Προβλήματα και ελλείψεις

Ας ξεκινήσουμε από τα αρνητικά, δηλαδή περίπου οτιδήποτε δεν αφορά τις θέσεις 2 και 3. Το οργανωτικό κουμάντο του φετινού Παναθηναϊκού περνάει στα χέρια του Πιερ Τζάκσον. Ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης με σημαντικό επιθετικό ταλέντο, σε αυτό θα συμφωνήσουμε οι περισσότεροι, καθώς και στο ότι ο ύψους 1.80 γκαρντ δε συνάδει με το μπάσκετ που παιζεται (ή τελοσπάντων ίσως παιχτεί, κι όσο παιχτεί) στην Ευρωλίγκα αυτόν τον καιρό. Ο Τζάκσον σου λέει είναι σκορ - φερστ γκαρντ, χάρηκα. Δεν είμαι της γνώμης ότι οι σκορ - φερστ γκαρντ είναι εξ'ορισμού αφορισμένοι στο ευρωλίγκιο πυρ το εξώτερον, αρκεί να μη συντρέχουν ταυτόχρονα και κάποια άλλα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους, ή το κορμί τους. Αυτός ο Τζάκσον, σου λέει ξανά, είναι χαζός τελείως. Στα μέρη μας τον έχουμε βαφτίσει ήδη ηλίθιο από τη μέρα της ανακοίνωσής του και υπάρχει μια καλή περίπτωση να τον έχουμε κλείσει σε κάποιο φρενοκομείο πριν το πρώτο επίσημο τζάμπολ της σεζόν.

Ωστόσο, η δική μου εντύπωση είναι πως ο παίκτης και συμπαθητικό βίζιον έχει, και μια στοιχειώδη προθυμία να εμπλέξει στο παιχνίδι και τους συμπαίκτες του. Ο Πιερ όμως εκτός από πολύ κοντός, είναι και πολύ αδύνατος και αυτός ο συνδυασμός είναι μάλλον απαγορευτικός. Στην άμυνα προσπαθεί αρκετά και συνήθως καταφέρνει να μένει μπροστα από τον παίκτη του, όμως μία επαφή με το σώμα του αντιπάλου τον εκσφενδονίζει με τον ίδιο τρόπο που κάποιος θα εκσφενδόνιζε με τον δείκτη ενα κακάδι από τον αντίχειρά του. Στην επίθεση, τα αδύναμα χέρια του καθιστούν δυσκολότερη για εκείνον την υλοποίηση μιας πάσας, παρά τη σύλληψή της. Στο φιλικό με την 'Αλμπα είδαμε 2-3 πάσες του που θα περνούσαν στον συμπαίκτη του, αν ο Τζάκσον είχε δυνατά χέρια.

Όσοι διαφωνείτε με αυτό, αναλογιστείτε πόσα πλειμέικερ αυτού του ύψους, έχουν ταυτόχρονα και τέτοια σωματοδωμή. Τα τόσο κοντά γκαρντ είθισται να είναι "ταυριά" και πολύ χειροδύναμα, ώστε με την ταχύτητα και την εκρηκτικότητα των πασών τους, να αντιμάχονται το δυσανάλογο frame του αντιπάλου, που τους κάνει τη ζωή δύσκολη. Με λίγα λόγια, η ταχύτητα της εκτέλεσης της πάσας οφείλει να κερδίζει την ταχύτητα των αντανακλαστικών των χεριών των αντιπάλων. Καλύτερο παράδειγμα από τον Καμπάτσο, δε θα βρει κανείς.

Αυτό που κυρίως με προβληματίζει πάντως στον Τζάκσον είναι πως δεν εμπνέει τρομερή εμπιστοσύνη όχι μόνο ως οργανωτής, αλλά ούτε ως χειριστής. Είναι τσαπατσούλης. Ο Λευτέρης Τζακσονίδης θα ήταν ένα φανταστικό υβρίδιο με ύψος, καλό χειρισμό, καλή άμυνα και εκτελεστική δεινότητα και όπως και να το κάνουμε ένα πόιντ γκαρντ παστρικό, όπως θα ήταν ο Λαπροβίτολα. Ωστόσο ο Τζακσονίδης θα μείνει στη φαντασία μας, και ο Τζακσον σε ομάδα ευρωλίγκα μπορεί να έχει μόνο ρόλο ίνσταντ σκόρερ, βλέπε Ντιξον.

Στη θέση 5, ο Παναθηναϊκός επίσης προβλέπεται να έχει σοβαρά θέματα. Ο Παπατζόν συνεχίζει να μην έχει ιδέα πώς να εκμεταλλευτεί το κορμί του και αδυνατώ να καταλάβω πώς ένας παίκτης που αγωνίζεται στην Ευρώπη κοιτάει να βάλει το σουτ μέσης απόστασης στο παιχνίδι του, πριν μάθει να μπορεί να ανταγωνιστεί σωματικά και τεχνικά τους αντιπάλους του στη ρακετα. Ο Μπέντιλ (κι ο Μητογλου) θα δώσει λύσεις στο 5 σε σμολ μπολ σχήματα και θα είναι ένα θετικό πρόσωπο για την ομάδα τη φετινή σεζόν, καθώς ό,τι πάρει θα το ευχαριστηθεί, και ό,τι δώσει θα το ευχαριστηθούμε. Σε καμία περίπτωση ωστόσο δε θα είναι ο παίκτης που θα κοντράρει τους ψηλούς των καλών ομάδων. Ο Όγκαστ δείχνει βελτιωμένος στην αμυντική αντίληψη, ιδίως στις περιστροφές και στην αντιμετώπιση πικ εν ρολ, όμως θέλω να τον δω περισσότερο. Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή είναι πιο έτοιμος από τον Παπαγιάννη. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Δυνατά σημεία

Στα γκαρντ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, καθώς ο Παναθηναϊκός πλην του Νέντοβιτς δείχνει να έχει κάνει καλή επιλογή και με τον Φόστερ, ο οποίος παρότι θα είναι από τα λίγα γκαρντ της διοργάνωσης που δε θα δούμε ποτέ να κατεβάζει τη μπάλα, δείχνει να είναι ένας καλός σκόρερ, με αυτοπεποίθηση, πολύ δυνατό κορμί και αξιοπρεπέστατη αμυντική παρουσία. Εδώ να θυμίσω ωστόσο, ότι σε αυτά τα παιχνίδια οι προπονητές περισσότερο διορθώνουν εν ώρα αγώνα, παρά προετοιμάζουν τις ομάδες τακτικά πάνω στον αντίπαλο. Ο Φόστερ κυρίως και δευτερευόντως ο Νέντο, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν άμυνες προσαρμοσμένες πάνω τους στα επίσημα παιχνίδια. Ο Σέρβος με το βαρύ όνομα ήδη αντιμετώπισε πολλές παγίδες απέναντι στην Άλμπα,  καθότι γνωστός απ' έξω κι ανακατωτά στο επιτελείο του Ρενέσες. Η αντιδρασή του στις παγίδες θα είναι μεγάλης σημασίας για τον φετινό Παναθηναϊκό. Για τον Φόστερ, πιθανώς ν' ακούστηκαν κάποια απέριττα "δε θέλω να σας ξαναβάλει καλάθι το γαμημένο το 16 ιχος ντε πούτα". Το θετικο για τον Αμερικανό είναι ότι έχει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει αυτές τις χαλαρές καταστάσεις, για να εισάγει τον εαυτό του με ομαλότητα και αυτοπεποίθηση στο ψηλότερο επίπεδο.

Στη θέση του ζμολ φόργουορντ η πανάθα ειναι στα στιβαρά χέρια του Ιωάννη και τα μακρυά του Σαντ-Ροος. Μιας και φτάσαμε στον Κουβανό, δεν ξέρω πώς προέκυψε η ιδέα ότι αυτός θα είναι ο δεύτερος πόιντ - γκαρντ και σίγουρα ελπίζω πως είναι περισσότερο δημιούργημα των κρατούντων της πένες, παρά του τεχνικού τιμ της ομάδας. Πόιντ γκαρντ χωρις τρίπλα δεν υπάρχει ούτε στα σχολικά πρωταθλήματα. Το ότι βλέπει γήπεδο και μπορεί να λειτουργήσει ως οργανωτής της επίθεσης δε σημαίνει επ'ουδενί ότι θα μπορέσει να το κάνει από τη θέση 1 και αυτό θεωρώ δεδομένο ότι είναι σε γνώση των υπεύθυνων. Μποχωρίδης λοιπόν, αλλά και Καλαϊτζάκης.

Για τον Μήτογλου δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, πέρσι έκανε χρονιά καθιέρωσης και θεωρώ πως φέτος θα είναι ακόμα καλύτερος. Μόνη προβληματική για τον Ντίνο, είναι πως το σουτ του δείχνει να χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται με την πάροδο του χρόνου. Ο Γουάιτ είναι μια μεγάλη απογοήτευση ως τώρα, ωστόσο μιλάμε για έναν παίκτη που έχει καταθέσει διαπιστευτήρια στη διοργάνωση, είναι σε πολύ καλή ηλικία και χωρίς ιστορικό τραυματισμών. Τι του φταίει εδώ και ενάμιση χρόνο, είναι δουλειά της ομάδας να το βρει. Αν δεν, κακό του κεφαλιού τους, και της ομάδας και του παίκτη.

Συμπερασματικά ο Παναθηναϊκός παύει να είναι η ομάδα του ενός, και γίνεται η ομάδα του συνόλου. Προσωπικά δε με ενοχλεί αυτό, νομίζω ήταν καιρός να συμβεί και τα "υλικά" θα κριθούν εν καιρώ. Μπορεί να χάνει πολύ σε τρανζίσιον επίθεση, ωστόσο χωρις τον Νικ και με τους Τζάκσον, Φόστερ, Νέντοβιτς, μπορεί να γίνει πολύ αποτελεσματικός στο σετ παιχνίδι, αρκεί να αναπτύτξει γρήγορη κυκλοφορία και αυτοματισμούς.
Η ρακέτα θα είναι ένα πρόβλημα, ιδίως στην άμυνα αρκετά σημαντικό μάλιστα, για λόγους που οι αναγνώστες ενός τόσης υψηλής ποιότητας ιστότοπου μπορούν να αντιληφθούν από μόνοι τους. Βέβαια αυτό δεν είναι μία συνθήκη αποκλειστικά της μετα-Καλάθη εποχής. Ελπίζω ο κόουτς Βόβορας να είχε ευχάριστες διακοπές, γιατι έχει πολλή δουλίτσα μπροστά του. Η διεκδίκηση της οκτάδας δεν δείχνει να είναι ρεαλιστικός στόχος για τους φετινούς "πράσινους", σε αντίθεση με τη δημιουργία ενός διασκεδαστικού συνόλου για τους λιγοστούς οπαδούς μιας ελληνικής ομάδας που δεν ταυτίζουν το αποτέλεσμα με το παιχνίδι.