Αν υπάρχει μία ομάδα μπάσκετ στο Ευρωπαϊκό στερέωμα που έχει κατορθώσει εδώ και πολλά χρόνια να «επιμηκύνει» την αθλητική παρουσία των έμπειρων παιχτών της, συνδυάζοντας αρμονικά το παλιό με το νέο αίμα, χωρίς να μένει πίσω όσον αφορά τους στόχους της, αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι τέτοια η διαχείριση που έχει επιδείξει ολόκληρος ο οργανισμός των Καστιγιάνων, που ακόμα και στα μπασκετικά «γεράματα», οι πιο μεγάλοι ηλικιακά παίχτες είναι απαραίτητοι και σημαντικοί. Με το πέρας της σεζόν, κατά την οποία τον χαμένο τελικό της Ευρωλίγκα γλύκανε η κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, επήλθε η συμφωνία για ανανέωση της συνεργασίας με την «παλιοφρουρά» των γερόλυκων Σέρχιο Γιουλ, Φαμπιάν Κοζέρ και Ρούντι Φερνάντεθ, ενώ επισημοποιήθηκε η επιστροφή του Σέρχιο Ροντρίγκεθ μετά από μία εξαετία. Oι τρεις Ισπανοί παίχτες είχαν υπάρξει ξανά συμπαίχτες στη Ρεάλ Μαδρίτης κατά την περίοδο 2012-2016, όταν και κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα και μία Ευρωλίγκα.

Χαίρετε. Ναι, ξέρω, ή μάλλον μπορώ εύκολα ν’ αντιληφθώ πως πολλοί από εσάς και μόνο που διαβάζετε αυτό το όνομα σιχτιρίζετε, ενθυμούμενοι γκριμάτσες ή οσκαρικά φλόπινγκ του κυρίου, αλλά δε βαριέσαι. Ας απομονώσουμε για λίγο στην άκρη του μυαλού μας τον πολυσυζητημένο χαρακτήρα του παίκτη που για μια σειρά από αιτίες και γεγονότα (σκέφτηκα για μια στιγμή να απαριθμήσω μερικά έτσι στα πρόχειρα, για το τζέρτζελο, αλλά είναι πράγματι πολλά και λέω άστο) δεν είναι αρεστός στην πλειοψηφία του μπασκετικού κοινού ανά την Ευρώπη. Ας επικεντρωθούμε αποκλειστικά και μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο είναι και το πιο «καυτό» της υπόθεσης κι άξιο μιας κάπως πιο σοβαρής κουβέντας (sic).