Ίσως ήταν νωρίς. Στην τελική, σ’ αυτή τη μαγευτική σειρά ανάμεσα στους Warriors και τους Celtics έχουμε δει κάθε ανατροπή, ανεξάρτητα από το ποιος προηγείται, σε ποιο χρονικό σημείο και πόσο. Το φαντασμαγορικό 21-0 σερί του πρώτου ημιχρόνου (το μεγαλύτερο σερί σε τελικούς τα τελευταία 50 χρόνια) ήταν εκεί για να μας υπενθυμίσει για ακόμη μία φορά πως το μπάσκετ είναι το απόλυτο Game of Runs. Oι Warriors πάτησαν το γκάζι λες και έχουμε 2015, σκόραραν κάθε διαθέσιμο πόντο στον αιφνιδιασμό, εκτελούσαν με θάρρος και ταχύτητα. Εκτελέσεις μισής ανάσας, οι περισσότερες καθαρές και εύστοχες. Στοιχεία που όμως έχουμε δει και απ’ τους Celtics, οι οποίοι είχαν ένα ακόμη νταμάκι βενζίνης μέσα τους, κατεβάζοντας τη διαφορά στους 10 λίγο πριν την έναρξη της τέταρτης περιόδου. ‘’Γελάκια και χορευτικά….καλά να πάθουν…απίστευτα πράγματα…πολύ λεπτή ισορροπία τώρα’’ μου έγραφε ο αγαπημένος μου Guru, αγχωμένος μήπως οι Celtics επιστρέψουν σ’ ένα ματς το οποίο (όντως) δεν ήταν δικό τους. Τόσα χρόνια γράφει ο άνθρωπος γύρω απ’ το μπασκετικό μεγαλείο εκείνων που φορούν κίτρινα και μπλε, είμαστε για να χαλάμε τέτοια ιστορία τώρα;

Ναι, πιθανότατα θα μπορούσε με δύο-τρεις λεπτομέρειες το ματς να γίνει ντέρμπι. Όμως όχι. Τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες έχουμε αναλύσει σε βάθος κάθε στοιχείο των δύο διεκδικητών, πού υπερέχουν και τι προσαρμογές έχουν κάνει. Η άμυνα της Βοστώνης, το όμορφο παιχνίδι απέναντι και οι σταθερές ετών, ο σπουδαίος Andrew Wiggins που ήταν ο απόλυτος x-factor με τις άμυνες πάνω στον Jayson Tatum και τις βελτιωμένες επιλογές μπροστά. Δεν απαιτείται κάτι τέτοιο για το έκτο παιχνίδι, η ανάλυση μπορεί να δώσει περήφανα τη θέση της στο storytelling για τον νικητή. Ακόμη και στη μειωμένη διαφορά των 10 πόντων, οι Celtics φαινόταν πως χρειάζονταν απλά μία καλή κλωτσιά στον νεανικό τους πισινό για να πετάξουν πετσέτα και ν’ αναγνωρίσουν τους Warriors ως την κορυφαία ομάδα για το 2022. 

Τελικά δε χρειάστηκε ούτε καν αυτό. Η αντεπίθεση δεν ήρθε ποτέ και το ματς απλά έσβησε, σα μια βροχή που δεν μπορεί να κερδίσει την ομπρέλα κάτω απ’ την οποία έχουμε μπει όλοι για να μας προστατέψει, μέχρι τελικά η μπόρα να παραδοθεί ξανά στον ήλιο και το φως. Αυτή την ομπρέλα την κρατούσε ο Steph Curry. 

Δεν σας κρύβω ότι ήμουν οριακά οργισμένος που ξεπετάχτηκαν μερικές (αμυδρές) τοποθετήσεις για τον Wiggins ως Finals MVP μετά τα όργια που έκανε στο πέμπτο παιχνίδι. Σκέφτηκα πως όχι πάλι ρε γαμώτο, ας μην έχουμε 2015 ξανά. Αφήστε τον ‘’νέο Iggy’’ στην άκρη, δε βλέπετε τι γίνεται; 43 πόντοι από τον τύπο με το #30 στο Game 4, με τους Dubs να βρίσκονται 2-1 πίσω στο σκορ της σειράς και με τη Βοστώνη να κοχλάζει. Ο Steph πήρε το Bigger, Faster, Stronger των Celtics και φώναξε ένα γερό ‘’στο διάολο μ’ όλα αυτά, είμαι ο σπουδαιότερος σουτέρ στην ιστορία, δε θα χάσω απόψε’’. Και δεν έχασε, όπως επίσης εκείνος και η ομάδα του δεν έχασαν κανένα παιχνίδι μετά απ’ αυτό. 

Εκείνο το βλέμμα που έχει λίγο πριν παραλάβει το βραβείο του πολυτιμότερου για τη φετινή σειρά τελικών χωράει μέσα μία ολόκληρη οκταετία. Τίτλοι προσωπικοί και ομαδικοί, 73-9 και όχι πρωτάθλημα, Kevin Durant, τραυματισμοί, επιστροφή ξανά στην κορυφή και καθολική αναγνώριση. Unanimously που λένε και οι δημοσιογράφοι που τον περιστοιχίζουν, όπως εκείνο το season MVP του 2016. 31,2 πόντοι, κοντά στα 6 ριμπάουντ και 6 ασίστ κατα μέσο όρο σ’ αυτά τα έξι παιχνίδια που έφεραν το Larry O’ Brien τρόπαιο πίσω στο γνωστότερο Bay του αθλητικού κόσμου. 48 FG%, περισσότερο από 43% απ’ το τρίποντο. Ο Steph μ’ αυτόν τον τίτλο του Finals MVP, τον μόνο που του έλειπε από τη συνεχόμενη παράσταση 13 ετών που προσφέρει στα παρκέ του ΝΒΑ, μπαίνει σε μία λίστα ανθρώπων που μετριούνται οριακά σε δύο χούφτες και έχουν κατακτήσει τέσσερις τίτλους και ταυτόχρονα το συγκεκριμένο βραβείο τουλάχιστον μία φορά. Jordan, LeBron, Magic, Kareem, Duncan, Shaq, Kobe. Κάπως παίρνει μία τυπική στάμπα all-time great, για όσους κρίνουν τους αθλητές καθαρά και μόνο μέσα από τίτλους και checklists. 

Το ζήτημα είναι ο τρόπος που το πέτυχε. Με όμορφο μπάσκετ, με φρέσκες προτάσεις από τον τρόπο εκγύμνασης και τα strobe lights (aka οι ατομικές προπονήσεις που φορά κάτι εξωγήινα goggles και πατάει κάτι κουμπιά, όσο παράλληλα σκάει μία μπάλα μπάσκετ και πετά στον αέρα ένα μπαλάκι του τένις, στην πιο μπακαλίστικη επεξήγηση της συγκεκριμένης επιστημονικής προσέγγισης), μέχρι τους χώρους εκτέλεσης και το πώς μπορεί ένας τύπος κάτω από το 1,90 ύψος ν’ αποτελεί βαρυτικό κέντρο, που μετατοπίζει κάθε αντίπαλο κορμί και πλάνο από τη φυσική του τοποθέτηση, σ’ ένα άθλημα φτιαγμένο για να κυριαρχούν οι δυνατοί και οι γίγαντες. Φυσικά δεν ήταν μόνος σ’ όλο αυτό. Ο Steve Kerr παραμένει ένα τακτικό mastermind με υπομονή πραγματικού γκουρού, το ρόστερ των Warriors είναι γεμάτο και οι Draymond Green και Klay Thompson πανάξιοι συνοδοιπόροι επί σειρά ετών, οι Andrew Wiggins και Jordan Poole είναι τα ζωντανά παραδείγματα ενός οργανισμού που παίρνει στα χέρια του ταλέντο, είτε άγουρο είτε ανολοκλήρωτο, και του δίνει το χώρο και το χρόνο ν’ ανθίσει προς το μπασκετικό μεγαλείο. Στο τέλος της ημέρας η διοικητική ομάδα των Warriors είναι παράδειγμα προς μίμηση και οι ιδιοκτήτες πλήρωσαν και το παραμικρό δολάριο σε μισθούς και φόρους για να βρεθούμε εδώ. ‘’Θέλουμε να γίνουμε οι νέοι Spurs’’ είναι, κατα προσωπική παράφραση, τα λόγια που βγαίνουν απ’ όσους παίρνουν τις αποφάσεις στο Golden State την τελευταία δεκαετία. Ε, ο Steph είναι η επιτομή όλων εκείνων, το πρόσωπο που βγαίνει μπροστά και ενώνει τις τελείες. H ομπρέλα, η πρώτη γραμμή.

Για την απέναντι πλευρά που σήμερα τα ξημερώματα έζησε την τεράστια απογοήτευση του να βρίσκεσαι δύο νίκες μακριά απ’ τον τίτλο και εκείνες να μην έρχονται, είτε γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν είτε γιατί η εμπειρία των Warriors ξεχώρισε, θα έχουμε μέρες να συζητήσουμε, ίσως και χρόνια. Με πειράζει λίγο που η (όντως) κακή σειρά του Tatum έχει οδηγήσει ξανά σε περιττές αμφισβητήσεις, λες και είναι μικρό πράγμα να φέρνεις την ομάδα σου εδώ, λες και οι σειρές με Nets, Bucks και Heat δε συνέβησαν ποτέ. Τα ίδια και για τον Smart ή για τον νεανικό πυρήνα των Celtics γενικότερα, με μοναδικό διασωθέντα στη συλλογική συνείδηση τον μέχρι τέλους μαχητή Jaylen Brown, αλλά και τον σπουδαίο Al Horford. Tέλος πάντων, μικρή σημασία έχουν τούτη τη στιγμή όλα αυτά, αργά ή γρήγορα θα κερδίσουν και η κοινή γνώμη θα επιστρέψει στις πράσινες δόξες. Ο νικητής της σημερινής ημέρας είναι ο οργανισμός των Warriors και στα δικά μου μάτια, περισσότερο από ποτέ, ο τεράστιος μύθος του Steph Curry. 

Η πορεία ως εδώ άξιζε κάθε ξενύχτι, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λέξη που έχουμε γράψει για εκείνον ως σάιτ. Το καλό είναι πως δεν πάει πουθενά και θα μας αναγκάσει πιθανότατα σ’ άλλα τόσα. Τα λέμε σύντομα με το draft και τη μανία της free agency, για όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τον δικό τους μύθο. Φιλιά.