Υποκλίνομαι βαθύτατα στον Κάιλ Ουίλτζερ. Ήρθε περίπου ως αγνωστος στο ευρύ κοινό, (σχεδόν) χωρίς πρότερη επαγγελματική εμπειρία και έπεσε αμέσως στα βαθειά, σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρωπη. Αργησε όπως ήταν φυσιολογικό να βρει λεπτά, αλλά μετά τα τρία πρωτα παιχνίδια ενσωματωθηκε ιδανικά στο σύστημα, κάνοντας ακριβώς αυτά που ζητάει ο προπονητής, δηλαδή να σουτάρει και να παλεύει όσο περισσότερο γίνεται στις διεκδικήσεις. Στην άμυνα φυσικά οι αντίπαλοι τον στοχεύουν και σε πολλά switch επάνω του γίνεται πανηγύρι, όμως ο προπονητής του τον προσέχει όσο περισσότερο μπορεί. Π.χ. τον άφησε επάνω στον Κλάιμπερν ίσα ίσα μια δυο επιθεσεις, και αφού πρωτα κάτι Αντόνοφ έδειξε να τους έχει για πρωινό. "Μην κανς πως δεν θυμάσαι".

Αν δεν σας πείθω μέχρι στιγμής για το μεγαλείο του ανδρός, ίσως σας πείσουν τα νούμερα. Σύμφωνα με τα προηγμένα στατιστικά του Αντρέα Xριστοφόρου για το badbasket, ο Κάιλ Ουίλζτερ είναι ο τεταρτος καλύτερος σκόρερ της ομάδας εάν λάβουμε υπόψη τους πόντους ανά 28 λεπτά, νούμερο που βασικά είναι πολύ πιο κοντά στην "αλήθεια" σχετικά με την επιθετική αποτελεσματικότητα. Οι τρεις που βρίσκονται παραπάνω είναι αυτοί που θα περιμενε ο καθένας. Σπανουλης, Μακλίν , Πρίντεζης. Με άλλα λόγια, πίσω από τα βαριά χαρτιά είναι αναλογικά ο παραγωγικότερος παίκτης, έχοντας μάλιστα και το καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα από όλους τους συμπαίκτες του , με 43,8%! Σε ένα σύνολο που έχει πολύ καλή άμυνα και προσπαθεί να ανεβάσει τα ποσοστά του, ο Καναδός προσφέρει εκεί που χρειάζεται, δείχνοντας μάλιστα θράσος, με μερικά catch and shoot σε πολύ γρηγορο χρόνο, στοιχείο που κανείς στο σύνολο δεν έχει σε αυτό τον βαθμό. Ας δουμε τρία. 

Λοιπόν αν θέλετε ξαναδείτε το, να σας πω τι λατρεύω. Ο Κάιλ Ουίλτζερ ζητά συνέχεια μπάλα με τα χέρια προτεταμένα μπροστά από τον κορμό. Είναι αυτό που λέμε fundamental shooter, αυτό το "ζήτα μπάλα ρε" είναι από τα βασικά του μπάσκετ και βοηθά πολύ στον ρυθμό ενός σουτέρ. Επιπλέον, δείχνει αυτοπεποίθηση, που στην προκειμένη περίπτωση είναι δυσανάλογη της εμπειρίας. Μπράβο, όχι μπράβο! Επιπλέον, στο ρεπερτόριο του υπάρχουν κάτι drive από close out, στα οποία δείχνει να αγκομαχεί και ξαφνικά σηκώνεται με περίσσια αυτοπεποίθηση και το χλατσώνει. Γενικώς το στυλ του στο τρέξιμο είναι περίεργο, με την έλλειψη αρμονίας να είναι φανερή, κάτι που περισσότερο προσθέτει, παρά αφαιρεί από τον μπασκετικό χαρακτήρα του.

Εκείνος (ο χαρακτήρας του) είναι παρεμπιπτόντως άκρως προσαρμοστικός. Ο Κάιλ δεν παίρνει περιττές προσπάθειες και κάνει ο,τι του ζητάει ο κόουτς, κάτι που ο Σφαιρόπουλος μάλλον το περίμενε. Δεν είναι μόνο το scouting βλεπετε, λογικά είναι και η γνώση του background. Προερχόμενος από το Γκονζάγκα (με ενδιάμεση στάση 14 παιχνίδια στο Χιούστον και την G League) o υιός του Γκρεγκ είναι μαθημένος στην ομαδικότητα, καθώς οι Bulldogs είναι γνωστοί για την έμφαση τους στη δημιουργία ομάδων που μένουν μαζί για χρόνια, και όχι για την στελέχωση με το καλύτερο ταλέντο της αμερικανικής ηπείρου, το οποίο όμως εν πολλοίς περιορίζεται σε one and done κολεγιακές εμφανίσεις. Την σεζόν '14-15 μάλιστα, με τον ήρωα μας σε ρόλο πρωταγωνιστή και τον Κέβιν Πάνγκος στην οργάνωση, οι Bulldogs μέχρι και την Elite 8 της March Madness. Ο Ουίλτζερ , άλλωστε, έχει περάσει την μισή του κολεγιακή καριέρα στο Κεντάκι του Τζον Καλιπάρι, πράγμα που κάνει τις παραστάσεις του ακόμη περισσότερες. Πολύ συχνά, παίκτες που έχουν μείνει και τα τέσσερα χρόνια στο NCAA, για το ευρωπαϊκό στυλ μπάσκετ είναι ταμάμ.

Tέλος πάντων, μην ξεφεύγουμε. Ο Κάιλ Ουίλτζερ κανονικά πρέπει να έχει κερδίσει τον σεβασμό μας. Προσπαθεί ασταμάτητα, δεν φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες, είναι απόλυτα ουσιαστικός και θα πάει κάπου αλλού πολύ σύντομα, εκτός αν γίνει κάποιο τρομερό θαύμα. Ο Τιλί θα γυρίσει, η θέση θα γεμίσει και χώρος για εκείνον θα είναι πλέον πολύ δύσκολο να βρεθεί. Αν μέχρι τότε συνεχίσει έτσι πάντως, τοτε σίγουρα θα έχει τραβήξει τα βλέμματα άλλων στην Ευρώπη και κάτι καλό θα τον περιμένει. Επίσης, θα έχει τραβήξει και κάποια έξτρα βλέμματα φιλάθλων μακριά από βεβιασμένες κρίσεις. Δεν θα σας τον βγάλω παιχταρά, αλλά δεν μπορεί κανείς να τον βγάλει σαπάκι. Επίσης, δεν μπορεί κάποιος να μην αναγνωρίσει το γεγονός πως ο προπονητής του Ολυμπιακού ήξερε ακριβώς τι ζητούσε: έναν έξτρα καλό σουτέρ. Είναι φανερό πως την χρονική περίοδο που αποκτήθηκε ο Καναδός, ο Σφαιρόπουλος είχε ήδη γνώση μιας δυνατότητας: ο Ολυμπιακός μπορεί έτσι κι αλλιώς να παίξει πολύ καλή άμυνα.