Από μόνο του το τελευταίο αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού δεν σημαίνει κάτι, η Χίμκι θυμίζει περισσότερο κακή απομίμηση τσίρκου, παρά ομάδα μπάσκετ και η νίκη ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη, πριν ξεκινήσει ο αγώνας. Αυτό αποτυπώθηκε και στο γήπεδο, όπου οι πράσινοι κυριάρχησαν, ειδικά μέσα στην ρακέτα και με πρωταγωνιστή τον Μήτογλου, δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να πάρουν την δεύτερη συνεχόμενη νίκη τους, εντός των συνόρων. Έτσι, το ενδιαφέρον στράφηκε άμεσα μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και στους πάγκους, όπου ο Όντεντ Κάτας βρέθηκε για δεύτερη φορά στην τεχνική ηγεσία της ομάδας. Εάν ληφθεί υπόψη ότι η πρώτη φορά έγινε, περιέργως πως, στο ενδιάμεσο μίας διπλής αγωνιστικής και στην έδρα μίας από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες στην λίγκα, τα αποτελέσματα δεν ήταν ιδιαίτερα μετρήσιμα και αφορούσαν περισσότερο την εικόνα των παικτών και της κατάστασης που ήδη προϋπήρχε.

Από αλλού το περιμέναμε κι αλλού μας ήρθε, στο πρόσφατο ματς της Χίμκι με τον Ερυθρό Αστέρα. Οι Μοσχοβίτες πανηγύρισαν με κόπο το πρώτο τους ροζ φύλλο στη φετινή Ευρωλίγκα, έπειτα από σερί πέντε ηττών, έχοντας όχι τον συνήθη ύποπτο, Άλεξ Σβεντ, ως απόλυτο πρωταγωνιστή, αλλά τον Έρικ ΜακΚόλουμ, στην πρώτη του εμφάνιση στην λίγκα ύστερα από 2.5 (και βάλε) χρόνια! Άραγε, πόσο λειτουργική θα αποδειχθεί σε βάθος χρόνου για τους Ρώσους η συνύπαρξη του ηγέτη της Χίμκι με έναν τόσο υψηλού διαμετρήματος σκόρερ;

Είναι ακόμη πολύ νωρίς φυσικά. Τέσσερα παιχνίδια έχουν παιχτεί όλα κι όλα, ενώ τις επόμενες ημέρες - με δύο ματς συνεχόμενα - η εικόνα της Ευρωλίγκα μπορεί να αλλάξει κάμποσο, ανάλογα το ποιες ομάδες θα χάσουν ή θα κερδίσουν από ένα ζευγάρι. Παρόλα αυτά, τις πρώτες αυτές στροφές, η αποψινή αντίπαλος του Παναθηναϊκού, Χίμκι, τις έχει πάρει ομαλά, αλλά και με ταχύτητα, παρουσιάζοντας ως τώρα την νέα πρόταση στις ομάδες της πρώτης οκτάδας της Ευρωλίγκα. Μαζί με την Μιλάνο φυσικά, η οποία έχει και εκείνη ξεκινήσει δυναμικά.

Η Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα είχε πέρυσι τα πάνω της και τα κάτω της, όμως ολοκλήρωσε την σεζόν με αναμφίβολα θετικό πρόσημο, κάτι που ανανέωσε δίκαια την εμπιστοσύνη των Ρώσων στον Έλληνα προπονητή. Η συνταγή δομήθηκε γύρω από την επιρροή του ενός (ο Σβεντ είχε usage 34% στην Ευρωλίγκα συμφωνα με το Real GM), την άμυνα με αλλαγές ή λίγες βοήθειες και τα πολλά τρίποντα. Η Χίμκι ήταν πρώτη σε προσπάθειες πίσω από τα 6,75 στην Ευρωλίγκα, με περίπου 27,5 ανά ματς και το ικανοποιητικό - απλώς - 36 %. Η στελέχωση της φετινής ομάδας μοιάζει να θέλει να διορθώσει κυρίως αυτό το τελευταίο νούμερο, να μειώσει κάπως την επιρροή του Σβεντ και, τέλος, να αποκτήσει περισσότερη σταθερότητα κοντά στο καλάθι, καθώς ο τραυματισμός του Τόμας Ρόμπινσον έκανε πέρυσι τις ιεραρχίες μπάχαλο και υπονόμευσε το αμυντικό πλάνο. Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια.

Η μεγάλη στιγμή των play off της Euroleague έφτασε, με την αρχή να κάνει το μοναδικό ζευγάρι από τα τέσσερα, στο οποίο τίθενται αντιμέτωπες ομάδες από την ίδια χώρα και πόλη. Στην ανασκόπηση που θα κάνουμε το ντέρμπι της Ρωσίας έχει ξεκάθαρα ένα φαβορί και ένα αουτσάιντερ. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας θέλει να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης μετά την εύκολη κατάκτηση της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο, όπου έπαιξε ομολογουμένως το καλύτερο μπάσκετ σε διάρκεια, εναντίον της Χίμκι, που πέτυχε τον πρώτο στόχο που είχαν θέσει ο κόουτς Μπαρτζώκας με τους διοικούντες,  με το πλασάρισμα όμως να μην είναι χαρακτηρίζεται ευνοϊκό για πρόκριση στο final four. Ας δούμε πρώτα μια στατιστική απεικόνιση των πεπραγμένων των ομάδων σε μερικές κατηγορίες.

"Δεν είναι αλήθεια ότι ήθελα να βγάλω την μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη. Δε γίνεται αυτό. Ήθελα να μειώσω την εξάρτηση της ομάδας από αυτόν. Όταν από τις 80 επιθετικές αποφάσεις, παίρνει ένας παίκτης τις 50-60, αν ξυπνήσει ένα πρωί άρρωστος έχεις πρόβλημα." Το απόσπασμα που διαβάσατε προέρχεται από μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, εκείνη του Γιώργου Μπαρτζώκα στον ιστότοπο popaganda.gr. O Έλληνας τεχνικός , ένας από τους ελάχιστους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με αληθινά διαφορετική προπονητική πρόταση, εξέφρασε ανοιχτά την αντίθεση του στην εξάρτηση ενός συνόλου από τον καλύτερο παίκτη του, κάτι που ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού της Χίμκι είναι πλέον φανερό ότι χρειάζεται. Μισό λεπτό, μπλέχτηκα.

Η Ευρωλίγκα για τους ξένους παίκτες αποτελεί ένα πέρασμα, ή αν θέλετε έναν σταθμό σε κάποια επαρχία, μακριά από την φασαρία της πόλης. Οι περισσότεροι θέλουν κάποια στιγμή να γυρίσουν πίσω ή να ταξιδέψουν για πρώτη φορά στα μεγάλα φώτα , αλλά όπως και να χει κάθε τόπος έχει την χάρη του. Για τον Τζέισον Τόμπσον και τον Τόμας Ρόμπινσον το μεγάλο αστικό κέντρο του μπάσκετ στάθηκε κάπως αφιλόξενο , παρά την σοβαρή προσπάθεια των δύο παικτών να γίνουν (έστω και αφανή) μέλη της μεγάλης κοινότητας των εκλεκτών. Η παραμονή τους στο ΝΒΑ διακόπηκε κάπως απότομα, για να καταλήξουν τελικά στο περιβάλλον δυο κόσμων που τους έχουν απόλυτη ανάγκη.

Η Χίμκι επιστρέφει στην ευρωλίγκα με φιλοδοξίες και σχεδόν ολικό λίφτινγκ. Παίκτες που ήταν για πολλά χρόνια στην ομάδα έφυγαν την τελευταία διετία και πλέον η δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα κοιτάζει προς την διάκριση υπό ένα τελείως διαφορετικό τακτικό πρίσμα. Θα έλεγε κανείς πως η σκάρτη διετία Ιβάνοβιτς εξυπηρέτησε αυτόν τον ακριβώς τον σκοπό: το πέρασμα από το συστηματικό μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις στο δόγμα "αμυνα και ρυθμός" του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στις περιγραφές γύρω από τον Ελληνα τεχνικό συχνά μένει απ'εξω ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του. Φτιάχνει εξαιρετικές αμυντικές ομάδες, όπως ήταν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και οι Κουμπάν - Μπαρτσελόνα. Απλώς η τελευταία δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Η Χίμκι αντίθετα δείχνει ένα σύνολο πιο κοντά στα θέλω του κόουτς, καθώς εκεί ο Μπαρτζώκας θα βρει μεταξύ αλλων και έναν παίκτη-δώρο, τυλιγμένο σε κορδέλα. Τον Αλεξέι Σβεντ. Για να δούμε μερικά πραγματάκια.

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον την περυσινή χρονιά του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, καθώς εκείνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου προπονητές. Εχει μία απλότητα στο παιχνίδι που σχεδιάζει, η οποία θυμίζει Ιβκοβιτς, υπό την έννοια ότι η τακτική του αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε πάντα και ο Ντούντα, όσο τον θυμάμαι και σε παλιότερες δουλειές του, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ότι θαύμαζες τους παίκτες ελεύθερους. Οποιος θυμάται πως ανοιγόταν στο γήπεδο ο Πανιώνιος, πώς έλαμπε ο Φώτσης στην Ντινάμο ή πώς η μαγική τετράδα του ΠΑΟΚ (Μπάρλοου, Μπάνε, Κόρφας, Κλιφ) κατέστρεφε τους αντιπάλους της , σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του ζητήματος. Δουλεμένες θέσεις και αποστάσεις στο ακέραιο, και κατόπιν ελάχιστη προπονητική παρέμβαση, κυρίως στους τομείς της ψυχολογικής ώθησης ή του ελέγχου του ρυθμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπαρτζώκας διαδέχτηκε απόλυτα επιτυχημένα τον Ντούντα στον Ολυμπιακό, αφαιρώντας κάπως ταχύτητα και προσθέτοντας έξτρα περιφερειακό παιχνίδι. Στην βάση της φιλοσοφίας τους βρίσκονται οι παίχτες, για αυτό και η στελέχωση μετράει, και μετράει πολύ.

Αν και μένει μία μέρα και 4 παιχνίδια ακόμα για να τελειώσει η φάση του Top 16, ήδη έχουμε τα ζευγάρια των Play Off. Για να φτάσουμε εδώ έπρεπε να δούμε τη Ζαλγκίρις να δυσκολεύει την Μπαρτσελόνα για 3 δεκάλεπτα, αλλά τελικά να υποκύπτει στους Καταλανούς, την Μπάμπεργκ να κάνει περίπατο κόντρα στην έτερη έκπληξη της διοργάνωσης της Μπασκόνια (αλλά να μην είναι αρκετό) και τον Παναθηναϊκό να χάνει από τη Εφες και να σιγουρεύει με αυτόν τον τρόπο το ζευγάρωμα με την ομάδα του Μπουρούση στην επόμενη φάση. Το μόνο που έμενε ήταν να δούμε ποια ομάδα θα πάρει την 4η θέση στον "όμιλο του θανάτου", η οποία θα κρινόταν στο παιχνίδι ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Χίμκι Μόσχας. Τα πράγματα ήταν απλά, winner goes on and loser goes home.