(To παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε χθες στον ιστότοπο Red Point Guard, ενός καλού φίλου. Γίνεται ωραία δουλειά εκεί από τον Νίκο και το υπόλοιπο τιμ, χωρίς κορώνες και οπαδικές υπερβολές.)

O Σπανούλης γύρισε και όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο Ολυμπιακός δεν τον πολυχρειάστηκε για να κερδίσει την Ρεάλ, ειδικά στην παράταση. Η ομάδα ήταν τότε στο 8-2 χωρίς εκείνον, η Ρεάλ είναι μέτρια μέσα στην απύθμενη γκαντεμιά της, συνεπώς η παρολίγον αυτοκτονία λογικά αποφεύχθηκε και επίσης λογικά στην αποφυγή συνέβαλαν άλλοι. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ολυμπιακός αποδεκατισμένος έχασε από την ΑΕΚ και επίσης φυσιολογικά ο Σπανούλης δεν μπόρεσε να κάνει κάτι για αυτό, ειδικά από την στιγμή που σε κάποιες φάσεις παραείχε την μπάλα στα χέρια. Στο τρίτο κατά σειρά δυνατό παιχνίδι, εκείνο στην Βαμβέργη, οι ερυθρόλευκοι σκάλωσαν στην επίμονη αναζήτηση των μις ματς στο χαμηλό ποστ και στο τέλος του ζήτησαν να βάλει σκοτωμένα τρίποντα. Δεν είναι εύκολο μετά από μακρά απουσία να πάρεις την ομάδα κατευθείαν στις πλάτες σου.

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, η επίθεση του Ολυμπιακού κατέρρευσε ολοκληρωτικά στην Βαμβέργη στο τέταρτο δεκάλεπτο, ακριβώς στο σημείο όπου οι ερυθρόλευκοι έδειχναν ότι θα επικρατήσουν της σκληροτράχηλης (φέτος) Μπάμπεργκ. Σε αυτό το διάστημα οι παίκτες του Σφαιρόπουλου πέτυχαν μόλις 7 πόντους, με 3/15 σουτ εντός πεδιάς και 1/7 τρίποντα. Έφαγαν 17, ένα καθόλου παράλογο νούμερο, και τελικά έχασαν.

“If you’re a basketball player, you’ve got to shoot”. Μια φράση του θρυλικού Oscar Robertson. Σύντομη, λιτή και περιεκτική. Ο “Big O”, floor general των Milwaukee Bucks, πρωταθλητών του ΝΒΑ τη μακρινή σεζόν 1970-71, κατάφερε να συνοψίσει ολόκληρη την ουσία του αθλήματος μέσω της παραπάνω ρήσης που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα… παλιώσει ποτέ. Απάντηση όμως αναφορικά με το τι πρέπει να κάνει ένας αθλητής τις περιόδους που δε σουτάρει καλά, ή μάλλον όσο καλά μας έχει συνηθίσει, ρήση δεν έχουμε εύκαιρη, αλλά θα προσπαθήσουμε να την κατασκευάσουμε, με πρωταγωνιστή - ζωντανό παράδειγμα τον Βαγγέλη Μάντζαρη, ο οποίος βλέπει το ποσοστό των εύστοχων τριπόντων του στην EuroLeague να υποχωρεί αισθητά και να βρίσκεται πλέον στο 25%.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε μέσα στην Βαλένθια πηγαίνοντας με την περιφέρεια του αποδεκατισμένη. Με μόλις δυο γκαρντ (συν τον Τολιόπουλο που έδωσε σημαντικές, αλλά πολύ μικρές χρονικά, ανάσες), ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατάφερε να κρατήσει με έναν μαγικό τρόπο φρέσκους τους Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς (23 και 25 λεπτά στο παιχνίδι) , έτσι ώστε στην τελική ευθεία να αντέξουν στην πίεση της Βαλένθια. Η απόδοση του Λετονού στο τέταρτο δεκάλεπτο δικαίωσε απόλυτα την τακτική, καθώς τα πιο κρίσιμα σουτ ήρθαν από τα δικά του χέρια.

Ο αντικοινωνικός Golyadkin ο πρεσβύτερος (ήρωας της νουβέλας «Ο Σωσίας» του Fyodor Dostoyevsky), από την Αγία Πετρούπολη, συναντά σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής του τον επονομαζόμενο Golyadkin τον νεότερο, έναν άνθρωπο που έχει την ίδια άκριβως εμφάνιση με εκείνον, αλλά τελείως διαφορετικά στοιχεία χαρακτήρα: είναι εξωστρεφής κι έχει αυτοπεποίθηση. Στα αμιγώς μπασκετικά, η μεταμόρφωση του βασικού playmaker του Ολυμπιακού, Brian Roberts, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και με τόσο μεγάλη διακύμανση, είναι από αυτές όπου η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και θυμίζει έντονα την αντίθεση μεταξύ των δύο χαρακτήρων στο έργο του Ρώσου συγγραφέα. Ο Roberts των τελευταίων δέκα ημερών, της Κωνσταντινούπολης και του Μιλάνου, είναι ο ίδιος παίκτης με εκείνον που εμφανιζόταν μέχρι το πρώτο διάστημα του Νοεμβρίου ή πρόκειται για κάποιον άλλον που απλά… του μοιάζει φυσιογνωμικά;

Tα προηγμένα στατιστικά του Αντρεα Χριστοφόρου για το badbasket μας βοηθάνε πολύ. Θα τα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω προκειμένου να δουμε αν ο Σφαιρόπουλος είναι τελείως άσχετος ή αν είναι απλώς άσχετος, κατά την κοινή παραδοχή πολλών φίλων του Ολυμπιακού.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά. Αν έπαιζε, δεν θα ήταν τελευταίος σε πόντους ανά 100 κατοχές , ούτε σε effective Field Goal Percentage, ένα στατιστικό που λαμβάνει υπόψη το ότι ένα τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από ένα δίποντο. Η κακή αυτή εικόνα, άλλωστε, είναι φανερό πως έχει την ρίζα της στο οικτρό ποσοστό στα τρίποντα, μόλις 26,6%. Καλύτερα δηλαδή να μην σουτάρεις. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση, όντας η μόνη ομάδα που δέχεται λιγότερους από 100 πόντους ανά 100 κατοχές.

Στο ζουμί. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος του Ολυμπιακού και κυριάρχησε πλήρως από την αρχή εώς το τέλος. Όσοι δεν τα είχαν βάψει τελείως μαύρα μετά την ήττα στην Βασκονία θα είχαν δει (αν μη τι άλλο) πως ένα πλάνο υπήρχε και υπάρχει και πως σε μεγάλο βαθμό η εφαρμογή του εξαρτάται από την εμπιστοσύνη στο ρόστερ και από την προσφορά όσων είναι στην άκρη του πάγκου. Χθες βράδυ φάνηκε από νωρίς , πολύ νωρίς, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξεκίνησε στην πεντάδα και τελικά έμεινε στο παρκέ για περίπου 16 λεπτά. Αλλά τόσα πήρε ο Βουγιούκας και άλλα 15 ο Γκάμπριελ, και αίφνης ο Πασκουάλ παρουσίασε ένα κανονικό rotation 10 παικτών, όπου όλοι προσέφεραν και από κάτι. Πχ ήταν μεγάλο στοίχημα το πώς θα τα πάει ο Γκάμπριελ επάνω στον Πρίντεζη ή αν ο Βουγιούκας δεν πάθει από τον Μακλίν ο,τι έπαθε στο ματς του κυπέλλου. Έφεραν και οι δύο εις πέρας τις αποστολές τους, ο Παναθηναϊκός είχε βάθος και δεν κοιτούσε ξανά στους ίδιους και τους ίδιους. Ο Καλάθης στο β΄ημίχρονο δεν ήταν πουθενά, τουλάχιστον στην επίθεση.

Ο 26χρονος Καλιφορνέζος guard/forward αποτελεί μία από τις καλύτερες κινήσεις που έχει κάνει η ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια όσον αφορά στη στελέχωση των ξένων παιχτών. Θα μου πείτε βέβαια πως προτρέχω και βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, αλλά τα πρώτα δείγματα κρίνονται ενθαρρυντικά. Παίχτης με συμμετοχή σε περισσότερους από 200 αγώνες στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, με ποιότητα ικανή να τον τοποθετήσει επάξια ανάμεσα στους κορυφαίους παίχτες στη θέση που αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα. Ακόμη κι αν αρκετοί υποστηρίζουν πως η εμπειρία στο Ευρωπαικό μπάσκετ είναι εκ των ων ουκ άνευ, κατά τη γνώμη μου εάν ένας παίχτης είναι καλός και με ποιότητα, η έλλειψη εμπειρίας δε στέκεται εμπόδιο στο να αποδείξει την αξία του. Αυτό που χρειάζεται είναι πλάνο, σχέδιο και τρόπο να εκμεταλλευτείς τα προσόντα του ώστε να ενταχθεί ομαλά στην ομάδα. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να παραλληλίσουμε τον Τόμπσον του ΝΒΑ και αυτόν της Ευρώπης, με βάση τη μέχρι τώρα εικόνα του.

Ο τίτλος δεν τα λέει όλα, καθώς θα πούμε κι άλλα. Όμως όπως και να το πάρει κανείς, είναι ευτυχία για ένα σύνολο να διαθέτει έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Πρίντεζη. Στο μπάσκετ βλέπετε, συχνά συμβαίνει το εξής. Όταν ένα παιχνίδι οδηγείται στην λεγόμενη crunch time (δηλαδή είναι ντέρμπι μέχρι το τέλος), τα playbook πηγαίνουν στην άκρη χάρην ασφαλέστερων επιλογών, οι οποίες δεν είναι ακριβώς "ασφαλέστερες". Είναι παρόλα αυτά αναπόφευκετες, καθώς οι παίκτες κουράζονται και η ομαδική σκέψη δυσκολεύει. Οπως δείχνουν ξεκάθαρα και στοιχεία από το ΝΒΑ, το παιχνίδι ένας εναντίον ενός επανέρχεται στις επιλογές των προπονητών στο τέλος των αγώνων, και ας μην είναι το πιο αποτελεσματικό στην συνολική διάρκεια τους.

(φωτογραφία απο τον ιστότοπο sport24.gr)

Οκ, αυτό θα είναι δύσκολο.

Ο Ολυμπιακός ήταν πέρυσι γαμώ τις ομάδες. Έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα, χωρίς να παίζει ελκυστικά, αλλά παίζοντας άκρως αποτελεσματικά. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, είχε αρχίσει την χρονιά αλλιώς, σε υψηλό τέμπο και σουτάροντας παραπάνω τρίποντα, τα οποία δεν πολυέμπαιναν. Αργότερα, και καθώς οι τραυματισμοί συσσωρεύονταν, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γύρισε στην αγαπημένη του συνταγή, απολύτως θεμιτά. Η ομάδα έφτασε μέχρι το τέλος γιατί έπαιζε αμυνάρα και γιατί Σπανούλης και Πρίντεζης υποστήριξαν απόλυτα το επιθετικό πλάνο, που τους ήθελε σχεδόν αποκλειστικούς πρωταγωνιστές.