Η αλήθεια είναι ότι η επικράτηση του Ολυμπιακού μας προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη αναφορικά με τον τρόπο που επετεύχθη. Μια καθαρή νίκη, με τους ερυθρόλευκους μετά τα πρώτα λεπτά να μην αφήνουν περιθώρια αντίδρασης στους γηπεδούχους. Η εικόνα που είχαμε για την ομάδα του Μπλατ στα φιλικά και στα πρώτα επίσημα ματς της σεζόν ήταν ότι χρειάζονταν χρόνο οι παίχτες για να αφομοιώσουν το νέο τρόπο παιχνιδιού σε άμυνα και επίθεση. Ωστόσο, στον αγώνα με την Χίμκι τα επίπεδα συγκέντρωσης των περισσότερων άγγιξαν το τέλειο για τα δεδομένα της εποχής. Εννοείται είναι ακόμα νωρίς για διθυραμβικά σχόλια, με τις ομάδες να βρίσκονται μόλις στην πρώτη αγωνιστική, οπότε εδώ βάζουμε μια άνω τελεία και πάμε να δούμε ένα-δυο μικρά πραγματάκια που παρατηρήσαμε από τη μεριά του Ολυμπιακού και στις δυο πλευρές του παρκέ.

Αγαπητοί φανζ και αγαπητές γκρούπιζ, καλώς ήρθατε για μία ακόμη χρονιά στον διαδικτυακό χώρο του "μακρινού ριμπάουντ". Η εβδομαδιαία μας στήλη για την Ευρωλίγκα θα συνδυάσει και φέτος ουσία (τακτική, στατιστικά, περιλήψεις) και θέαμα (φάσεις, αμφιλεγόμενο χιούμορ, "θάψιμο"), πάντα με έμφαση στους πρωταγωνιστές, δηλαδή τους διαιτητές παίκτες.

Η πρώτη αγωνιστική ανέδειξε δύο μεγάλους κερδισμένους, τον Ολυμπιακό και την Μπασκόνια. Οι φίλαθλοι των ερυθρόλευκων είδαν για ένα βράδυ το εξωτικό μπλε πουλί που ονειρεύονται να διαλύει με όμορφο μπάσκετ την Χίμκι, με διάφορους πρωταγωνιστές. Οι δε Βάσκοι, πέρασαν μάλλον εύκολα από την έδρα της Ζαλγκίρις, δικαιολογώντας τον τίτλο του "μαύρου αλόγου". Μπλε πουλιά και μαύρα άλογα επισκίασαν τα υπόλοιπα ζώα του ευρωπαϊκού μπασκετικού δάσους, τα οποία επιδόθηκαν κυρίως στην ικανοποίηση βασικών αναγκών και στην επιτέλεση των φυσικών τους λειτουργιών. Με απλά λόγια, μαμ, κακά και νάνι, με την Εφές να τρώει κάπως περισσότερο, υπό την έννοια πως τέτοια εμφάνιση μάλλον δεν περίμενε ούτε ο Αταμάν.

Αναμονή τέλος! Σχεδόν πέντε μήνες μετά τον τελευταίο αγώνα, τον τελικό Ρεάλ-Φενέρμπαχτσε στο Βελιγράδι, η Ευρωλίγκα επιστρέφει και – για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό- εδώ στο BG σας ετοιμάσαμε κάτι ιδιαίτερο.

Μετά από τις παρουσιάσεις των 16, που ολοκληρώθηκαν με… πανηγυρικό τρόπο χθες, σειρά παίρνει το τελικό αφιέρωμα ενόψει της πρεμιέρας με μία ξεχωριστή ανάλυση των ρόστερ των ομάδων καθώς και τη «χαρτογράφηση» της προέλευσης κάθε παίκτη. Τόσο αναφορικά στην εθνικότητα όσο και την εκπροσώπηση (ατζέντη) στον χώρο του μπάσκετ.

Μετά από δύο τραγικές χρονιές που οι οπαδοί της Μπαρσελόνα θέλουν να ξεχάσουν, η διοίκηση αποφάσισε να κάνει σημαντικές αλλαγές (μία από τα ίδια), θέλοντας να διαψεύσει όσους λένε ότι όταν κάνεις τα ίδια πράγματα καλό θα ήταν να περιμένεις τα ίδια αποτελέσματα. Το καλοκαίρι σημαδεύτηκε από την απόσυρση του Ναβάρο και τον μη ερχομό του Γιασικεβίτσιους, στο πρόσωπο του οποίου οι φίλοι του συλλόγου βλέπουν ακόμη τον μεσσία που θα βγάλει την ομάδα από τα αγωνιστικό τέλμα. Αντ’ αυτού βέβαια ήρθαν αρκετοί και φύγαν άλλοι τόσοι, όμως πάμε να δούμε αναλυτικά τα πιο σημαντικά στοιχεία της Μπάρσα για την ερχόμενη σαιζόν. 

Και μόνο το γεγονός ότι η Γκραν Κανάρια μέσα σε έξι μήνες θα κάνει σχεδόν τρεις φορές τον γύρο της γης (λυσσάξτε οπαδοί της flat earth) καθιστά από κάθε άποψη τη συμμετοχή της ως ιστορική. Από τα παράλια της Αφρικής, εκεί κοντά στο Capo Verde (την πατρίδα του Ταβάρες της Ρεάλ για να μην ξεχνιόμαστε) στον Ατλαντικό Ωκεανό, στα σαλόνια της Ευρωλίγκα, ε, δεν λες ότι είναι κάτι σύνηθες και φυσιολογικό. Άλλο να πηγαίνεις μέχρι το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα ή μέχρι τη Βαρκελώνη και άλλο τρεις φορές στην Πόλη, δύο στην Αθήνα, δύο στη Μόσχα και μία στο Κάουνας. Χώρια οι υπόλοιποι επτά προορισμοί.

Πριν ο Βέλγος ποδοσφαιριστής Μποσμάν διεκδικήσει την ελεύθερη διακίνηση του ίδιου και των επαγγελματιών συναδέλφων αθλητών του στα ευρωπαϊκά γήπεδα το μακρινό πια 1996, τη φράση «ήταν ένας Ιταλός, ένας Αργεντίνος, ένας Γερμανός και ένας Δανός» την ακούγαμε μόνο σε… ανέκδοτα που σκάρωναν οι… ειδικοί και μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα.

Για το δεύτερο κείμενο που γράφω για το Basketball Guru, θα ήθελα να ρίξουμε μια αναλυτική ματιά στο πρόγραμμα της Ευρωλίγκα. Καθότι προφανώς δεν έχει εξηγηθεί στον κόσμο αρκετά, ας αρχίσω διευκρινίζοντας πως το πρόγραμμα βγαίνει με κλήρωση και όχι ορισμό όπως διαχέεται κατά καιρούς. Ανατρέχοντας στον κανονισμό της διοργάνωσης, ας δούμε τι λένε ακριβώς τα σχετικά άρθρα στις σελίδες 101 και 247:

Η είδηση πως η ισπανική Μπιλμπάο υποβιβάσθηκε φέτος στο πρωτάθλημα της ACB μόλις έξι σεζόν μετά τη συμμετοχή της στην Ευρωλίγκα πέρασε ολίγον τι στο… ντούκου, που λένε και στο χωριό μου. Βλέπετε, η ομάδα από τη χώρα των Βάσκων δεν έχει το brand name άλλων για να κάνει «γκελ» και άλλωστε τα τελευταία 3-4 χρόνια με το ζόρι κρατιόταν στην πρώτη κατηγορία. Όμως ο υποβιβασμός της Μπιλμπαό και η αμφιβολία ακόμη και για το αν θα καταφέρει να φτιάξει ομάδα τη νέα σεζόν για τη λίγκα LEB Gold, ήρθε να προσθέσει το όνομα της ομάδας στη μακρά λίστα αυτών που… φαγώθηκαν εξ αιτίας της συμμετοχής τους στην Ευρωλίγκα. Μιας διοργάνωσης που δεν μπόρεσαν να την αντέξουν αγωνιστικά και κυρίως οικονομικά, αφού δεν είχαν τις βάσεις να το κάνουν.

Το Φάιναλ Φορ του Βελιγραδίου ολοκληρώθηκε, με την Ρεάλ Μαδρίτης να στέφεται άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης και τον Λούκα Ντόντσιτς να δίνει στο κοινό ένα παραμύθι που θα θυμάται για χρόνια. Η περίπτωση του 19χρονου Σλοβένου πιθανώς να αποδειχθεί ανεπανάληπτη, καθώς η μετακόμιση του στο ΝΒΑ τον βρίσκει στην κορυφή, όχι μόνο σε ομαδικό , αλλά και σε ατομικό επίπεδο. Ενα παιδί βραβεύτηκε ως ο πολυτιμότερος παίκτης τόσο της κανονικής περιόδου, όσο και της τελικής φάσης και άφησε στίγμα που όμοιο του δεν θυμάμαι να έχει αφήσει άλλος παίκτης στην ηλικία του. Όπως ήταν φυσιολογικό, όσα υπόλοιπα εξελίχτηκαν μέσα στο διήμερο , σκεπάστηκαν από την σκιά της ομπρέλας του, μάλλον δίκαια. Παρόλα αυτά, για όσους (πολλούς) δεν στέκονται μόνο στους επιφανείς πρωταγωνιστές, ο θρίαμβος των Μαδριλένων ανέδειξε και άλλες, εξίσου γοητευτικές ιστορίες, προορισμένες για ανεξάρτητα μπασκετικά φεστιβάλ. Η Ρεάλ, άλλωστε, ήταν μια ομάδα με τόσο "απλωμένο" rotation, κάτι που σχεδόν φυσιολογικά μετέτρεψε το "γραπτό" αυτού του Φάιναλ Φορ σε μία συλλογή από "Στιγμιότυπα"^₁ .

Στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό του Final Four τίθενται αντιμέτωπες δύο παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η μόνιμη θαμώνας τα τελευταία χρόνια ΤΣΣΚΑ, με τη βασίλισσα Ρεάλ Μαδρίτης. Οι δύο κατά τεκμήριο  πιο επιθετικές ομάδες διασταυρώνουν τα ξίφη τους με φόντο μία θέση στον τελικό της Κυριακής. Δίχως αμφιβολία το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στη γρήγορη εκτέλεση, την ταχύτητα στη δημιουργία, καθώς και στο υψηλό τέμπο με τις πολλές κατοχές. Πιθανολογώ ότι αυτό το παιχνίδι μπορεί να γίνει ένα από τα καλύτερα που θα έχουν διεξαχθεί τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο Final four.