Δεν είμαι φαν του τζόγου, αλλά αν ήμουν σίγουρα θα έβρισκα ένα ωραίο σχήμα για να παρουσιάσω πώς η χρονιά του Παναθηναϊκού έμοιαζε με ένα γύρισμα της ρουλέτας που ξεκίνησε τον Οκτώβριο και τελείωσε τον Μάιο, με την ομάδα από 'κει που έδειχνε ότι θα φύγει από το καζίνο με οτοστόπ, ούτε καν με πούλμαν, να φεύγει τελικά με limo και με τον Μάικ ως άλλον Χιου Χέφνερ με γυαλί αβιέιτορ και ύφος πορνοστάρ που τον πληρώνουν να πηδάει αυτές που άλλοι πληρώνουν για να πηδήξουν. Για τον αγοραίο έρωτα ωστόσο, θα αναλύσουμε τις απόψεις μας σε άλλο κομμάτι.

 Όπως θα παρατηρήσατε ενδεχομένως, έχω αναφέρει ήδη τον Μάικ Τζέiμς περίπου δέκα φορές σε δύο παραγράφους και, σκεπτόμενος το αδόκιμο του πράγματος από εκφραστικής άποψης, καταλήγω δικαιολογημένος ως εξής: Αν ο φετινός Παναθηναϊκός έπρεπε ντε και καλά να πάρει τη μορφή ενός παίκτη του, αυτός δε θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον Αμερικανό γκαρντ. Ο φετινός Παναθηναϊκός που παρουσιάστηκε ασύνδετος, ασόβαρος, βαριεστημένος, εγωιστής, αλλά και φαντεζί, ταλαντούχος, μαχητικός, γεμάτος με έντονες προσωπικότητες. Ο Παναθηναϊκός που όλη τη χρονιά σου έδειχνε ικανός να χάσει οποιαδήποτε διαφορά σε οποιαδήποτε έδρα, ήταν ο ίδιος που έκανε παρέλαση στον πέμπτο τελικό επί του φιναλίστ της ευρωλίγκας, σε μια σειρά που θα μπορούσε να είχε τελειώσει πολύ πιο γρήγορα υπέρ του "τριφυλλιού". 

Από τράγοι σε ήρωες

Είδαν τόσα πολλά φέτος τα μάτια μας, τα συζητήσαμε τόσο πολύ, διαβάσαμε τόσες απόψεις που πραγματικά θεωρώ παντελώς αδιάφορο για όλους μας το άνοιγμα οποιασδήποτε συζήτησης επ' αυτών πλέον. Οπότε από δω θα πιάσουμε το πράγμα από τους τελικούς και μετά και δη από το τελευταίο τους παιχνίδι στο ΣΕΦ. Στο παιχνίδι αυτό τόσο ο Ολυμπιακός, όσο πολύ περισσότερο ο Παναθηναϊκός, έπαιζαν για το απόσταγμα της χρονιάς, την τελευταία γεύση και την κατάληξη που εν πολλοίς θα έβαζε την ταμπέλα της "επιτυχίας" ή της "αποτυχίας" στη σεζόν. Ο (φαινομενικά τουλάχιστον) υπό διάλυση Παναθηναϊκός κατάφερε να παίξει ίσως όχι το ελκυστικότερο, αλλά σίγουρα το λογικότερο και αποφασιστικότερο μπάσκετ της χρονιάς. Ο Πασκουάλ δεν μπορεί παρά να έχει παίξει τεράστιο ρόλο στη διατήρηση των ιστών της ομάδας μετά το κάζο των πλει-οφς της Ευρωλίγκας και τα όσα επακολούθησαν.

 Τελοσπάντων, για να μην τα πολυλογούμε, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι έγιναν μάγκες σε λίγες μέρες και οι "φευγάτοι" και "ξενερωμένοι" "κορμός που επιτέλους βρέθηκε". Προσοχή, δεν κριτικάρω την συγκεκριμένη νοοτροπία τούτη τη στιγμή, παρά προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τα υπαρκτά, και τα γεγονότα λένε ότι όλοι είναι επιθυμητοί για το ρόστερ της νέας σεζόν, πλην των Φελντέιν και Νίκολς.  Οι υποθέσεις των υπόλοιπων Αμερικανών δεν είναι εύκολες, όμως πράγματι το φινάλε της σεζόν κάνει πολύ πολύ δύσκολο για την ομάδα να μπορέσει να στηρίξει με επιχειρήματα βασισμένα στη λογική, τυχόν απόφαση για αποδέσμευσή τους. 

Ο σχεδιασμός: φρένο στην παρορμητικότητα

Όπως φαίνεται λοιπόν, εκτός απροόπτου ο μόνος παίκτης τον οποίο θέλει να κρατήσει η ομάδα και ενδέχεται να χάσει, είναι ποιος άλλος, ο Τζέιμς. Όλοι οι υπόλοιποι νομίζω ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα παίζουν και του χρόνου στο ΟΑΚΑ. Με την απόπειρα αρπαγής του ωραίου Βαγγέλη να μην αποδίδει καρπούς για άλλη μια φορά, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να χρειάζεται ένα καλό πλέι μέικερ, το οποίο κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να είναι πολύ ευκολότερα ένας Άαρον Τζάκσον, παρά ένας Τομά Ερτέλ (που πήγε έτσι κι αλλιώς στη Μπαρτσελόνα). Τα ονόματα είναι ενδεικτικά, βεβαίως, εννοώντας ότι θα πρέπει να κοιτάξουμε να βάλουμε μυαλό και αυτοσυγκράτηση  στην ομάδα, καθώς από παρορμητικότητα έχουμε βαρέσει κόκκινο, ενώ από potential είμαστε σε σωστό δρόμο.

 Να πάρουμε και ένα αθλητικό πεντάρι; Να πάρουμε, σάμπως από την τσέπη μας θα τα βάλουμε; Ο κόουτς δηλώνει ότι θέλει η ομάδα να μείνει σε μεγάλο βαθμό η ίδια και λογικά αυτό θα γίνει. Βέβαια ζούμε και στην εποχή της παράκρουσης με την "ελληνοποίηση". Η γνώμη μου είναι ότι θα βολευτούμε με τον Περπέρογλου και το τριφύλλι θα κοιτάξει να μην την ξαναπατήσει όπως την έπαθε την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά το 2010, όπου δεν πήρε κανέναν από τους φερέλπιδες τότε νεαρούς Έλληνες. Θα πρέπει να κυνηγήσει έναν-δύο Έλληνες παίκτες, (πχ Μήτογλου) προκειμένου να είναι σε θέση να καλλιεργήσει μελλοντικά ένα ελληνικό σκαρί, καθώς το να το αγοράσει έτοιμο αποδεικνύεται στην πράξη αδύνατον. 

Κατα τ' άλλα τα πράγματα στην ομάδα είναι πολύ απλά, θα έλεγα. Ένα καλοκαίρι μετά την απόσυρση του Μήτσου, δεν ψάχνουμε πια έναν καινούργιο μεσσία για να χτίσουμε τη ζωή του οργανισμού γύρω του, κατάσταση στην οποία είναι υποχρεωμένος να μπει ο Ολυμπιακός και μάλιστα ήδη από φέτος, ή εν πάση περιπτώσει να αναθεωρήσει το μοντέλο του, καθώς ο ποιοτικός χρόνος του Σπανούλη θα μειώνεται ταχέως και του χρόνου. Αντιθέτως εμείς, ούτε του παπά να μην πούμε πόσο ανώδυνα περάσαμε (εκ του αποτελέσματος πάντα) την πρώτη χρονιά χωρίς τον 3D και να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την εμπιστοσύνη μας στον Τσάβι, ο οποίος προσωπικά με έχει κερδίσει απόλυτα με την παρουσία του στην ομάδα και τον θεωρώ το σημαντικότερο υλικό στη νέα μέρα της, αλλά και πάνω απ' όλα εχέγγυο σοβαρότητας σε μια περίοδο που ένας τέτοιος άνθρωπος είναι υπερ-απαραίτητος σ' αυτήν.

H ομάδα ως έμπνευση

Το μεγάλο στοίχημα της επόμενης ημέρας για τον Παναθηναϊκό δεν είναι τόσο ποιους νέους παίκτες θα πάρει, αλλά πως θα διαχειριστεί όσους θα κρατήσει, πως θα μπορέσει να τους εντάξει ακόμα πιο βαθιά στο πνεύμα της ομάδας, πως θα καταφέρει να πάρει από αυτούς το μέγιστο. Όσο τα λέω αυτά, τσουπ, πετάγονται στο μυαλό μου ατάκες όπως "ποια φιέστα; ας την κάνουμε την άλλη Τετάρτη, εγώ αύριο πάω Μύκονοοοο", "οι συμπαίκτες μου είναι όλοι βαρετοί τύποι". Σε παλιότερο κείμενο είχα αναφέρει την άποψη μου ότι για κάθε παίκτη, υπάρχει μια ομάδα ικανή να εμπνεύσει όλα τα ιδανικά που διέπουν ένα ομαδικό άθλημα σαν το μπάσκετ, το αν θα τη βρει, είναι λίγο και θέμα τύχης. Αυτό ζητάω εγώ φέτος από τον Παναθηναϊκό, να ξαναγίνει η ομάδα που όποιος φοράει τη φανέλα της, θα νιώθει στο απόγειο της δόξας του, η ομάδα στην οποία όλοι θέλουν να μείνουν και πολλοί θέλουν να πάνε, να ανακτήσει το κύρος του μέσω της εν πολλοίς απρόσμενης νηνεμίας που του προσφέρει η... άπλα του εμφατικού πρωταθλητή.

 Όπως καταλάβατε φίλοι μου, δεν υπάρχουν και πολλά στο μυαλό μου που μπορούν να ειπωθούν για τον Παναθηναϊκό και να μην έχουν ειπωθεί ήδη τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Άλλωστε η χρονιά μας ήταν τόσο χιτσκοκικογκρανγκινιολική , που πρέπει και εμείς ως Παναθηναϊκοί να πάρουμε και μια ανάσα. Σεβόμενοι βέβαια τις ορέξεις των φίλων μας την ιερή περίοδο της μεταγραφολογίας, προσφέρω αυτό το κείμενο ως φόρο τιμής και ως εναρκτήριο σφύριγμα συζητήσεων στο basketballguru για την επόμενη μέρα των "πρασίνων", οπότε την κουβέντα θα τη συνεχίσουμε ενδεχομένως και στα σχόλια του κειμένου.