Μέχρι όμως να φτάσουμε εκεί, αρχικά τα "'άλλα" τα ξέρετε διάφοροι. Σε ηλικία 19 χρονών, ο Τόνι επιλέχθηκε στο νο 28 του νραφτ του 2001 από τους Σπερς, κυρίως χάρη στην επιμονή του Σαμ Πρέστι, νυν GM των Θάντερ, ο οποίος απέκρουσε ως μέλος του προπονητικού τιμ τις αρχικές αντιρρήσεις του Γκρεγκ Πόποβιτς, που έκρινε τον Γάλλο ως υπερβολικά soft μετά το αρχικό workout, περίπου 20 μέρες πριν τη διαδικασία επιλογής. Μετά την αρχική άρνηση, ο Πρέστι, έχοντας σε βοήθεια του και τον RC Μπιούφορντ, έφτιαξε ένα βίντεο με στοχευμένα highlights, τα οποία αποδείκνυαν ότι ο Πάρκερ μπορούσε να κάνει ακριβώς εκείνα τα πράγματα που θεωρητικά δεν μπορούσε να κάνει. Η πληροφορία βρίσκεται σε ένα βιβλίο του Γιαν Χάμπαρντ, αρθρογράφου του Sheridan Hoops, από όπου προέρχεται και το απόσπασμα που ακολουθεί.
"Τρεις μέρες πριν το ντραφτ της 27ης Ιουνίου, οι Σπερς έφεραν τον Πάρκερ στο Σαν Αντόνιο για μία ακόμη επίσκεψη [...]. Εκείνος έκανε ένα καταπληκτικό workout, το οποίο τελικά έπεισε τόσο τον Πόποβιτς, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του τεχνικού τιμ, ότι είχε την προοπτική να γίνει ένας σπουδαίος παίκτης στο ΝΒΑ. Δυστυχώς για τους Σπερς και άλλες ομάδες είχαν πειστεί. 'Βγήκαμε από το workout και ο Ποπ έλεγε πως ο Τόνι δεν θα χρειαστεί πάνω από 10 παιχνίδια για να ξεκινήσει βασικός, για όποια ομάδα κι αν το επέλεγε', έλεγε ο Μπιούφορντ. 'Μόνο που δεν θα ήμασταν αυτή η ομάδα'".
Επεισόδια καριέρας
Όμως τελικά ήταν, διότι ως γνωστόν σε κάθε ντραφτ το μυαλό κάποιων θα κολλήσει και κάποιοι άλλοι θα σταθούν τυχεροί. Οι επιτελείς των Σπερς έβλεπαν την εξέλιξη της βραδιάς και δεν την πίστευαν, μέχρι που η επόμενη μέρα έφερε την μεθεπόμενη και η μεθεπόμενη έφερε άλλα 17 χρόνια καριέρας στον ίδιο οργανισμό και18 συνολικά. Στη διάρκεια τους ήρθαν τέσσερις τίτλοι στο ΝΒΑ, άλλα τέσσερα μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ και πλήθος ατομικών διακρίσεων, που δεν έχει νόημα να απαριθμήσω, υπάρχουν σχεδόν παντού. Στην κορυφή τους πάντως βρίσκονται μάλλον δύο: Το βραβείο του MVP των τελικών του 2007 και το αντίστοιχο του Ευρωμπάσκετ του 2013, εκεί όπου ο Πάρκερ διέλυσε κάθε αμυντικό συστημα Σλοβένων και Ισπανών σε προημιτελικό και ημιτελικό αντίστοιχα, σκοράροντας 27 και 32 πόντους, κυρίως με ατομικές προσπάθειες μετά από ball screens. Το διεθνές αριστούργημα του άργησε κάπως, όμως η αναμονή άξιζε. Iδού ένα μέρος του.
Στους Σπερς, το γνωρίζετε όλοι και όλες, ο ρόλος του δεν ήταν αυτός. Η μπάλα έπρεπε να ακουμπάει στον Ντάνκαν συχνά, ο Τίμι ήταν ο καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ. Επίσης, έπρεπε να μεταφέρεται στον Τζινόμπιλι, διότι ο Αργεντίνος αποτελούσε συχνά ένα κινητό miss match απέναντι σε πιο αδύναμους αντιπάλους. Ο Πάρκερ πρωταγωνιστούσε, όμως ταυτόχρονα έκλεινε τρύπες. Εδινε τον ρυθμό, σκόραρε όταν χρειαζόταν με σπάνια έκρηξη, έτρεχε όσες επιθέσεις περίσσευαν από το δικό του σκορ και το σκορ των άλλων, κάτι που εξηγεί εν μέρει και το ότι τα νούμερα του στις ασίστ δεν εκτοξεύθηκαν ουσιαστικά ποτέ. Εν ολίγοις, αποτελούσε ένα "κλασικό" μέλος του διαμοιραστικού Spurs Basketball, το οποίο παραδεχόταν ως μοναδικό σταρ την ομαδικότητα και ως ενορχηστρωτές του τους Ντάνκαν και Πόποβιτς. Παρά την αδιαμφησβήτητη συνεισφορά του σε τρεις τίτλους (2003,005,07), την σωρεία επαινετικών λόγων από συμπαίκτες, προπονητές και media και την εκτίμηση του ίδιου του Πόποβιτς, το καλοκαίρι του 2011 ο Πάρκερ διατέθηκε από τον οργανισμό του για ανταλλαγή, σε μία προσπάθεια ανανέωσης ενός ημι-γερασμένου ρόστερ. Ο ίδιος μάλιστα, είχε προηγουμένως δηλώσει πως οι Σπερς είχαν πλέον ελάχιστες πιθανότητες για έναν ακόμη τίτλο.
Η ιστορία φαινόταν να παίρνει τον δρόμο της, μέχρι που τη ροη των γεγονότων αντέστρεψε η ... τεχνολογία, φέρνοντας τους πάντες αντιμέτωπους με την cyborg φύση τους. Σύμφωνα με τη USA Today, εκείνο το καλοκαίρι έγινε διαθέσιμο στους Σπερς ένα νέο σύστημα αξιολόγησης των παικτών, που σήμερα είναι πλέον πασίγνωστο, μέχρι και σχεδόν πολυκαιρισμένο: Οι κάμερες Sport VU. Διαμέσου των δεδομένων τους, το προπονητικό τιμ διαπίστωσε ότι ο Πάρκερ έτρεχε περισσότερο και με μεγαλύτερη ένταση από τους συμπαίκτες του, προσφέροντας σε τομείς που μέχρι τότε ήταν αδύνατο να ποσοτικοποιηθούν - όπως αυτός που ονομάζουμε hustle. Έτσι ο Γάλλος όχι μόνο έμεινε, αλλά ανέλαβε πλέον εκείνος τα ηνία, στην τελευταία προσπάθεια της εμβληματικής τριάδας για επιστροφή στην κορυφή. Όταν οι Σπερς τα κατάφεραν, παρουσιάζοντας το (πιθανώς) πληρέστερο μπάσκετ όλων των εποχών, τα αρχικά επάνω στο άρμα της διετίας 2013-14 διαβάζονταν T.P. - χωρίς φυσικά τις γνωστές γραφικότητες.
Το σύστημα-προπομπός
Δεν αποτελεί υπερβολή. H τελευταία ελκυστικότατη έκδοση του Σαν Αντόνιο απαιτούσε από εκείνον περισσότερα. Ο Ντάνκαν παρέμενε τρομερά χρήσιμος και σημείο αναφοράς, όμως είχε μεγαλώσει επικίνδυνα. Οι Σπερς έπρεπε να επιχειρήσουν μια μετάβαση προς γρηγορότερο παιχνίδι, με περισσότερες επιθετικές επιλογές και κάποιος έπρεπε να παίρνει τις αποφάσεις. Η ομάδα στελεχώθηκε με νέους πλάγιους γεμάτους ταλέντο (Γκριν, Λέοναρντ), βασίστηκε πολύ στον πιο δημιουργικό παγκίτη-power forward της πιάτσας (Ντιό), έδωσε ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στο passing game και το μελετημένο τρίποντο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Πάρκερ έγραψε αρχικά τις κορυφαίες του επιδόσεις σε ασίστ ('12 και '13) και έγινε σημείο αναφοράς σε ένα από τα πιο ευφυή επιθετικά σχέδια της τελευταίας δεκαετίας στο ΝΒΑ: το Spur's Loop.
To Loop αφορούσε τρεις παίκτες στημένους σε διαφορετικά σημεία του γηπεδου, έτοιμους να σκρινάρουν off ball για έναν γκαρντ. Δεν ήταν απαραίτητα κάτι καινοτόμο, όμως στα "χέρια" του Πάρκερ έδειξε ως κάτι καινοφανές, διότι επαναπροσδιόρισε το πού και πότε παίρνει τις αποφάσεις ένας γκαρντ. Συνήθως φανταζόμαστε την διαδικασία να ξεκινά με την μπάλα στα χέρια, όμως στο συγκεκριμένο σύστημα αυτή η απόφαση έρχεται τελευταία.
H πρώτη λαμβάνεται πάντα στο σημείο Α. Ο γκαρντ παρατηρεί το στήσιμο και αποφασίζει ποια διαδρομή θα ακολουθήσει ανάμεσα/πάνω/κάτω από τα σώματα. Κατόπι, στην πορεία (π.χ. το σημείο Β) μπορεί να αποφασίσει να αλλάξει κατεύθυνση ή όταν πάρει τελικά τη μπάλα (πχ σημείο C,D) μπορεί να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα κινήσει την επίθεση, με εκτέλεση ή πάσα. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο με ένα play προορισμένο για έναν εκτελεστή τύπου Ρέντικ ή Μιλάκνις, αν προτιμάτε μια ευρωπαϊκή αναλογία. Αντίθετα ή επιπρόσθετα, διαγράφει ένα ευρύ πεδίο ευκαιριών για έναν ευφυή μπασκετμπολίστα, προκειμένου να σχεδιάσει στο μυαλό του ενδεχόμενα και να επιλέξει ανάμεσα σε αυτά, πραγματοποιώντας ένα μικρό άλμα στο μέλλον. Και αν καταφέρει να προσγειωθεί με τα δύο πόδια, το αποτέλεσμα εκτός από όμορφο, μπορεί να είναι κάθε φορά συναρπαστικά διαφορετικό.
Θα μπορούσε κάποιος να πιθανολογήσει σχεδόν συνωμοσιολογικά, ότι το προπονητικό τιμ κατέστρωσε ένα σχέδιο, ακριβώς επάνω στην ανατροφοδότηση της πληροφορίας από το Sport Vu, αξιολογώντας στο μέγιστο την τρομερή ικανότητα του Πάρκερ να επιταχύνει σε μικρούς χώρους, να κινείται ακατάπαυστα και να αλλάζει κατευθύνσεις. Αν στο παραπάνω mix μάλιστα προστεθεί και το τέλειο σουτ, τότε από το μπλέντερ βγαίνει ... Στεφ Κάρι.
Μία μόλις σεζόν μετά το ρέκβιεμ του 2014, ο μαθητής του Πόποβιτς, Στιβ Κερ, εξέλιξε την συνταγή, έχοντας ως εφόδιο την τακτική κληρονομιά του δασκάλου και ως πολεμοφόδια τον καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών, τον δεύτερο καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών και έναν ψηλό πασέρ, που για να βρεις όμοιο πρέπει να ψάξεις στον χρόνο με προσοχή. Οι Γουόριορς εγκατέλειψαν σχεδόν τελείως το πικ εν ρολ και έκαναν την off ball κίνηση σημαία, παρουσιάζοντας ένα σωρό παραλλαγές των δράσεων της ομάδας μοντέλου του 2014. Οι ελιγμοί του Κάρι ανάμεσα από τα στιβαρά, καρφωμένα σώματα μπορούσαν και μπορούν να καταλήξουν περίπου στα πάντα, από ένα πλάγιο πικ εν ρολ και άλει ουπ κάρφωμα, μέχρι ένα τρίποντο από τα εννιά μέτρα, με την τελική απόφαση να επαφύεται σχεδόν αποκλειστικά επάνω του, όπως έπεφτε στους ώμους του Πάρκερ. Ο περιορισμός του Γάλλου ήταν φυσικά η αστραπιαία μακρινή εκτέλεση, όμως δεν είχε ποτέ και τόση σημασία, έτσι δεν είναι;
Είναι ακριβώς η στιγμή να χωθεί η υπερβολή στην κωλότσεπη, αντιλαμβάνομαι. Ο Πάρκερ δεν ήταν ο προπομπός της άφιξης του Κάρι, ούτε ο Κάρι είχε ως πρότυπο τον Γάλλο, σε οτιδήποτε κι αν έκανε. Ο Κάρι είναι κάτι μοναδικό, μία δρασκελιά του αθλήματος από μόνος του. Παρόλα αυτά, το αποτύπωμα στο σπορ μπορείς να το καταλάβεις από διάφορα άλλα πράγματα. Είναι αυτό μωρε, που ο ανεπανάληπτος παιχταράς του Γκόλντεν Στέιτ θα ξεγλιστρήσει σαν φίδι από τους αντιπάλους και θα πεις: "Ρε συ, αυτό το έκανε και ο Πάρκερ".
