Ιδού μερικές φάσεις, οι οποίες ήταν πολύ χαρακτηριστικές του πρώτου ημιχρόνου απέναντι στην Νταρουσάφακα.
Δεν σας κρύβω ότι αυτή η κατεύθυνση μου αρέσει, διότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που μπορεί να παίξει το ρόστερ, όταν λείπει από αυτό ο Λοτζέσκι, δηλαδή ο μοναδικός που μπορεί με συνέπεια να προσφέρει off ball βαρύτητα στην σετ επίθεση. Τουλάχιστον, ο βαθμός αυτής της βαρύτητας έχει αυξηθεί στον κάθετο άξονα, με την ανεβασμένη απόδοση του Παπαγιάννη.
Είναι άραγε κάτι που μπορούμε να περιμένουμε με περισσότερη συνέπεια, ειδικά από τη στιγμη που ο σέντερ του τριφυλλιού μέχρι πρόσφατα δεν βλεπόταν; Δεν ξέρω, πάντως να επιστρέψει σε τόσο χαμηλο επίπεδο το θεωρώ σχετικά δύσκολο. Ο Παπαγιάννης ωφελήθηκε σίγουρα από την παρουσία σέντερ-ψυγείων στα τελευταία ματς (Μπάλβιν, Σαβάζ), παρόλα αυτά το ότι ανταποκρίθηκε στις αυξημένες αρμοδιότητες δεν είναι καθόλου λίγο και δίνει αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, βοηθά τον Πιτίνο να τοποθετεί για κάμποσα λεπτά τον Γκιστ στη θέση 4, κάτι που έδειξε να το προτιμά και προχθές, παρά την επιστροφή του Τόμας. Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει να παρατάσσει στο παρκέ σχήματα με αυξημένη αθλητικότητα στις πλάγιες θέσεις, στοιχείο απαραίτητο για την εφαρμογή της εξοντωτικής του άμυνας, με τις παγίδες, τα νταμπλ τιμ και τις επαναφορές. Και εδώ πάντως, ο αστερίσκος της απουσίας του Μήτογλου δεν βοηθά για γενικευμένα συμπεράσματα.
Ως γενικό κανόνα κρατάμε μάλλον την διάθεση για απλό επιθετικό παιχνίδι, με σαφή προσανατολισμό προς τον πιο σίγουρο τρόπο που μπορεί κανείς να πετύχει καλάθι στο μπάσκετ: το λέι απ ή αν προτιμάτε το σουτ μέσα από τη ρακέτα. Κοιτάξτε λίγο πως έχει άλλαξει η κατανομή προσπαθειών μέσα στη σεζόν, μέσα από ένα animation που έφτιαξε ο Παναγιώτης. Μπροστά από τα μάτια σας θα περάσει πρώτα το heatmap των πρώτων 15 παιχνιδιών, μετά εκείνο των επόμενων πέντε (16-20) και ύστερα άλλες εννιά πεντάδες (17-21, 18-22 κ.οκ). Δώστε επίσης την προσοχή σας στα "σαμαράκια" κάτω αριστερά στο κάθε γράφημα.
Η αλλαγή είναι ραγδαία, όπως θα είδατε, και στο γήπεδο αποτυπώνεται με την μείωση του κλασικού πικ εν ρολ παιχνιδιού και με την εφαρμογή πραγμάτων όπως οι προαναφερθέντες αιφινιδασμοί, τα back door cuts, οι high low συνεργασιες (ανέβασμα ενός ψηλού στο ποστ) και dribble drives σε απομονώσεις από το πλάι (Κιλπάτρικ). Ακόμη και μερικά ντάιμοντ-λάικ σετς δεν καταλήγουν σε μεταφορά της μπάλας στο πλάι, αλλά σε γρήγορες λόου ποστ έντρι πάσεζ στη ρακέτα, λειτουργώντας περίπου ως μισνταϊρέξιον πλέιζ. Τι νομίζατε, δεν μπορώ και εγώ να πω τέτοιες μαλακίες άμα θέλω; Δείτε αυτή την τελευταία, πανέμορφη εξυπναδούλα και σε gif.
Πέρα από την πλάκα, αυτό που αξίζει να παρατηρήσει κανείς είναι πως η επίθεση έχει γενικά απλοποιηθεί και λειτουργεί επάνω στα χαρακτηριστικά των παικτών. Δεν σημαίνει ότι ο Πασκουάλ δεν ήξερε τι έκανε, σημαίνει απλώς ότι ο Καταλανός κόουτς, έχοντας περάσει και πολύ περισσότερο χρόνο με την ομάδα, ήθελε να εφαρμόσει πράγματα που θα την πήγαιναν στο επόμενο επίπεδο. Κακά τα ψέμματα, τα όσα έχει κάνει ο Πιτίνο είναι αληθινά ωραία, όμως για να πεις ότι στην Ευρώπη προχωράς με αξιώσεις προς ένα φάιναλ φορ, τότε τα τρίποντα και η επιθετική ποικιλία είναι στοιχεία άκρως απαραίτητα. Όμως εδώ ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε άλλη θέση αυτή τη στιγμή, συνεπώς οι εφαρμογές του Αμερικάνου κόουτς είναι ταμάμ. Ο προκάτοχος του, ένας πολύ καλός προπονητής, είδε τα σχέδια του να σκοντάφτουν τόσο στην φιλοδοξία τους, όσο και (εξίσου) στον τοίχο των καλοκαιρινών εκπτώσεων.
Μιας που αναφέραμε παιχνίδι πάνω στα χαρακτηριστικά πάντως, φαίνεται πως ο Παπαπέτρου σταθερά ξεδιπλώνει τις αρετές του στην επίθεση, έχοντας βρει ένα σύνολο που τον εμπιστεύεται σε συνέχεια. Ηταν περίπου αναμενόμενη η άνοδος του από την στιγμή που έφυγε από τον Ολυμπιακό. Σημειώνει πλέον 9,1 πόντους ανά ματς, σουτάρει αξιοπρεπώς από απόσταση (35%) και εμφανίζει ποσοστό 60,7% στα δίποντα, κάτι που κρίνεται αληθινά καλό βάσει ρόλου, ο οποίος απαιτεί συχνά να κατεβαίνει στο χαμηλό ποστ ανάμεσα σε χέρια αντιπάλων (περίπου 35% των συνολικών σουτ του δεν προέρχονται από ασίστ και το 85% εξ αυτων είναι εντός ρακέτας). Ο Παπαπέτρου κατεβάζει επίσης τέσσερα ριμπάουντ ανά ματς (καλό) και αμύνεται σε δυο θέσεις. Από κομπάρσος είναι πλέον - σχεδόν - πρωταγωνιστής, κάτι που εμείς οι Ολυμπιακοί πρέπει να παραδεχτούμε. Η φυγή του από τον Ολυμπιακό δεν ήταν - προφανώς - αποκλειστική ευθύνη κανενός, αλλά η ουσία είναι ότι από την μεταγραφή οφελείται σταθερά τόσο ο παίκτης, όσο και η νέα ομάδα του. Τέλος πάντων ...
Μην φτάσουμε παρόλα αυτά σε κάποιο άκρο σήμερα. Ο Παναθηναϊκός παλεύει για την οκτάδα και οι δυο τελευταίοι αντίπαλοι που αντιμετώπισε ήταν πραγματικά για τα θηρία. Η Γκραν Κανάρια βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ενώ η Νταρουσάφακα μάλλον βαρέθηκε να παίζει για την (τεράστια, μην το γελάτε) ιστορία της. Το βασικό που έχει καταφέρει ο Πιτίνο είναι να βελτιώσει παίκτες που δεν πολυβλέπονταν πριν (Τόμας, Παπαγιάννης, Θανάσης) και να εντάξει τον Κιλπάτρικ σωστά στο rotation, χωρίς να ζητά από το ρόστερ του τίποτα παραπάνω από τα βασικά στην επίθεση. Πριν λίγο καιρό πίστευα ξεκάθαρα ότι αυτά δεν είναι αρκετά για την πρόκριση, τώρα πάλι το ίδιο πιστεύω, απλά όχι τόσο ξεκάθαρα. Τι σου είναι το γαμημένο το άθλημα. Fly away Thanasis, fly away.
