Αντιμετωπίζω και εγώ αυτή τη βίαιη απόσχιση μέσα μου, που σαν το σαράκι μου τρώει τα σωθικά. Βάσανα, αναρωτήσεις, εκ νέου βάσανα. Κι αν η απόδοση του α' ημιχρόνου ήταν απλώς απόρροα μιας συγκυριακής τελειότητας; Αν τα δύο τρίποντα του Πρίντεζη δεν έμπαιναν και ο Βέσελι συνέχιζε να τον αφήνει για να τρομοκρατήσει κόσμο στη ρακέτα; Oι ερυθρόλευκοι - σοφά επιλέγοντας - έστησαν τα πικ μακριά από τον Τσέχο για να μην τους βγαίνει σε αλλαγές στην περίμετρο και να περιορίζεται ως help defender , με συνέπεια ο Πρίντεζης να βρει χώρο. Αν όμως "o Γιώργαρος" (sic) δεν ευστοχούσε; Aν ο Σπανούλης δεν έβαζε 14 πόντους σε 10 λεπτάκια, πράγμα ομολογουμένως σπάνιο;
Οταν βρίσκομαι απέναντι σε τέτοιου είδους στοχαστικά αδιέξοδα, ανατρέχω στα σημεία ενός παιχνιδιού που τα πράγματα δεν πάνε και τόσο τέλεια, όπως για παράδειγμα το τέλος της δέυτερης περιόδου ή η αρχή της τρίτης, όταν ο κώλος το χέρι του Ντίξον είχε πάρει φωτιά και η Φενέρ επιχειρούσε αντεπίθεση. Συχνά σε αντίστοιχες καταστάσεις ο Ολυμπιακός επιχειρούσε (και επιχειρεί) να ακουμπήσει την μπάλα στα χέρια του Σπανούλη ή του Πρίντεζη, να χαμηλώσει το τέμπο και να πάρει από εκείνους όσο γίνεται περισσότερα. Αυτή την φορά όμως, οι Πειραιώτες (προφανώς κατ'εντολή του προπονητή τους) απάντησαν στην αντίδραση της Φενέρ με γρήγορες επιθέσεις και ακαριαία εκτέλεση, εφαρμόζοντας τόσο οικείες (elbow screens στον Σπανούλη) , όσο και πιο "αγνωστες" συνταγές, όπως ντου του Παπανικολάου και του Μάντζαρη χωρίς κανένα απολύτως σκριν. Μάζεψα τέσσερις φάσεις, στις οποίες ο Ολυμπιακός σκόραρε συνολικά 9 χρήσιμους πόντους, οι οποίοι τον κράτησαν σταθερά σε ασφαλή απόσταση. Το 1 και το 4 είναι τα σκριν στον Σπαν για άμεση εκτέλεση, ακόμη και με τρίποντο στον αιφνιδιασμό, κάτι επιθυμητό σε πολλές περιπτώσεις.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα παραπάνω στιγμιότυπα συνθέτουν μακράν το πιο ενθαρρυντικό κάδρο της χθεσινής αγωνιστικής εικόνας. Ο Ολυμπιακός δεν βοβήθηκε να βγει στον αιφνιδιασμό ή να πάρει ευκαιρίες γρήγορα στον χρόνο επίθεσης, μοιράζοντας μάλιστα κάμποσο τις εκτελεστικές ευθύνες και δοκιμάζοντας έξτρα μικρά πραγματάκια. Το αγαπημένο μου δεν έγινε καν καλάθι, αλλά και πάλι. Ο Σπανούλης ως πασέρ, οι φόργουορντ στις γωνίες, ο Μιλουτίνοφ να δίνει (κάτι μεταξύ flare και back) σκριν στον Στρέλνιεκς.
Γαμάτο, άσχετα αν ο Στρέλνιεκς στην περίπτωση αυτή ψιλοτράκαρε στον Τόμπσον μετά την πάσα. Το play ολοκληρώθηκε στα 13'' πριν το τέλος του χρόνου επίθεσης.
Όπως ίσως θα παρατηρήσατε, τόση ώρα κοιτάμε εκτενώς την τρίτη περίοδο. Στις πρώτες δύο το σκηνικό δεν ήταν αυτό ακριβώς. Στην δεύτερη η Φενέρ βρήκε πάτημα για ανατροπή στην πίεση που άσκησε στον Ρόμπερτς και στην στόχευση του ίδιου παίκτη στην άμυνα με τον Ντίξον, ενώ εκμεταλλεύτηκε κάπου μία λογική κοιλιά στην απόδοση, μετά την αρχική χιονοστιβάδα του 34-18. Αυτη στάθηκε αρκετή προκειμένου οι Τούρκοι να μην πλησιάσουν περισσότερο. Τα θεμέλια ο Ολυμπιακός τα έβαλε επάνω στην απόδοση ενός καταπληκτικού Σπανούλη και μίας προσεκτικά σχεδιασμένης προπονητικής τακτικής , η οποία ουσιαστικά έβγαλε τον καλύτερο πλέι μέικερ του αντιπάλου εκτός παιχνιδιού. Ο Ομπράντοβιτς δεν ξαναέριξε ποτέ τον Σλούκα στο παρκέ μετά τα αρχικά 7.52' και ο λόγος ήταν πως η weave επίθεση (hand-offs στην περιφέρεια) έβρισκε διαρκώς τον σωστό τρόπο να τον στοχεύσει. Ο Σπανούλης ξεκινούσε με αντίπαλο τον Ουαναμέικερ , αλλά μαεστρικά κατέληγε με τον πρώην συμπαίκτη του. Δείτε παρακάτω ποτς γένεν αυτό.
Σε μερικά επιμέρους στοιχεία τώρα, αξίζει φυσικά να σταθεί κανείς στην απόδοση του Στρέλνιεκς (έπαιζε κοντά στον Πρίντεζη στα post up), όπως και σε εκείνη του Μάντζαρη. Ο πρώτος βρήκε τρίποντα μεσα από φάσεις όπου έπαιξε στα πόδια τον αμυντικό του (δυο step back έτσι) και είχε καλή αμυντική επίδοση με τον Ουαναμέικερ και ο δεύτερος έκανε ξανά ένα παιχνίδι αλα Μάντζαρης, μετρημένο και υποστηρικτικό, χωρίς πολλές καθυστερήσεις και δισταγμούς. Ηταν ίσως η πρώτη φορά μέσα στην σεζόν, κατά την οποία ο Ολυμπιακός είδε τρία γκαρντ να παίζουν μαζί καλά. Η εμπιστοσύνη στον Λετονό είναι έτσι κι αλλιώς μονόδρομος και το χθεσινό mix προσωπικών φάσεων και spot up προσπαθειών είναι περίπου ενδεικτικό του τρόπου. Όσο η συνύπαρξη του με τον Σπανούλη βγάζει αλτρουισμό (και από τους δύο) , τότε οι ερυθρόλευκοι θα βρίσκουν το καλύτερο τους δυνατό περιφερειακό δίδυμο.
Τέλος πάντων, η εωτερική σχάση κάπως ξεθύμανε με όλα αυτά. Όπως στις ήττες δεν υπήρξε ισοπέδωση, έτσι και τώρα δεν μπορεί να παρασυρθεί κανείς σε θριαμβολογίες. Ο Ολυμπιακός έδειξε χθες σημάδια αλλαγής της αγωνιστικής του κουλτούρας, αλλά το δείγμα είναι ακόμη μικρό: Το τρέξιμο υιοθετήθηκε βασικά σε μία περίοδο, η δεύτερη πεντάδα δεν πήγε τόσο καλά, οι προσπάθειες για τρίποντα ήταν σχετικά λίγες, ο Τόμπσον βρίσκεται κάπου στον Ωρίωνα. Η συνέπεια σε αρχές αγωνιστικής μεταστροφής και μοιράσματος του παιχνιδιού μένει να εκτιμηθεί. Η άμυνα επέτρεψε μεν στα γνωστά επίπεδα (λίγες αλλαγές, προσεκτική επιτήρηση του drive από τους ψηλούς) , εντούτοις η αμυντική απόδοση των Μακλίν και Μιλουτίνοφ στην πίσω ζώνη αναζητεί σταθερότητα. Είναι δεδομένο πως , όπως όλα τα ρόστερ στην Ευρώπη , έτσι και αυτό έχει συγκεκριμένα μειονεκτήματα. Το μέγεθος στα γκαρντ, η μικρή δυνατότητα για drive n kick κλπ. Συνήθως τα εμπόδια ξεπερνιούνται (για όλους) μεσω της ομαδικής προσπάθειας και της τακτικής. Η αισιοδοξία είναι μία λογική στάση, τουλάχιστον για σήμερα.
Θα βάλω και εγώ υστερόγραφο μαλάκες.
ΥΓΕρχονται πολλοί φίλοι και με λένε "μεγάλε δάσκαλε της καλαθόσφαιρας, τι θα γίνει, είναι ομαδάρα ο θρύλος ή είναι κακός και θα πάει κατά διαόλου"; Πραγματικά, δεν ξέρω να σας πω. Για την ακρίβεια, δεν ξερω και πολύ μπάσκετ. Στο τένις ή στο πινγκ πονγκ είμαι σίγουρα καλύτερος. Οι αναλύσεις δεν έχουν σκοπό να δώσουν απαντήσεις σε τετοιου είδους ερωτήματα, αλλά να εξηγήσουν ένα αποτέλεσμα, όσο μπορούν. Αν μπορούσα να κάνω τον Ολυμπιακό καλύτερο από πλευράς τακτικής ή στελέχωσης, θα είχα φροντίσει η ΚΑΕ να γνωρίζει αυτή την ικανότητα.
