Το μπάσκετ είναι άθλημα με αλληλεπιδράσεις ή αν θέλετε με διασταυρώσεις. Τα θέματα που δημοσιεύουμε σπανίως είναι άσχετα το ένα με το άλλο, ανεξαρτήτως θεματολογίας. Πριν από λίγες μέρες για παράδειγμα , δημοσιεύτηκε εδώ στον ιστότοπο ένα κομμάτι για τους Τορόντο Ράπτορς, το οποίο φυσιολογικά πήγε άπατο, όπως διάφορα αντίστοιχα τέτοια. Εκείνο περιέγραφε με λεπτομέρεια το πώς οι Ράπτορς κατάφεραν να αλλάξουν (μέσα σε ένα καλοκαίρι) την αγωνιστική νοοτροπία τους, χωρίς πρακτικά να αλλάξουν τον κορμό τους και χωρίς να αλλάξουν προπονητή. Ανέδειξαν παίκτες από τον πάγκο, μείωσαν τις κατοχές στο ένας εναντίον ενός , έριξαν τα λεπτά των δύο σταρ Ντερόζαν και Λάουρι και μείωσαν την χρήση τους στο μισό γήπεδο. Η διαδικασία ήταν επίπονη στις αρχές της σεζόν. Οι δύο παιχταράδες δεν ήταν παραγωγικοί και το ρεκόρ της ομάδας μέτριο. Τρεις μήνες μετά, οι Πτερόσαυροι έχουν το δεύτεροκαλύτερο ρεκόρ της Ανατολής, το υψηλότερο ποσοστό νικών στην ιστορία τους, σουτάρουν spot up τρίποντα με μεγάλη συχνότητα, έχουν επίθεση και άμυνα μέσα στις τοπ-10 της λίγκας. Η αφοσίωση στην αλλαγη αγωνιστικής κουλτούρας δρέπει αυτή την στιγμή τους καρπούς της.
Η χάραξη ευθείας αναλογικής γραμμής μεταξύ ΝΒΑ και Ευρώπης δεν είναι εύκολη, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως αλλαγή αγωνιστικής κουλτούρας αναζητούσε το καλοκαίρι και ο Ολυμπιακός. Η πετυχημένη περσινή χρονιά ανέδειξε στο τέλος της κάποια κακώς κείμενα που έπρεπε να βελτιωθούν. Δεν το ισχυρίζομαι εγώ, το έλεγαν σε δηλώσεις τους παίκτες και προπονητής. Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα, μία από τις χειρότερες επιθέσεις, κακιστα ποσοστά στα τρίποντα, δεν μοιράζει πολλές ασίστ και παραμένει ευθέως εξαρτημένος από την απόδοση του Βασίλη Σπανούλη, με τον οποίον στην σύνθεση έχει πλέον ρεκόρ 5-4. Πριν την επάνοδο του, είχε ρεκόρ 8-2 και έπαιρνε από Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς σχεδόν διπλάσιους ποντους και σχεδόν διπλάσιες ασίστ από όσες παίρνει στα τελευταία 9 παιχνίδια. Τότε, περίπου αναγκαστικά, η ομάδα είχε υποχρεωθεί να μοιραστεί τις αρμοδιότητες, όπως και να δοκιμάσει διάφορα σχήματα που απέδωσαν μέχρι και νίκη επί της ΤΣΣΚΑ. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι όμως, ο Σπανούλης έπαιξε και ήταν πιθανώς ο καλύτερος του γηπέδου, ένας παιχταράς με τα όλα του. Χθες βράδυ στο γήπεδο της Χίμκι, η δική του κακή απόδοση σηματοδότησε και την ολοκληρωτική κατάρρευση της επιθεσης των ερυθρόλευκων.
Δεν φταίει ο Σπανούλης και γενικώς δεν φταίει τίποτα. Απλώς ο Ολυμπιακός αποτυγχάνει μέχρι στιγμής να αλλάξει το τσιπακι προς ένα διαφορετικό μπάσκετ. Αν δείτε την μεγάλη εικόνα, η αποτυχία αυτή τον έχει φέρει σε ρεκόρ 13-6 και στην δεύτερη θέση, και ο λόγος είναι πως η εγκαθιδρυμένη αγωνιστική κουλτούρα είναι πανίσχυρη και αποδεδειγμένα αποτελεσματική. Το πολύ καλό ρεκόρ δικαιολογείται από την συνέχιση της συνταγής, οι κακές εμφανίσεις επίσης. Στην καλή τους μέρα (ΤΣΣΚΑ) οι ερυθρόλευκοι θα κάνουν όσα έκαναν πάντα σωστά και επιπλέον θα τρέξουν το γήπεδο καλύτερα απο ο,τι συνήθως. Στην κακή τους, θα γίνει αυτό που παρατηρείτε στις τρεις ακόλουθες επιθέσεις.
To κύριο πρόβλημα με τις φάσεις που μόλις είδατε είναι οτι μακριά από την μπάλα δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα, οι παράλληλες δράσεις είναι ελάχιστες. Ενα post up χωρίς κίνηση των υπολοίπων, που δεν βγάζει ελεύθερο σουτ, καθώς η άμυνα δεν δίνει βοήθειες. Ενα επίμονο πικ εν ρολ με τον Σπανούλη που δεν οδηγεί πουθενά, ένα ακόμη με Ρόμπερτς και Ουίλτζερ, στο οποίο το base line cut που αδειάζει τον χώρο αργεί χαρακτηριστικά.
Είναι θέμα κουλτούρας. Εδώ και κάποια χρόνια, ο Ολυμπιακός είχε συνηθίσει να προκύπτουν ευκαιρίες μέσα από τις ενέργειες των Σπανούλη - Πρίντεζη και προσπαθούσε να πετύχει τις καλύτερες δυνατές τοποθετήσεις γύρω τους. Plays για τους σουτέρ και τους άλλους παικτες πάντα υπήρχαν , όμως αυτό που απουσίαζε ήταν η συχνότητα, καθώς το δίπολο των χαρισματικών σταρ αρκούσε για να παράξει πολλές ευκαιρίες, οι οποίες σε συνδυασμό με την εξαιρετική άμυνα έφταναν για να φέρνουν τους ερυθρόλευκους στην κορυφή. Πλέον όμως, και δυστυχώς, αυτά δεν αρκούν, με αποτέλεσμα η ομάδα να βρίσκεται εγκλωβισμένη στις παλιές (καλές) συνήθειες.
Οφείλουμε παρόλα αυτά να διαχωρίσουμε σαφώς τις παραπάνω παρατηρήσεις από την σχέση τους με τις πρόσφατες συντριβές. Το γεγονός ότι οι Πειραιώτες έγιναν έρμαιο στις ορέξεις της Μπασκόνια και της Χίμκι, οφείλεται πρώτα από όλα σε κακή απόδοση των παικτών ως σύνολο. Όταν οι μηχανισμοί για αποτελεσματική άμυνα αποδεδειγμένα υπάρχουν, αλλά ο αντίπαλος βλέπει το καλάθι σαν βαρέλι, κάποιος πρέπει να ψάξει στο αν καταβλήθηκε η απαιτούμενη προσπάθεια. Συγγνώμη, αλλά δεν το παρατήρησα. Ειδα αντίθετα τον Παπανικολάου να προσπαθεί για μάταια κλεψίματα, τον Μιλουτίνοφ να μην αντιλαμβάνεται πως ο Τόμας σουτάρει τρίποντα στον αιφνιδιασμό, τον Ρόμπερτς να χάνει εύκολα τους προσωπικούς του αντιπάλους και τον Μάντζαρη να αργεί χαρακτηριστικά σε κάποιες αντιδράσεις του. Πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού απλώς δεν ακολουθησαν τον φρενήρη ρυθμό της Χίμκι, με τον πάγκο να ευθύνεται κυρίως για την σχετικά αργή αντίληψη του σχεδίου του Μπαρτζώκα: Πλάτος, πλάτος, πλατος, γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα. Yπέροχο μπασκετ, το οποίο δεν παίζει ο Ολυμπιακός, ακόμη και όταν κερδίζει. Προφανώς, σε αυτό έχει παίξει σημαντικό ρόλο πως το ξαφνικό γέμισμα του rotation έχει μπερδέψει τους πάντες.
Το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Σήμερα είναι μια καλή μέρα για "φύγε εσύ, έλα εσύ" , αλλά θα προσπαθήσω να το αποφύγω, άσχετα αν μέσα μου υπάρχει και ο 666, ή αν θέλετε το barcode ή ο Phylax, ο οποίος μου ψυθιρίζει στο αυτί "διώξε τον μαλάκα τον Ρόμπερτς" (κυρίως) ή "ώρα να φεύγει ο Σφαιρόπουλος" (σαφως λιγότερο). Τα δεδομένα , άλλωστε, είναι τα εξής. Το 13-6 είναι απο τα καλύτερα ρεκόρ της διοργάνωσης, ο Ολυμπιακός μπορεί να παίξει εξαιρετική άμυνα και το ρόστερ είναι καλό και βαθύ, με τις λογικές ανορθογραφίες που έχουν όλοι.
Θα έλεγα λοιπόν πως υπάρχει χρόνος για εκτίμηση της πορείας και πώς όσοι βρίσκονται αυτή την στιγμή στον Ολυμπιακό αρκούν. Ο προπονητής αρκεί, οι παίκτες αρκούν. Αυτό που έχουν να κάνουν είναι να επιμείνουν στο να αλλάξει η αγωνιστική κατεύθυνση και αν δεν το καταφέρουν, τότε εν πάση περιπτώσει ας γίνει ο,τι είναι να γίνει. Ο Σπανούλης μπορεί να μοιραστεί την μπάλα με τον Στρελνιεκς, ο ρόλος του Τόμπσον να αναβαθμιστεί εκ νέου, το τρέξιμο να γίνει συνήθεια, η off ball κινηση περισσότερη. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται έξτρα υποδείξεις , όπως και δεν πιστεύω ότι το προπονητικό τιμ δεν γνωρίζει προς τα πού οφείλει να κινηθεί. Εστω και τώρα, η θαρραλέα στροφή που απαιτείται μπορεί να γίνει πράξη.
