Η Παρτίζαν είναι ένα μέγεθος για το ευρωπαϊκό μπάσκετ που δε χρειάζεται συστάσεις. Είτε από πλευράς τίτλων και διαχρονικότητας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είτε για τους δεκάδες σπουδαίους παίκτες που έχει αναδείξει κατά καιρούς. Τα τελευταία χρόνια αφιερώσαμε αρκετά κείμενα στον ιστότοπο για την επίσης πολύ σπουδαία Βίρτους Μπολόνια - που φιλοδοξεί κι εκείνη να βρεθεί ξανά στα... σαλόνια - κι αν το πάμε ιστορικά, θα έπρεπε μάλλον να έχουμε δώσει αντίστοιχη προσοχή και στους Σέρβους γίγαντες.
Πάντα βέβαια χρειάζεται μια αφορμή για να αρχίσουμε και πάλι να ασχολούμαστε με μια ομάδα που ήταν στην αφάνεια. Για την Παρτίζαν, αυτή η αφορμή λέγεται Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και δεν αφορά μόνο την αρθρογραφία του site, αλλά ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη. Η επιστροφή του "Ζοτς" στους πάγκους και δη σε μια ομάδα της πατρίδας του, που στην παρούσα φάση δεν συμμετέχει στην EuroLeague, αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης για αρκετές ημέρες. Από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως μεγάλη έκπληξη, ενώ για άλλους ήταν μια συνεργασία που περιμένουν να δουν με ενδιαφέρον.
Ο Ζέλικο θα είναι και πάλι στις επάλξεις για τη σεζόν 2021-22, έπειτα από ένα ετήσιο break. Ο 61χρονος τεχνικός ξεκουράστηκε, πήρε τον χρόνο του. Ήταν κάτι που είχε κάνει κι όταν είχε αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό, πίσω στο 2012. Προτού αναλάβει τη Φενέρ, είχε μεσολαβήσει και πάλι ένας χρόνος αδράνειας.
Η Παρτίζαν δεν είναι ένα απλό κλαμπ για τον Ομπράντοβιτς. Είναι η ομάδα στην οποία πέρασε 7 παραγωγικά χρόνια της καριέρας του ως πάικτης, ενώ εκεί έκανε και τα πρώτα προπονητικά του βήματα το 1991, με αποκορύφωμα το ευρωπαϊκό τρόπαιο μερικούς μήνες αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, κόντρα στην Μπανταλόνα. Έχουν περάσει 28 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που προπόνησε για τελευταία φορά την εν λόγω ομάδα ο Ζοτς και σίγουρα το νέο αυτό εγχείρημα είναι αρκετά ιντριγκαδόρικο, με την έννοια πως επιστρέφει σε ένα οικείο του περιβάλλον, αλλά τρεις δεκαετίες αργότερα! Το μπάσκετ είναι πια πολύ διαφορετικό, μέσα στα χρόνια άλλαξε κι ο ίδιος αλλά κι ο σύλλογος.
Το βέβαιο είναι πως η αποστολή του είναι ξεκάθαρη: να επαναφέρει την ομάδα το συντομότερο δυνατόν στην Ευρωλίγκα. Να επανέλθει το κλαμπ σε τροχιά τίτλων στην Αδριατική, όπου αγνοεί το πρωτάθλημα εδώ και μια οκταετία, κατά την οποία ο Ερυθρός Αστέρας πήρε σχεδόν εξ' ολοκλήρου τα σκήπτρα. Να ανακτήσει σταδιακά η Παρτίζαν τη χαμένη της αίγλη, το κύρος της και να γίνει και πάλι ένας ελκυστικός προορισμός για παίκτες. Είτε νέους, είτε φτασμένους. Οι προσθήκες των Λεντέι, Πάντερ και Κούρουκς, άνοιξαν την... όρεξη στους Παρτιζάνους, αλλά πέραν τούτου, έδειξαν και μια πτυχή του λεγόμενου "Zoc Effect". Η παρουσία ενός προπονητή αυτού του βεληνεκούς, πάντα αποτελεί μεγάλο αβαντάζ για τις ομάδες ως προς το να υπογράψουν παίκτες που κατά τα φαινόμενα δεν θα μπορούσαν. Δηλαδή, θα έλεγε κανείς πως δεν έχει λογική ο Πάντερ, στο peak της καριέρας του, να επιλέξει να παίξει στο Eurocup. Αν προπονητής ήταν κάποιος άλλος που το επίθετο του καταλήγει σε... -ιτς, θα έπαιρνε την ίδια απόφαση ο Κέβιν Πάντερ; Ίσως ναι, το πιθανότερο όμως είναι όχι.
Αυτές οι κινήσεις πάντως, σίγουρα δεν είναι μονοδιάστατες, αντιθέτως έχουν πολλές αναγνώσεις. Μια εξ' αυτών, είναι το χρηματικό. Προφανώς, η Παρτίζαν θα πληρώσει καλά τους παίκτες που υπογράφει από την Ευρωλίγκα - ή τον Κούρουκς που έρχεται από το ΝΒΑ. Χρειάζονται οικονομικές υπερβάσεις - στα όρια της υπεραξίας ενδεχομένως - για να υλοποιηθούν τόσο δυνατές μεταγραφές, σε ένα κατώτερο επίπεδο. Το είχαμε δει παλαιότερα κυρίως από ρωσικές ομάδες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, ομάδες τύπου Χίμκι κι Ούνιξ, που δεν συμμετείχαν στην Ευρωλίγκα, αλλά είχαν παίκτες επιπέδου Λάνγκφορντ, Σβεντ και Ράις στο prime τους, ακριβώς επειδή τους έδιναν τρομερά συμβόλαια, μεγαλύτερα από τους συλλόγους της Ευρωλίγκας. Η Παρτίζαν φτιάχνει ένα ρόστερ για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής στο Eurocup, ούτως ώστε να βρεθεί τον Οκτώβριο του 2022 στα παρκέ της Ευρωλίγκας. Η διαφορά σε σχέση με πέρσι θα είναι μεγάλη, αφού εκεί που οι Σέρβοι υπέγραφαν φθηνούς Αμερικανούς και ντόπιους παίκτες, πλέον έχουν την δυνατότητα να στοχεύσουν σε υψηλότερα ράφια της αγοράς.
Ακόμη μια ανάγνωση είναι πως οι παίκτες αυτοί δεν επιλέγουν να πάνε σε ένα... μπασκετικό Νταχάου, όπως κάποιοι θα νομίζουν. Η Παρτίζαν αυτή τη στιγμή είναι σε μια μέση κατάσταση με ανοδικές τάσεις. Δεν είναι μια ομάδα που ξεφύτρωσε τώρα, υπήρχε κανονικά, ακολουθώντας πιο οικονομικά μοντέλα. Δεν είναι σαν ποδοσφαιριστές που πάνε στα Εμιράτα, όπου το επίπεδο ανταγωνιστικότητας είναι χαμηλότατο κι όταν φεύγουν από 'κει είναι - συνήθως - χειρότεροι. Επιλέγουν ένα κλαμπ που ναι μεν εδώ και επτά χρόνια δεν παίζει στην Ευρωλίγκα, αλλά είναι θέμα χρόνου να βρεθεί ξανά εκεί. Τουλάχιστον έτσι διαφαίνεται κι οι οιωνοί προς τα εκεί συνηγορούν. Έχει πλάνο, κόσμο που στηρίζει ανέκαθεν, πλέον έχει μεγάλο προπονητή κι όπως φαίνεται υπάρχουν και λεφτά. Η λογική υπαγορεύει πως ο Πάντερ κι ο Λεντέι, όταν θα εξαντλήσουν το διετές τους με τη σερβική ομάδα, θα είναι και πάλι παίκτες Ευρωλίγκας. Δεν θα πάνε χαμένοι, αντιθέτως μπορεί να εξελιχθούν και σε... σύγχρονους ήρωες αυτής της αναγέννησης.
Υπάρχουν κι άλλες αναγνώσεις που αφορούν τη φιλοδοξία του κάθε παίκτη και το τι θέλει τέλος πάντων να πετύχει στην καριέρα του. Μπορεί ο Λεντέι κι ο Παντέρ να επιθυμούσαν να είναι ηγέτες, πρώτα βιολιά κι όχι... από τους πολλούς, στο ταλαντούχο ρόστερ του Ετόρε Μεσίνα. Ο Κούρουκς δε, μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση, είδε την καριέρα του να μην έχει την εξέλιξη που θα περίμενε στις ΗΠΑ την τελευταία διετία και σίγουρα θα θέλησε να γίνει και πάλι ενεργός. Στα 23 του δεν μπορούσε να παραμείνει για πολύ ακόμη benchwarmer, ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να επιστρέψει στην Ευρώπη, σε έναν οργανισμό που θα τον στηρίξει και θα του εγγυηθεί χρόνο συμμετοχής. Ο άλλοτε παίκτης της Μπαρτσελόνα παραμένει ταλαντούχος και θα παίζει πλέον βασικός, υπό τις οδηγίες ενός προπονητή που μπορεί να τον βοηθήσει ώστε να ξεδιπλώσει την ποιότητα του στις τέσσερις γραμμές.
Από 'κει και πέρα, ο Ομπράντοβιτς αποτελεί ατραξιόν και για τον Σέρβο παίκτη. Ως γνωστόν, οι καλοί κι ακριβοί ξένοι είναι αυτοί που θα κάνουν την διαφορά, αλλά κι η παρουσία των γηγενών είναι κομβική στις ομάδες. Τις προάλλες ακούστηκε ως φήμη το όνομα του Νεμάνια Μπιέλιτσα, κάτι που είτε ευσταθεί, είτε όχι, δίνει όπως και να 'χει μια εικόνα για το ότι η Παρτίζαν κινείται πλέον σε... άλλα γήπεδα, ως προς τα μεταγραφικά της. Το βέβαιο είναι πως το ρόστερ δεν έχει κλείσει, κενά υπάρχουν ακόμη σε νευραλγικές θέσεις, όπως ο άσος και το πεντάρι, επομένως υπάρχει ακόμη χώρος και για άλλες... εμπορικές μεταγραφές. Να δούμε τελικά και σε πόσο υψηλά επίπεδα θα καρφιτσωθεί ο πήχης, όχι απαραίτητα για την επερχόμενη σεζόν, αλλά και σε βάθος διετίας.
Η ουσία είναι πως οι πρόσφατες εξελίξεις στην Παρτίζαν, αρχής γενομένης από τον Ζοτς, αλλά και τις μεταγραφές που συνόδευσαν την επάνοδο του στην δράση, δεν περνούν απαρατήρητες. Οι "ασπρόμαυροι" ξεκάθαρα ανεβαίνουν επίπεδο, του χρόνου δε θα έχουν καμία σχέση με την μετριότητα των περασμένων ετών. Από ό,τι φαίνεται οι κακές μέρες έκαναν τον κύκλο τους και πλέον οι Σέρβοι έχουν ουσιαστικούς λόγους να αισιοδοξούν. Στο Eurocup υπάρχουν σοβαροί ανταγωνιστές, ομάδες πιο έτοιμες και στρωμένες από την Παρτίζαν που τώρα κάνει το restart της. Ο "Ζοτς" τρέχει τις εξελίξεις. Μάλλον όχι για να τις φτάσει, αλλά για να τις προσπεράσει...
