Από το Μιλάνο στη Μόσχα
H παρουσία του James στην ομάδα της Armani την αγωνιστική περίοδο 2018-19 δεν στέφτηκε με επιτυχία, παρότι ο παίχτης κέρδισε το βραβείο Alphonso Ford για τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης της Euroleague (19,8 πόντοι). Οι Ιταλοί δεν κατάφεραν να συνεχίσουν στα playoffs τερματίζοντας στη δωδέκατη θέση. Προπονητής εκείνη την περίοδο για τους Μιλανέζους ο Simone Pianigiani, ο οποίος δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να παρουσιάσει μία ομάδα που μπορούσε να διεκδικήσει μία θέση στη συνέχεια της διοργάνωσης, παρά το μεγάλο ταλέντο που είχε στα χέρια του, καθώς πλην James, είχε μονάδες όπως οι Nedovic, Gudaitis και Nunnally μεταξύ άλλων. Η αποχώρηση του Ιταλού αλενατόρε και η έλευση του «προφεσόρε» Ettore Messina από τον πάγκο των Spurs έφερε μία νέα πνοή στη Μιλάνο, που όμως δεν στάθηκε αρκετή για να τον κρατήσει στην ομάδα, παρότι είχε ακόμα συμβόλαιο. Έναν χρόνο μετά την έλευσή του στον ιταλικό βορρά, ο Αμερικανός αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Το ερωτηματικό εκείνη την περίοδο ήταν ένα. Ποια ομάδα θα επένδυε στα ταλέντα του και θα τον έκανε τον κύριο επιθετικό πόλο της. Κάτι λιγότερο θα έμοιαζε ουτοπικό και δε γινόταν να συμβεί, λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά και τη μενταλιτέ του παίχτη.
Την ίδια περίοδο η CSKA, λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του τροπαίου της Euroleague στο φάιναλ φορ της Βιτόρια είδε μέσα σε ένα καλοκαίρι σημαντικά στελέχη της να αποχωρούν, όπως οι De Colo, Higgins και Rodriguez. Ήταν τεράστιο το κενό που προέκυψε και δύσκολο να αναπληρωθεί. Έτσι, λίγο καιρό μετά τις μεγάλες αλλαγές που επήλθαν στoυς Ρώσους ανακοινώθηκε η απόκτηση του Mike James , η οποία αποδείχτηκε πως ήταν η καλύτερη δυνατή λύση παρά τους όποιους ενδοιασμούς υπήρχαν.
Ο πολυτιμότερος των Ρώσων
Ποια είναι επομένως η βασική επιρροή του Mike James στο παιχνίδι των Ρώσων που πρακτικά τον κάνει τον πιο κομβικό παίχτη στα σχεδόν δύο χρόνια παρουσίας του στη Μόσχα; (O Clyburn μην ξεχνάμε πως είναι τραυματίας).
Πρακτικά, είναι πως έφερε το απρόβλεπτο στην ομάδα, με δεδομένη την ικανότητα του στο παιχνίδι απομόνωσης. Το μπάσκετ πηγαίνει ολοένα και περισσότερο στην αθλητικότητα, στην ταχύτητα και στην ικανότητα των παιχτών στο να δημιουργούν διάφορες καταστάσεις για τον εαυτό τους και ο James ήταν και είναι εκ των κορυφαίων σε αυτόν τον τρόπο επίθεσης. Eπιπλέον, η παρουσία του έχει οδηγήσει την CSKA να επενδύει περισσότερο σε transition καταστάσεις, είτε σε πρωτεύοντα, είτε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό - ειδικά αν ο ίδιος πάρει το ριμπάουντ. Η ορμητικότητά και η έμφυτη τάση να εφορμά στο αντίπαλο καλάθι ωφελεί τέλος και τους συμπαίχτες του, αφού είναι τέτοια η βαρυτική του έλξη που είναι αδύνατο να μην βγουν ελεύθερα σουτ.
Ολα αυτά τα κάνει, όντας ο πρώτος σκόρερ των Ρώσων και έχοντας, τόσο πέρυσι, όσο και φέτος, τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του στο σκοράρισμα -21,1 και 20 πόντους αντίστοιχα. Ακούγεται νορμάλ, αλλά δεν είναι εύκολο να μεταβεί ένας παίχτης σε υψηλότερο επίπεδο και αντί να πέσουν τα νούμερά του, να διανύει τελικά τις πιο παραγωγικές σεζόν του. Εδώ φυσικά φαίνεται και η προσέγγιση του προπονητή, όσο και γενικότερα του οργανισμού, που φρόντισαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τα πλεονεκτήματα και τα ταλέντα του, αντί να προσπαθήσουν να τον βάλουν σε «καλούπι» ή να τον κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι σαν αθλητής. Ο James δεν ήταν ούτως ή αλλως τόσο αταίριαστος με την υπάρχουσα φιλοσοφία, καθώς η CSKA υπό τον κόουτς Ιτούδη φημίζεται για το εξαιρετικό spacing και ανάλογοι παίκτες το υποβοηθούν σημαντικά. Με ένα high pick όλα είναι πιο εύκολα.
Ειδικά τη φετινή – MVP – χρονιά του, ο James είναι απολαυστικός. Σύμφωνα με τα στατιστικά του realgm , οι Ρώσοι έχουν την καλύτερη επίθεση φέτος με 118,6 πόντους ανά 100 κατοχές (πέρυσι ήταν η 8οι), χωρίς να παίζουν σε ιδιαίτερα υψηλό ρυθμό. Παράλληλα, η αποτελεσματικότητα τους συνοδεύεται από λίγες ασίστ, με μόλις το 54,1% των καλαθιών να προέρχονται από τελική πάσα.
Πρώτος δημιουργός; Ποιος άλλος από τον James, με κάτι παραπάνω από το 1/3 του σκορ να προέρχεται από εκείνον. Και μάλιστα, έχοντας λιγότερο τη μπάλα στα χέρια του, με το usage% να εμφανίζεται μειωμένο κατά τέσσερις μονάδες από πέρυσι και να βρίσκεται περίπου στο 30%. Αμενόμενο από τη μία άποψη βέβαια, δεδομένου του ότι η φετινή βερσιόν της ΤΣΣΚΑ είχε μια βαρυτική μετατόπιση προς τη γραμμή των ψηλών, καθόλου αμελητέο από την άλλη.
H επίδραση του James στην CSKA φαίνεται και από τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργήθηκαν εν τη απουσία του, στη διπλή αγωνιστική στα τέλη του Ιανουαρίου, εναντίον των δύο γερμανικών ομάδων της Euroleague. Άσχετα από το γεγονός της βαθμολογικής συγκομιδής (νίκη εκτός με Άλμπα και ήττα εντός από Μπάγερν), η εικόνα που παρουσίασαν οι Ρώσοι στο επιθετικό σκέλος ήταν αληθινά μέτρια. Ναι μεν έχουν καλούς παίχτες στην περιφέρεια, όπως οι Hackett, Strelnieks, Hilliard, αλλά ουδείς εξ αυτών μπορεί να προσφέρει σε βάθος κάποιο από τα στοιχεία του James. Η δημιουργία του Αμερικανού άλλωστε, δεν μετριέται με ασίστ, αλλά αφορά και τα ρήγματα που δημιουργεί, και τα φάουλ που κερδίζει. Χωρίς τον συνδυασμό τους, η καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης έφτασε να σκοράρει στα δύο αυτά ματς 71+66 πόντους.
Εννοείται πως δεν πρέπει να αφήνουμε στην άκρη το πόσο θεαματικός είναι, όμως ακόμη και το θέαμα, έχει έρθει μέσα από κόπο. Aν δείτε το παρακάτω κλιπ από ένα workout του Σεπτεμβρίου, θα διαπιστώσετε πως πολλά από τα "τρελά" καλάθια που έχει βάλει και φέτος είναι προϊόν σκληρής δουλειάς και επανάληψης.
Σίγουρα, ο James αποτελεί έναν από τους πιο αντισυμβατικούς παίχτες που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από τα ευρωπαϊκά γήπεδα ή ακόμα και σε μη ευρωπαϊκό έδαφος, όταν αγωνιζόταν στο ΝΒΑ και στους Suns, οι οποίοι επιδίωκαν να κάνουν tanking, κάτι που έμοιαζε αταίριαστο με τον χαρακτήρα του. Κατά μία έννοια, αποτελεί έναν ροκ σταρ των παρκέ. Κατά τη γνώμη μου όμως, η CSKA και εκείνος έπραξαν αυτό ήταν το πιο λογικό. Να συνεχίσουν να συνεργάζονται με απώτερο σκοπό την κατάκτηση του τροπαίου της Euroleague, την στιγμή που σε ατομικό επίπεδο, ο παίκτης αποτελεί τον νούμερο ένα υποψήφιο για το βραβείο του πολυτιμότερου της διοργάνωσης. Ένα ενδεχόμενο διαζύγιο θα έπληττε και τις δύο πλευρές και εδώ που τα λέμε, ίσως ήταν και η «εύκολη» λύση. Συνεπώς, οπως λέει και το αγαπημένο μου τραγούδι των Kansas, ‘’carry on my wayward son’’.
