Ο Σπανούλης, αντίθετα, τα δίνει όλα σε παιχνίδια που κανονικά θα αρκούσε η συντονισμένη προσπάθεια των υπολοίπων για να κερδηθούν. Η έλευση του Μπόμπι Μπράουν θα αλλάξει ελάχιστα, εφ'οσον ο Τόμπσον εξακολουθεί να είναι φάντασμα, ο Ρόμπερτς τελείως διστακτικος, ο Μάντζαρης σουτάρει ασταμάτητα τούβλα και ο Παπαπέτρου χάνει λέι απ. Just saying, που θα έλεγε και ένας φίλος.
Γενικώς, έχω την περίεργη άποψη πως μία προσθήκη κάπου στον Μάρτιο , μπορεί να αλλάξει πολύ λιγότερα σε σχέση με την ομαδική προσπάθεια. Ο Μπράουν θα έρθει, θα πάρει χρόνο και σουτάκια, θα κάνει κάποια ακροβατικά και θα παίξει μάλλον καλύτερη άμυνα από τον Ρόμπερτς, αλλά ο Ολυμπιακός θα μείνει ίδιος και απαράλλαχτος αν ο Σπανούλης πρέπει να βγαίνει μπροστά κάθε βράδυ και αν η ομαδική λειτουργία δεν βελτιωθεί. Ο Μπράουν, εξάλλου, θα μπει σιγά σιγά στο rotation και δεν θα φτάσει στο σημείο να παίρνει πάνω από 20 λεπτά. Δεν πα να παίζει σαν τον Ζούπερμαν, υπάρχουν κι άλλα 20, όπως και άλλοι 11 συμπαίκτες.
Παρόλα αυτά, ας δούμε κάποια επιμέρους στοιχεία, με την βοήθεια της στατιστικής, την οποία ουδέποτε απορρίπτουμε (και ένας λόγος είναι πως ο Ηλίας θα πέσει να με φάει). Πρώτα πρώτα, κάποια πράγματα που αφορούν τον Ολυμπιακό και την επίθεση του. Ο φίλος μου ο Νίκος, έβγαλε πρόσφατα έναν πίνακα από την synergy, που αφορά τα play types (είδη επιθετικών κατοχών) των ερυθρόλευκων. Ιδού.
— ?Red ? Emerald? (@RedEmerald76) February 6, 2018
Αφορούν τις 20 πρώτες αγωνιστικές, αλλά δεν έχω βάσιμη υποψία πως μπορεί κάτι να έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Για να μην σας πολυσκοτίζω, αυτό που λέει ο πίνακας είναι πως βασικά ο Ολυμπιακός είναι χάλια σε διάφορες κατηγορίες , από τις οποίες όμως μία έχει ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία: το pick n roll και δη το pick n roll στο οποίο η μπάλα δεν περνάει στον ψηλό, αλλά μένει στα χέρια του χειριστή, είτε για πάσα είτε για εκτέλεση. Οξύμωρο, αλλά το αγαπημένο play του Ολυμπιακού , όταν δεν καταλήγει σε στατικό σουτ θέσης είναι μια καταστροφή. Ο λόγος για αυτό δεν μου είναι άμεσα φανερός (δεν είμαι προπονητής), αλλά υποθέτω πως οι άμυνες γνωρίζουν πάνω κάτω τις επιλογές και τις αντιδράσεις μετά από τόσα χρόνια. Κλείνουν τον Σπανούλη με double team ή βγάζουν επάνω του αθλητικό ψηλό τύπου Γκιστ και μετά ποντάρουν στο ότι οι Πειραιώτες δεν παίζουν με πολλή off ball κίνηση . Οι off screen κατοχές τους καταλαμβάνουν άλλωστε μόλις το 5,4% των προσπαθειών.
Όπως έδειξαν και τα δύο πρόσφατα παιχνίδια, το σύστημα μοιάζει δύσκολο να αλλάξει, αν και προσωπικά πάντα ποντάρω περισσότερα την περιβόητη αλλαγή αγωνιστικής κουλτούρας. Όσες φορές οι ερυθρόλευκοι δεν φοβήθηκαν να θυσιάσουν κάτι από την άμυνα για την επίθεση (βλ. το transition μετά από καλάθια στο γ δεκάλεπτο με Φενέρ ή τα λεπτά του Ουίλτζερ ως stretch four στην Μαδρίτη) , βγήκαν κερδισμένοι. Εντούτοις, οι νόρμες είναι νόρμες. Εάν λοιπόν υποτεθεί η δυσκολία της αγωνιστικής παρέκκλισης (pick n roll, post ups και στατικά σουτ στην πρώτη γραμμή), τότε η χρησιμότητα του Μπόμπι Μπράουν είναι μάλλον αυταπόδεικτη. Αν πάρει ένα καλό σκριν στην μπάλα, μπορεί να τελειώσει φάσεις με ένα σωρό τρόπους, κάτι που φαίνεται να έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός, όσο ο Ρόμπερτς αφήνει σουτ μετά από σκριν.
— Giorgos B. (@b_ballguru) February 23, 2018
Η φάση που μόλις είδατε συμβαίνει κατά κόρον και (σε συνδυασμό με τις αποτελεσματικές άμυνες ψηλών στον Σπανούλη) δημιουργεί προβλήματα στην επιθετική λειτουργία. Ο Ρόμπερτς εδώ είχε όλη την άνεση να επιτεθεί με mid range, καθώς η άμυνα πήρε την απόσταση, παρόλα αυτά επέλεξε πάσα στον Πρίντεζη, που ήταν υπό επιτήρηση του αμυντικού αδύνατης πλευράς. Ετσι χάνονται ευκαιρίες για άμεσο σκορ. Εδώ ακριβώς είναι που ο Μπράουν μπορεί να δώσει πολλές λύσεις, όπως και επιλογές, καθώς το ρεπερτόριο και η μενταλιτέ του δεν επιτρέπουν εύκολα τέτοια αμυντική αντιμετώπιση. Φυσικά, από εκεί πέρα οι προβληματισμοί επεκτείνονται στη λήψη αποφάσεων.
Διαχρονικά, ο Μπόμπι δεν διακρίνεται ακριβώς στον τομέα. Πολλές φορές παρασύρεται από τον ρυθμό σε επιλογές εκτός μπασκετικής λογικής, συχνά λησμονώντας τον ελεύθερο συμπαίκτη. Είναι όπως κάθε παίκτης της κοπής του, που κοιτάει πρώτα το καλάθι. Στον Ολυμπιακό της χαμηλής κυκλοφορίας μπάλας και της υπεροχής του positioning (λήψη σωστής θέσης) έναντι της off ball κίνησης, κάθε καλή πάσα που μπορεί να βγει και δεν βγαίνει, κοστίζει. Αυτό δεν θα είναι πρόβλημα, αν ο Μπράουν είναι εύστοχος και ταυτόχρονα οικονομικός, δηλαδή αποτελεσματικός σε λίγες κατοχές. Όμως η ευρωπαϊκή του προϊστορία δεν προδιαθέτει για κάτι τέτοιο. Με τα ποσοστά που είχε στην Σιένα π.χ. στην καλύτερη χρονιά του στην Ευρωλίγκα (34% στα τρίποντα, κάτω από 50% στα δίποντα) δεν θα γίνει η δουλειά, αν ο χρόνος συμμετοχής του είναι μικρός. Από την άλλη, η προσαρμογή του στο Χιούστον , μαζί με την ηλικία, είναι δυο παράγοντες που επιτρέπουν την αισιοδοξία. Ο Μπόμπι ενδεχομένως να μπορεί να μπει σε καλούπια, στον βαθμό που η ομάδα του ζητήσει να το κάνει. Το απρόβλεπτο, το άμεσο σκορ, και το παιχνίδι ένας εναντίον ενός είναι τα μισά από τα ζητούμενα, με τα άλλα μισά να είναι η προσαρμογή σε δεύτερο ρόλο, η οικονομία και η όσο το δυνατό καλύτερη κρίση. Στην καριέρα του ο συντελεστής ασίστ/λαθών έχει σε περιόδους προσεγγίσει το ένα προς ένα (1:1), κάτι που όσο να ναι δεν μπορεί να περάσει απαρητήρητο.
Μέσες άκρες, η επιλογή του Ολυμπιακού κάπως ξενίζει, τόσο βάσει ιστορικού του παίκτη, όσο και ιστορικού του προπονητή. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προτιμούσε όλα αυτά τα χρόνια να βάζει την χημεία πάνω από όλα και να μην πηγαίνει σε παίκτες που στην καριέρα τους ζητούσαν πολλές κατοχές. Όπως ίσως θα είδατε όσοι ανοίξατε το λινκ παραπάνω, η χρήση (usage rate) του Μπράουν προσεγγίζει εκείνη του Σπανούλη, που στα χρόνια στον Ολυμπιακό είναι λίγο κάτω από το 30%. Πώς θα αποκτήσουν χημεία δύο παίκτες που απαιτούν την μπάλα στα χέρια , την ίδια στιγμή που ο Στρέλνιεκς έχει πολλές φορές διακριθεί ως ball handler; Πώς θα συνεχίσουν οι ερυθρόλευκοι να ανταποκρίνονται στην άμυνα χωρίς να βάλουν έξτρα μέγεθος; Τα αμυντικά τους νούμερα είναι αληθινά καλά, όμως έχει διαφανεί μια αδυναμία απέναντι σε γρηγορότερα ή μεγαλύτερα (Σβεντ) γκαρντ, τα οποία έχουν στο νου τους το σκορ. Ο Μπράουν μπορεί να πιέσει, αλλά η συνέπεια του αποτελεί και εδώ ερωτηματικό, όπως άλλωστε και η πρόσθεση ενός όγδοου ξένου στα αποδυτήρια.
Τα παραπάνω δείχνουν πως ίσως πρόκειται για μία μεταγραφή υψηλού ρίσκου και υψηλής απόδοσης, εφ'οσον ο παίχτης παίξει αληθινά καλά. Aπό την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει ένα σωρό άλλους παίκτες και προπονητή. Αν ο Μπράουν δεν παίξει καλά, το πολύ πολύ να πάει στην άκρη του πάγκου και να παίζουν οι υπόλοιποι και έτσι επιστρέφουμε στην αρχή: Tο πώς θα επιλέξει να αγωνιστεί η ομάδα από εδώ και πέρα εξακολουθεί να έχει την μεγαλύτερη σημασία. Ο Αμερικάνος μπορεί να δώσει διάφορα εξτραδάκια στην pick n roll στρατηγική, αλλά ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να χρειάζεται περισσότερο επιθετικό transition, λιγότερη προβλεψιμότητα, κίνηση μακριά από την μπάλα, καλύτερο σουτ από τα 6,75 και συνεχές μοίρασμα των αρμοδιοτήτων. Η εικόνα του σε πολλά φετινά παιχνίδια ήταν αληθινά καλή, ενδεικτική των δυνατοτήτων του συνόλου. Δεν κερδίζει κανείς στην τύχη πέντε φορές τους άμεσους ανταγωνιστές του πλεονεκτήματος.
Στο υπόλοιπο της σεζόν, οι Πειραιώτες θα αναμετρηθούν ξανά και ξανά με τους δύο εαυτούς τους, τόσο σε ομαδικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Στο πρώτο χρειάζεται συνέπεια στα αγωνιστικά ζητούμενα, στο δεύτερο ο παιχταράς Σπανούλης δείχνει το δρόμο και στους υπόλοιπους, σε όσους ακόμη δεν έχουν βγάλει στο γήπεδο όσα μπορούν. Στην δική του ομάδα ήρθε ο Μπόμπι Μπράουν και η προσαρμογή σε αυτό το δεδομένο θα κάνει καλό σε όλους ανεξαιρέτως.
