι πολύ πιθανό να δουν την περσινή ιστορία να επαναλαμβάνεται και να μένουν από καύσιμα στο τέλος της χρονιάς. Είναι δεδομένο όμως, πως θα μας χαρίσουν μερικά απολαυστικά βράδια.
(Gus Χρυσοχού)
12. LA Clippers
Νομίζω πως τώρα πια μπορούμε κaι επίσημα να χαρακτηρίσουμε την εποχή George-Leonard ως παταγώδη αποτυχία για τους Clippers. Δεδομένου του πηγαίου ταλέντου αμφοτέρων και των επιτευγμάτων τους, οι τρεις τελευταίες σεζόν άφησαν πικρή γεύση στους φίλους της ομάδας μετά το γερό ξεκίνημα των σεζόν 2019-20 και 2020-21. Ο Kawhi βέβαια παραμένει στην ομάδα και είναι ταυτόχρονα ο θεωρητικά καλύτερος παίκτης της. Aλλά και ο πιο αναξιόπιστος.
Ο Ty Lue έχει και φέτος ένα ρόστερ περιορισμένων δυνατοτήτων, που λίγο πολύ εξαρτάται από τις διαθέσεις του Harden και την παρουσία ή μη του Leonard. Αυτό εκ των πραγμάτων καθιστά πολύ χαμηλό το ταβάνι της ομάδας, που παρόλα αυτά διαθέτει αρκετούς ανερχόμενους παίκτες. Ο Bones Hyland θα δει περισσότερα λεπτά φέτος και μπορεί να αποδείξει ότι αποτελεί περισσότερα από supporting cast. Ο Derrick Jones Jr. εξαργύρωσε την περσινή χρονιά του και θέλει να παραμείνει σε ανοδική πορεία. Ο Terance Mann θα προσπαθήσει να μην ανταλλαχθει όσο έχει αξία, κι ο Kai Jones να πάψει να αποτελεί κάτι μεταξύ meme και πουλέν. Έχουμε και την επαναφορά του Kevin Porter Jr, που μετά το πέρασμα του από τη Θεσσαλονίκη έλαβε “άφεση αμαρτιών” από τη Λίγκα και πλέον προσπαθεί να αναγεννήσει την καριέρα του στις ΗΠΑ.
Επίσης, πάντα υπάρχουν διαθέσιμοι οι βετεράνοι της ομάδας, Powell, Zubac, Batum για να συμπληρώσουν το παζλ του Lue. Γενικά οι Clippers βρίσκονται κάπου στο “no man’s land” με μετριότατο προς κακό παρόν και υποθηκευμένο όλο το μέλλον (picks) στην Οklahoma για τις κατακτήσεις που τελικά ποτέ δεν ήρθαν.
(Αλέξανδρος Μήτσιου)
Στον Πάτο της Περιφέρειας, στη Μάχη του Lottery
13. San Antonio Spurs
Το ότι η ομάδα που έχει στο ρόστερ της τον Victor Wembanyama βρίσκεται στην 13η θέση αυτού του Power Ranking, ίσως να αποτελέσει τον βασικό λόγο που θα θυμόμαστε αυτή τη φετινή στήλη με γέλια στο μέλλον. Ο Γάλλος υπεράνθρωπος μοιάζει να έχει την ικανότητα να κάνει τα πάντα στο παρκέ και υπάρχουν στιγμές που, ακόμη και τα πάντα, μοιάζουν λίγα μπροστά στο θέαμα που αντικρίζει κανείς βλέποντάς τον.
Παρόλα αυτά, οι Spurs δεν είναι μία ομάδα που έχει κατασκευαστεί για να κερδίζει πάνω από το 60% των αγώνων της, όπως οι υπόλοιπες ομάδες που θα διεκδικήσουν μία θέση στην postseason, ειδικά στη Δύση. Ακόμη και η προσθήκη του Chris Paul στο τιμόνι της ομάδας ήρθε περισσότερο ως εκπλήρωση μίας επιθυμίας του παίκτη, παρά ως μία κίνηση που θα ανεβάσει το ταβάνι της ομάδας, όποιον και αν είναι αυτό. Οι Spurs έχουν κάμποσα κενά, τα οποία θα συνεχίσουν να καλύπτουν οι Keldon Johnson, Devin Vassell (όταν υγιής), κυρίως στην επίθεση.
Οι Spurs είχαν ακόμη μία υψηλή επιλογή στο φετινό draft, επιλέγοντας τον πρωταθλητή του NCAA με το UConn, Stephon Castle, ο οποίος είναι ένας πολύ καλός, αλλά άγουρος, παίκτης, όπως είναι και η πλειονότητα του ρόστερ, συμπεριλαμβανομένου και του εξωγήινου ηγέτη της. Οι Spurs θα συνεχίσουν το χτίσιμο του ρόστερ τους, με σκοπό την μετάβαση στην επόμενη εποχή τους, ανεξάρτητα εάν θα γίνει με τον Gregg Popovich ή όχι. Το αποτέλεσμα μπορεί να αργεί, ειδικά για φέτος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ταξίδι μέχρι τότε δεν θα είναι όμορφο.
(Δημήτρης Βούρδας)
14. Utah Jazz
Ο Will Hardy μπαίνει στην τρίτη του σεζόν ως head coach των Utah Jazz και απ’ ότι φαίνεται θα κάνει ό,τι μπορεί για να διαχειριστεί το rebuild του οργανισμού. Η ομάδα του Salt Lake City εμφανίστηκε, ως ένα βαθμό ανταγωνιστική, τις περασμένες δύο σεζόν όμως η επιλογή του Danny Ainge για tankings ήταν αυτή που επικράτησε και τις δύο σεζόν στο τέλος. Κατά την πρόσφατη offseason, αυτό που “έκαιγε” τη Utah ήταν η παραμονή του Lauri Markkanen, η οποία και επετεύχθη, με τον Φινλανδό να υπογράφει πενταετές συμβόλαιο ύψους σχεδόν $240 εκατομμυρίων. Στον τομέα του draft, οι Jazz ήταν από τις πιο κινητικές ομάδες, καθώς επέλεξαν τους Cody Williams, Isaiah Collier, αλλά και την πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση του Kyle Filipowski, για τον οποίο οι ιθύνοντες ελπίζουν πως θα αποδειχθεί το “κλείψιμο” του draft, μιας και τον επέλεξαν στο #31.
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να φτιάξει ο Hardy στους Jazz είναι η αμυντική τους επίδοση, μιας και μιλάμε για την περσινή χειρότερη άμυνα της Λίγκας. Μπορεί η παρουσία του Walker Kessler να αποτελεί το σημείο αναφοράς για εκείνους, ωστόσο πρέπει να βοηθήσουν και οι υπόλοιποι, αν θέλουν να δουν εαυτούς ως ανταγωνιστικό σύνολο. Η παρουσία των Clarkson, Collins και Sexton αναμφίβολα θα τους βοηθήσει στο επιθετικό κομμάτι, ωστόσο, όπως και στην περίπτωση των Blazers, ανάλογα του πως θα κυλήσει η χρονιά μέχρι το trade deadline, είναι πιθανό να δούμε κάποιο από αυτά τα ονόματα να αναχωρεί από εκεί. Οι Jazz δεν πρόκειται να είναι κάποια από τις ομάδες που θα διεκδικήσουν κάτι στη φετινή σεζόν, πέρα από την βελτίωση των rookies τους, σε συνδυασμό με την περίπτωση του Markkanen να μετατρέπεται σε ηγέτη της ομάδας. Ίσως αξίζουν κάποιες βραδιές που ο Φινλανδός θα φορτώσει με 30άρες τα αντίπαλα καλάθια, αλλά μέχρι εκεί.
(Gus Χρυσοχού)
15. Portland Trail Blazers
Η ζωή χωρίς τον Damian Lillard θα ήταν δεδομένα δύσκολη για τους Blazers, κάτι που αποτυπώθηκε πάνω στο παρκέ. Οι Blazers “έγραψαν” το χειρότερο ρεκόρ τους (21-61) στα τελευταία 18 χρόνια, με τον Chauncey Billups να μην μπορεί να “δέσει” το νεαρό κορμό που είχε στη διάθεσή του. Η φετινή offseason ήταν σχετικά ήσυχη για το Portland, καθώς πραγματοποίησαν μόλις ένα trade, αποκτώντας τον Deni Avdija από τους Wizards, στέλνοντας τον Malcolm Brogdon και μελλοντικά picks στην αντίθετη κατεύθυνση. Σε πρώτη ανάγνωση, το trade αυτό κρίνεται καλό για τον GM Joe Cronin, καθώς έφερε στην ομάδα έναν παίκτη που είχε μια καλή χρονιά στους Wizards και ταιριάζει στο νεαρό ρόστερ που έχει στην κατοχή του. Επιπλέον, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη front court του, επιλέγοντας τον Donovan Clingan, κάτι που μάλλον θα δείξει και την πόρτα της εξόδου στον DeAndre Ayton, στην πρώτη ευκαιρία.Αν δεν έχει χιόνια ακριβώς απ’έξω και μπορεί να πάρει το αμάξι του το παιδί.
Είναι δεδομένο πως οι Blazers θέλουν να χτίσουν το μέλλον του γύρω από τους Scoot Henderson και Shaedon Sharpe και μαζί με τον Clingan, o Cronin θέλει να φτιάξει την δική του εκδοχή των Big-3, κάτι που αναντίρρητα φαντάζει μακρινό με τα όσα ως τώρα έχουμε δει. Ωστόσο, όση πίεση δεν υπάρχει στους παίκτες, τουλάχιστον για φέτος, αυτό δεν φαίνεται πως ισχύει για τον Billups. Οι Blazers προχώρησαν στην πρόσληψή του με σκοπό τη βελτίωση της άμυνας, κάτι που δεν έχει καταφέρει να κάνει, με την ομάδα να βρίσκεται σταθερά στις χειρότερες επτά ομάδες στον τομέα αυτό, τα τελευταία τρία χρόνια. Αν δεν υπάρξει μια εικόνα βελτίωσης και φέτος, ίσως ο Cronin να βρει εκεί την αφορμή για να αποδεσμεύσει τον 48χρονο προπονητή. Όσο πλησιάζουμε στην trade deadline, ιδανικά το Portland θα θελήσει να βρει μνηστήρες για να παραχωρήσει τους Ayton και Jerami Grant, κάτι που αυτή την στιγμή μοιάζει δύσκολο. Ο, μεν, Ayton δεν δείχνει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της αγοράς, ενώ ο, δε, 30χρονος Grant διαθέτει ένα κάπως δύσκολο συμβόλαιο για όποιον θελήσει να τον αποκτήσει ($132,5 εκατ. για τα επόμενα τέσσερα χρόνια). Για τη φετινή σεζόν, στόχος των Blazers είναι να καταφέρουν να φτιάξουν μια ταυτότητα και να ορίσουν μια αγωνιστική κατεύθυνση. Και αυτό, μάλλον είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει το κοινό του Portland.
(Gus Χρυσοχού)
