Τι είναι ο Ρούντι...; Είναι ένα PC πολύ υψηλών δυνατοτήτων, το οποίο όμως προσβλήθηκε από κακόβουλους ιούς (τραυματισμοί στη μέση) και χρειάστηκε αναγκαστικά να γίνει σ' αυτό φορμάτ (χειρουργείο). Η διαδικασία αυτή είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια σημαντικών αρχείων (αθλητικότητα), τη μείωση των λειτουργίων του (επιρροή στην επίθεση) και πλέον καλείται με ότι του έχει απομείνει (ταλέντο/εμπειρία) να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του χρήστη (κόουτς Λάσο), προσπαθώντας σταδιακά να ανακτήσει ένα μέρος των όσων χάθηκαν... Έχει κρατήσει άραγε back up;
Η αλήθεια είναι πως η εικόνα του Ρούντι Φερνάντεθ στην παρούσα φάση είναι τουλάχιστον απογοητευτική. Βασικά, όχι μόνο το τελευταίο δίμηνο, όπου το ντεφορμάρισμα του είναι παρατεταμένο κι οφθαλμοφανές, αλλά και καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν γενικότερα. Η διαρκής πτώση του προ διετίας πρωταθλητή Ευρώπης αποτελεί ένα θέμα που δε συζητιέται ιδιαίτερα στην πιάτσα κι ούτε πρόκειται να σχολιαστεί περαιτέρω, απ' τη στιγμή που ο Σέρχιο Γιουλ έχει στρέψει τον προβολέα της δημοσιότητας πάνω του μ' αυτά τα "τρελά" που κάνει και, στο κάτω-κάτω της γραφής, μαγκιά του, αφού παρουσιάζει μια όλο και καλύτερη βερσιόν του εαυτού του. Ο Γιουλ πάντα ήταν πρωτοκλασάτος παίκτης, αλλά το γνωστό ρητό λέει πως "εχθρός του καλού είναι το καλύτερο". Φαίνεται πως το πιστεύει και το εφαρμόζει κατά γράμμα. Ο Ρούντι δε, κινείται πια με σταθερά βήματα στην νοητή γραμμή της μετριότητας και δεν θυμίζει σε τίποτα τον πρωταγωνιστή που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε από το 2012 έως το 2015. Βίοι αντίθετοι με τον συμπαίκτη του, εν ολίγοις. Ένας πραγματικός σταρ, με μια τριετία στο NBA στις πλάτες του κι εξέχοντα ρόλο στην Εθνική Ισπανίας, τον οποίο άνετα θα έβαζε κάποιος σε ένα Top 5 με τους εν ενεργεία παίκτες της γηραιάς ηπείρου, έχει μετατραπεί σε ρολίστα πολυτελείας.
Η σταδιακή πτώση
Άσχετα αν τον συνόδευαν χαρακτηρισμοί όπως θεατρίνος, αλαζόνας, εριστικός, αχώνευτος και άλλα παρεμφερή επίθετα (είπαμε ντε, δε θα κολλήσουμε εκεί), αυτά που έκανε κατά διαστήματα ο Ρούντι στο παρκέ ήταν αξιοθαύμαστα. Χωρίς υπερβολή, έκανε τα πάντα. Σκόραρε λες κι έβαζε το όπλο στο "κατά ριπάς", μια μόνιμη απειλή για τις αντίπαλες άμυνες που προσαρμόζονταν πάνω του όπως μια πόλη του Φαρ Ουέστ όταν έβγαινε ο τελάλης ν' ανακοινώσει πως ανάμεσα τους τριγυρνά κάποιος καταζητούμενος κακοποιός. Έτρεχε στην βασική κι άρπαζε την μπάλα στον αέρα έπειτα από backdoor πάσες για άλεϊ-ουπ κάρφωμα σαν αθλητικότατο 5αρι - δεν χορταίνεις να το βλέπεις το άτιμo...
Αξιόπιστος δημιουργός παρότι ουδέποτε υπήρξε άσσος. Άμα είχε κέφια, ήταν και πολύ καλός αμυντικός. Κλατς, δεν «κρυβόταν» όταν το πράγμα ζόριζε και γενικώς στην ατμόσφαιρα έβγαζε έναν αέρα νικητή.
Θα περίμενε κανείς πως η περσινή «άδεια» σεζόν του Ρούντι, με τις μόλις 14 εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα και την πολύ φτωχή στατιστική, δεν θα είχε συνέχεια. Θα ερχόταν η ανάκαμψη κι ο Ισπανός θα έβρισκε και πάλι, αργά ή γρήγορα, τον δρόμο του. Η εγχείρηση στη μέση - εξαιτίας αυτής και της αποθεραπείας που ακολούθησε έχασε πέρσι πολλά ματς - θα έλυνε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε και σε συνδυασμό με το ότι ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ θα ήταν από το καλοκαίρι μέλος των 76ers στο NBA, θα μπορουσε να γίνει ξανά ο (υγιής) Ρούντι το άλφα και το ωμέγα στην ιεραρχία της ομάδας. Αμ, δε (οι παραπάνω προτάσεις εμπεριέχουν υπερβολικά πολλά «θα», δύσκολο να γίνουν όλα τους πραγματικότητα).
Τελικά, αυτό δε συνέβη ποτέ. Αφενός γιατί οι τραυματισμοί στην μέση είναι ύπουλοι κι επηρεάζουν σημαντικά τους αθλητές, αφετέρου διότι "ξεπετάχτηκε" ίσως περισσότερο από το αναμενόμενο ο Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος παρότι είναι μόνο 18 ετών, ήδη έχει πάρει επ' ώμου αρκετές σημαντικές αρμοδιότητες για την λειτουργία του ισπανικού υπερωκεάνιου. Ο Ρούντι έχει χάσει τη σβελτάδα του, είναι πιο σοφτ κι όχι τόσο φρέσκος. Το ντεπόζιτο αδειάζει. Όχι μόνο επειδή τα χρόνια περνάνε και πλέον βαδίζει στα 32, αλλά κι επειδή εμφανίζονται «κατάλοιπα» από τους συχνούς τραυματισμούς. Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε πως οι 10 προσπάθειες ανά αγώνα που κάποτε αποτελούσαν προσωπική του «ταρίφα», έχουν μετατραπεί σε ένα οικονομικότατο 7ρακι, ενώ τα ποσοστά ευστοχίας παρουσιάζουν επίσης πτώση. Μπορούμε να διχοτομήσουμε την πενταετία του ως εξής: οι πρώτες τρεις σεζόν συνοψίζονται ως οι… glory days του Ρούντι - με ισάριθμα Final Four κι αποκορύφωμα την κατάκτηση της EL το 2015 - κι οι επόμενες δύο ως η έναρξη της απομυθοποίησης. Για ρίξτε μια ματιά.
Η φετινή σεζον
Πάμε και στα φρέσκα κουλούρια. Η τελευταία super week του φετινού μαραθωνίου της regular season έλαβε τέλος την εβδομάδα που ολοκληρώνεται, με τον Ρούντι - στην κυριολεξία - να περιφέρεται αρχικά για 19 λεπτά στο "El Clásico" τελειώνοντας το ντέρμπι με μόλις 2 πόντους, 0/5 τρίποντα, ένα λάθος, τρία φάουλ και -7 ranking, το οποίο αποτελεί και προσωπικό career low. Πέραν τούτων, τίποτ' άλλο. Δύο ημέρες αργότερα, θα ήταν δύσκολο ν' αλλάξει κάτι δραματικά. Στο παρκέ του Ειρήνης και Φιλίας πάτησε για μόλις 11 λεπτά. Τι έκανε σε αυτά; Απλά έδωσε μια τελική πάσα, για πρώτη φορά στην καριέρα του και μετά από 148 ματς στην Ευρωλίγκα δεν πήρε καμία προσπάθεια, κι η παρουσία του δεν έγινε καν αισθητή. Προσέξτε: όλα αυτά για έναν παίκτη που στα playoff του 2014 αποτέλεσε «κόκκινο πανί» για τους φίλους του Ολυμπιακού που περίμεναν πως και πως να τον δουν στο γήπεδο για να αρχίσουν τα "γαλλικά" εναντίον του. Σε εκείνη τη σειρά, παρεπιπτόντως, ο Ρούντι ήταν unguardable, οδηγώντας την ομάδα του στην τετράδα του Μιλάνο με 17.2 πόντους κατά μέσο όρο. Τρία χρόνια αργότερα, σε ένα παραδοσιακό ευρωπαϊκό ντέρμπι όπως αυτό, περιορίζεται απλώς σε μια ολιγόλεπτη κι άνοστη συμμετοχή.
Θα 'χει παρατηρήσει κανείς πως τα ντράιβ - κι οι πολλές επαφές γενικά - είναι πλέον πολύ λιγότερα (εξού κι οι μόλις 22 βολές σε 24 παιχνίδια) κι η απειλή από την περιφέρεια προτιμάται περισσότερο συχνά, αφού είναι άλλωστε και μια πιο safe επιλογή από άποψη σωματικής επιβάρυνσης. Πραγματικά έχω πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορούμε να δούμε κάτι από «τα παλιά» στα επικείμενα playoffs - και λογικά στο Final Four της Πόλης, αν η Ρεάλ δεν πέσει θύμα κάποιας τεράστιας έκπληξης. Ή, έστω, την επόμενη σεζόν. Δυστυχώς δεν πρόκειται για συντήρηση δυνάμεων ενόψει της τελικής ευθείας. Ο Ρούντι έχει πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα, αλλά ελπίζω (αμυδρά) να με διαψεύσει γιατί δεν σας κρύβω πως μπασκετικά τον πάω με τα χίλια.
Όπως και να 'χει, οι σπουδαίες νίκες της Ρεάλ επί των ερυθρολεύκων και της Μπαρτσελόνα ήρθαν για να επισκιάσουν την κάκιστη εικόνα του άλλοτε απόλυτου ηγέτη της ομάδας. Απ' τη στιγμή που οι μαδριλένοι δεν μετρούν βαθμολογικές απώλειες, η απόδοση του θα περνά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Ο Ρούντι πρόσθεσε στην αρνητική του αλύσιδα δύο ακόμη παιχνίδια κατά τα οποία δεν γίνεται διψήφιος στην επίθεση. Ένα πρωτοφανές σερί οκτώ διαδοχικών αγώνων που ανάλογο αυτού δεν είχε παρουσιάσει ποτέ στο παρελθόν. Πρακτικά το γεγονός αυτό δεν κόστισε σχεδόν καθόλου στην Ρεάλ το τελευταίο διάστημα, αφού σε αυτά τα οκτώ ματς η «βασίλισσα» πήρε έξι ροζ φύλλα κι όλα κομπλέ.
Ο Ρούντι δεν έχει πια καμία ουσιαστική επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας του Λάσο. Τουλάχιστον όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι. Έχει αραιά και που κάποιες αναλαμπές μέσω των οποίων υπενθυμίζει την κλάση του, αλλά ως εκεί. Μοιράζει κάποιες ασίστ, μαζεύει μερικά αμυντικά ριμπάουντ, μπορεί ακόμη να χρησιμοποιεί την οξυδέρκεια του για να κλέβει μπάλες και να «αρνείται» την ομαλή κυκλοφορία μπάλας του αντιπάλου, όμως είναι φανερό πως παράγοντες όπως η αυτοπεποίθηση κι ο ζήλος δεν χτυπούν πλέον κόκκινο στο καντράν. Αντίθετα, βρίσκονται μάλλον πολύ πιο χαμηλά από το συνηθισμένο του, με τον ίδιο να κατέχει πια έναν όχι και τόσο κομβικό ρόλο. Δουλεύει στο... ρελαντί. Με απλά λόγια, και να μην παίξει ο Ρούντι, δεν τρέχει και τίποτα, η Ρεάλ θα την βρει την άκρη της. Μαθαίνει να ζει χωρίς αυτόν. Αν το έλεγες αυτό παλαιότερα, θα σε κοιτούσαν όλοι με μισό μάτι και θα σε έλεγαν ατζαμή περί μπάσκετ. Ή θα σε περνούσαν για εξωγήινο. Κι όμως…
