Για τους Dubs υπάρχουν κι άλλοι δρομοι προς τη νίκη, από το να βρίσκεται απαραιτήτως σε σούπερ μέρα ο Curry. Από όταν πήραν την τελική τους (τακτική) μορφή υπό τον Steve Kerr, βασίστηκαν στην εξαιρετική άμυνα και στο μοίρασμα της μπάλας μέσω της κίνησης, παιχνίδι το οποίο τους χαρακτήριζε εξίσου με τις ιδιαιτερότητες των τρομερών σκόρερ τους. Η επιστροφή σε αυτό, όταν ο Curry θα είχε μία off night, θα έπρεπε να είναι τόσο δεδομένη, όσο το εξαιρετικό τους πρώτο ημίχρονο, κατά το οποίο ο μεγάλος σταρ καλά καλά δεν πήρε προσπάθειες - μόλις εννιά.
Τι συνέβη σε αυτό το διάστημα; Ο Green πάσαρε, ο Payton και ο Wiggins σκόραραν από τη ρακέτα και από τη μέση απόσταση, ο χώρος γύρω από τη στεφάνη ήταν μονίμως προστατευμένος και (κυρίως) τα λάθη ελάχιστα. Χωρίς καν να χρειαστεί σκορ από την περίμετρο, οι Dubs τελείωσαν το πρώτο μισό προηγούμενοι με 51-39 σχεδόν ύπουλα και πάντως τελείως αθόρυβα. Το Chase center έζησε μέρες Oracle επτά χρόνων πίσω, όταν οι Barnes και Bogut αποτελούσαν αναπόσπαστα μέλη της διαρκώς ρευστής επίθεσης των Golden State Warriors. Ίσως ο τρόπος να μην ήταν εξίσου εντυπωσιακός, καθώς οι αυτοματισμοί της φετινής ομάδας απέχουν κάποια μέτρα από εκείνους της πρώτης έκδοσης, ήταν όμως εξίσου διαμοιραστικός και έθεσε τις βάσεις για ό,τι θα ακολούθουσε στην κάπως περίεργη συνέχεια.
Κανονικά, μετά από ένα ημίχρονο των σιγής των Splash Brothers, οι Celtics θα έπρεπε να ήταν σε σαφώς πλεονεκτικότερη θέση από το -12. Δεν συνέβη και έτσι το δικό τους σερί, παρά το γεγονός ότι τους έφερε μπροστά με πέντε πόντους λίγο πριν το τέλος της τρίτης περιόδου, δεν στάθηκε ικανό να τους εδραιώσει ως οδηγούς. Σε εκείνο το κρίσιμο σημείο, οι Warriors βρήκαν επιτέλους τα σουτ και έτσι μέσα σε ελάχιστα λεπτά είχαν ανατρέψει το σκηνικό εκ νέου, αυτή τη φορά όπως αναμενόταν. Klay το πρώτο, Klay και το δεύτερο, Poole το τρίτο, με το πιο εντυπωσιακό φινάλε σε περίοδο που έχουμε δει ως τώρα στους τελικούς.
Το προσπέρασμα που μόλις είδατε σήμανε και την οριστική κατάρρευση της επίθεσης των Κελτών, που ελάχιστα πιο πριν είχαν ευστοχήσει σε οκτώ συνεχόμενα τρίποντα! Δεν είναι όμως αυτό το στυλ που τους χαρακτηρίζει και από τη στιγμή που η δική τους άμυνα δεν κατάφερε να συγκρατήσει τις εναλλακτικές απειλές που έβγαλαν στο παρκέ οι Dubs, η έλλειψη καθοδήγησης από τους οριακά τραγικούς Derrick White και Marcus Smart, παρέσυρε τελείως τις όποιες καλές προθέσεις του πρόθυμου Jaylen Brown και του απελπισμένου (και διστακτικού) Jayson Tatum. Οι Warriors εξώθησαν και τους δύο έξω από τη ρακέτα με double teams από ένα σημείο και ύστερα, προκαλώντας κακή κυκλοφορία και πολλά, πάρα πολλά λάθη σε drive της συμφοράς, που έμοιαζαν βασικά με μπούκες απελπισίας. Στην απέναντι πλευρά του παρκέ, αφού πια οι Poole και Thompson είχαν ολοκληρώσει, ο τρομερός Andrew Wiggins ανέλαβε να τελειώσει τη δουλειά, με εκτελέσεις ακριβείας, απόρροια του κλασικού spacing που προκύπτει από τη μόνιμη παρουσία σουτέρ της μισής ανάσας.
Ένας βασικός λόγος για τον οποίο η αμυντική τακτική του help and recover των Dubs παρουσιάστηκε τόσο αποτελεσματική, είναι πως ο Kerr φαίνεται να λύνει επιτέλους το αίνιγμα των συνθέσεων, που τόσο τον έχει ταλαιπωρήσει στη συγκεκριμένη σειρά. Αντί να αναλωθεί εκ νέου στα δίλημματα Green ή Looney και Porter or no Porter, ο κόουτς των Dubs ασχολήθηκε κυρίως με το να δώσει πολλά λεπτά συνύπαρξης στους Wiggins και Payton, οι οποίοι στα συγκεριμένα καθήκοντα έχουν διαπρέψει. Επίσης, φρόντισε ώστε ένας εκ των δυο να αγωνίζεται πάντα μαζί με τον Green, ξεχνώντας για τα καλά τη λύση του Porter ως seventh man και μετακινώντας τον σε ρόλο minute filler στα αρχικά σχήματα, εκεί όπου έτσι κι αλλιώς οι Dubs έχουν ενέργεια. Με αυτά τα ψιλοκολπάκια, η ένταση στην άμυνα διατηρήθηκε για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, προκαλώντας τους Celtics σε διαρκή διαγωνισμό διαύγειας, κάτι που ομολογουμένως δεν είναι το φόρτε τους.
Αυτή τη στιγμή, η κύρια διαφορά των ομάδων εντοπίζεται εκεί ακριβώς. Παρόλο που και οι δύο είναι επιρρεπείς στα λάθη, οι Warriors ...
- αυτή τη φορά είχαν ελάχιστα
- μπορούν να γλιτώσουν από τις κακές αποφάσεις με μερικά τρίποντα, όπως αυτά των Klay και Poole, ενώ αντίθετα οι αντίπαλοι τους μοιάζουν να βουτάνε σε μία βαθιά, μαύρη τρύπα, από την οποία δεν υπάρχει το ενδεχόμενο απόδρασης. Τα λάθη τους τούς κοστίζουν τόσους πόντους, όσους δεν έχουν κοστίσει σε καμία διεκδικήτρια του δαχτυλιδιού εδώ και 30 (!) χρόνια. Ω ναι.
The Warriors scored 22 points off 18 Celtics' turnovers in Game 5.
— ESPN Stats & Info (@ESPNStatsInfo) June 14, 2022
The Warriors' 103 points off turnovers are the most by any team through the 1st 5 Finals games since the 1992 Bulls. h/t @EliasSports
Boston is 1-7 with 16+ TO in a game this postseason (13-2 in other games) pic.twitter.com/d9YAwisEgS
Κακά τα ψέμματα, οι Celtics δείχνουν να βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Στην οικονομία της σειράς, η επικράτηση του Wiggins στην μονομαχία των wings στα τελευταία παιχνίδια ήταν κάτι μη αναμενόμενο, την ώρα που η σιγή του Curry δεν κόστισε τίποτα και το σκηνικό της πολυφωνίας αίφνης ανατράπηκε. Μετά τον πέμπτο αγώνα, δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως η ομάδα με τις περισσότερες λύσεις και το πιο "ομαδικό" παιχνίδι εξακολουθούν να είναι οι Βοστωνέζοι, παρότι τα τρία πρώτα επεισόδια της μονομαχίας έγραφαν αυτού του είδους το στόρι. Τώρα ο Kerr έχει γυρίσει τον χρόνο πίσω και ακουμπά ξανά πάνω στις αρχές του Warriors basketball και ως γνωστόν αυτό δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζεται εύκολα, ακόμη και από σύνολα που δείχνουν πανέτοιμα να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις το τρόπαιο.
Ίσως πάντως για τους Celtics να υπάρχει μία απλή συνταγή, που θα μπορούσαν να δοκιμάσουν. Ο Tatum θυμίζει λίγο από Durant στους Thunder, όταν χωρίς προφανή λόγο ο KD άφηνε τη μπάλα πολύ στα χέρια του Westbrook στα playoffs του 2013 και του 2016 (ειδικότερα αυτά μου έρχονται στο μυαλό). Λίγο locker room talk προς τον Smart δεν βλάπτει σε τέτοιες περιπτώσεις....
Υ.Γ. Α, ο Λεωνίδας μου υπενθύμισε ότι ο Poole έχει κάνει ξανά κάτι τέτοια απίθανα, μερικά χρόνια πριν. Στη Mrach Madness παρακαλώ.
