Η ΄δεύτερη πεντάδα' του Ολυμπιακού και ο Ουότερς
Όποιος και να ήταν αυτός ο παίκτης, θα έπρεπε σχεδόν σίγουρα να διαθέτει σουτ (για να υπάρχει ένας έξτρα τρόπος απειλής από τη θέση 4) και να παίζει καλή άμυνα, για να μπορεί να ανταοποκρίνεται στο διαχρονικό ζητούμενο του προπονητή. Επιλέχθηκε τελικά ολόσωστα για τον ρόλο ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος μετά από μία σειρά μέτριων παιχνιδιών, έχει υπάρξει ο καθοριστικός παράγων της νίκης στα τελευταία δύο. Είναι μία δικαίωση του πλάνου, το οποίο μέχρι στιγμής λειτουργεί σχεδόν στην εντέλεια. Η πρώτη πεντάδα καταθέτει αμυντική ένταση , γρήγορη μεταφορά της μπάλας από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη, post-up με τον Πρίντεζη και τον Σπανούλη ως άμεσο - πλέον - σημείο αναφοράς. Η δεύτερη διαθέτει καλύτερες αποστάσεις, σουτ και ψάχνει τις υπερβάσεις μέσα από την αμυντική της επίδοση, και με βασικό πρωταγωνιστή τον ... Ντάνιελ Χάκετ. Αυτό συνέβη εχθές, μόνο που ο Χάκετ λεγόταν Ουότερς.
Ο νεοποακτηθείς Αμερικάνος κατάφερε να περιορίσει όσο περισσότερο γινόταν τον Τζέιμς και παράλληλα να μεταφέρει σωστά την μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Ας δούμε λίγο το σουτ που ξεκίνησε το σερί του Ιωάννη Παπαπέτρου, και ας το αναλύσουμε κάμποσο, υπάρχει λόγος.
- Πρώτον, έχει σημασία να αναγνωρίσει κανείς πως αυτές οι δυνατότητες προσφέρονται στον Ολυμπιακό από την δεύτερη πεντάδα του, όχι από την πρώτη, άσχετα αν και με εκείνη ο Σπανούλης θα πάρει τέτοιου είδους σκριν. Αυτό που μένει να κάνει ο προπονητής είναι, μέσω της χρήσης των δύο σχημάτων, να καταλάβει ποιο είναι το καλύτερο για να τελειώσει τον αγώνα. Συνήθως είναι ένα μείγμα, και το χθεσινό περιελάμβανε την ταυτόχρονη χρήση στην crunch time των Παπανικολάου, Γκριν και Παπαπέτρου. Ο σκοπός ήταν αυτονόητος: να διατηρηθεί το μακρινό σουτ που ξεκλείδωσε το παιχνίδι - η πρόκληση που λέγαμε προχθές - και να προστεθεί έξτρα άμυνα.
- Δεύτερον, πως για να γίνουν αυτά πράξη στο παρκέ, χρειάζεται η αμυντική συνέπεια να είναι εκεί, και πως σε αυτό πλέον βοηθά πολύ περισσότερο ο Γιανγκ και έχει καθοριστική συμβολή ο Παπαπέτρου.
- Και τρίτον, είναι επίσης σημαντικό πως ο Ουότερς δείχνει να κατανοεί τα ζητούμενα και να αντιλαμβάνεται σωστά πως πρέπει να κινηθεί στο γήπεδο, πράγμα που απέδειξε σε άλλες φάσεις.
Τζεντίλε και πράσινο rotation
Σε σχέση με τον τελευταίο, και για να περάσουμε και στην πράσινη όχθη, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Τζεντίλε δεν έδειξε την ανάλογη προσαρμοστικότητα. Δεν είναι αλήθεια κατά την ταπεινή μου άποψη. Ο Ουότερς, βλεπετε, μπήκε σε μία ομάδα που λειτουργούσε με αυτό τον τρόπο και με τον Χάκετ. Αντίθετα ο ΠΑΟ είδε για πρώτη φορά ένα τριάρι του να ποστάρει τόσο χαμηλά, και δεν ήξερε τι να το κάνει. Είναι λογικό. Προσέξτε λίγο πως δεν υπάρχει καμμία κίνηση γύρω από τον Τζεντίλε, και πως τελικά δεν του δίνεται καμμία άλλη επιλογή από το να τελειώσει τις φάσεις.
Θα έλεγε κανείς πως η παρουσία του πρώην φόργουορντ της Μιλάνο στην αρχική πεντάδα των πράσινων ήταν κατά μία έννοια έκπληξη. Από την άλλη, δεν πρόκειται για μία ανορθολιγκή απόφαση με βάση την τακτική. Αν ο Τζεντίλε έμπαινε αργότερα στο παιχνίδι, τότε η συνύπαρξη του με Τζέιμς και Μπουρούση δεν θα ήταν εύκολη (αντίθετα εκεί ο Ρίβερς διέπρεψε). Θέλουν και οι τρεις την μπάλα στα χέρια για να προκύψει κάτι καλό. Αντίθετα, η παρουσία του Ιταλού στο αρχικό σχήμα ίσως έχει ως σκοπό να περιορίσει αυτό που ο φίλος μου ο Γιάννης Χάτσιος από το Ball Hog ονομάζει "the Rondo Effect", το να παρουσιάζει δηλαδή ο Καλάθης καλά νούμερα, χωρίς παράλληλα η επίθεση της ομάδας του να είναι λειτουργική. Στην περίπτωση μας αυτό δεν ισχύει, καθώς όπως αποκαλύπτουν τα εξαιρετικά προηγμένα στατιστικά του Αντρέα Χριστοφόρου (@ldcyblog) για το Badbasket1, ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος επιθετικά με τον Καλάθη μέσα. Από την άλλη, παιχνίδια όπως το χθεσινό ή εκείνο στην Βαρκελώνη, αποδεικνύουν πως και το αντίθετο μπορεί να συμβεί. Σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε περιπτώσεις που η μπάλα κολλάει, ένας φόργουορντ με ρεπερτόριο κρίνεται απαραίτητος.
Τον ρόλο αυτό έπαιξε βέβαια χθες ο Κέισι Ρίβερς, αλλά από άλλου είδους πόστο. Ναι μεν σκόραρε επάνω σε μις ματς (ο Σπανούλης ήταν πάνω του σε κάποιες φάσεις), αλλά βρήκε τον ρυθμό του λειτουργώντας πίσω από τα σκριν υποδεχόμενος πάσες. Θα είχε μείνει στο παιχνίδι λιγότερο, εάν παράλληλα δεν είχε καταφέρει να αδραναοποιήσει απόλυτα τον παράγοντα Λοτζέσκι στο πρώτο ημίχρονο. Η αμυνα του στον "Βέλγο" ήταν καταπληκτική, καθώς δεν έμεινε πίσω σχεδόν σε κανένα σκριν. Η συνύπαρξη του με τον Μάικ Τζέιμς ήταν εκείνη που έκανε την ομάδα τους ανταγωνιστική στο παιχνίδι, αλλά παράλληλα ανάγκασε τον Πασκουάλ να τους ξεκινήσει στο β' ημίχρονο, αποδυναμώνοντας έτσι το δικό του εναλλακτικό σχήμα. Ετσι, όταν μπήκε εκείνο του Ολυμπιακού φρέσκο, οι πράσινοι δεν επεστρεψαν ποτέ ξανά στην διεκδίκηση της νίκης. Όταν προσπάθησαν να το κάνουν, ο Παπαπέτρου εκτέλεσε με περίσσια αυτοπεποίθηση, παίρνοντας πάνω του και μία προσπάθεια προορισμένη για τον Σπανούλη.
Οι άμυνες και τα λοιπά
Σε επιμέρους πράγματα τώρα, θα έλεγε κανείς πως ο Πασκουάλ προετοίμασε καλύτερα αυτό το παιχνίδι σε σχέση με τον Ομπράντοβιτς την εβδομάδα που πέρασε. Η άμυνα στον Σπανούλη περιείχε μεγάλη ποικιλία, και ήταν δύσκολο να διαβαστεί. Τον αρχηγό του Ολυμπιακού ανέλαβαν αρχικά τρεις διαφορετικοί αντίπαλοι (Καλάθης, Φελντέιν, Τζεντίλε) και εφαρμόστηκαν επάνω του διαφορετικές τακτικές: παγίδες στο πλάι, διπλές καλύψεις με λιγότερη ένταση στην περίμετρο, έτσι ώστε ο ψηλός να μπορεί να ανακάμπτει, αλλαγές αργότερα μέσα στο παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, σκοπός της άμυνας του τριφυλλιού ήταν να μην επιτρέψει την περιφερειακή δημιουργία (σκορ/ασίστ) των Λοτζέσκι/Σπανούλη, να δυσκολέψει την κυκλοφορία στα post-up του Πρίντεζη (ακόμη και με double team) και να αναλάβει τα όποια ρίσκα της μέσα στην ρακέτα. Ο Μπιρτς όμως στάθηκε στο ύψος του στα τελειώματα των λίγων πασών που πέρασαν, και έτσι οι ερυθρόλευκοι κράτησαν τα ηνία στο πρώτο δεκάλεπτο, καταφέρνοντας παράλληλα να βγάλουν εκτός παιχνιδιού τον Καλάθη.
Aυτό ήταν αποτέλεσμα μια άμυνας παραμφερούς με εκείνης που εφάρμοσε η Μπάμπεργκ επάνω τους. Υπό τις οδηγίες του Πασκουάλ, ο Νικ είναι πιο επιθετικός , στήνει τα σκριν μέσα από το τρίποντο, και πηγαίνει προς την ρακέτα. Ο Σφαιρόπουλος δεν έστειλε βοήθειες, άφησε τους υπόλοιπους παίκτες κοντά στους προσωπικούς αντιπάλους τους, και οδήγησε τον πλέι μέικερ του ΠΑΟ στα χέρια του τρομερού Μπιρτς. Χάρη στον Καναδό, η προσέγγιση στην άμυνα του Ολυμπιακού στον Καλάθη ήταν απόλυτα επιτυχημένη. Να πέσει το τελευταίο μας βίντεο για σήμερα, το οποίο περιλαμβάνει δύο ενδεικτικές φάσεις.
