Πλατιάζω. Θυμήθηκα λοιπόν πως, σχολιάζοντας την μέτρια ικανότητα του Grant Hill από το τρίποντο, ο αρθρογράφος, ίσως αναπαράγοντας άλλο διάλογο, ανέφερε πως «μεγάλος παίκτης είναι αυτός που θα βάλει στα πέντε τρίποντα το ένα – αυτό που καίει». Ανοησίες από δημοσιογράφους αμερικανάκια θα πρέπει να σκέφτηκα τότε, αφού ούτε τον Grant Hill (τότε στα ντουζένια του) πολυχώνευα.
Αυτό ακριβώς μπορώ να πω για τον Βασίλη Σπανούλη, μετά τον πρώτο ε-πι-κό ημιτελικό του Final Four της Κωνσταντινούπολης το σωτήριο έτος 2017. Μέχρι την τέταρτη περίοδο, η ΤΣΣΚΑ του είχε δημιουργήσει μια αντιπυρική ζώνη, μήκους περίπου επτά μέτρων. Όταν ο Σπανούλης «έσπαγε» με βοήθεια από screen τη ζώνη αυτή, μπορούσε να δημιουργήσει – εξ ου και οι μέχρι τότε πέντε assists του –, επ’ ουδενί όμως να εκτελέσει από πιο πίσω. Ήταν σαφές πως οποιοδήποτε βιβλικό comeback του Ολυμπιακού χρειαζόταν τους πόντους του Σπανούλη, όχι απλώς τη δημιουργικότητα του.
Μέχρι εκείνο το σημείο, οι Μάντζαρης – Παπανικολάου έπαιζαν την ιστορία της φετινής σεζόν τους (εξαιρετική για αμφότερους) μπροστά στα μάτια των παικτών της ΤΣΣΚΑ. Με μια σειρά ψυχωμένα τρίποντα, κράταγαν τον Ολυμπιακό κοντά στο σκορ και έσπαγαν τον τσαμπουκά των «Ρώσων» και του διαιτητικού τρίο, οι οποίοι σε αγαστή συνεργασία είχαν δημιουργήσει το τερατώδες 13/13 της Πρωταθλήτριας Ευρώπης από τη γραμμή της φιλανθρωπίας στο τρίτο δεκάλεπτο.
Την σκυτάλη, με τη σειρά τους, την είχαν πάρει από τον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος καιρό είχε να φάει τόσο ξύλο, προκειμένου να δώσει στο δίδυμο μπράβων forwards Vorontsevich και Kurbanov ένα ωραιότατο σεμινάριο στο post. Τέλος, καλοί σε διάφορα σημεία του αγώνα ήταν και οι Παπαπέτρου, Αγραβάνης και Milutinov – ειδικά ο τελευταίος, αλλά και ο προτελευταίος με έχουν αναγκάσει να καταπιώ τη γλώσσα μου φέτος.
Ποιος έλειπε λοιπόν; Ο Βασίλης Σπανούλης. Ο “Kill Bill” πρωτοστάτησε στο πιο σατανικό, μεθοδικό και υπολογισμένο φετινό παιχνίδι του Ολυμπιακού. Καμία κωλοφαρδία, κανένα τρελό σουτ, κανένα hero-ball του Σπανούλη. Όλα κυνικώς καμωμένα (με την καλή έννοια), ώστε ο Ολυμπιακός να πετύχει τους δύο μεγάλους στόχους του: πρώτον, να ελεγχθεί πάση θυσία ο ρυθμός και δεύτερον, να ανοίξουν οι χώροι.
Και ο Ολυμπιακός, από τη στιγμή που οι Θεοί εισάκουσαν τις ικεσίες του και έστειλαν αέρα στα πανιά του, δεν υπέπεσε σε ύβρη και διαχειρίστηκε και τα δύο πανέμορφα: block-outs, box-outs, screens και το κυριότερο, εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας. Και εδώ επιστρέφουμε στον Σπανούλη.
Σε ένα πρόσφατο post μου στο facebook (http://bit.ly/2qAg005) είχα εκθειάσει τον “Bill” περιγράφοντας τον περίπου ως τον παίκτη που λάτρευα να μισώ και μισούσα να λατρεύω. Εδώ θα βάλω τον επίλογο σε αυτό.
Από τη στιγμή που ο V-Span κράτησε και κανα (sic) καλοκαίρι για τον εαυτό του (πρόπερσι και πέρυσι), έγινε άλλος άνθρωπος. Το ίδιο και η επίθεση του Ολυμπιακού. Το 2015, όντως ο Ολυμπιακός έζησε με το Σπανούλη, αντί να πεθάνει. Φέτος, από τηn στιγμή που είδε πως η γραμμή του τριπόντου ήταν ναρκοπέδιο, ο Βασίλης διείσδυσε... και ξανά...και ξανά...και ξανά. Δεν εκβίασε προσπάθειες, δεν έκανε hero-ball. Μπουκάροντας στην άμυνα της ΤΣΣΚΑ, άνοιξε τους χώρους και όταν δεν πάσαρε, με παροιμιώδη ψυχραιμία ξεφτίλιζε τον Augustine ή όποιον αντίπαλο ψηλό. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν είπα με ένα πικρό μειδίαμα ούτε μία στιγμή "εντάξει μωρέ, Σπανούλης είναι, τα κάνει κάτι τέτοια".
Το καλύτερο από όλα (για να κάνω και την απαραίτητη αφηγηματική λούπα) ήταν το ένα και μοναδικό τρίποντο που έβαλε ο Σπανούλης και έβαλε τον Ολυμπιακό μπροστά 73-74. Είχε χάσει πέντε (και αν δεν κάνω λάθος, όλα ελεύθερα), αλλά έβαλε το έκτο. Είδα το πόδι του να τινάζεται σαν να σπρώχνει κι αυτό τη μπάλα για να φύγει σωστά από τα οκτώ μέτρα. Είπα «αποκλείεται να το βάλει, έχει λάθος στάση σώματος».
Βασίλη Σπανούλη, είσαι υπολογιστικό κάθαρμα. Και αμέσως μετά, είσαι γεννημένος για ποίηση.
ΥΓ: προφανώς, MVP ήταν ο Παπανικολάου, αλλά, εντάξει, για την Ευρωλίγκα μιλάμε. Το ΝΒΑ το έχει δώσει στον Tony Parker ή στον Kawhi Leonard. Οι Ευρωπαίοι μια ζωή impressionable.
ΥΓ2: ειλικρινά, δεν περίμενα ότι θα το βάλει ο Green. Το πίστεψα όταν είδα πως έσπασαν οι αστράγαλοι του Khryapa, μετά την σταυρωτή που του «έσκασε» ο Erick, ένα δευτερόλεπτο προτού σηκωθεί. Είναι απίστευτο πόσο έχει ωριμάσει σε μια σεζόν παίκτης με τα δύσκολα και «μονόχνωτα» αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Green.
ΥΓ3: μόλις ξεκίνησε το Φενέρ – Ρεάλ. Θα νικήσει η Φενέρ.
