Ενα γαμημένο side pick που οδηγούσε σε post up μετά από switch έκανε όλη την ζημιά στον Ολυμπιακό στο πιο κρίσιμο σημείο της δεύτερης αναμέτρησης με την Εφές. Ο Περάσοβιτς, έβγαζε τον Γκρέιντζερ μέσα από σκριν στο πλάι, ο Μπράουν σκρίναρε και κατόπιν έβαζε τον Σπανούλη στην πλάτη και διάβαζε την άμυνα. Το 65 - 58 του Ολυμπιακού έγινε με δύο τρίποντα και ένα δίποντο 65 - 66 και το παιχνίδι έγινε ντέρμπι. Όχι ότι δεν ήταν πιο πριν, απλώς οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να είχαν βρει τον τρόπο να ξεφύγουν με την νίκη. Οι φάσεις αυτές όμως ήταν καθοριστικές, καθώς η άμυνα δεν μπόρεσε να τις διαβάσει σωστά. Πρώτα έστελνε βαθειές βοήθειες που άφηναν παίκτες ελεύθερους στο τρίποντο, και έπειτα άφησε τον Σπανούλη να παίξει μόνος, με αποτέλεσμα το κάρφωμα του Μπράουν. Γιατί άραγε δεν ακολουθήθηκε η τακτική του πρώτου αγώνα και ο Γκρέιντζερ δεν αφέθηκε να σουτάρει; Ακούγεται εύκολο, αλλά καμμιά φορά η επίθεση μπορεί να αναγκάσει στην αλλαγή, να κάνει force the switch που λένε.

Ο Ολυμπιακός είναι το φαβορί στην σειρά που ξεκινά απόψε το βράδυ στο ΣΕΦ. Είναι μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα, ήρθε τρίτος σε ένα δύσκολο πρωτάθλημα, έχει μια άμυνα που δαγκώνει και παίκτες με εμπειρία να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Απέναντι του δεν θα βρει έναν εύκολο αντίπαλο, αντιθέτως. Η Αναντολού Εφές του Βέλιμιρ Περάσοβιτς ξεκίνησε μέτρια στην διοργάνωση, αλλά στην συνέχεια βρήκε χημεία και βελτιώθηκε , κυρίως διότι ο Κροάτης κόουτς κατάλαβε πως δεν μπορούσε να εφαρμόσει ακριβώς τις τακτικές που τον πήγαν πέρυσι σχεδόν μέχρι το τέλος. Ο Μπουρούσης και ο Ντάνστον είναι δύο διαφορετικοί παίκτες, όπως διαφορετικό είναι και το φετινό δίδυμο στα γκαρντ σε σχέση με το περυσινό. Σιγά σιγά, και με τον χρόνο μίας μακράς περιόδου σύμμαχο, η Εφές απέκτησε ταυτότητα και έκανε έναν δεύτερο γύρο που κανονικά κάνουν οι ομάδες που κυνηγούν πλεονέκτημα, όχι μία απλή πρόκριση. Οι Τούρκοι έχρονται λοιπόν με ορμή , όμως ταυτόχρονα φέρνουν μαζί και στοιχεία που θεωρητικά μπορεί να αντιμετωπιστούν επαρκώς από το ερυθρόλευκο παιχνίδι. Παρακάτω θα δούμε αναλυτικά κυρίως την αντίπαλο του Ολυμπιακού, καθώς τον ίδιον τον έχουμε αναλύσει ήδη πολλές φορές μέσα στην σεζόν.

Τελείως γρουσούζης να είναι κανείς, δεν μπορεί, μία βελτίωση στον φετινό Ολυμπιακό σε σχέση με πέρυσι θα την βλέπει. Οι ερυθρόλευκοι ήταν την προηγούμενη σεζόν τέτοια εποχή αποκλεισμένοι, τώρα πάνε με πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, όντας φαβορί για πρόκριση στο φάιναλ φορ. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι έβγαλαν ένα πρωτάθλημα-μαραθώνιο τερματίζοντας τρίτοι, ένα επίτευγμα διόλου ευκαταφρόνητο. Από τα αποτελεσματα, ο σχεδιασμός του Σφαιρόπουλου κρίνεται επιτυχημένος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ομαδα. Σωστά δεν αποκτήθηκε τεσσάρι το καλοκαίρι, σωστά ο Ολυμπιακός επένδυσε στον Μιλουτίνοφ, όπως επίσης σωστά μετέγραψε τον Ουότερς μέσα στην σεζόν. Με αυτές τις αποφάσεις η ομάδα πήγε μια χαρά και το αν θα καταφέρει να φτάσει στον στόχο του φάιναλ φορ δεν εξαρτάται πλέον από τίποτε από αυτά. Αν ήταν τόσο σημαντικά όλα αυτά μαζί, τότε δεν θα τερματιζε τρίτος. Αστερίσκοι υπάρχουν, όμως επαναλαμβάνω, μην είστε γρουσούζηδες.

Με αφορμή το νικητήριο καλάθι του Γιώργου Πρίντεζη μέσα στο Βελιγράδι, η στήλη 3 οn 3 βάζει να παίξουν μονό τις τρεις καλύτερες στιγμές των δύο μεγάλων παικτών του Ολυμπιακού στο τέλος των παιχνιδιών, και βγάζει τον νικητή τους. Οχι απλώς μία περιγραφή, αλλά και μία ανάλυση των φάσεων ακολουθεί. Αυτές δεν αφορούν την καριέρα τους στην εθνική, ούτε το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά μόνο τις ευρωπαϊκές ερυθρόλευκες στιγμές τους.

14 επιθετικά ριμπάουντ κατέληξαν χθες βράδυ στα χέρια των παικτών της Φενέρμπαχτσε, έναντι μόλις 6 εκείνων του Ολυμπιακού. Οι Τούρκοι έκαναν επιπλέον τρία λιγότερα λάθη, τα οποία αν μπουν και αυτά στο μίξερ βγάζουν στο σύνολο 11 παραπάνω κατοχες για την ομάδα του Ομπράντοβιτς. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει κάποιος εκεί υπό αυτές τις στατιστικές συνθήκες, αν και όχι απίθανο. Για να το πετύχει, θα πρέπει να σουτάρει πολύ καλύτερα από τον αντίπαλο. Ο Ολυμπιακός το κατέφερε , για αυτό και έμεινε ανταγωνιστικός μέχρι το τέλος, όταν και υπέκυψε πλέον στην τρομερή πίεση της Φενέρ , σε ένα σημείο που η απουσία του Σπανούλη φάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή στην σεζόν. Αν οι ερυθρόλευκοι είχαν στο παρκέ τον αρχηγό τους μόνο για τα τελευταία λεπτά, τότε θα είχαν φύγει νικητές και με το πλεονέκτημα έδρας στο τσεπάκι. Δεν τον είχαν.

Μόλις πριν τρεις ημέρες, σε ένα από τα ωραιότερα guest κείμενα που φιλοξενήσαμε σε αυτό τον ιστότοπο, ο Βαγγέλης Δούρος έγραψε για την πιθανότητα κάποιες ομάδες να παίζουν καλύτερα όταν λείπουν οι κατά τεκμήριο καλύτεροι παίκτες τους. Η συλλογιστική του ήταν μέσες άκρες η εξής: με την απουσία του παιχταρά, η ομάδα αναγκάζεται να αναζητήσει άλλους δρόμους, οι οποίοι είναι πρώτον περισσότεροι και δεύτερον πιο απροβλεπτοι. Ο Σπανούλης είναι σαν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, τον οποίον όλοι θέλουν να πάρουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κάποιο μποτιλιάρισμα.  Φυσικα, αυτό δεν είναι κανόνας, και μια ιστορική αναδρομή στις περιόδους '13-'14 και '15-'16 δείχνει πως ο Ολυμπιακός χρειάζεται τα βαριά του χαρτιά. Πέρυσι π.χ. η απουσία του Λοτζέσκι ήταν καθοριστική, καθώς οι αποστάσεις στο παιχνίδι του Ολυμπιακού υπέφεραν και (ελέω Στρόμπερι, Χάκετ) δημιουργόταν συνωστισμός. Το ίδιο και εκείνες των Σπανούλη - Πρίντεζη στο τοπ-16 της δεύτερης "μπαρτζωκικής χρονιάς".

Ξεκινώντας κανείς την ανάλυση του χθεσινού ντέρμπι είναι δύσκολο να πρωτοτυπήσει, όσο και αν θα το προσπαθήσουμε φιλότιμα στην συνέχεια. Ο Ολυμπιακός , σε ένα παιχνίδι το οποίο ήταν "στεγνό" από σκορ και ανοιχτό σε κάθε αποτέλεσμα, πήρε την πολύτιμη νίκη γιατί μπόρεσε να βρει λύσεις από τον πάγκο του, και να πάρει ένα σωρό πράγματα από παίκτες που δεν ανήκουν στους συνήθεις πρωταγωνιστές. O "δευτερη" σύνθεση του Γιάννη Σφαιρόπουλου μπήκε στο 45 - 48 και έφτασε τους ερυθρόλευκους στο 57 - 50, κάνοντας ακριβώς τα πράγματα για τα οποία είναι έτσι καταρτισμένη. Άνοιξε το γήπεδο σε πλάτος , ανέβασε τους ρυθμούς και σούταρε από απόσταση. Είναι άλλωστε μία σύνθεση με δυο σουτέρ και τον "παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη", ο οποίος εξ ορισμού θα έπρεπε να κάνει εκείνα τα λίγα συμπληρωματικά που δεν μπορεί να κάνει ο πιο γνωστός μπασκετικός άγιος.

Ο Δεκέμβρης ήταν ο μήνας κατά τον οποίο ο καυτός φάκελος με την ετικέτα Πάτρικ Γιανγκ στο εξωτερικό του είχε μέσα τα περισσότερα και πιο ουσιαστικά περιεχόμενα από ποτέ άλλοτε κατά την διάρκεια του έτους που αποχαιρετίσαμε.

Οι πρώτοι οκτώ μήνες του 2016 δεν παρουσίασαν καμία αγωνιστική δραστηριότητα όσον αφορά τον μεγάλο άτυχο της περσινής περιόδου του Ολυμπιακού, Πάτρικ Γιανγκ. Λογικό άλλωστε, αφού ήταν... παροπλισμένος. Πέρασαν εξ'ολοκλήρου με έντονη κινητικότητα σε ιατρικά ζητήματα (εξετάσεις, αποθεραπείες κτλ.) κι ατομικές προπονήσεις από ένα σημείο κι ύστερα, μέχρι και την έναρξη της προετοιμασίας των Πειραιωτών.

Μία διαφορετική ανάλυση του Καναδού σέντερ του Θρύλου μέσα από μία ενδιαφέρουσα παρομοίωση με τερματοφύλακα του χόκεϊ. To κείμενο αναδημοσιεύεται από την ιστοσελίδα gavros.gr

Στο χόκεϊ επί πάγου, εκτός από τους αμυνόμενους-μέσους-επιθετικούς, ο εκάστοτε προπονητής έχει στην πλευρά που έχουν στηθεί τα δοκάρια (ως είθισται σε κάθε άθλημα που έχει τέρμα) έναν γκολκίπερ. Στο εν λόγω άθλημα λοιπόν, ο «goalie» (σ.σ. έτσι ονομάζεται ο τερματοφύλακας στο χόκεϊ) είναι ένας πιο μυώδης αθλητής, ο οποίος έχει ενισχυθεί και με το παραπάνω με προστατευτικά, ένα μπαστούνι και ένα γάντι, για να καλύπτει το τέρμα. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, είναι κατά πολύ μικρότερο από τα συνηθισμένα γκολ ποστ που έχουμε συνηθίσει, όπως στο ποδόσφαιρο.

Ο καιρός ήταν απολαυστικά χειμωνιάτικος χθες το μεσημέρι στην πλατεία Φιλικής Εταιρείας, με λίγο ψιλόβροχο slash χιονόνερο. Απολάμβανα στα όρθια, έτσι όπως πρέπει, μία tarte tatin, και ένιωθα τον ζεστό αέρα από την patisserie να έρχεται στο πεζοδρόμιο περίπου σαν το ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού. Το Κολωνάκι με τα χρόνια έχει αλλάξει, τουλάχιστον σε σχέση με το πώς το θυμάμαι εγώ. Όταν ήμουν στα 16-17, η κολλητή μου με τραβολογούσε για ψώνια , και μετά για μπύρες στην Μιλιόνη με κάτι περίεργους και κάτι περίεργες, που μιλούσαν συνέχεια για καλλυντικά και αυτοκίνητα. Η συνοικία ήταν , πως το λένε, in, και μάζευε ένα σωρό σιχάματα, που δεν είχαν καμμία με την κλάση των παλαιότερων. Ενας ποπ βούρκος , που ήταν επιτακτικό να πάει στα τσακίδια.