Στην Χίμκι ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπαθεί για μία ακόμη φορά να περάσει την ελκυστικότατη φιλοσοφία του, η οποία στα μάτια μου (ως δεδηλωμένου θαυμαστή της δουλειάς του) είναι η πιο άξια για να χτίσει επάνω σε ένα πολύτιμο κληροδότημα του Ιβκοβιτς: Την εντός πλαισίου ελευθερία των παικτών, την δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την ανάδειξη του ταλέντου. Κάπως έτσι η Λοκομοτίβ Κουμπάν έφτασε στο final four του 2016. Ήταν απόλυτα πειθαρχημένη στην άμυνα βεβαίως, και στην επίθεση στηρίχτηκε στο σπάνιο συνδυασμό των ατομικών χαρακτηριστικών ενός χαρισματικού πλέι μέικερ, δύο ψηλών με μεγάλο ρεπερτόριο που σούταραν από όλες τις θέσεις του γηπέδου (Σίγκλετον. Ραντολφ) και δύο πλαγίων που επίσης έβλεπαν το καλάθι μονίμως με πρόσωπο (Μπρόκχοφ, Κλαβέρ). Στο τοπ-16 της περιόδου 15-16 , η Κουμπάν εκτελούσε τα περισσότερα τρίποντα από όλους , έβαζε πολλά από αυτά (38%) και είχε τους τρεις κύριους ψηλούς της να παίρνουν πάνω από 2,5 προσπάθειες πίσω από το τόξο. Αυτά είναι τουλάχιστον 8 τρίποντα μίνιμουμ στο ματς. Η αντίπαλη άμυνα έπρεπε να καλύπτει ασταμάτητα χώρους. Εκείνη η ομάδα είχε όλα τα χαρακτηριστικά που χρειαζόταν κάποιος για να απλώσει το γήπεδο και έπειτα να δει τους παίκτες του να δημιουργούν στους κενούς του χώρους, σαν σολίστ (μικρού) δωματίου. Και φυσικά, το πρώτο βιολί ηταν ο Μάλκολμ Ντιλέινι.
Ο Αμερικάνος έσταζε μέλι για τον Μπαρτζώκα και μάλλον δίκαια. O κόουτς τον είχε περιβάλει με απόλυτη εμπιστοσύνη, του είχε δώσει την μπαγκέτα και ελευθερία στις επιλογές και είχε πάρει από εκείνον την καλύτερη χρονιά του στην Ευρωλίγκα, με την απόδοση του νυν παγκίτη των Χοκς να είναι καθοριστική στην πορεία ων Ρώσων. Ο Ντιλέινι ήταν το Α και το Ω. Λεπτομέρεια; Τα υπόλοιπα γράμματα ήταν επίσης στην θέση τους κάπου ενδιάμεσα και έτσι ο χορός των δύο αφοσιωμένων παρτενέρ δεν εκτόπιζε τους άλλους από την αίθουσα. Στην Χίμκι αντίθετα...
Η βίαια σύγκρουση που μόλις απολαύσατε, έχει δύο υπαιτίους. Το ερωτευμένο ζευγάρι, που είναι αφοσιωμένο απόλυτα στο χορό του και δεν λογαριάζει τίποτα, και τους άλλους δυο ντιπ ξενέρωτους, που δεν έχουν χαμπάρι τι γίνεται, με αποτέλεσμα ο ένας να σκάσει κάτω σαν κολοκύθα . Αντίστοιχα ατυχήματα συμβαίνουν στην Χίμκι, την διττή προέλευση των οποίων θα εξετάσουμε αμέσως παρακάτω.
Το ερωτευμένο ζευγάρι
Ο Σβεντ απολαμβάνει τόσο πολύ της εμπιστοσύνης του προπονητή, που συχνά δεν βλέπει τι συμβαίνει γύρω του, βάζοντας έτσι εμπόδια στο ομαδικό παιχνίδι. Φανταστείτε πως η χρήση του στην ρωσική ομάδα έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλό επίπεδο, κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την δήλωση που άνοιξε το σημερινό μας κείμενο. Όπως διάβασα στο εβδομαδίαιο ηλεκτρονικό περιοδικό του novasports, το usage rate του Ρώσου είναι φέτος στο 36,2% , νούμερο που είναι κατά τέσσερις μονάδες υψηλότερο από το περσινό του Κιθ Λάνγκφορντ στην απόλυτα μονόπαντη Ούνιξ! Mαζί με αυτή την ανεπανάληπτη κτητικότητα στις κατοχές, έχει έρθει και η χαμηλότερη αναλογία ασίστ/λαθών που είχε ο παίκτης στην θητεία του στα περίχωρα της Μόσχας. Ο Σβεντ πασάρει λίγο σχετικά με τα λάθη του , επιδίδεται συχνά σε ποικιλίες και σουτάρει τρίποντα, πολλά τρίποντα, πάρα πολλά τρίποντα. Για την ακρίβεια, σουτάρει τα περισσότερα τρίποντα που σούταρε ποτέ παίκτης στην διοργάνωση, με 9,24 ανά παιχνίδι και περίπου 11 στα τελευταία 8 ματς. Βομβαρδισμός, ο οποίος δεν βρίσκει στόχο με συνέπεια (34,5%) και δεν δικαιολογεί το άτυπο ευρωπαϊκό moneyball του Μπαρτζώκα - κάτι που φαίνεται επιπρόσθετα από την μέτρια θέση που έχει η Χίμκι, τόσο σε ποσοστά τριπόντων (τρίτη από το τέλος), όσο και σε ποντους/100κατοχές (14η)1.
Στη χειρότερη του εκδοχή, το μονοπώλιο του Σβεντ παράγει φάσεις σαν αυτές που θα δείτε παρακάτω. Ενα αχρείαστο μπουρδούκλωμα ακριβώς μετά από ριμπάουντ και ένα τρίποντο υπό πίεση, χωρίς να έχει περιέλθει καμμία ανισορροπία στην άμυνα και παρότι υπάρχουν ακόμη 13 δευτερόλεπτα στο ρολόι.
H επιδίωξη του γρήγορου ρυθμού ίσως ευθύνεται για κάποιες φάσεις σαν την πρώτη. Ομως παιχνίδια όπως αυτό με την Ρεάλ ή την Μάλαγα (5/17 τρίποντα από τον Σβεντ εκεί) στρέφουν περισσότερο το βλέμμα στην ποιότητα των σουτ και λιγότερο στα λάθη, με το δεύτερο από τα δύο παραδείγματα να είναι αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κάποιος περισσότερο. Με απλά λόγια, πολλές από τις προσπάθειες που παίρνει ο Σβεντ είναι κακές και επίσης πολλές προέρχονται από την εμπιστοσύνη του προπονητή.
Οι υπόλοιποι της αίθουσας δεξιώσεων.
Η άλλη όψη του νομίσματος βέβαια , έχει επάνω κόσμο πολύ. Αν υποθέσουμε πως ο Μπαρτζώκας επιχειρεί στην Χίμκι κάτι πιο κοντά στην Κουμπάν από ο,τι στην Μπαρτσελόνα, τότε θα διαπιστώσουμε πως μεγάλο μερίδιο στα σκαμπανεβάσματα έχουν και άλλοι παίκτες. Αρχικά, το ποντάρισμα του κόουτς επάνω στην ικανότητα των ψηλών να παίξουν λίγο πιο έξω και στο άνοιγμα του γηπέδου μέσω των πλάγιων, δεν έχει βγει ακόμη. Μπορεί ο Γκιλ να σουτάρει με πάνω από 60% (!) στο τρίποντο και ο Χάνικατ να παρουσιάζει ασυνήθιστο για εκείνον ποσοστό πίσω από το τόξο (42,3%), όμως οι προσπάθειες του πρώτου είναι πολύ λίγες και ο δεύτερος δεν αποκτήθηκε ακριβώς για αυτό τον σκοπό. Αντίθετα, άλλοι παίκτες που κανονικά έπρεπε να σουτάρουν καλύτερα, δεν το κάνουν μέχρι στιγμής. Ο Αντερσον από απόσταση δεν είναι καλός (34%) , ενώ σουτάρει κάμποσο, ο Τόμας έχει αποτύχει να ανταποκριθεί σε έναν πιο stretch-5 ρόλο. Ο Μάρκοβιτς δε, έχει επιστρέψει στα ποσοστά της προ-Ζενίτ εποχής, o Tζένκινς είναι επίσης ασταθής, με αποτέλεσμα να αγνοείται η παρουσία τους και να έρχεται συχνά βοήθεια στον Σβεντ από απόσταση μιας πάσας. Οι διάδρομοι κλείνουν πιο εύκολα με αυτό τον τρόπο και πολλά από τα σουτ γίνονται υπό πίεση.
Ακόμη πιο σημαντικό; Διάφοροι παίκτες αποτυγχάνουν συστηματικά στην λήψη αποφάσεων ή στην ολοκλήρωση των plays, με αποτέλεσμα η μπάλα να επιστρέφει ξανά και ξανά στον ... Αλεξέι Σβεντ. Δείτε λίγο κάτι, αν θέλετε φυσικά.
Στην πρώτη περίπτωση ο Αντερσον αγνοεί ένα σκριν και μπλέκεται, στην δεύτερη ο Τόμας χάνει δυο πιθανές πάσες, με την δεύτερη στον Χάνικατ να είναι βασικά η πιο διαθέσιμη (η άλλη ειναι πιο δύσκολη). Υπάρχουν ένα σωρό τετοιες ημιτελείς προσπάθεις, οι οποίες έχουν την ίδια ακριβώς κατάληξη. Μπορεί ο Σβεντ να κάνει πολλές φορέ του κεφαλιού του, όμως σχεδόν άλλες τόσες παίρνει αναγκαστικά σουτ, που προκύπτουν από την υπερβάλλουσα διάθεση των συμπαικτών του να τον ψάξουν. Οσο το ζευγάρι είναι τυφλά ερωτευμένο, άλλο τόσο η λάμψη του έρωτα του ελκύει τα βλέμματα και ενίοτε τα θαμπώνει. Είμαστε ένας ιστότοπος για τον έρωτα , γκοντάμιτ.
Η Χίμκι δεν είναι φυσικά καταδικασμένη, το αντίθετο. Εχει ρεκόρ 10-8, κέρδισε τον Αστέρα μέσα στο Βελιγράδι και περιμένει τον Ολυμπιακό για να εδραιωθεί για τα καλά στην οκτάδα. Το μπάσκετ που παίζει περιέχει επίσης αποτελεσματικές, όσο και απολαυστικές στιγμές. Aπλώς δεν έχει συνέπεια. Στα καλύτερα τους, οι Ρώσοι κερδίζουν την Ρεάλ στην Μαδρίτη εκμεταλλευόμενοι κάθε σπιθαμή χώρου και στα χειρότερα τους χάνουν με κάτω τα χέρια από την μέτρια Μπαρτσελόνα.
"Ο κόουτς Μπαρτζώκας είναι υπέροχος άνθρωπος και προπονητής. Κουβεντιάζει πολύ μαζί μου, αλλά και με όλους τους παίκτες." Οπως και ο Μάλκολμ Ντιλέινι, έτσι και ο Αλεξέι Σβεντ, δείχνει την μεγάλη του εκτίμηση στον προπονητή και μιλάει για εκείνον με τα καλύτερα λόγια. Ο Μπαρτζώκας περιβάλει τους παίκτες του με εμπιστοσύνη, βρίσκεται κοντά τους και πασχίζει να δημιουργεί τους χώρους , μέσα στους οποίους μπορούν εκείνοι να βγάλουν μπροστά το ταλέντο τους. Το πλάνο του είναι αληθινά διαφορετικό, αγκαλιάζει τις αρχές του τεντωμένου spacing, του αυξημένου ρυθμού και των κάμποσων τριπόντων, θυμίζοντας περισσότερο τακτικό χάρτη ομάδων του ΝΒΑ. Στην πραγμάτωση του μπορεί να μην υπάρχει μόνο ένα εμπόδιο, όμως ένα είναι τουλάχιστον σημαντικό: Η απεξάρτηση από την ερωτική σχέση με τον Αλεξέι Σβεντ, η οποία δεν είναι του προπονητή, αλλά του συνόλου. Aπό την άλλη, ποιος είναι τόσο ανώμαλος, ώστε να θέλει να απεξαρτηθεί από τον έρωτα; Μπορεί το όλο πράγμα να λειτουργήσει κι αλλιώς, με αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Σημείωση
1. Συμβουλεύτηκα ως συνήθως τα στατιστικά του Αντρέα Χριστοφόρου για το badbasket.
