Αν ένα πράγμα έγινε φανερό χθες βράδυ είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης είναι μάλλον ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού και φετος. Όχι κάποιο ιδιαίτερα επιστημονικό συμπερασμα, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, υπό την έννοια πως υπάρχουν στο μπάσκετ κάποιες άυλες παράμετροι (στα αγγλικά ο όρος είναι intangibles) , οι οποίες μπορούν να επιδράσουν σε ένα σύνολο με τρόπο απρόβλεπτο. Όταν π.χ. ο συμπαίκτης βλέπει τον μεγάλο σταρ να προσπαθεί ασταμάτητα και να μπαίνει σε κάθε φάση λες και έρχεται το τέλος του - μπασκετικού - κόσμου, είναι πιθανόν να σκεφτεί "α, μήπως να το πάρω κι εγώ κάπως αλλιώς"; Συμβαίνει συχνά ο καλύτερος παίκτης να αποτελεί έμπνευση και για τους υπόλοιπους και να τους παίρνει από το χέρι, κι ας λένε τα νούμερα ότι π.χ. ο Ολυμπιακός ίσως να μην αυξάνει την συνολική του ευστοχία με τον αρχηγό μέσα ή ίσως να μπάζει στην άμυνα. Δεν έχω κοιτάξει πώς έχουν εξελιχθεί πρόσφατα, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα την δεδομένη στιγμή. Είναι φανερό , άλλωστε, στα τελευταία δύο παιχνίδια με ΑΕΚ και Βαλένθια, ότι διάφοροι παίκτες έχουν πάει πίσω στον τομέα της προσήλωσης στην κατοχή.