Οι "πράσινοι" κάνουν μια άσχημη εκκίνηση στην Ευρωλίγκα, σημειώνοντας δύο λίγο - πολύ οδυνηρές ήττες από την Βιλερμπάν στο Αστρομπάλ και την Αρμάνι στο ΟΑΚΑ. Η υπομονή λιγοστεύει, αλλά ο κόουτς δικαιούται πίστωση χρόνου, νέος γαρ. Στην πορεία η εικόνα της ομάδας βελτιώνεται και παρά την εκτός έδρας ήττα από τη Χίμκι, ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να κλείσει με θετικό ρεκόρ τις πρώτες επτά αγωνιστικές της διοργάνωσης (4-3), παίζοντας ωραίο μπάσκετ ανα διαστήματα και παίρνοντας κάποιες σημαντικές νίκες, όπως με την Εφές εντός και την Ζενίτ εκτός έδρας. Η ομάδα έχει μία από τις καλύτερες επιθέσεις της Ευρωλίγκα, οι εντυπώσεις διασκεδάζονται και η αισιοδοξία επιστρέφει στο κυκλοθυμικό "πράσινο" σύμπαν.
Ο Παναθηναϊκός έχει στη συνέχεια να επισκεφτεί το Δ. Τόφαλος, ώστε να "πετάξει" τον Προμηθέα εκτός συνέχειας κυπέλλου, με την ίδια ρουτινιάρικη κίνηση με την οποία φτύνουμε το νερο ξεπλένοντας την οδοντόκρεμα από το στόμα. Στην πράξη βέβαια αποδεικνύεται ότι ο Προμηθέας είναι κάτι παραπάνω από οδοντόκρεμα στο στόμα του Παναθηναϊκού, και με σπουδαία εμφάνιση παίρνει την δίκαιη πρόκριση στην επόμενη φάση.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, βρισκόμαστε στο πρώτο σταυροδρόμι της παραπάνω ιστορίας, όπου ο καθένας καλείται να επιλέξει κατεύθυνση. Μία μερίδα των οπαδών και των φιλάθλων της ομάδας βιώνουν μία ενοχική ικανοποίηση από τη νίκη - πρόκριση του Προμηθέα, ενώ μία άλλη συστρατεύεται με την διοίκηση του Παναθηναϊκού στην θεώρηση της κατάκτησης του συγκεκριμένου... στοχίσκου ως εκ των ων ουκ ανευ, άρα και την αποτυχία πραγμάτωσής της περίπου ως προσβολή στο μεγαλείο της ομάδας. Ο ξένος κόουτς δυσκολεύεται να αντιληφθεί τους λόγους που διαχέεται όλος αυτός ο πανικός, καθώς στην τελική το πρωτάθλημα δε χάνεται και το σερί θα συνεχιστεί, και εν τέλει απολύεται επιστρέφοντας απορημένος στην πατρίδα του.
Η Επόμενη μέρα
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε αναζήτηση προπονητή, και προχωράει σε μία ενδοσκόπηση του ρόστερ του ώστε να κατασταλάξει στο ποιός είναι, πού θέλει να πάει, και ποιος είναι ο κατάλληλος να του προσφέρει όσα του λείπουν, πάντα υπό τη δαμόκλειο σπάθη της διαθεσιμότητας στην αγορά. Κοιτάζοντας στον καθρέφτη, βλέπει μια ομάδα με αστείρευτο επιθετικό ταλέντο που δείχνει ικανή στο καλό της βράδυ να σκοράρει περισσότερο από κάθε αντίπαλο, στρογγυλοκαρισμένη με 85 πόντους μέσο όρο στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας για την Ευρωλίγκα. Μία ομάδα που μπορεί να τρέξει καλά, να σουτάρει καλά, και να βρεί μία λύση σχεδόν για κάθε πρόβλημα που θα της βάλει η άμυνα του αντιπάλου. Βλέπει όμως και τη σκοτεινή πλευρά, μια ομάδα με εμφανή θέματα στην άμυνα, η οποία χρειάζεται ένα σωρό προπονητικές "πατέντες" για να κρύψει τις ατομικές αδυναμίες σε αυτό το κομμάτι. Χρόνος πολύς δεν υπάρχει, μέχρι να έρθει ο νέος προπονητής, να μάθει τους παίκτες και να βάλει τα δικά του στοιχεία, βράσ'τα. Άρα χρειαζόμαστε κάποιον με βαθιά γνώση του ρόστερ, αλλά και των ιδιαιτεροτήτων με μπούσουλα τους οποίους λειτουργεί ο "πράσινος" οργανισμός.
Υπό αυτό το δεδομένο πλαίσιο η ομάδα βρίσκεται σε αναζήτηση νέου προπονητή. Στην πράξη βέβαια, αναζήτηση δε χρειάζεται, καθώς μπορώ να σας πω εγώ μετά βεβαιότητας ποιος θα ήταν ο εκλεκτός: ο Αργύρης Πεδουλάκης. Μάλιστα, αυτή τη φορά η λύση του "Αρτζι" θα φάνταζε και ως λογική επιλογή, καθώς τα επιθετικά ταλέντα της ομάδας είναι τόσο δεδομένα, όσο η ικανότητα του Πεδουλάκη να στήνει καλοδουλεμένες αμυντικά ομάδες. Το ρόστερ το ξέρει, τα κατατόπια επίσης, ενώ είναι και αυτό που λέμε "πιστός στρατιώτης". Το οποίο στην οπαδική γλώσσα δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει, αλλά στη γλώσσα της κυνικής πραγματικότητας σημαίνει ότι δε θέτει προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα στον εργοδότη του, τουλάχιστον όταν αυτός διοικεί τον Παναθηναϊκό.
Ο Πεδουλάκης, από επιλογή ή όχι, δεν έχει σημασία, δεν προσπαθεί να βάλει χαλινάρι στον "πράσινο" επιθετικό οίστρο και το μέλλον προδιαγράφεται αισιόδοξο καθώς "που θα πάει, ο Πέδουλας είναι, η άμυνα θα στρώσει". Η ζωή συνεχίζεται κι απο δω παν' κι οι άλλοι.
Η αληθινή ιστορία
Ξεχωρίζοντας την πραγματικότητα από τη φαντασία, φυσικά δεν υπήρξε ποτέ πρόσληψη ξένου προπονητή το καλοκαίρι, καθώς ο Παναθηναϊκός αποφάσισε, ορθά ή όχι, να προσλάβει τον Αργύρη Πεδουλάκη. Έναν προπονητή που γνωρίζεται με την ομάδα απ' έξω κι ανακατωτά. Η οψιόν Πιτίνο ωστόσο, ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό ούτε του προέδρου, αλλά ούτε (κυρίως) και των φιλάθλων. Ο Αργύρης το καλοκαίρι του '19 είναι το ίδιο αναγκαίο κακό, όπως θα ήταν και ο φανταστικός ξένος προπονητής. Μόνο που ο Άρτζι έχει μία ακόμα ιδιαιτερότητα. Ο Πεδουλάκης εχει για τη διοίκηση και τον κόσμο του Παναθηναϊκού την ταμπέλα της "καβάτζας" κολλημένη στο μέτωπό του, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την έχει ένας σεξουαλικός σύντροφος που έρχεται και φεύγει, όταν εμείς το αποφασίζουμε. Και η στυγνή αλήθεια, είναι πως σπάνια καταλήγουμε να ερωτευτούμε τέτοιους συντρόφους.
Τι κι αν ο Πεδουλάκης φαντάζει για όλους τους παραπάνω λόγους αυτή τη στιγμή ως μία λογική επιλογή για τον "πράσινο" πάγκο; Αφού είναι ήδη εδώ, πρέπει να φύγει. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας θαυματοποιός - Πιτίνο πια στο κάδρο. Κι αν ο Προμηθέας έχει στήσει ένα φανταστικό project το οποίο κάθε άνθρωπος που έχει τη λογική του σε ισορροπία με την αγάπη για το άθλημα και την ομάδα του, θα έπρεπε να απολαμβάνει, εμείς θα τον απολαύσουμε μόνο όταν νικάει τους άλλους, γιατί μπροστά σε εμάς, ο Προμηθέας είναι άλλη μία ομάδα - "οδοντόκρεμα". Σε λίγες μέρες, κάθε έννοια λογικής θα ανατραπεί ξανά, όταν η ομαδάρα μας θα κληθεί να νικήσει κάποιο μεγαθήριο από τη Ρωσία, την Τουρκία ή την Ισπανία, στα μάτια της οποίας η οδοντόκρεμα θα έχει εν προκειμένω χρώμα πράσινο. Και τότε θα απαιτήσουμε ξανά από τον δικό μας Δαβίδ να κατατροπώσει τον ξένο Γολιάθ, και θα απονείμουμε ξανά τίτλους τιμής και περήφανες μεγαλοστομίες, καθώς τότε θα ισχύσει ξανά, κατα το δοκούν, η γνωστή συνάρτηση για την αξία του ηττημένου και τη δόξα του νικητή.
