Με τον όρο «Υπ’αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος», ορίζουμε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για ένα κοινωνικό σύνολο. Τον άνθρωπο, οργανισμό ή τομέα που απειλεί να διαταράξει ανεπανόρθωτα τις ισορροπίες και την ασφάλεια της κοινωνίας και των μελών της. Αν μία όμαδα της φετινής Ευρωλίγκα αξίζει έναν τέτοιο τίτλο, δεν είναι άλλη από την Μονακό. 

Το σίριαλ που ξεκίνησε πριν κάποιες ημέρες σχετικά με την παραμονή ή όχι του Mike James στην CSKA, τόσο μέσω τοποθετήσεων του ίδιου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και μέσω της ανακοίνωσης της ρωσικής ομάδας για περιστατικό που συνέβη στα αποδυτήρια, έμοιαζε προορισμένο να λήξει με οριστική ρήξη. Όμως, η τελευταία τοποθέτηση των εμπλεκόμενων έδωσε τις απαντήσεις, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι δυναμικές που δημιουργούνται σε έναν οργανισμό δεν είναι τόσο απλές, όσο τείνουμε να πιστεύουμε ορισμένες φορές. Έτσι, James και CSKA συνεχίζουν κανονικά μαζί στον δρόμο για το φάιναλ φορ της Κολωνίας και τη διεκδίκηση του βαρύτιμου τροπαίου της Euroleague. Το κείμενο που ακολουθεί θα επικεντρωθεί - εν τέλει- στα δρώμενα του Αμερικανού guard στη Μόσχα από το καλοκαίρι του 2020, όταν και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο.

Μία από τις πιο αλλοπρόσαλλες ομάδες, οι οποίες κάθε χρόνο ξεκινάει με υψηλές βλέψεις τη χρονιά στην Ευρωλίγκα και στο τέλος καταλήγει «μπασκετικό ανέκδοτο» είναι η η Μιλάνο. Φέτος για άλλη μια χρονιά πραγματοποίησε ηχηρές μεταγραφές, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με τους Νέντοβιτς και Τζέιμς να «κλέβουν» την παράσταση. Όπως σχεδόν πάντα, βλέπουμε την ομάδα της Ολίμπια (πια) να έχει αποκτήσει στην περιφερειακή της γραμμή, παίκτες ballhoggers, αν μας επιτρέπεται να χαρακτηρίσουμε έτσι όσους χρειάζονται πάνω από μία μπάλα στην διάρκεια των αγώνων τους. Καθώς το φαινόμενο δεν είναι φετινό, αλλά ακολουθεί την ομάδα του Μιλάνου χρόνια τώρα, θα κάνουμε μια αναδρομή των τελευταίων χρόνων στο backcourt των «Ιταλών».

Καλησπέρα! Άλλες δύο αγωνιστικές μένουν για την ολοκλήρωση της ρέγκιουλαρ σίζον και οι μάχες κορυφώνονται. Για την ακρίβεια, αρκετές καταστάσεις στη βαθμολογία ξεκαθάρισαν με το πέρας της 28ης αγωνιστικής, η οποία περιείχε κάμποσες εύκολες νίκες, γεγονός που αυτομάτως αναδεικνύει λίγο περισσότερο στη σημερινή στήλη το ματς του Τελ Αβίβ. Ο Ολυμπιακός με τη νίκη επί της Εφές εξασφάλισε το πλεονέκτημα, όπως σε μεγάλο βαθμό και η Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία νίκησε τη Ζαλγκίρις. Ο Παναθηναϊκός εδραίωσε τη θέση του στις ψηλές θέσεις του μειονεκτήματος έδρας, πετώντας εκτός πρόκρισης την Μακάμπι. Η Φενέρ κέρδισε ξεκούραστα στο Βελιγράδι, όπως και η ΤΣΣΚΑ στην έδρα της Χίμκι στη μάχη της Μόσχας. Ανούσιες νίκες για την Μπάμπεργκ επί της Μάλαγα και για τη Βαλένθια στο Μιλάνο, ενώ και η Μπασκόνια προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο όσων έχουν κερδίσει φέτος εύκολα στη Βαρκελώνη. Πάμε να ρίξουμε την καθιερωμένη μας ματιά στα πρόσωπα και τα γεγονότα της αγωνιστικής που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής.

Ο Μάικ Τζέιμς επέστρεψε και φυσικά ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε. Οποιαδήποτε συζήτηση περί του αν ταιριάζει στην φιλοσοφία της φετινής ομάδας είναι μάλλον άκαιρη, καθώς φυσικά και ταιριάζει. Ο Μάικ Τζέιμς είναι πολύ καλός παίκτης, ταιριάζει παντού και επίσης ο Παναθηναϊκός τον έχει έτσι κι αλλιώς ανάγκη. Κάνενας γκαρντ πλην του Καλάθη δεν έχει θετικό αντίκτυπο στην παραγωγικότητα της ομάδας όταν είναι στο παρκέ, σε σχέση με όταν είναι έξω από αυτό. Σύμφωνα με στατιστικά που βρήκα στο overbasket.com_{¹ ,} το offensive rating του Παναθηναϊκού είναι γενικά καλύτερο όταν ο σταρ της περιφέρειας αγωνίζεται, και χειρότερο όταν είναι εκτός. Το αντίθετο ισχύει για τους τρεις άλλους γκαρντ. Πέρυσι,  η αντίστοιχη επιρροή του Τζέιμς ήταν θετική, θετικότατη.

Με σταματάνε χιλιάδες κόσμου στο δρόμο και με ρωτάνε, "ρε πουλημένε για τον Παναθηναϊκό δε θα γράψεις;"; Του δε Γιώργου, του έχουν μπλοκάρει τρεις λογιαριασμούς e-mail από τα μηνύματα αγανακτισμένων και απορημένων φίλων της ομάδας και της σελίδας. Ως εδώ αγαπητοί, είμαι σήμερα εδώ για να σπάσω αυτό το γαϊτανάκι αμφισβήτησης απέναντι στις προθέσεις μας. Δικές μου υποχρεώσεις δεν επέτρεψαν να ετοιμάσω κάτι νωρίτερα, οπότε αν θέλετε να με βρίσετε, βρίστε με ελεύθερα, αλλά σας προειδοποιώ, παίρνω μαθήματα attitude από τον Μάικ Τζέιμς.

Πριν μερικά χρόνια εργαζόταν σε μεγάλη δημόσια επιχείρηση/ανώνυμη εταιρεία της χώρας και το μπάσκετ ήταν απλά ένα χόμπι. Πλέον, έχει κάνει επάγγελμα το να παίρνει το 100% από τους παίκτες που δουλεύουν μαζί κι αυτοί να φτάνουν μετέπειτα στο σημείο να στελεχώνουν τα μεγαλύτερα ελληνικά clubs. Ο λόγος για τον Άρη Λυκογιάννη που εξελίσσει παίκτες και μαζί τους εξελίσσεται κι ο ίδιος, ανεβάζοντας κατά πολύ το προπονητικό του status.

... the tough get going.

Μου έχουν συμβεί και καλύτερα πράγματα στη ζωή μου από το να πρέπει να γράψω για μια αγωνιστική στην οποία ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Ολυμπιακό, αλλά το καλό για τον ηττημένο στη φετινή Euroleague, είναι ότι δεν προλαβαίνεις ούτε να κλάψεις τον «πεθαμένο», καθώς αυτός σε 2-3 μέρες θα «αναστηθεί» και θα κληθεί να ξαναπεσει στη «μάχη» για ένα καλύτερο… μπασκετικό αύριο. Για το ντέρμπι θα διαβάσετε αναλυτικά από τον Giorgos P. Στα υπόλοιπα η ΤΣΣΚΑ έκανε ακόμα μία ήττα, σε μια έδρα που δε (θα έπρεπε να) φέρνει και την καταστροφή. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να πουν την ήττα από τη Ρεάλ ανώδυνη, αν δεν ήταν η τρίτη στη σειρά, δεν έστελνε σε απόσταση μιας νίκης από αυτους πια τρεις ομάδες και δεν έπληττε για τα καλά πλεον την εικόνα της «άτρωτης», που αναδείκνυε για καιρό η «ομάδα του Στρατού».

Τελευταία, ο παίκτης - δημιουργός είναι της μόδας, τουλάχιστον στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα. Στον Παναθηναϊκό για παράδειγμα, η κοινή παραδοχή είναι πως η ομάδα χρειάζεται έναν δημιουργό που να ξεκουράζει τον Καλάθη, σε σημείο που έναν καιρό τα ρεπορτάζ έλεγαν πως ενδιαφέρεται (για όνομα του Αλλάχ!) για τον Oμάρ Κουκ. Στον Ολυμπιακό επίσης, η αντικατάσταση του Ντάνιελ Χάκετ με έναν παίκτη που δεν έχει τα χαρακτηριστικά του, χαιρετίστηκε από μεγάλη μερίδα φιλάθλων με καχυποψία, καθώς ο Ουότερς δεν έχει αποδείξει ποτέ προηγουμένως ότι μπορεί να σταθεί στο επίπεδο της ευρωλίγκα. Αντίθετα, οι υπέρμαχοι της απόφασης του Σφαιρόπουλου, στάθηκαν κυρίως στις δημιουργικές ικανότητες του νέου γκαρντ μέσα από καταστάσεις πικ εν ρολ.

Δίχως αμφιβολία, κερδισμένοι της 13ης αγωνιστικης είναι οι δύο ελληνικοί εκπρόσωποι στην κορυφαία διοργάνωση. Όχι τόσο λόγω των νικών τους, όσο των νικών τους σε συνδυασμό με τις ήττες όλων των υπολοίπων «μεγαλοκαρχαριών», πλην της ΤΣΣΚΑ και της Ρεάλ. Η Εφές έχασε κι άλλο έδαφος από την «ρομαντική»Ζαλγκίρις, η Μπασκόνια, που προσωπικά δε με πολυπείθει ακόμα (Σόρι Πάνο), βύθισε ακόμα περισσότερο τη Μπαρτσελόνα η οποία απομακρύνεται επικίνδυνα, το ίδιο και η Μακάμπι που έχασε σ’ ένα οριακό ματς από την ΤΣΣΚΑ ενώ η Φενέρ έκανε δεύτερη ήττα στη σειρά και σε αντίθεση με την προηγούμενη, αυτή από τη μαχητική Νταρουσάφακα ήταν παντελώς εκτός προγράμματος. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συνέχισαν το καλό τους μομέντουμ, ο μεν αναγκάζοντας τη χειρότερη κατά τη γνώμη μου ως τώρα ομάδα της διοργάνωσης στην 6η συνεχόμενη ήττα της και ο δε, κερδίζοντας ένα παιχνίδι που θύμιζε αυτά τα ποδοσφαιρικά που «με ισοπαλία προκρίνονται και οι 2». Όπως και να ΄χει τα πράγματα δείχνουν όχι να ξεκαθαρίζουν, αλλά έστω να… σχηματοποιούνται σε πρώτο βαθμό σχετικά με το ποιοι μπορούν να τα καταφέρουν στην πρώτη οκτάδα. Παιχνίδι Ούνιξ – Γαλατασαράι δεν υπάρχει, καθώς χωρίς καν Λάνγκφορντ και με mvp τον Βορόνοφ, δεν είναι άξιο του χρόνου ενός τόσο έγκριτου αναλυτή.